Ἐπικίνδυνοι, παναιρετικοί «λύκοι» ὁ Πάπας καὶ ὁ Πατριάρχης

Ἂν ἐννοεῖτε αὐτὰ ποὺ λέτε, Σεβασμιώτατε κ. Ἱερεμία, τότε

Ἐπικίνδυνοι, παναιρετικοί «λύκοι» ὁ Πάπας καὶ ὁ Πατριάρχης

Στὸ Πρωτοχρονιάτικο Μήνυμα τοῦ Μητροπολίτου Γόρτυνος καὶ Μεγαλοπόλεως Ἱερεμία καὶ στὴν §6, διαβάζουμε:

«Καὶ “μέσ’ στὴν ἀνεμοζάλη οἱ λύκοι χαίρονται”, λέγει ὁ λαός μας. Καὶ ποιοί εἶναι οἱ λύκοι; Οἱ αἱρετικοί. Στὴν ἐποχή μας κινδυνεύουμε περισσότερο ἀπὸ δύο αἱρέσεις. Ἀπὸ τὸν παπισμὸ καὶ τὸν οἰκουμενισμό. Ὑποχρεοῦμαι, χριστιανοί μου, σὰν ποιμένας σας, νὰ σᾶς ἐνημερώσω καθαρὰ καὶ νὰ σᾶς πω: Ὁ παπισμὸς εἶναι αἵρεση καὶ ὁ οἰκουμενισμὸς εἶναι παναίρεση».

Δηλώνετε, Σεβασμιώτατε, πὼς ὁ «Οἰκουμενισμὸς εἶναι παναίρεσις».

Πολὺ σωστά. Θὰ κάνουμε καὶ σὲ σᾶς τὴν ἐρωτήση που ἀπευθύναμε προσωπικὰ στον Μητροπολίτη Ναυπάκτου κ. Ἱερόθεο, τὸν μητροπολίτη Πειραιῶς κ. Σεραφείμ, ἀλλὰ καὶ σὲ ὅλη τὴν Ἱερὰ Σύνοδο (καὶ ἀπάντηση δὲν πήραμε): Ἐφόσον –ὅπως λέτε– ὑπάρχει ὄχι ἁπλῶς αἵρεση, ἀλλὰ παναίρεση, τότε πρέπει να ὑπάρχουν καὶ αἱρετικοί. Κάποιοι, μάλιστα,  ἔχουν κατονομάσει τοὺς αἱρετικοὺς καὶ μὲ κείμενα ἔχουν παρουσιάσει τὶς αἱρετικὲς δοξασίες τους. Κι αὐτοὶ ποὺ κατονομάζονται ὡς αἱρετικοί, ἔχουν τὸν βαθμὸ τοῦ ἐπισκόπου. Ἀλλὰ (ἐφόσον εἶναι παν-αἱρετικοὶ) ἀσφαλῶς εἶναι ψευδεπίσκοποι καὶ ἄρα “κατ’ εὐφημισμὸν” ἐπίσκοποι.

Ἐσεῖς, ὅμως, οἱ καλοὶ ἐπίσκοποι, γιατὶ δὲν τοὺς κατονομάζετε; Μήπως τοὺς ὑπονοεῖτε ἔμμεσα; Κι ἂν ναί, γιατί δὲν τοὺς κατονομάζετε; Λόγῳ συναδελφικότητος, ἢ μήπως φοβάστε τὶς συνέπειες; Τότε, πόσο μιμεῖσθε τοὺς Ἁγίους; Καὶ πόσο προστατεύετε (ὡς ἔχετε καθῆκον) τοὺς πιστοὺς ἀπὸ τὴν συναναστροφὴ μὲ τοὺς αἱρετικούς; Ἔτσι ἔκαναν οἱ Ἅγιοι Πατέρες; Ἂν δεν μπορεῖτε να σηκώσετε τὸ βάρος τῆς ἐπισκοποπικὴς ἰδιότητος, γιατί δεν παραιτεῖστε;

Σᾶς ξαναρωτᾶμε: Ὁ πατριάρχης Βαρθολομαῖος, ὁ μητροπολίτης Περγάμου Ἰωάννης, ὁ μητροπολίτης Μεσσηνίας Χρυσόστομος (γιὰ νὰ περιοριστῶ σὲ μερικοὺς “Ὀρθόδοξους” ποιμένες) ἔχουν καταγγελθεῖ ὡς αἱρετικοί, σύμφωνα μὲ τὰ λόγια καὶ τὰ ἔργα τους. Ἐσεῖς, ὡς ἐπίσκοπος καὶ καθηγητὴς πανεπιστημίου, μπορεῖτε νὰ μᾶς ἀπαντήσετε, ἂν εἶναι αἱρετικὰ τὰ λόγια καὶ τὰ ἔργα τους; Κι ἂν δὲν εἶναι αὐτοὶ αἱρετικοί, τότε πρέπει νὰ μᾶς ὑποδείξετε ποιοὶ ἄλλοι εἶναι· νὰ μᾶς ὑποδείξετε ἐκείνους ποὺ ἡγοῦνται τῆς παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ; Ὑπάρχει, κ. καθηγητά, αἵρεση χωρὶς αἱρετικούς; Ὑπάρχει, Σεβασμιώτατε ἀορίστη καὶ ἀκεφάλη αἵρεση;

Μὲ τὸ νὰ λέτε, ἔτσι γενικὰ καὶ ἀόριστα, πὼς ὑπάρχει αἵρεση, σὲ τίποτα δὲν σᾶς στοιχίζει καὶ κανένα δὲν βοηθᾶτε. Καὶ ἀσφαλῶς τότε, ἰσχύει ἡ διαπίστωσή σας πὼς ἂν «ἡ ἱερατικὴ ἐξουσία... δὲν εἶναι εὐσυνείδητη καί θυσιαστικὴ στὴν ἀποστολή της τό ἀποτέλεσμα εἶναι ὅτι ὅλο τὸ σῶμα (ἐδῶ τῆς Ἐκκλησίας) νά καταρρέει».

Τολμεῖστε λοιπόν, Σεβασμιώτατε, κι ἐσεῖς καὶ οἱ ἄλλοι καλοὶ ἐπίσκοποι νὰ θέσετε τὸν δάχτυλόν σας «ἐπί τὸν τύπον τῶν ἥλων», νὰ κάνετε ἕνα βῆμα παραπέρα. Ἡ προτροπή σας γιὰ μετάνοια θὰ εἶναι εἰλικρινής, ἂν δώσετε πρῶτος τὸ καλὸ παράδειγμα τῆς «ὁμολογίας» κατονομάζοντας τοὺς αἱρετικούς. Τότε «θὰ ἐνημερώσετε καθαρὰ» τοὺς πιστούς, τότε κι ἐσεῖς θὰ γιορτάσετε μὲ ἥσυχη τὴν συνείδησή σας καὶ σὲ μᾶς θὰ δώσετε τὴν χαρά, ὅτι ἕνας τουλάχιστον ἐπίσκοπος βαδίζει στ’ ἀχνάρια τῶν Ὁμολογητῶν Ἁγίων Ἐπισκόπων.

Σημάτης Παναγιώτης

ΑΓΙΟΣ ΘΕΟΔΩΡΟΣ Ο ΣΤΟΥΔΙΤΗΣ

Σύντομη βιογραφία τοῦ ὁσίου

Ὁ μέγας οὗτος ὅσιος καί ὁμολογητής τῆς ἐκκλησίας ἔζησε μετά τό πρῶτο ἥμισυ τοῦ 8^ου καί τό πρῶτο τέταρτο τοῦ 9^ου αἰῶνος. Ἐγεννήθηκε εἰς τήν Κων/πολη ἀπό εὐλαβεῖς καί εὐγενεῖς γονεῖς. Ἀπό τήν νεανική του ἡλικία ἐκδήλωσε τήν ζωντάνια τῆς πίστεως του διαλεγόμενος μέ τούς φιλοσόφους καί ὀρθολογιστές τῆς ἐποχῆς του, τούς ὁποῖους κατενίκησε μέ τήν δύναμιν τῶν λόγων του. Ἐσαγηνεύθη εἰς τήν μοναχική ζωή ἀπό τόν ὅσιο Πλάτωνα, ἀσκητή τοῦ Ὀλύμπου τῆς Βυθινίας ὁ ὁποῖος συναντήθηκε μαζί του, ὅταν κατῆλθε ἀπό τό ὄρος διά νά συμμετάσχη εἰς τήν 7^η Οἰκουμενική Σύνοδο. Εἰς ἡλικία 22 ἐτῶν ἀνεχώρησε ἐκ τοῦ κόσμου, ἀφήνοντας ὅλη τήν πατρική περιουσία καί κρατώντας μόνο ἕναν ἀγρό εἰς τήν τοποθεσία τήν λεγομένη τοῦ Σακκουδίωνος τόν ὁποῖο ἀφιέρωσε διά τήν ἀνοικοδόμηση Ἱερᾶς Μονῆς.

 Εἰς τήν μονή αὐτή τοῦ Σακκουδιῶνος ἄρχισε ὁ ὅσιος τούς ἀσκητικούς του ἀγῶνες ὑπό τήν καθοδήγηση τοῦ πνευματικοῦ του πατρός ὁσίου Πλάτωνος.
Τόσο προώδευσε εἰς τάς ἀρετάς καί ὑπερέβαλε τούς ἄλλους μοναχούς, ὥστε ἐφαίνετο ὡς
 ἕνας ἥλιος λαμπρός ἔν μέσω τῆς μοναχικῆς ἀδελφότητας. Δι' αὐτόν τόν λόγο ὁ πνευματικός του πατέρας ἔδωσε τήν συγκατάθεση καί ὁ ὅσιος Θεόδωρος μή θέλων ἐχειροτονείθη ἱερεύς ἀπό τόν Πατριάρχη Ἅγιο Ταράσιο. Τότε ὁ ὅσιος Θεόδωρος κατανυγεῖς ἀπό τό βάρος καί τήν χάριν τῆς ἱερωσύνης αὐξάνει τούς ἀσκητικούς του ἀγῶνες καλλιεργώντας τίς πρακτικές καί θεωριτικές ἀρετές. Ὁ ὅσιος Πλάτων βλέποντας αὐτήν τήν χάριν καί εὐλογία ἡ ὁποῖα περιέβαλε τόν Θεόδωρο, θέλησε νά τόν καταστήση ἡγούμενο τῆς μονῆς τοῦ Σακκουδιῶνος στήν θέση τήν δική του. Διά τόν λόγο αὐτό καί προκειμένου νά πείση τόν ὅσιο προσποιεῖται ὅτι ἠσθένησε βαρέως καί ὅτι ἐκινδύνευε νά πεθάνη. Τότε ἐσύναξε γύρω του ὅλη τήν ἀδελφότητα, καί τούς ἐρώτησε ποῖον ἤθελαν προστάτη καί πνευματικό πατέρα των μετά ἀπό αὐτόν. Ὁμόφωνα τότε οἱ μοναχοί ἐζήτησαν τόν Θεόδωρο ὡς ἡγούμενο τῆς μονῆς, ἑνῶ εὐρίσκετο εἰς τήν ἡλικία τῶν 35 ἐτῶν. Ἔτσι ὁ ὅσιος ἀνέλαβε τήν ἡγουμενία καί τήν προστασία τῶν ἀδελφῶν τῆς μονῆς τοῦ Σακκουδιῶνος.

Οἱ Πρῶτοι ὑπέρ πίστεως ἀγῶνες

Ὁ ὅσιος Θεόδωρος ἦτο αὐστηρότατος τηρητής τῶν κανόνων καί τῆς Ὀρθόδοξης Παραδόσης. Ἕνεκα τούτου ἐνεπλάκη εἰς τούς ὑπέρ πίστεως ἀγῶνες. Ὅταν ὁ αὐτοκράτορας Κων/νος ὁ Κοπρώνυμος ἐξεδίωξε τήν νόμιμο σύζυγό του Μαρία καί συνεζεύχθη παρανόμως μέ τήν Θεοδότη ἀπό τόν ἱερέα Ἰωσήφ, ἡγούμενο τῆς μο7νῆς τῶν Καθαρῶν ὁ ὅσιος Θεόδωρος ἐστηλίτευσε αὐτήν τήν παρανομία δημοσίως μέ τόν φόβο νά μήν γίνη διά τῆς σιωπῆς νόμος εἰς τήν ἐκκλησία. ἘΦ' ὅσον δέ ὁ Πατριάρχης καί ἡ Σύνοδος ἐπέμενον εἰς τήν κάλυψιν τοῦ ἱερέως Ἰωσήφ, φοβούμενοι μήπως ὁ αὐτοκράτορας Κων/νος ἐπαναφέρει πάλι τήν αἵρεση τῆς εἰκονομαχίας, ὁ ὅσιος  διακόπτει τήν μετ' αὐτῶν ἐκκλησιαστική κοινωνία καί ἀποτοιχίζεται μαζί μέ τόν ὅσιο Πλάτωνα καί ὅλη τήν μοναχική ἀδελφότητα.
 Τό παράδειγμά του αὐτό μιμοῦνται πολλοί ἄλλοι ἐπίσκοποι καί ἱερεῖς, τούς ὁποίους ὅλους μέ πρώτους τούς μοναχούς τοῦ Σακκουδιῶνος, ἐξορίζει ὁ αὐτοκράτωρ. Ὁ ὅσιος Θεόδωρος ἐξορίζεται εἰς τήν Θεσσαλονίκη καί φυλακίζετα μέ δέκα ἐκ τῶν μοναχῶν.
Ὅταν ἀπέθανε ὁ Κων/νος ὁ Κοπρώνυμος ὁ ὅσιος Θεόδωρος ἀνακαλεῖται ἐκ τῆς ἐξορίας ἀπό τήν θεοφιλή Εἰρήνη (μητέρα τοῦ Κων/νου) καί ἐπανέρχεται στήν μονή τοῦ Σακκουδιῶνος
εἰς τήν ὁποῖα συγκεντρώνονται πάλι πλῆθος μοναχῶν. Ἀποκαθιστᾶ δέ τήν μετά τοῦ Πατριάρχου καί τήν Σύνοδο ἐκκλησιαστική του κοινωνία ἑφ' ὅσον καθαιρεῖται, ὁ τελέσας τόν παράνομο γάμο, ἱερεύς Ἰωσήφ, ὑπό τῆς Συνόδου. Τήν περίοδο αὐτήν, λόγω τῶν ἐπιδρομῶν τῶν Ἀγαρηνῶν μετοικίζει ἡ ἀδελφότης τῆς μονῆς Σακκουδιῶνος εἰς τήν πλησίον τῆς Κων/πόλεως μονή Στουδίου.

Ἐν συνεχία ὁ αὐτοκράτωρ Νικηφόρος θέλησε νά ἐπαναφέρη εἰς τήν τιμή τῆς ἱερωσύνης τόν καθηρημένο ἱερέα Ἰωσήφ καί πρός τοῦτο ἐπίεσε τόν Πατριάρχη Νικηφόρο καί τήν Σύνοδο οἱ ὁποῖοι οἰκονομικῶς συγκατα-τέθησαν. Αὐτό ὑπῆρξε αἰτία νέας διαστάσεως καί ἀποτοιχίσεως ἀπό αὐτούς τοῦ ὁσίου Θεο-δώρου, ὁ ὁποῖος οὑδεμία ἐπέμβασιν εἰς τήν ἐκκλησία ἐδέχετο ἀπό τήν πολιτική ἐξουσία.

Ἐξορίες - Ἀγῶνες ὑπέρ τῆς Ὀρθοδοξίας

Ὁ αὐτοκράτορας ἐξορίζει πάλι τόν ὅσιο στάς νήσους τοῦ Βοσπόρου. Ἐπίσης θέλοντας νά ἀποπλανήση τούς μοναχούς τῆς μονῆς Στουδίου διά νά ἐπικοινωνήσουν ἐκκλησιαστικά μέ τόν Πατριάρχη καί τήν Σύνοδο, ἔρχεται αἰφνιδίως μία ἡμέρα στήν μονή καί συγκεντρώνει ἑνώπιόν του ὅλη τήν ἀδελφότητα.
Ὁ αὐτοκράτορας ξεχώρισε τούς πλέον ἐπιφανεῖς καί θαρραλέους εἰς τήν πίστιν, μέ τούς ὁποίους διελέχθη ἰδιαιτέρως χωρίς νά τούς με-ταπείση.

 Μετά τήν ὁμιλία αὐτή τούς λέει ὅτι ὅσοι θέλουν νά ἐπικοινωνοινήσουν ἐκκλησιαστικά μέ τήν Σύνοδο καί τόν Πατριάρχη νά σταθοῦν στά δεξιά του, ὅσοι δέν θά ἐπικοινωνήσουν νά σταθοῦν στά ἀριστερά. Τότε ὅλοι οἱ πατέρες ἔλαβον τό ἀριστερό μέρος, μίλησαν μέ παρρησία πρός τόν Βασιλέα ἐλέγχοντάς τον γιά τίς παρανομίες του.

 Ὁ Αὐτοκράτωρ θυμωθεῖς ἐξορίζει τούς πατέρες καί κλίνει τήν μονή Στουδίου. Μετά τό θάνατό του ἀνακαλεῖται ὁ ὅσιος Θεόδωρος ἐκ τῆς ἐξορίας, ἔρχεται στήν μονή Στουδίου καί συγκεντρώνει πάλι τούς μοναχούς του.
Ὅταν ἔγινε αὐτοκράτωρ ὁ Λέων ὁ Ἀρμένιος ἐπανέφερε στήν Κων/πολη τήν αἵρεση τῆς εἰ-κονομαχίας. Κάλεσε τότε τόν Πατριάρχη ἅγιο Νικηφόρο, τόν ὅσιο Θεόδωρο τόν Στουδίτη καί ὅλους τούς ὑπερασπιστάς τῶν εἰκόνων καί διελέχθησαν μαζί του. Οἱ πατέρες ὁμολόγησαν τήν Ὀρθόδοξον πίστη σχετικά μέ τίς ἅγιες εἰκόνες καί ἤλεξαν τόν βασιλέα γιά τήν πλάνη του. Ἐκεῖνος θυμωθεῖς ἐξεδίωξε τούς πατέρες, διατάζοντας νά μήν ὁμιλεῖ κανείς πλέον δι' αὐτό τό θέμα. Ὁ ὅσιος Θεόδωρος ὅμως ἐκήρυτε παντοῦ τήν Ὀρθοδοξία.

Τήν Κυριάκη τῶν Βαῒων ἔκανε στήν μονή του μεγαλοπρεπῆ λιτανία κρατώντας ὅλοι τίς ἅγιες εἰκόνες καί ψέλνοντας "Τήν ἄχραντο εἰκόνα σου προσκυνοῦμεν Ἀγαθέ κ.λ.π". Τότε ὁ αὐτοκράτωρ θυμωθεῖς ἐξόρισε διά τρίτη φορά τόν ὅσιο στά μέρη τῆς Ἀπολλωνίας, φυλακίζοντάς τον σ' ἕνα φρούριο λεγόμενο Μέτωπα. Ὁ ὅσιος ὅμως συνέχιζε καί ἀπό τήν φυλακή νά κηρύτη τήν Ὀρθόδοξη πίστιν καί νά στέλνει κρυφά κατηχητικές ἐπιστολές. Συνέβαινε συχνά νά τίς ἀνακαλύψουν οἱ φύλακες καί νά τό ἀναφέρουν στόν αὐτοκράτορα. Ἐκεῖνος διέταζε τήν μαστίγωση τοῦ ὁσίου. Σέ κάποια τέτοια μαστίγωση τόσο πολύ τόν ἐπλήγωσαν ὥστε παρέμεινε ἡμιθανεῖς ἐπί τέσσερεις μῆνες.

Ἐπιστροφή ἀπό  ἐξορία-Τά Θαύματα καί τέλος τοῦ ὁσίου

Χάρις δέ εἰς τόν μαθητήν του ὅσιο Νικόλαο ὁ ὁποῖος ἀπέκοψε μέ ἕνα μαχαίρι τά ξεσχισμένα και σαπισμένα μέρη τοῦ σώματός του καί δίνοντάς του λίγο-λίγο ἕνα εἶδος χυλοῦ πού ἐπινόησε, ἀνέκτισε κάπως τήν ὑγεία του.

 Ὁ ὅσιος Νικόλαος πάντοτε ἀκολουθοῦσε τόν ὅσιο Θεόδωρο σέ ὅλες τίς ἐξορίες εἰκοιοθελῶς  ὑποφέροντας μαζί του τίς κακουχίες καί μαστιγώσεις.
 Ὑπέβαλον δέ τούς ὁσίους τό μαρτύριο τῆς πείνας μειώνοντας στό μισό τό τιποτένιο φαγητό πού τούς ἔδιναν. Ὁ ὅσιος τότε ἀφίνει αὐτή τήν ἐλάχιστη τροφή στόν Νικολάο καί ἀποφάσισε νά τρέφεται μέ τήν Θ. Κοινωνία μέχρι νά σταματήση εὐδοκία Θεοῦ αὐτό τό μαρτύριο.
Τελικά ἐπέρασε κάποιος ἀνώτατος ἄρχοντας ἀπό ἐκεῖ καί διέταξε νά τούς δίδουν τήν κανονική τροφή. Λειτουργοῦσε ὅποτε ἠδύνατο ὁ ὅσιος στήν φυλακή, ἀλλά εἶχε μαζί του καί τεμάχια ἁγίου ἄρτου καί μεταλάμβανε ὅταν δέν μποροῦσε νά λειτουργήση. Ἔν συνεχία πρίν ἐπουλωθοῦν τελείως οἱ πληγές μετέ-φεραν ὁδοιπορικῶς τούς ὁσίους εἰς τήν Σμύρνη παραδίνοντάς τους πρός φυλάκισιν στόν αἱρετικό μητροπολίτη τῆς Σμύρνης.
Αὐτός τούς ἐφυλάκισε σέ ἕνα κελί τῆς μητροπόλεως καί ἔκτισε τήν θύρα ἀφίνοντας ἕνα μικρό ἄνοιγμα γιά νά τούς δίνει τήν τροφή, ἡ ὁποία ἀποτελεῖτο ἀποκλειστικῶς ἀπό ἄρτο καί ὕδωρ. Ἐκεῖ ἔμειναν οἱ ὅσιοι εἴκοσι μῆνες ὑπό τήν ἐπιτήρηση τοῦ αἱρετικοῦ μητροπολίτου.

Ὅταν ἀπέθανε ὁ αὐτοκράτωρ Λέων ὁ Ἀρμένιος ὁ διάδοχος του, Μιχαήλ, ἀνεκάλεσε ἐκ τῆς ἐξορίας τούς ὁσίους. Κατά τήν ἐπιστρο-φή ἀπό τά μέρη πού διέρχοντο, οἱ χριστιανοί τούς ὑποδέχοντο μέ μεγάλες τιμές.

 Ἔκανε δέ ὁ ὅσιος πολλά θαύματα σέ πάσχοντες ἀπό ἀσθένιες καί δαιμονισμένους.

Δέν ἐπέστρεψε είς τήν μονή τοῦ Στουδίου διότι δέν τό ἐπέτρεψε ὁ αὐτοκράτωρ ἀλλά ἔμεινε είς τά μέρη τοῦ Κρισκεντίου. Ἀπό τίς ἐξορίες ὅμως καί τά βασανιστήρια εἶχε ἀσθενήση τό σῶμα τοῦ ὁσίου καί εἴχε τήν ὅψη νεκροῦ. Κατάλαβε τό τέλος του, ἄφησε τίς τελευταῖες ὁδηγίες στούς μοναχούς του καί παρέδωσε τήν ψυχή του στόν Κύριο τήν 11^η τοῦ Νοεμβρίου  μηνός τοῦ ἔτους 826 μχ..

 Ἡ ταφή τοῦ Ὁσίου

Τό σῶμα του ἐνεταφιάσθη μέ μεγάλες τιμές ἀπό τούς ὀρθοδόξους καί παρέμεινε ἐπί δέκα ὀκτώ ἔτη ἄφθορο καί ἀδιάλυτο, ἀπό τήν ἐνοικοῦσα εἰς αὐτό χάριν τοῦ ἁγίου Πνεύματος. Ὅταν δέ ἐπεκράτησε ἡ Ὀρθοδοξία καί ἔγινε Πατριάρχης ὁ ἅγιος Μεθόδιος, μετεκομίσθη εἰς τήν μονή τοῦ Στουδίου καί ἐνεταφιάσθη πλησίον τοῦ ἀδελφοῦ τοῦ ἀρχιεπισκόπου Ἰωσήφ καί τοῦ ὁσίου Πλάτωνα.

 Τά ἔτη τῆς ἐπί τῆς γῆς ζωῆς τοῦ ὁσίου Θεοδώρου ἤσαν ἑξήντα ἑπτά, τά δέ τῶν τριῶν ἐξοριῶν δώδεκα.

Πνευματικές ὑποθέσεις τοῦ ὁσίου Θεοδώρου τοῦ Στουδίτου

      Ὁ ὅσιος Θεόδωρος ὁ Στουδίτης ἦταν ἀκριβής  εἰς τήν πίστη του, δέν ἔκανε ὑποχωρήσεις καί συμβιβασμούς, δέν ἀνεχόταν καινοτομίες, ἁλοιώσεις τῶν ἐντολῶν τοῦ Θεοῦ καί νεωτερισμούς. Θεωροῦσε καί ἐδίδασκε ὅτι παράλληλα πρός τήν ἀκρίβεια τῆς πίστεως πρέπει νά ὑπάρχη καί ἡ ὁμολογία καί μάλιστα κατά τόν καιρό πού ἐκυνδίνευε ἡ πίστις. Τήν σιωπή εἰς αὐτές τίς περιπτώσεις ἤ τόν ἐψυχισμό τόν θεωροῦσε προδοσία καί ἄρνηση τοῦ Χριστοῦ. Ἦταν αὐστηρώτατος στίς παραβάσεις πού ἔκαναν οἱ ποιμένες τῆς ἐκκλησίας καί ἐδίδασκε ὅτιαὐτοί ἔχουν τήν μεγαλύτερη εὐθύνη καί ἐξ αἰτίας των μπορεῖ να πλανηθῆ ὅλο τό ποίμνιο. Παράλληλα μέ τήν πίστη καί σύμφωνα μέ αὐτήν πρέπει νά εἶναι καί τά ἔργα γιά νά εἶναι ὁλοκληρω-μένος κάθε ὀρθόδοξος Χριστιανός.

Τά μυστήρια δίδασκε ὁ ὅσιος πρέπει οἱ Χριστιανοί νά τά παίρνουν ἀπό ἀληθινά ὀρθόδοξους ἱερεῖς καί ἐπισκόπους. Εἶναι μολισμένο τό μυστήριο ἔλεγε τό ὁποῖο τελεῖ ἱερεύς πού ἔχει σχέσεις καί ἑπικοινωνεῖ μέ τούς αἱρετικούς. Τόν ἐπίσκοπο πού ἑπικοινωνεῖ μέ τούς αἱρετικούς δέν τόν μνημονεύουμε στήν Θ. Λειτουργία. Ἡ διάλυσις τοῦ γάμου, δίδασκε, χωρίς τήν αἰτία τῆς μοιχίας τήν ὁποῖα  προϋποθέτει τό Εὐαγγέλιο εἶναι διάλυσις καί ἀκύρωσις ὅλου τοῦ Εὐαγγελικοῦ νόμου. Οἱ Χριστιανοί πρέπει νά κοινωνοῦν συχνά καί σωστά, δηλαδή μέ καθαρή συνείδηση.

Οἱ αἱρετικοί δίδασκε ὁ ὅσιος εἶναι ἐχθροί τοῦ Θεοῦ.  Αἱρετικός εἶναι ἐκεῖνος πού διδάσκει ὁτιδήποτε ἀντίθετο στό εὐαγγέλιο, στούς κανόνες καί στήν ἱερά παράδοση. Τά μυστήρια τῶν αἱρετικῶν εἶναι ἄκυρα καί ἀνύπαρκτα. Οἱ εὐχές πού ἐκφωνοῦν,  οἱ κατάρες καί τά ἀναθέματα ἑναντίον τῶν ὀρθοδόξων ἀνύπαρκτα.

Ἡ ἐκκλησία ὁρίζεται μεταξύ τριῶν ὀρθοδόξων καί ἀποτελεῖται ἀπό αὐτούς πού εἶναι προσκολλημένοι στήν ἀλήθεια. Ὅποιος ἀπομακρυνθῆ ἀπό τήν ἀλήθεια αὐτομάτως ἀπομακρύνεται καί ἀπό τήν ἐκκλησία. Οἱ αἱρετικοί εἶναι ἐκτός ἐκκλησίας καί ὅσοι εὐσυνήδητα ἀδιαφοροῦν καί παραβαίνουν τόν εὐαγγελικό νόμο. Ἡ ἐκκλησία εἶναι μία ἐν οὐρανῶ καί ἐπί τῆς γῆς. Δέν σχίζεται καί δέν κομματιάζεται, ἀλλά ἀποκόβονται ἀπό αὐτήν ὅσοι κακῶς φρονοῦν καί πράττουν.

Ἀληθινός ἐπίσκοπος λέγει ὁ ὅσιος εἶναι ἐκεῖνος πού ἐλέγχει τούς αἱρετικούς καί τίς αἱρέσεις, ἐκεῖνος πού δέν ἄρπαξε τήν μπαστούνα ἀπό τό πάθος τῆς φιλαρχίας, ἐκεῖνος πού θυσιάζεται γιά τό ποίμνιό του, πού εἶναι ἀληθινά ὀρθόδοξος. Τόν ἐπίσκοπο πού χρησιμοποιεῖ βία τόν κατατάσει στούς μαθητές τοῦ διαβόλου. Οἱ πιστοί δέν πρέπει νά ἀποδίδουν τιμή στούς κακούς ἐπισκόπους, οὔτε νά δέχονται ἀπό αὐτούς τά μυστήρια. Ἡ πλάνη μεταδίδεται στούς πιστούς συνήθως ἀπό τούς κακούς ποιμένες καί ἐπισκόπους. Δέν ἔχουν δικαίωμα οἱ ἐπίσκοποι νά παραβαίνουν τούς κανόνες οὔτε νά καλύπτουν τούς παρανόμους. Ἡ σύνοδος λέγει ὁ ὅσιος χαρακτηρίζεται ὀρθόδοξος ἀπό τίς ἀποφάσης πού παίρνει καί ὄχι ἀπό αὐτούς πού τήν ἀποτελοῦν.

Ὅλη αὐτή ἡ διδασκαλία τοῦ ὁσίου Θεοδώ-ρου πού πολύ συνοπτικά ἀναφέραμε εἶναι πολύ ἐπίκαιρη στήν ἐποχή μας διότι καί σήμερα ἡ πίστις κυνδινεύει, καί σήμερα ὑπάρχουν κακοί ποιμένες καί αἱρετικοί πού κινοῦνται στόν χῶρο τῆς ἐκκλησίας. Ἡ δέ πολιτική ἡγεσία εἶναι ἐξ ἴσου διεφθαρμένη μέ αὐτήν τῆς ἐποχῆς τοῦ ὁσίου. Εἶναι λοιπόν καθῆκον κάθε χριστιανοῦ νά μελετᾶ τόν ὅσιο Θεόδωρο καί νά ἀκολουθεῖ τήν διδασκαλία του διά νά εἶναι ἀσφαλισμένος μέσα στήν ἐκκλησία καί νά μή βρεθῆ ἐκτός τῶν τειχῶν τῆς οὐρανίου Ἱερουσαλήμ στήν ἄλλη ζωή.   

Ὁδοιπορικὸ στὴ Σερβία: Συνάντηση μὲ τὴν Ὀρθοδοξία

Εὐλαβικὸ προσκύνημα

στὶς σύγχρονες ἐπίγειες «κατακόμβες»

Δρόμοι χωρὶς μποτιλιάρισμα, μικρά, φτωχά, ζωντανὰ χωριουδάκια, ἀνθρώπινα· καὶ τὸ τοπίο πράσινο, βλάστηση συνεχὴς καὶ πυκνή· χορταίνουν τὰ μάτια, ἠρεμεῖ ἡ καρδιά· μιὰ μικρὴ ἀποζημίωση αὐτοῦ τοῦ κουραστικοῦ ταξιδιοῦ μὲ προορισμὸ τὴν Σερβία καὶ τὶς σύγχρονες κατακόμβες της, ποὺ ἀποφασίσαμε νὰ κάνουμε μὲ δυὸ αὐτοκίνητα, ἑλλαδίτες ἀπὸ τὴν Ἀθήνα, τὸ Αἴγιο καὶ τὸ Βόλο.

Τὸ τοπίο εὐλογημένο σὲ παρασέρνει νὰ σιγοψάλεις «οὐκ ἐλάτρευσαν τὴν κτίση οἱ θεόφρονες, ἀλλὰ τὸν κτίσαντα»· καὶ ἡ καρδιὰ ἀναμένει ν’ ἀντικρύσει τὶς σύγχρονες κατακόμβες· τὶς ἐπίγειες «κατακόμβες» ποὺ δημιούργησαν οἱ ἀνάλγητες οἰκουμενιστικὲς διώξεις «ὀρθοδόξων ποιμένων» καὶ ἡ σθεναρὰ ἀντίσταση ἑνὸς ἀσθενικοῦ ἀνθρώπου, τοῦ διωκόμενου Σέρβου ἐπισκόπου Ἀρτεμίου, μὲ τοὺς ἡρωϊκοὺς μοναχοὺς καὶ μοναχές, ποὺ ἀψήφισαν τὰ πάντα γι’ Αὐτὸν ποὺ δημιούργησε τὰ πάντα.

Πρὶν γνωρίσουμε ἀπὸ κοντὰ τὰ πράγματα, ζωγραφίζαμε μὲ τὴ φαντασία τὴν πιθανὴ εἰκόνα ποὺ θὰ συναντούσαμε: κάποιους αὐστηροὺς –κυρίως γέρους– μοναχούς, ποὺ ἡ ἄσκηση, τὰ χρόνια, τὰ σκληρὰ πολεμικὰ γεγονότα, οἱ ἀπάνθρωπες Νεοταξικὲς πρακτικές, θὰ εἶχαν αὐλακώσει τὸ σῶμα τους, τὸ πρόσωπο καὶ κυρίως τὴν ψυχή τους, καὶ θὰ τοὺς εἶχαν μεταβάλει σὲ ἀπόκοσμους, καχύποπτους, ὅσο κι ἀσυμβίβαστους ἀνθρώπους, ἕτοιμους νὰ δώσουν ἄλλη μιὰ μάχη μ’ ἐκείνους ποὺ θὰ ἐπιβουλευθοῦν τὸ τελευταῖο ἀγκωνάρι ποὺ ἔχουν γιὰ προσκέφαλο, τὸ κεραμίδι ποὺ ἀπέμεινε στερνὸ σύμβολο ἑνὸς «οἴκου ἄοικου».

Μὰ ὅταν φτάσαμε στὶς κατοικίες τους, συναντηθήκαμε μὲ τὸ ἀπρόσμενο. Ἀντὶ γιὰ σκληραγωγημένους γέρους καὶ ἀγέλαστες γερόντισσες, ἀντικρίσαμε μὲ ἔκπληξη νεότατους μοναχοὺς καὶ μοναχές, ποὺ τὸ μαῦρο τους ράσο τόνιζε πολλαπλασίως τὰ φωτεινά, χαρούμενα πρόσωπά τους· νέους καὶ νέες, ποὺ σὰν μόλις τώρα νὰ ἐπέστρεψαν ἀπὸ κάποιο σπουδαστήριο ἢ νὰ τελείωσαν τὴ διδακτορική τους διατριβή. Καλύτερα· σὰν μόλις νὰ γύρισαν ἀπὸ κάποια κατανυχτικὴ ὁλονυχτία, στὴν ὁποία γεύτηκαν θεῖες ἐμπειρίες.

Μᾶς χαιρετοῦσαν μὲ ἕνα ἀνυπόκριτο αὐθορμητισμό, σὰν νὰ μᾶς γνώριζαν χρόνια· ὅπως τὸ ἴδιο αὐθόρμητα δάκρυσαν μετὰ ἀπὸ λίγο, καθὼς τραγουδοῦσαν πονεμένα τραγούδια τῆς χαμένης τους πατρίδας, τοῦ Κοσσόβου, ἀπ’ τὸ ὁποῖο δὲν τοὺς ξερίζωσαν οἱ Ἀλβανοὶ φρουροί, ἀλλὰ οἱ πρώην σχολάζοντες πατριοὶ ποιμένες καὶ οἱ πατριαρχεύοντες τοποτηρητὲς τῆς Παγκοσμιοποίησης καὶ τοῦ Οἰκουμενισμοῦ.

«Ὁλόκληρη ἡ Ὀρθοδοξία μοιάζει νὰ κοιμᾶται»

π. Ἀθανάσιος Μυτιληναῖος:

«Οἱ ταγοὶ τοῦ λαοῦ –Πατριάρχαι καὶ Ἀρχιεπίσκοποι– προδίδουν τὴν Ἐκκλησία χωρὶς δισταγμὸ ἀνοίγουν τὴν πόρτα στὸν Οἰκουμενισμό»

(Ὁμιλία εἰς τὸν προφ. Ἡσαΐα, ἀριθ. 85, 1997, Ἱ. Μ. Παντοκράτορος)

«...Καὶ μία ὁλόκληρη τοπικὴ Ἐκκλησία μπορεῖ νὰ καθεύδει καὶ νὰ ἔχει ἀνάγκη αὐτῆς τῆς ἀφυπνίσεως. Θὰ λέγαμε ἀκόμη, ἂν ξεχωρίσουμε πρόσωπα μόνο, ὅτι καὶ σὲ ὁλόκληρη τὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία (ὅπως θὰ συμβεῖ καὶ συμβαίνει ἤδη στὰ ἔσχατα, διότι εἴμεθα στὴν περιοχὴ τῶν ἐσχάτων, ἐν ὄψει τοῦ ἐρχομοῦ τοῦ ἀντιχρίστου), ὁλόκληρη ἡ Ἐκκλησία νὰ εἶναι σὲ μιὰ κατάσταση ναρκώσεως, ἔξω ἀπὸ πρόσωπα, ἔξω ἀπὸ πρόσωπα -τὸ λέγω δυὸ φορές-, τὰ ὁποῖα θὰ εἶναι σὲ κατάσταση ἐγρηγόρσεως.

   Ὁ Χριστὸς πόσες φορὲς τὸ εἶπε: «Γρηγορεῖτε καὶ προσεύχεσθε, ἵνα μὴ εἰσέλθητε εἰς πειρασμόν». Αὐτὸ τὸ «γρηγορεῖτε» εἶναι ἀναγκαιότατον σύνθημα πρὸς τὴν Ἐκκλησίαν· καὶ βέβαια δὲν γρηγοροῦν ὅλοι οἱ ἄνθρωποι· μακάριοι ὅμως οἱ γρηγοροῦντες. Καὶ τοῦτο διότι ἔρχεται φοβερὴ ἐποχή. Ζοῦμε τὴν ἐποχὴ αὐτή, ἔχουμε εἰσέλθει στὴν περιοχὴ αὐτῆς τῆς φοβερῆς ἐποχῆς.

ΚΥΚΛΟΦΟΡΕΙ ΤΟ ΝΕΟ ΤΕΥΧΟΣ #07 ΤΟΥ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟΥ «Κοσμᾶς Φλαμιᾶτος»



«Παναγιώτατε, εὐλογεῖτε, …Αὐτοὶ οἱ διάλογοι «ὄχι μόνον κακῶς λέγονται θεολογικοὶ διάλογοι, ἐφ’ ὅσον δὲν ἔχουν ὡς βάσιν των τὸν Λόγον, ἀλλὰ κι ἐμεῖς δὲν θὰ ἔπρεπε κἀν  νὰ συμμετέχουμε εἰς αὐτούς. Ἐν τούτοις, ἀδιαφορώντας διὰ τὴν ζημία, ποὺ στὸ ἅγιο τῆς Ἐκκλησίας σῶμα γίνεται, τρέχουμε μετὰ σπουδῆς ἀκατανοήτου εἰς αὐτούς. Φθάσαμε δὲ ἤδη, δυστυχῶς, διὰ τῆς λαθεμένης αὐτῆς πορείας μας, εἰς ”βάραθρον ἀπωλείας”, ἀφοῦ θεωροῦμεν πλέον αὐτοὺς ὡς καὶ τὴν μόνην ”Πύλην”, διὰ τῆς ὁποίας δύναται νὰ ἑνωθεῖ-σαρκωθεῖ ὁ Λόγος, (Αὐτὸς μόνος δύναται νὰ ἑνώνει τὰ διεστῶτα) καὶ ἐκ τούτου νὰ σωθεῖ-θεωθεῖ ὁ ἄνθρωπος! Θὰ ἔπρεπε, Παναγιώτατε, …οἱ ἐν λόγῳ διάλογοι νὰ λέγονται λόγοι τῶν δοσιλόγων», καὶ «δοσίλογοι εἶναι αὐτοί,  ποὺ γιὰ ἰδιοτελεῖς λόγους προδίδουν τὸν κοινὸ τοῖς πᾶσι Λόγο τοῦ ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Θεολόγου», καταγγέλλει ὁ Ἀρχιµ. Ἀµφιλόχιος Σαµοΐλης σὲ ἐπιστολή του πρὸς τὸν Οἰκουμενικὸ Πατριάρχη κ. Βαρθολομαῖο, ποὺ δημοσιεύεται στὸ τεῦχος #07 τοῦ περιοδικοῦ «Κοσμᾶς Φλαμιᾶτος», τὸ ὁποῖο κυκλοφορεῖ μὲ πλούσια, ἐνδιαφέρουσα καὶ ἐπίκαιρη ὕλη.

Η ΣΤΑΔΙΑΚΗ ΕΠΙΚΡΑΤΗΣΗ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ ΜΕ ΑΠΤΑ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑΤΑ

ΦΙΛΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΕΝΩΣΙΣ «ΚΟΣΜΑΣ ΦΛΑΜΙΑΤΟΣ»

ΕΔΡΑ: ΒΑΣ. ΗΡΑΚΛΕΙΟΥ 30, 546 24 ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ, ΤΗΛ. 697-2176314

E-MAIL: KFLAMIATOS@YAHOO.GR ― ΕΝΗΜΕΡΩΤΙΚΟ ΔΕΛΤΙΟ 12/2011

Τὸ 1975 ὁ νῦν ἐπίσκοπος Μπάτσκας

Εἰρηναῖος Μπούλοβιτς

Ξόρκιζε τὶς συμπροσευχές, 

ἑπόμενος τῷ ἁγίῳ Ἰουστίνῳ Πόποβιτς.

Σήμερα τὶς προωθεῖ καὶ πρωτοστατεῖ σ’ αὐτές!

Στὸ περιοδικὸ «Κοινωνία» δημοσιεύτηκε τὸ 1975 (τ. 2^ο, σελ. 95-101) κείμενο μὲ τίτλο «Ὀρθοδοξία καὶ “Οἰκουμενισμός”. Μιὰ ὀρθόδοξος Γνωμάτευσις καὶ Μαρτυρία».  Τοῦ κειμένου αὐτοῦ (ποὺ ἐγράφη ἀπὸ τὸν ἅγιο Ἰουστῖνο Πόποβιτς, κατόπιν παρακλήσεως τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ἐκκλησίας τῆς Σερβίας), προηγεῖται μιὰ εἰσαγωγὴ τοῦ ἀρχιμανδρίτου τότε, καὶ νῦν ἐπισκόπου Μπάτσκας, κ. Εἰρηναίου Μπούλοβιτς. Ἐκεῖ ὁ ὀρθόδοξος τότε κ. Εἰρηναῖος, συντασσόταν μὲ τὸν π. Ἰουστῖνο, πνευματικό του πατέρα, καὶ καυτηρίαζε τὶς συμπροσευχὲς μὲ τοὺς αἱρετικοὺς παπικούς, ὡς ἐνέργειες αὐστηρῶς ἀπαγορευμένες ἀπὸ τοὺς Ἱεροὺς Κανόνες, ἀπορρίπτοντας τὸ σχετικὸ αἴτημα τῶν παπικῶν γιὰ «κοινὰς συμπροσευχάς».

Η ΜΕΓΑΛΗ ΕΒΔΟΜΑΔΑ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ

ΦΙΛΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΕΝΩΣΙΣ «ΚΟΣΜΑΣ ΦΛΑΜΙΑΤΟΣ»

ΕΔΡΑ: ΒΑΣ. ΗΡΑΚΛΕΙΟΥ 30, 546 24 ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ, ΤΗΛ. 697-2176314

E-MAIL: KFLAMIATOS@YAHOO.GR ― ΕΝΗΜΕΡΩΤΙΚΟ ΔΕΛΤΙΟ 11/2011

ΩΡΑ ΕΥΘΥΝΗΣ ΕΠΙΣΚΟΠΩΝ, ΓΕΡΟΝΤΩΝ

ΚΑΙ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΩΝ

Ἡ «Ὁμολογία Πίστεως» κατὰ τῆς σύγχρονης παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ ἐντὸς τῶν κόλπων τῆς Ὀρθοδοξίας, προκάλεσε ἀμηχανία καὶ σπασμωδικὲς ἐνέργειες στοὺς ἡγετικοὺς κύκλους τοῦ Φαναρίου καὶ τοὺς εντοπίους οἰκουμενιστές. Ἕνα μειονέκτημα τῆς «Ὁμολογίας» εἶναι πὼς δὲν κατονομάζει τοὺς —ἐντὸς τῆς ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας— ἡγέτες τοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Τοῦτο μπορεῖ νὰ ἔχει κάποιες δικαιολογίες, ὅπως ὅτι αὐτὸ θὰ τὸ ἔκαναν οἱ κατ’ ἐξοχὴν ἁρμόδιοι ἐπίσκοποι, καθόσον μάλιστα ὑπῆρχαν πολλὲς προσδοκίες ὅτι θὰ ὑπέγραφαν τὴν «Ὁμολογία» ἀρκετοί, περισσότεροι ἀπὸ αὐτοὺς ποὺ τελικὰ τὴν ὑπέγραψαν.

Ἡ «Φιλορθόδοξος Ἕνωσις “Κοσμᾶς Φλαμιᾶτος”», ποὺ συμμετεῖχε ἐνεργὰ στὴν προσπάθεια αὐτή, μὲ κείμενά της στὸ Internet ἀπευθύνθηκε στὴν Ἱερὰ Σύνοδο καὶ σὲ συγκεκριμένους Μητροπολίτες, ὅπως τὸν Ναυπάκτου, τὸν Πειραιῶς (καὶ προσωπικὰ στὸν Αἰτωλοακαρνανίας), θέτοντάς τους τὸ θέμα:

—Εἶναι ὁ Οἰκουμενισμὸς αἵρεση καὶ μάλιστα παναίρεση, ὅπως τὴν κατονομάζει ὁ σύγχρονος ἅγιος Ἰουστῖνος Πόποβιτς;

—Ἂν εἶναι αἵρεση (καὶ δεδομένου ὅτι ἡ αἵρεση δὲν ἔχει μόνο ἰδεολογία καὶ ὄνομα,  ἀλλὰ καὶ ἡγέτες καὶ ὀπαδούς,  δὲν εἶναι δηλαδὴ ἄσαρκη,) ρωτούσαμε νὰ μᾶς ποῦν οἱ ἀνωτέρω ἀναφερόμενοι ἐπίσκοποι, ποιοί εἶναι οἱ ἀρχηγοὶ καὶ οἱ ἡγέτες αὐτῆς τῆς αἱρέσεως, διότι, ὡς γνωστόν, εἶναι ὑποχρέωση τῶν ἐπισκόπων νὰ ἀποκαλύπτουν καὶ νὰ κατονομάζουν τοὺς αἱρετικούς, ἀφοῦ ἔτσι ἔκαναν οἱ Ἅγιοι καὶ αὐτὸ δίδασκαν νὰ κάνουμε κι ἐμεῖς, ὥστε νὰ τοὺς γνωρίζουν οἱ πιστοὶ καὶ νὰ μὴ πέφτουν στὰ δίχτυα τους.

Καὶ ὅταν στὶς πρῶτες μας νύξεις ἀρνήθηκαν οἱ ἐπίσκοποι νὰ ἀπαντήσουν ἢ μετέθεσαν τὶς εὐθύνες στὴν Ἱερὰ Σύνοδο, τοὺς ἐπισημάναμε ὅτι γιὰ πολὺ μικρότερες αἱρέσεις —μερικῶν δεκάδων ὀπαδῶν— κατονομάστηκαν οἱ αἱρέσεις καὶ οἱ αἱρετικοὶ καὶ ἀπὸ τὴν Ἱερὰ Σύνοδο καὶ ἀπὸ τὶς ἐπὶ μέρους μητροπολίτες· γιατί δὲν κάνουν τὸ ἴδιο καὶ γιὰ τὴν παναίρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ;

Ἐφ’ ὅσον, λοιπόν, ἡ Ἱερὰ Σύνοδος συστοιχεῖται μὲ τὸν Οἰκουμενικὸ Πατριάρχη καὶ ἀρνεῖται νὰ τὸν κατονομάσει γιὰ τὴν συμμετοχή του στὴν αἵρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, τοῦτο πρέπει  νὰ κάνουν οἱ ἴδιοι οἱ ὑπογράψαντες τὴν «Ὁμολογία» ἐπίσκοποι, καθόσον μάλιστα διάχυτη εἶναι ἡ ἐντύπωση ἀπὸ τὶς καταγγελίες καὶ τοὺς λόγους καὶ τὰ ἔργα τοῦ ἰδίου, ἀλλὰ καὶ τῶν ὁμοφρόνων του, ὅτι ὁ πατριάρχης Βαρθολομαῖος καὶ συγκεκριμένοι ἑλλαδικοὶ ἐπίσκοποι εἶναι οἰκουμενιστές.

Δυστυχῶς, κανεὶς ἐπίσκοπος δὲν δέχτηκε νὰ ἀπαντήσει. Καὶ ὄχι μόνον δὲν ἀπάντησαν, ἀλλὰ ἀποκαλύφθηκε, ὅτι ὁ Ἀρχιεπίσκοπος καὶ πολλοὶ μητροπολίτες, ἀλλὰ καὶ οἱ ἐρωτηθέντες ἐπίσκοποι, τιμοῦν ποικιλοτρόπως τὸν καταγγελλόμενο ὡς ἀρχηγέτη τῆς αἱρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ πατριάρχη Βαρθολομαῖο, καλώντας τον στὶς ἐπαρχίες τους καὶ πλέκοντάς του τὸ ἐγκώμιο, ἀναρτώντας μάλιστα μαρμάρινες πλάκες (ὅπως στὴ μητρόπολη Ναυπάκτου) ἐπὶ τῇ ἀναμνήσει τοῦ περάσματός του εἰς τὴν μητροπολιτική τους περιφέρεια· ἢ ὑποκριτικὰ ὑπογράφοντες μὲν τὴν «Ὁμολογία Πίστεως» καὶ ἀναθεματίζοντες τὸν Οἰκουμενισμὸ τὴν Κυριακὴ τῆς Ὀρθοδοξίας (ὅπως ὁ Πειραιῶς), ἀλλὰ σὲ ἄλλες εὐκαιρίες παρουσιάζοντες τὸν καταγγελλόμενον ἐπὶ αἱρέσει Πατριάρχη ὡς «φρυκτωρὸ τῆς πίστεως», καὶ πεφωτισμένο οἰακοστρόφο τῆς Ὀρθοδοξίας!

Ἕνεκα αὐτῆς τῆς διγλωσσίας καὶ τῆς ἐπαμφοτερίζουσας συμπεριφορᾶς τους, δημιουργεῖται θέμα συνειδήσεως γιὰ ὅσους ἔχουμε ὑπογράψει τὴν «Ὁμολογία Πίστεως»:

Εἶναι δυνατὸν ἀπὸ τὴ μιὰ μεριὰ ἡ «Ὁμολογία» νὰ ἐγκαλεῖ τὸν πατριάρχη ἐπὶ Οἰκουμενισμῷ (πρᾶγμα ποὺ ἀντελήφθη καὶ ὁ ἴδιος καὶ γι’ αὐτὸ προσπάθησε νὰ κινήσει διαδικασία τιμωρίας τῶν συγγραψάντων τὴν «Ὁμολογία») καὶ ἀπὸ τὴν ἄλλη, ἀκόμα καὶ ἐκεῖνοι οἱ ἐπίσκοποι ποὺ ὑπέγραψαν τὴν «Ὁμολογία», νὰ ἐπικοινωνοῦν καὶ νὰ ἐπαινοῦν καὶ νὰ θεωροῦν τὸν πατριάρχη ὁμολογητὴ καὶ νὰ τὸν ὀνομάζουν φύλακα τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως; Καὶ μποροῦν αὐτοὶ νὰ μᾶς «ἀναπαύουν», νὰ μᾶς ποιμαίνουν καὶ νὰ μᾶς καθοδηγοῦν;

Ἂν δὲν ἀποτελεῖ αὐτὸ σχιζοφρένεια, τότε τί εἶναι;

Γι’ αὐτὸ παρακαλοῦμε τοὺς ἡγήτορες καὶ τοὺς συντάκτες τῆς «Ὁμολογίας τῆς Πίστεως» (καὶ τοὺς συμφωνοῦντες πνευματικούς, μοναχούς, ὀρθόδοξες ἀδελφότητες) νὰ ξεκαθαρίσουν τὰ πράγματα. Νὰ πάρουν τὴν εὐθύνη καὶ νὰ κατονομάσουν τοὺς αἱρετικοὺς οἰκουμενιστὲς καὶ νὰ πληροφορήσουν τοὺς πιστούς, ποιά κατὰ τοὺς Ἁγίους Πατέρες πρέπει νὰ εἶναι ἡ στάση μας πρὸς τοὺς διδάσκοντες τὴν αἵρεση, καὶ κυρίως, νὰ τὴν ἐφαρμόσουν οἱ ἴδιοι, ὥστε μὲ σιγουριὰ καὶ ἐμπιστοσύνη νὰ τοὺς ἀκολουθήσουμε.

Τὰ περιθώρια στενεύουν, οἱ καιροὶ οὐ μενετοί. Ἡ αἵρεση ἐξαπλώνεται ραγδαίως. Οἱ διωγμοὶ ἔχουν ἀρχίσει στὴ Σερβία καὶ σύντομα θὰ ἐπεκταθοῦν εἰς τὰ καθ’ ἡμᾶς καὶ ἀλλοῦ στὸν ὀρθόδοξο κόσμο.

Φοβούμαστε ὅτι, ἂν καὶ ὅταν ἀποφασίσουν νὰ ἀντιδράσουν οἱ ποιμένες, οἱ πιστοὶ δὲν θὰ δείξουν καμιὰ διάθεση νὰ τοὺς ἀκολουθήσουν. Εἴτε γιατὶ δὲν θὰ τοὺς ἐμπιστεύονται πλέον, εἴτε γιατὶ ἡ αἵρεση θὰ ἔχει ἐπιτελέσει τὸ σκοπό της: θὰ ἔχει ἐξουδετερώσει πλήρως τὸ ὀρθόδοξο φρόνημα καὶ τὰ ἐναπομείναντα ὀρθόδοξα ἀντανακλαστικὰ κλήρου καὶ λαοῦ.

Καὶ ἡ εὐθύνη (ὅση ἀναλογεῖ στὸν καθένα μας) θὰ μᾶς βαρύνει ὅλους καὶ αἰωνίως.

«Φιλορθόδοξος Ἕνωσις “Κοσμᾶς Φλαμιᾶτος”»

καὶ ὁ Ὀρθόδοξος Χριστιανικὸς Ἀγωνιστικὸς Σύλλογος

«Ἅγιος Θεόδωρος ὁ Στουδίτης»

ΟΙ ΕΣΚΕΜΜΕΝΕΣ ΣΥΚΟΦΑΝΤΙΕΣ ΤΟΥ κ. ΤΕΛΕΒΑΝΤΟΥ περί ΠΡΟΤΕΣΤΑΝΤΙΣΜΟΥ

Ο κ. ΤΕΛΕΒΑΝΤΟΣ ΠΡΑΓΜΑΤΟΠΟΙΗΣΕ ΤΗΝ ΕΜΜΕΣΗ ΑΠΕΙΛΗ ΤΟΥ

ΟΤΙ ΘΑ ΜΑΣ ΒΓΑΛΕΙ ΠΡΟΤΕΣΤΑΝΤΕΣ ΑΝ ΔΕΝ ΑΚΟΛΟΥΘΗΣΟΥΜΕ ΤΙΣ ΘΕΣΕΙΣ ΤΟΥ

ΠΕΡΙ ΔΙΑΚΟΠΗΣ ΜΝΗΜΟΣΥΝΟΥ ΚΑΙ ΑΠΟΤΕΙΧΙΣΗΣ

Αν κάποιος μου έλεγε πριν δυο χρόνια, ότι θα ερχόμουν σε ρήξη με τον κ. Τελεβάντο, θα τον κοιτούσα τουλάχιστον με κατανόηση. Να, όμως, που η ζωή μας επιφυλάσσει πολλές και δυσάρεστες εκπλήξεις. Παρόλο, λοιπόν, που δεν είχα καμία διάθεση να αντιπαρατεθώ στον κ. Τελεβάντο, και μάλιστα τη Μ. Εβδομάδα, αναγκάζομαι εκ των πραγμάτων, καθώς εξαπέλυσε εναντίον μου μια βαριά και αναπόδεικτη κατηγορία περί Προτεσταντισμού. Τον κ. Τελεβάντο δεν τον γνωρίζω προσωπικά, αλλά τον εκτίμησα για τα πρώτα κυρίως γραπτά του, όταν αναπάντεχα συμπαραστάθηκε από την Αμερική όπου ευρίσκεται, στον αγώνα μας εναντίον του Οικουμενισμού, ενώ οι περισσότεροι στην Ελλάδα τον αγνοούσαμε. Ο ίδιος είχε την πρωτοβουλία, μάλιστα, να μου τηλεφωνήσει και έκτοτε είχαμε τακτική επικοινωνία και συνεργασία.

Η στάση του απέναντί μου άρχισε να αλλάζει, όταν διαπίστωσε ότι, κατόπιν πολυχρονίου μελέτης και συζητήσεων με πνευματικούς Πατέρες, είχα αποφασίσει να εφαρμόσω τον ΙΕ΄ Κανόνα της Πρωτοδευτέρας Συνόδου, η οποία  επιβάλλει και διδάσκει την διακοπή μνημοσύνου και την αποτείχιση από τους επισκόπους που κηρύττουν αιρετικές διδασκαλίες. Παρ’ ότι ο Ιερός Κανόνας είναι ξεκάθαρος (τουλάχιστον ως προς την προαιρετική αποτείχιση) αυτός ανέπτυσσε μια άλλη διδασκαλία (ετεροδιδασκαλία), εναντιούμενος στον Ιερό Κανόνα. Και όταν πραγματοποίησα ελεύθερα την απόφασή μου που αφορούσε την σωτηρία μου και τον εαυτό μου, εμένα και άλλους που είχαν πραγματοποιήσει το ίδιο —ωσάν αυτός να είναι ο τιμητής των πάντων— μας κατηγόρησε ευθέως ότι έχουμε προτεσταντικό φρόνημα και εμμέσως ως αιρετικούς.

Ὁ Πειραιῶς κ. Σεραφεὶμ ἐξ αιτίας τῆς Ἀποτείχισης παρερμηνεύει τὸν ΙΕ΄ Κανόνα τῆς ΑΒ Συνόδου

Στὴ χθεσινὴ συνέντευξή του

Μερικὰ ἀπὸ ἐκεῖνα ποὺ εἶπε ὁ κ. Σεραφείμ, μᾶς στενοχώρησαν ἰδιαιτέρως καὶ ἐξέπληξαν, γιατὶ λίγες μέρες πρίν, πρωτοπρεσβύτερος (ἀπὸ τοὺς ἡγέτες τοῦ ἀντι-οικουμενιστικοῦ χώρου), μᾶς καθησύχαζε πὼς ἀναπαύτηκε, ἐπειδὴ ἕνας ἐπίσκοπος τῆς ἐμβέλειας τοῦ Πειραιῶς, παίρνει ἀντιοικουμενιστικὲς θέσεις. Φαντάζομαι, πὼς θὰ ἀπογοητεύτηκε κι αὐτός, ἀκούγοντας ἀπὸ τὸν Πειραιῶς τὴν ἐσκεμμένη παρερμηνεία τοῦ ΙΕ΄ Ἱεροῦ Κανόνος, ἀλλὰ καὶ τὴν προσποιητὴ ἄγνοιά του, ὅτι τάχα τὸ «κοινὸ ποτήριο» ποὺ θέτει ὡς ὅριο γιὰ τὴν διακοπὴ μνημοσύνου, μέχρι σήμερα δὲν ἔχει συντελεστεῖ. Μάλιστα, προέτρεψε τοὺς δημοσιογράφους νὰ καταγγείλουν, ἂν κάτι τέτοιο μάθουν!

Μὰ τὸ ἔχουν καταγγείλει ἤδη, Σεβασμιώτατε, ὁ π. Θεόδωρος Ζήσης, ὁ π. Γεώργιος Μεταλληνὸς κ. ἄ., καὶ τὸ μεταφέραμε καὶ ἐμεῖς στὸ πρόσφατο φυλλάδιο ποὺ σᾶς ἀποστείλαμε καὶ διαβάσατε, δίδοντάς μας συγχαρητήρια δι’ ἐπιστολῆς «διὰ τὸ ἀγωνιστικὸν φρόνημα ἐν τοῖς δυσχειμέροις καὶ πεισιθανάτοις καιροῖς τοῦ συγκρητιστικοῦ οἰκουμενισμοῦ καὶ διὰ τὴν ὑμετέραν κραταιὰν ἀγάπην εἰς τὴν Ἀδιαίρετον, Ἀκαινοτόμητον, Ὀρθόδοξον, Καθολικὴν τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίαν».
Βέβαια, μᾶς ἐπισημάνατε ἐσφαλμένως καὶ παρερμηνεύοντας Ἱερὸ Κανόνα, ὅτι «διὰ τὴν ἀποτείχισιν πρὸ συνοδικῆς διαγνώμης δὲν ἀρκοῦν μόνον αἱ φαιδρεπίφαιδροι, ἀνεπέρειστοι καὶ ἐν τέλει βλακώδεις δηλώσεις ὑπεροχικῶν προσώπων ἐκ σκοπιμοτήτων, ἰδιοτελείας, ἁβροφροσύνης ἢ ἄλλης τινὸς εὐτελοῦς αἰτίας γενόμεναι. Κατὰ ταῦτα ἀκραδάντως πιστεύω, ὅτι κατὰ Θεὸν ἀρεστὴ τυγχάνει ἡ ὑμετέρα ἀγωνιστικότης καὶ ὁ ἔλεγχος ποὺ ἁγιοπατερικῶς ἀσκεῖτε ἀλλὰ φοβοῦμαι ὅτι ἡ συγκεκριμένη κίνησις πηγάζει ἐξ ὑπερβάλλοντος ζήλου». [Θὰ θέλαμε νὰ ξέραμε, ἂν μεταξὺ τῶν «ὑπεροχικῶν προσώπων» συγκαταλέγεται καὶ ὁ Πατριάρχης κ. Βαρθολομαῖος, ἢ τέλος πάντων ποιά εἶναι αὐτὰ τὰ ὑπεροχικὰ πρόσωπα; Εἶναι ὁρατὰ ἢ ἀόρατα; Καὶ πῶς θὰ προφυλαγόμαστε ἀπ’ αὐτά, ἂν τὰ ἀγνοοῦμε;].

ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΣΤΟ ΑΡΘΡΟ του κ. Π. Τελεβάντου:

 «ΑΝΑΦΟΡΑ ΣΤΗΝ ΑΠΟΤΕIΧΙΣΗ»

Δυστυχώς, και πάλι επεχείρησε ο κ. Τελεβάντος να καταφερθεί εναντίον μας για την αποτείχιση με αστήριχτα επιχειρήματα, άστοχες συγκρίσεις, αστείους παραλληλισμούς, κατηγορίες, προσωπικές αποφάνσεις και παραπληροφόρηση (π.χ. ότι τάχα «αποτειχιζόμαστε από τους επισκόπους για την παράβαση των Ιερών Κανόνων», ενώ γνωρίζει καλά ότι η αποτείχιση έγινε για αιρετικές θέσεις). Και επειδή δεν μπορεί να αμφισβητήσει τον ΙΕ΄ Ιερό Κανόνα, ο οποίος μιλά για αποτείχιση, επιτίθεται εναντίον μας έμμεσα και άμεσα, χρησιμοποιώντας τον π. Επιφάνιο, ως να είναι «ο διάδοχός του», αφού επικαλείται τα κείμενά του, τα οποία για ποιμαντικούς λόγους πριν μερικές δεκαετίες έγραψε και που δεν μπορούμε να ξέρουμε με σιγουριά ποιά θέση θα έπαιρνε σήμερα, στην οικουμενιστική έξαρση που παρατηρείται• εκτός αν ισχυρισθεί ο κ. Τ.Π. ότι γνωρίζει και τη σκέψη των τεθνεώτων.

Παραποιεί την πραγματικότητα γράφοντας πως «ο Οικουμενισμός ύστερα από περισσότερο από ένα αιώνα ζωής βρίσκεται στην πιο αντίξοη καμπή της ιστορίας του», τη στιγμή που όλοι οι πατέρες (στρατηγοί, όπως τους ονομάζει) έχουν επισημάνει το ακριβώς αντίθετο, πως δηλ. σήμερα ο Οικουμενισμός  και οι οικουμενιστικές ενέργειες βρίσκονται σε έξαρση, έχουν φτάσει στο απροχώρητο, κρυφά έχουν φτάσει ακόμα και στο «κοινό ποτήριο» (αυτό έχουν αποκαλύψει ο π. Γ. Μεταλληνός, ο π. Θεόδωρος Ζήσης κ.ά).

ΕΓΙΝΕ ΚΡΥΦΑ Η ΕΝΩΣΗ ΤΩΝ ΕΚΚΛΗΣΙΩΝ;

ΦΙΛΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΕΝΩΣΙΣ «ΚΟΣΜΑΣ ΦΛΑΜΙΑΤΟΣ»

ΕΔΡΑ: ΒΑΣ. ΗΡΑΚΛΕΙΟΥ 30, 546 24 ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ, ΤΗΛ. 697-2176314

E-MAIL: KFLAMIATOS@YAHOO.GR ― ΕΝΗΜΕΡΩΤΙΚΟ ΔΕΛΤΙΟ 10/2011

                                                                                                                  

ΕΓΙΝΕ ΚΡΥΦΑ Η ΕΝΩΣΗ ΤΩΝ ΕΚΚΛΗΣΙΩΝ;

Ἔλεγχος τοῦ αἱρετικοῦ Πατριάρχου κ. Βαρθολομαίου

καὶ τῶν αἰδημόνως σιωπούντων Ἐπισκόπων

Ἡ παναίρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ ραγδαίως μᾶς διαβρώνει.

Βεβήλωσαν καὶ τὴν Κυριακὴ τῆς Ὀρθοδοξίας,

ρίπτοντες τὰ ἅγια τοῖς κυσί!...

Προσφάτως[1](Καρδινάλιος) κρατώντας ὀρθόδοξη εἰκόνα, τὴν στιγμὴ μάλιστα ποὺ διαβαζόταν τὸ Συνοδικὸ τῆς Ὀρθοδοξίας. Καὶ ὡς γνωστὸν, τὸ “Συνοδικὸ” διακηρύττει τὴν αὐθεντικότητα τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεώς μας καὶ ὁριοθετεῖ κατὰ τρόπο ἀπόλυτο, ἀστασίαστο καὶ διαχρονικὸ τὴν Ἁγία Ὀρθοδοξία μας ἀπέναντι στὴν ὅποια κακοδοξία καὶ ἰδιαιτέρως στὴν αἵρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ· ἢ καλύτερα τὴν παναίρεση ἐκείνη ἡ ὁποία ἀποτελεῖ τὴν ἐπιτομὴ ὅλων τῶν αἱρέσεων ποὺ ἐπιχείρησαν νὰ ἀπο-ὀρθοδοξοποιήσουν τὴν στρατευομένη Ἐκκλησία μας κατὰ τὴν δισχιλιετῆ ἱστορία της.