Πὼς θὰ
εὕρομεν πνευματικὸν ὁδηγὸν
ΥΠΑΚΟΗ ΣΕ ΠΟΙΜΕΝΕΣ, ΑΛΛ’ ΟΧΙ ΣΕ ΨΕΥΔΟ-ΠΟΙΜΕΝΕΣ
(Ἁγίου Συμεὼν τοῦ
Νέου Θεολόγου, Ἅπαντα, Ἐκδ. Β. Ρηγόπουλου)
Στὴν σύγχυση
τῆς ἐποχῆς μας γύρω ἀπὸ τὸ θέμα τῆς ὑπακοῆς στοὺς ποιμένες, παραθέτουμε
ἀποσπάσματα ἀπὸ ἕνα καθοριστικὸ λόγο (τὸν 13ο) τοῦ ἁγίου Συμεὼν τοῦ
Νέου Θεολόγου, ποὺ δίνει πολυσήμαντες ἀπαντήσεις.
Θεωρεῖ τοὺς ποιμένες ἀπεσταλμένους τοῦ Θεοῦ, στοὺς
ὁποίους ὀφείλουμε ὑπακοή, καθόσον ὅμως αὐτοὶ ἔχουν ἀποστολικὸ ἦθος, ἐφαρμόζουν
τὶς Ἐντολὲς τοῦ Θεοῦ, τοὺς Ἱεροὺς Κανόνες, καὶ γνωρίζουν τὴν διδασκαλία τῆς Ἁγ.
Γραφῆς καὶ τὰ Δόγματα τῆς Ἐκκλησίας. Διαφορετικά, δὲν πρόκειται περὶ ποιμένων,
ἀλλὰ περὶ ψευδοποιμένων καί, σ’ αὐτὴν τὴν περίπτωση, δὲν πρέπει νὰ ξεγελαστοῦμε
νὰ τοὺς ἀκολουθήσουμε.
ΔΕΚΑΤΟΣ ΠΡΩΤΟΣ ΛΟΓΟΣ ΣΥΜΕΩΝ ΤΟΥ ΝΕΟΥ
ΘΕΟΛΟΓΟΥ
α) Ὁ ὁποῖος ἐγράφη εἰς ἕνα
του μαθητὴν κοσμικόν, καὶ διαλαμβάνει μὲ ποῖον τρόπον δύναται τινάς νὰ γνωρίση
ἅγιον ἄνδρα.
β) Καὶ πῶς, ἢ τί νὰ κάμνῃ,
διὰ νὰ τὸν εὕρῃ.
γ) Καὶ ἀφ' οὗ τὸν ἐπιτύχῃ,
πῶς πρέπει νὰ τὸν ἔχῃ.
