«Παναγιώτατε, εὐλογεῖτε, …Αὐτοὶ οἱ διάλογοι
«ὄχι μόνον κακῶς λέγονται θεολογικοὶ διάλογοι, ἐφ’ ὅσον δὲν ἔχουν ὡς βάσιν των
τὸν Λόγον, ἀλλὰ κι ἐμεῖς δὲν θὰ ἔπρεπε κἀν
νὰ συμμετέχουμε εἰς αὐτούς. Ἐν τούτοις, ἀδιαφορώντας διὰ τὴν ζημία, ποὺ
στὸ ἅγιο τῆς Ἐκκλησίας σῶμα γίνεται, τρέχουμε μετὰ σπουδῆς ἀκατανοήτου εἰς
αὐτούς. Φθάσαμε δὲ ἤδη, δυστυχῶς, διὰ τῆς λαθεμένης αὐτῆς πορείας μας, εἰς
”βάραθρον ἀπωλείας”, ἀφοῦ θεωροῦμεν πλέον αὐτοὺς ὡς καὶ τὴν μόνην ”Πύλην”, διὰ
τῆς ὁποίας δύναται νὰ ἑνωθεῖ-σαρκωθεῖ ὁ Λόγος, (Αὐτὸς μόνος δύναται νὰ ἑνώνει
τὰ διεστῶτα) καὶ ἐκ τούτου νὰ σωθεῖ-θεωθεῖ ὁ ἄνθρωπος! Θὰ ἔπρεπε, Παναγιώτατε,
…οἱ ἐν λόγῳ διάλογοι νὰ λέγονται λόγοι
τῶν δοσιλόγων», καὶ «δοσίλογοι εἶναι αὐτοί,
ποὺ γιὰ ἰδιοτελεῖς λόγους προδίδουν τὸν κοινὸ τοῖς πᾶσι Λόγο τοῦ ἁγίου
Ἰωάννου τοῦ Θεολόγου», καταγγέλλει ὁ Ἀρχιµ. Ἀµφιλόχιος Σαµοΐλης σὲ
ἐπιστολή του πρὸς τὸν Οἰκουμενικὸ Πατριάρχη κ. Βαρθολομαῖο, ποὺ δημοσιεύεται
στὸ τεῦχος #07 τοῦ περιοδικοῦ «Κοσμᾶς Φλαμιᾶτος», τὸ ὁποῖο κυκλοφορεῖ
μὲ πλούσια, ἐνδιαφέρουσα καὶ ἐπίκαιρη ὕλη.
