ΟΙ ΤΡΕΙΣ ΙΕΡΑΡΧΕΣ ΗΤΑΝ ΑΥΣΤΗΡΟΙ ΣΤΑ ΘΕΜΑΤΑ ΠΙΣΤΕΩΣ

ΜΕΓΑΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ

Θά ἀναφέρωμε  μία  περιγραφή τοῦ ἁγίου διά νά κατανοήσωμε τό πῶς οἱ τότε Ὀρθόδοξοι δέν ἐπικοινωνοῦσαν μέ τήν αἵρεσι καί τούς αἱρετικούς.

        «Ἀνατέτραπται μέν τά τῆς εὐσεβείας δόγματα, συγκέχυται δέ Ἐκκλησίας θεσμοί. Φιλαρχίαι δέ τῶν μή φοβουμένων τόν Κύριον ταῖς προστασίαις ἐπιπηδῶσι καί ἐκ τοῦ προφανοῦς λοιπόν ἆθλον δυσσεβείας ἡ προεδρία πρόκειται, ὥστε ὁ τά χαλεπώτερα βλασφημήσας εἰς ἐπισκοπήν λαοῦ προτιμότερος. Οἴχεται σεμνότης ἱερατική, ἐπιλελοίπασιν οἱ ποιμαίνοντες μετ' ἐπιστήμης τό ποίμνιον τοῦ Κυρίου, οἰκονομίας πτωχῶν εἰς ἰδίας ἀπολαύσεις καί δώρων διανομάς παραναλισκόντων ἀεί τῶν φιλαρχούντων.  Ἠμαύρωται κανόνων ἀκρίβεια, ἐξουσία τοῦ ἁμαρτάνειν πολλή. Οἱ γάρ σπουδαῖς ἀνθρωπίναις παρελθόντες ἐπί τό  ἄρχειν ἐν αὐτῷ τούτῳ τῆς σπουδῆς τήν χάριν ἀνταναπληροῦσι τῷ πάντα πρός ἡδονήν ἐνδιδόναι τοῖς ἁμαρτάνουσιν. Ἀπόλωλε κρῖμα δίκαιον, πᾶς τις τῷ θελήματι τῆς καρδίας αὐτοῦ πορεύεται. Ἡ πονηρία ἄμετρος, οἱ λαοί ἀνουθέτητοι, οἱ προεστῶτες ἀπαρρησίαστοι. Δοῦλοι γάρ τῶν δεδωκότων τήν χάριν οἱ δι' ἀνθρώπων ἑαυτοῖς τήν δυναστείαν κατακτησάμενοι.. Ἐπί τούτοις γελῶσιν οἱ ἄπιστοι, σαλεύονται οἱ ὀλιγόπιστοι·  ἀμφίβολος ἡ πίστις, ἄγνοια κατακέχυται τῶν ψυχῶν διά τό μιμεῖσθαι τήν ἀλήθειαν τούς δολοῦντας τόν λόγον ἐν κακουργίᾳ.  Σιγᾷ μέν γάρ τά τῶν εὐσεβούντων στόματα, ἀνεῖται δέ πᾶσα βλάσφημος γλῶσσα· ἐβεβηλώθη τά ἅγια, φεύγουσι τούς εὐκτηρίους οἴκους οἱ ὑγιαίνοντες τῶν λαῶν ὡς ἀσεβείας διδασκαλεῖα, κατά δέ τάς ἐρημίας πρός τόν ἐν τοῖς οὐρανοῖς Δεσπότην μετά στεναγμῶν καί δακρύων τάς χεῖρας αἴρουσιν.  Ἔφθασε δέ πάντως καί μέχρις ὑμῶν τά γινόμενα ἐν ταῖς πλείσταις τῶν πόλεων, ὅτι οἱ λαοί σύν γυναιξί καί παισί καί αὐτοῖς τοῖς πρεσβύταις πρό τῶν τειχῶν ἐκχυθέντες ἐν τῷ ὑπαίθρῳ τελοῦσι τάς προσευχάς, φέροντες πάσας τάς ἐκ τοῦ ἀέρος κακοπαθείας σύν πολλῇ τῇ μακροθυμίᾳ, τήν παρά τοῦ Κυρίου ἀντίληψιν ἀναμένοντες...» (Μ. Βασιλείου Ἐπιστολή 92, Πρός Ἰταλούς καί Γάλλους Ἐπισκόπους, ΕΠΕ 3, 86. ΒΕΠΕΣ 55, 122).

Ὁ Μ. Βασίλειος ἀλλοῦ λέγει: «Οἵτινες τὴν ὑγιᾶ ὀρθόδοξον πίστιν προσποιούμενοι ὁμολογεῖν, κοινωνοῦσι δὲ τοῖς ἑτερόφροσι, τοὺς τοιούτους, εἰ μετὰ παραγγελίαν μὴ ἀποστῶσιν, μὴ μόνον ἀκοινωνήτους ἔχειν, ἀλλὰ μηδὲ ἀδελφοὺς ὀνομάζειν».

­«Ἀλλ' ἐκεῖνος μέν τοῦ παντός ἑαυτοῦ βίου ἐναργέστατον ἐξήνεγκε δεῖγμα ἐκ τῆς νῦν προαιρέσεως, ὅτι οὐδέποτε ἔζη ἐπ' ἐλπίδι τῶν ἀποκειμένων ἡμῖν ἐπαγγελιῶν παρά τοῦ Κυρίου·  ἀλλά εἴ τι αὐτῷ ἐπραγματεύετο τῶν ἀνθρωπίνων καί ῥήματα πίστεως καί πλάσμα εὐλαβείας, πάντα πρός τήν τῶν ἐντυγχανόντων ἀπάτην ἐπετηδεύετο.  Ὑμᾶς δέ τί καταπονεῖ τό συμβάν; Τί χείρους ἑαυτῶν γεγόνατε παρά τοῦτο; Ἔλειψεν εἷς ἐκ τοῦ πληρώματος ὑμῶν·  εἰ δέ καί συναπῆλθέν που ἄλλος εἷς ἤ δεύτερος, ἐλεεινοί τοῦ πτώματος οὗτοι, ὑμῶν δέ τό σῶμα ὁλόκληρόν ἐστι τῇ τοῦ Θεοῦ χάριτι. Καί γάρ καί τό ἀχρειωθέν ἀπερρύη καὶ οὐκ ἐκολοβώθη τό  μένον.  Εἰ δέ ἀνιᾷ ὑμᾶς ὅτι τῶν τοίχων ἐξεβλήθητε, ἀλλ' ἐν σκέπῃ τοῦ Θεοῦ τοῦ οὐρανοῦ, αὐλισθήσεσθε καί ὁ ἄγγελος ὁ τῆς Ἐκκλησίας ἔφορος συναπῆλθεν ὑμῖν. Ὥστε κενοῖς τοῖς οἴκοις ἐγκατακλίνονται καθ' ἑκάστην ἡμέραν, ἐκ τῆς διασπορᾶς τοῦ λαοῦ βαρύ ἑαυτοῖς τό κρῖμα κατασκευάζοντες. Εἰ δέ τις καί κόπος ἐστίν ἐν τῷ πράγματι, πέπεισμα τῷ Κυρίῳ μή εἰς κενόν ὑμῖν ἀποβήσεσθαι τοῦτο. Ὥστε ὅσῳ ἄν ἐν πλείοσι πειρατηρίοις γένησθε, τοσούτῳ πολυτελέστερον τόν παρά τοῦ δικαίου κριτοῦ μισθόν ἀναμένετε. Μήτε οὖν δυσφορεῖτε τοῖς παροῦσι μήτε ἀποκάμνετε τῇ ἐλπίδι» (Μ. Βασιλείου ἐπιστ. 238, Νικοπολίταις Πρεσβυτέροις, ΕΠΕ 3, 220).

Ἐδῶ ὁ ἅγιος ὁμιλεῖ δι’ αὐτούς πού ἐπρόδωσαν καί ἐπικοινώνησαν ἐκκλησιαστικῶς μέ τούς αἱρετικούς.

ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ

Στούς φυλακισμένους ἐπίσης Ἐπισκόπους καί κληρικούς οἱ ὁποῖοι ἦσαν ἀποτειχισμένοι ἀπό τόν Πατριάρχη, ἐξ αἰτίας τῆς ἐξορίας του,  ὁ ἅγιος ἔγραφε: <<Μακάριοι τοῦ δεσμωτηρίου, καὶ τῆς ἁλύσεως, καὶ τῆς τῶν δεσμῶν ὑποθέσεως ὑμεῖς· μακάριοι καὶ τρισμακάριοι, καὶ πολλάκις τοῦτο, οἳ πᾶσαν ἀνηρτήσασθε τὴν οἰκουμένην τῷ περὶ ὑμᾶς φίλτρῳ, ἐραστὰς ὑμῶν καὶ τοὺς πόῤῥωθεν ὄντας πεποιήκατε. Πανταχοῦ γῆς καὶ θαλάττης ᾄδεται ὑμῶν τὰ κατορθώματα, ἡ ἀνδρεία, ἡ ἀπερίτρεπτος γνώμη, τὸ ἀδούλωτον φρόνημα. Οὐδὲν ὑμᾶς κατέπληξε τῶν δοκούντων εἶναι δεινῶν, οὐ δικαστήριον, οὐ δήμιος, οὐ βασάνων νιφάδες, οὐκ ἀπειλαὶ μυρίων γέμουσαι θανάτων, οὐ δικαστὴς πῦρ ἀπὸ τοῦ στόματος ἀφιείς, οὐκ ἐχθροὶ θήγοντες τοὺς ὀδόντας, καὶ μυρία εἴδη κινοῦντες ἐπιβουλῆς, οὐ συκοφαντίαι τοσαῦται, οὐκ ἀναίσχυντοι κατηγορίαι, οὐ θάνατος πρὸ τῶν ὀφθαλμῶν καθ' ἑκάστην ἡμέραν φαινόμενος· ἀλλ' ἤρκεσεν ὑμῖν εἰς παράκλησιν τῶν γινομένων ἡ τῶν γινομένων ὑπόθεσις. Διὰ ταῦτα φανερῶς μὲν ὑμᾶς πάντες στεφανοῦσι, καὶ ἀνακηρύττουσι, οὐ φίλοι μόνον, ἀλλὰ καὶ αὐτοὶ οἱ ἐχθροί, καὶ ταῦτα κατασκευάζοντες· εἰ καὶ μὴ φανερῶς, κἄν τις αὐτῶν ἀναπτύξειε τὸ συνειδός, πολὺ καὶ παρ' ἐκείνοις ὑμῶν εὑρήσει τὸ θαῦμα. Τοιοῦτον γὰρ ἀρετή, καὶ παρὰ τοῖς πολεμοῦσιν αὐτὴν θαυμάζεται· τοιοῦτον κακία, καὶ παρὰ τοῖς μετιοῦσιν αὐτὴν καταγινώσκεται. Καὶ τὰ μὲν ἐνταῦθα τοιαῦτα, τὰ δὲ ἐν οὐρανοῖς τίς παραστῆσαι δυνήσεται λόγος; Ἐγγέγραπται ὑμῶν τὰ ὀνόματα ἐν βίβλῳ ζωῆς, μετὰ τῶν ἁγίων κατηριθμήθητε μαρτύρων. Οἶδα ταῦτα ἐγὼ σαφῶς, οὐκ εἰς τὸν οὐρανὸν ἀναβάς, ἀλλ' ἀπὸ θείων αὐτὰ μαθὼν χρησμῶν. Εἰ γὰρ ὁ γάμῳ παρανομουμένῳ παραστάς, καὶ μὴ διορθῶσαι δυνηθεὶς τὴν παρανομίαν, ἀλλ' ἐλέγξαι αὐτὴν μόνον, ὁ τῆς στείρας καρπός, ὁ τῆς ἐρήμου πολίτης, ἐπειδὴ διὰ τοῦτο τὸ δεσμωτήριον ᾤκησε καὶ ἀπετμήθη, καὶ μάρτυς, καὶ μαρτύρων ὁ πρῶτός ἐστιν· ὑμεῖς οἱ νόμοις πατέρων καὶ θεσμοῖς παραβαθεῖσι, καὶ ἱερωσύνῃ ἐπηρεαζομένῃ καὶ παρανομουμένῃ παραστάντες, καὶ τοσαῦτα παθόντες ὑπὲρ ἀληθείας, καὶ τοῦ λῦσαι συκοφαντίας ἀναισχύντους οὕτως, ἐννοήσατε ἡλίκην λήψεσθε τὴν ἀμοιβήν. Οὐκ ἔξεστί σοι ἔχειν τὴν γυναῖκα Φιλίππου τοῦ ἀδελφοῦ σου, εἶπε τοῦτο ὁ γενναῖος ἐκεῖνος καὶ ὑψηλὸς ἀνήρ, καὶ ἤρκεσεν αὐτῷ πρὸς παῤῥησίαν ἄφατον» (ΕΠΕ 38,48). Ὁ ἅγιος λοιπόν ὅλους τούς ἀποτειχισμένους καί μή κοινωνοῦντας ἐκκλησιαστικῶς μετά τοῦ παρανόμου Πατριάρχου τούς συγκαταριθμοῦσε μετά τῶν μαρτύρων, ἐφ’ ὅσον ἔλεγε «ἐγγέγραπται τά ὀνόματα ὑμῶν ἐν βίβλῳ ζωῆς, μετά τῶν ἁγίων κατηριθμήθητε μαρτύρων».

ΑΓΙΟΣ ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ

«Τοῦτο τό ποίμνιον ἦν ὅτε μικρόν τε καί ἀτελές ἦν, ὅσον ἐπὶ τοῖς ὁρωμένοις, καὶ οὐδὲ ποίμνιον, ἀλλὰ ποίμνης τι μικρὸν ἴχνος, ἢ λείψανον, ἀσύντακτον, καὶ ἀνεπίσκοπον, καὶ ἀόριστον, μήτε νομὴν ἐλευθέραν ἔχον, μήτε μάνδρᾳ περιεχόμενον, πλανώμενον ἐν ὄρεσι, καὶ σπηλαίοις καὶ ταῖς ὀπαῖς τῆς γῆς, ἄλλο ἀλλαχοῦ διεσπαρμένον τε καὶ διεῤῥιμμένον, ὡς ἕκαστον ἔτυχε σκεπόμενον, ἢ νεμόμενον, καὶ διακλέπτον ἀγαπητικῶς τὴν ἑαυτοῦ σωτηρίαν· οἷον ἐκεῖνο τὸ ποίμνιον, ὃ λέοντες ἐξῶσαν, ἢ ζάλη διέλυσεν, ἢ σκοτόμαινα διεσκέδασεν· ὃ θρηνοῦσι μὲν προφῆται, τοῖς τοῦ Ἰσραὴλ ἀπεικάζοντες πάθεσι, παραδεδομένου τοῖς ἔθνεσιν· ἐθρηνήσαμεν δὲ καὶ ἡμεῖς, ἐφ' ὅσον θρήνων πράττομεν ἄξια. Τῷ ὄντι γὰρ καὶ ἡμεῖς ἐξώσθημεν καὶ ἀπεῤῥίφημεν, καὶ ἐπὶ πᾶν ὄρος καὶ βουνὸν διεσπάρημεν, ὡς ἐν ἐρημίᾳ ποιμένος· καὶ πονηρός τις χειμὼν κατέσχε τὴν Ἐκκλησίαν, καὶ δεινοὶ θῆρες ἐπιπεπτώκασιν, οἱ μηδὲ νῦν μετὰ τὴν αἰθρίαν ἡμῶν φειδόμενοι· ἀλλ' ἀναισχυντοῦντες εἶναι, καὶ τοῦ καιροῦ δυνατώτεροι· καὶ σκυθρωπή τις σκοτόμαινα ἐπέλαβε πάντα καὶ συνεκάλυψε, πολὺ τῆς ἐνάτης τῶν Αἰγυπτίων πληγῆς βαρυτέρα, τοῦ ψηλαφητοῦ λέγω σκότους, ὑφ' οὗ μικροῦ δεῖν μηδὲ ἀλλήλους ἰδεῖν ἐδυνήθημεν...» (ΕΠΕ 2, 240,21).

«Ἔχουσιν οὗτοι (οἱ αἱρετικοί) τούς οἴκους ἡμεῖς τόν ἔνοικον οὗτοι τούς ναούς, ἡμεῖς τὸν Θεόν· καὶ τὸ ναοὶ γενέσθαι Θεοῦ ζῶντος καὶ ζῶντες, ἱερεῖα ἔμψυχα, ὁλοκαυτώματα λογικά, θύματα τέλεια, θεοὶ διὰ Τρίαδος προσκυνουμένης. Οὗτοι δήμους, ἡμεῖς ἀγγέλους· οὗτοι θράσος, πίστιν ἡμεῖς· οὗτοι τὸ ἀπειλεῖν, ἡμεῖς τὸ προσεύχεσθαι· οὗτοι τὸ βάλλειν, ἡμεῖς τὸ φέρειν· οὗτοι χρυσὸν καὶ ἄργυρον, ἡμεῖς λόγον κεκαθαρμένον (ΕΠΕ 2, 116, 6).

Αποσπάσματα ἀπό τό καινούργιο βιβλίο τοῡ π. Εὐθυμίου Τρικαμηνά ( Η ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΗ ΣΥΜΦΩΝΙΑ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ ΓΙΑ ΤΟ ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΟ ΤΟΥ Ι5ο ΚΑΝΟΝΟΣ ΤΗΣ ΠΡΩΤΟΔΕΥΤΕΡΑΣ ΣΥΝΟΔΟΥ ΠΕΡΙ ΔΙΑΚΟΠΗΣ ΜΝΗΜΟΝΕΥΣΕΩΣ ΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΚΗΡΥΣΣΟΝΤΟΣ ΕΠ' ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΑΙΡΕΣΙΝ)

ΗΜΕΡΙΔΑ ΠΕΡΙ ΜΕΤΑΦΡΑΣΕΩΣ ΚΕΙΜΕΝΩΝ ΣΤΗΝ ΘΕΟΛΟΓΙΚΗ ΑΚΑΔΗΜΙΑ ΒΟΛΟΥ

ΕΙΚΟΝΑ ΚΑΙ ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΑ ΚΑΠΟΙΩΝ ΕΠΙΣΚΟΠΩΝ

 ΠΟΥ ΠΕΙΡΑΜΑΤΙΖΟΝΤΑΙ ΣΤΙΣ ΠΛΑΤΕΣ ΤΟΥ ΛΑΟΥ

Ὅποιος τοὺς ὠνομάσει «Οἰκουμενιστές», κινδυνεύει νὰ τὸν σύρουν στὰ δικαστήρια (κατὰ δήλωση τοῦ μητροπολ. Σιατίστης Παύλου)

 Ἐδῶ καὶ μιὰ δεκαετία σὲ ἑκατοντάδες ἀριθμοῦνται τὰ κείμενα ποὺ ἔχουν γραφεῖ γιὰ τὶς μεταφράσεις τῶν ἱερῶν κειμένων (ἁγιογραφικῶν ἢ λειτουργικῶν), ἀρκετὲς δὲ εἶναι καὶ οἱ ὁμιλίες ἢ τὰ συνέδρια ποὺ ἔχουν διεξαχθεῖ γιὰ τὸ φλέγον αὐτὸ θέμα ποὺ ἀφορᾶ κυρίως τοὺς Ὀρθόδοξους Ἕλληνες. Γι’ αὐτὸ δὲν ἀποτέλεσε ἰδιαίτερη εἴδηση ἡ πραγματοποίηση ἑνὸς ἀκόμα συνεδρίου-Ἡμερίδας, τὸ ὁποῖο μάλιστα ἔγινε στὴν Ἀκαδημία Θεολογικῶν Σπουδῶν Βόλου, τῆς ὁποίας οἱ θέσεις στὸ θέμα εἶναι γνωστές.

Παρόλα αὐτά, ἔτσι ὅπως ἐξελίχθηκαν τὰ πράγματα, ἀξίζει νὰ ἀναφερθοῦμε σ’ αὐτό, ὄχι γιατὶ πρόσθεσε κάτι περισσότερο ἀπ’ ὅ,τι μέχρι τώρα γνωρίζαμε γιὰ τὸ θέμα, ἀλλὰ γιατὶ μᾶς ἔκανε νὰ συνειδητοποιήσουμε γιὰ ἄλλη μιὰ φορά, τὴν φθοροποιὸ δράση τῆς Ἀκαδημίας, τοῦ προέδρου της Μητροπολίτη Δημητριάδος Ἰγνάτιου καὶ ὅποιων ἐπισκόπων «ταιριάζουν καὶ συμπεθεριάζουν» μαζί του.

Τά γνωρίσματα τοῦ ὀρθοδόξου ἱερέως καί ἐπισκόπου

†Μητροπολίτου Φλωρίνης Αὐγουστίνου Καντιώτη       

(ἀπόσπασμα ὁμιλίας του, ἡ ὁποία ἔγινε τό 1971)

Τελειώνω μέ τό σύνθημα τοῦ....ἀποστόλου Παύλου· «Εἴ τις ὑμᾶς εὐαγγελίζεται παρ’ ὅ παρελάβετε, ἀνάθεμα ἔστω» (Γαλ. 1, 8-9). Προσέξατε τί λέει ὁ ἀπόστολος Παῦλος; Ἐάν κανείς λέῃ πράγματα τά ὁποῖα εἶνε ἀντίθετα ἀπό τήν Ἱερά Παράδοσι τῆς Ἐκκλησίας, τότε αὐτός –«εἴ τις», ὅποιος νά’νε– «ἀνάθεμα»!  Μπορεῖ νά εἶνε λαϊκός αὐτός πού ζητάει νά βάλῃ δυναμίτη καί ν’ ἀνατρέψῃ τήν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ· «ἀνάθεμα». Ἤ μπορεῖ νά εἶνε γυναίκα· «ἀνάθεμα». Ἤ μπορεῖ νά εἶνε παπᾶς· «ἀνάθεμα». Μπορεῖ νά εἶνε δεσπότης· «ἀνάθεμα». Μπορεῖ νά εἶνε ἀρχιεπίσκοπος· «ἀνάθεμα». Μπορεῖ νά εἶνε πατριάρχης· «ἀνάθεμα». Μπορεῖ νά εἶνε βασιλεύς· «ἀνάθεμα».  Ἀκόμα προχωρεῖ ὁ ἀπόστολος καί λέει· Μπορεῖ νά εἶναι ἀπόστολος, νά εἶμαι ἐγώ· «ἀνάθεμα». Ἀκόμα κι ἄν ὑποθέσουμε ὅτι ἔρθῃ ἄγγελος ἀπό τά οὐράνια καί διδάξῃ ἐνάντια πρός τά δόγματα· «ἀνάθεμα»! Αὐτό τό «ἀνάθεμα» ἀκούγεται μέσα στήν πρός Γαλάτας ἐπιστολή καί σέ ὅλη τήν ἱστορία τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ μας.

Ἀγαπητοί. Πρέπει νά ὁμολογήσουμε μία πικρά ἀλήθεια. Ὅτι ὅσοι εἶνε ὀρθόδοξοι μέσα εἰς τό ἔθνος μας καί προσπαθοῦν καί ἀγωνίζονται νά κρατήσουν τήν Ὀρθοδοξία, εἶνε ὀλίγοι, πολύ ὀλίγοι.  Τό ρεῦμα τό μεγάλο, τό ἀπέραντο ρεῦμα, εἶνε ἐκεῖνοι οἱ ὁποῖοι σιγά–σιγά ἔχουν ἀπομακρυνθῆ ἀπό τήν ὀρθόδοξο πίστι μας.

Θά πῶ ἕνα λόγο πού ποτέ δέν τό εἶπα. Θά τόν πῆτε ἐγωϊστικό, θά τόν πῆτε ὅπως θέλετε. Ἀλλά σᾶς δίνω μιά ζυγαριά.  Μιά ζυγαριά γιά νά ζυγίσετε παπᾶδες, δεσποτάδες, ὅλο τόν κλῆρο καί ὅλους τούς θεολόγους. Ἡ ζυγαριά αὐτή ποιά εἶνε;

Ποιό τό γνώρισμα τοῦ παπᾶ; Νά μαζεύῃ πρόσφορα, νά λειτουργάῃ, νά κάνῃ ὡραῖες ἀκολουθίες; Νά κηρύττῃ χαριτωμένα καί νά «χρηστολογῇ» (βλ. Ρωμ. 16,18) ἀπό τόν ἄμβωνα καί νά δακρύζουν τά μάτια μερικῶν δεσποιναρίων διά τούς στοχαστικούς του λόγους; Ποιό εἶνε τό γνώρισμα τοῦ παπᾶ - τοῦ δεσπότη σ’ αὐτά τά δύσκολα χρόνια;

Τό γνώρισμα τοῦ δεσπότη καί τοῦ παπᾶ εἶνε ἡ μαχητικότης, εἶνε ἡ παρρησία.  Εἶνε ἐκεῖνο πού εἶπε ὁ ἀπόστολος Παῦλος, ὅτι «Οἱ θέλοντες εὐσεβῶς ζῆν...διωχθήσονται» (Β’ Τιμ. 3,12). Ὅσοι διώκονται! Ἐάν δῆτε παπᾶ, ἄν δῆτε θεολόγο, ἄν δῆτε μητροπολίτη ἤ ἀρχιεπίσκοπο πού δέν διώκεται, ἀλλά ἀπολαύει τῆς ἀγάπης καί ἐκτιμήσεως ὅλων –εἶνε ἐκεῖνο πού εἶπε ὁ Χριστός, «ὅταν καλῶς εἴπωσι πάντες οἱ ἄνθρωποι» (Λουκ.6,26)–, ἤ ἐάν δέν θέλῃ ν’ ἀντιμετωπίσῃ τό ρεῦμα, τή χιονοστιβάδα αὐτή ἡ ὁποία κατέρχεται  γιά νά διαλύσῃ τόν κόσμο, νά ξέρετε πολύ καλά ὅτι αὐτός δέν εἶνε ὀρθόδοξος, δέν βαδίζει καλῶς.

(Χριστιανική Σπίθα φ. 701/Δεκέμβριος 2011, σελ. 4)

Ὁ ἀσυμβίβαστος ἅγιος Μᾶρκος ὁ Εὐγενικὸς

Τιμᾶται ἕνας Ἅγιος μὲ τὴν ἀπαξίωση τῶν ἀγώνων του;

 

Ὁ ἀσυμβίβαστος ἅγιος Μᾶρκος ὁ Εὐγενικὸς

καὶ ἡ διπλοπροσωπεία τῶν Οἰκουμενιστῶν

(Βδελυρὲς συμπροσευχὲς χωρὶς τέλος)

Ἡ ἀκολουθία τοῦ Ἁγίου Μάρκου τοῦ Εὐγενικοῦ, σκορπάει στοὺς τέσσερις ἀνέμου ὅλη τὴν ἐπιχειρηματολογία τῶν Οἰκουμενιστῶν Πατριαρχῶν καὶ τῶν περὶ αὐτοὺς Ἐπισκόπων.

Σήμερα, ἡ ὀρθόδοξη Πίστη «κινδυνεύει δεινῶς», ὅπως καὶ τότε στην Φερράρα, ἀφοῦ οἱ Παπικοὶ χρησιμοποιοῦν ἴδιες ἢ ἐξελιγμένες μεθόδους ἀφομοιώσεως τῆς Ὀρθοδοξίας, χωρὶς να ἔχουν μετανοήσει ἢ διορθώσει καμία ἀπὸ τὶς αἱρέσεις τους, ἀντίθετα, ἔχουν προσθέσει καὶ ἄλλες.

Η ΧΥΤΡΑ ΑΡΧΙΖΕΙ ΝΑ ΒΡΑΖΕΙ. ΘΑ ΜΕΙΝΟΥΜΕ ΜΕΣΑ;

ΤΟ ΒΑΤΡΑΧΑΚΙ, Η ΤΡΙΜΕΡΗΣ ΣΥΓΚΥΒΕΡΝΗΣΗ

ΚΑΙ  Ο  ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ

«Τὸ βατραχάκι» εἶναι ἕνα θαυμάσιο κείμενο τοῦ  συγγραφέα καὶ φιλοσόφου Olivier Clerc περιγράφει κατὰ τραγικὸ τρόπο τὴν σύγχρονη κατάσταση ποὺ βιώνουμε ὡς Ἕλληνες καὶ Ὀρθόδοξοι χριστιανοί. Διαβάζοντάς το, κάναμε κάποιες σκέψεις, καταγράψαμε κάποιες ἀναλογίες καὶ προχωρήσαμε σὲ κάποιους συνειρμούς. Πολλοὶ ἀπὸ τοὺς ἀναγνῶστες πιστεύουμε πὼς θὰ βροῦν καλύτερες ἀναλογίες καὶ συνειρμούς.... Ἐμεῖς παραθέτουμε τοὺς δικούς μας.

Παρουσιάζουμε πρῶτα «μὲ λίγα λόγια» Τὸ βατραχάκι τοῦ Olivier Clerc:

«Ἕνα βατραχάκι κολυμποῦσε ἀμέριμνο σὲ μία χύτρα μὲ δροσερὸ νερό. Οἱ παρατηρητὲς ἀνάψαν μία χαμηλὴ φωτιὰ κάτω ἀπὸ τὴ χύτρα. Ἡ θερμοκρασία τοῦ νεροῦ ἀνέβαινε ἀργὰ ἀλλὰ σταθερὰ 25..26..27....35 βαθμοί. Τὸ βατραχάκι ἔνοιωθε μία μικρὴ διαφορά, ἀλλὰ αἰσθανόταν ἀκόμα σχετικὰ ἄνετα. 40-45, μία μικρὴ δυσφορία, ἀλλὰ τίποτε τὸ ἀνησυχητικὸ δὲν περνοῦσε ἀπὸ τὸ μυαλό του, μόνο που αἰσθανόταν λίγο κουρασμένο. 50 βαθμοὶ καὶ ἡ ἐνόχληση ἦταν πιὰ μεγάλη, ἀλλὰ καὶ ἡ κούραση ἐπίσης· γι’ αὐτὸ καὶ ὑπομένει καὶ δεν ἀντιδρᾶ. Σὲ λίγο ἡ θερμοκρασία κάνει τὸ βατραχάκι νὰ χάσει τις αἰσθήσεις του καὶ σύντομα βράζει μέσα στὴ χύτρα.

»Ἂν τὸ ἔριχναν ἀπὸ τὴν ἀρχὴ κατ’ εὐθεῖαν στοὺς 40-50 βαθμούς, ὅπως εἶχαν κάνει οἱ παρατηρητὲς νωρίτερα σὲ ἄλλο βατραχάκι, αὐτὸ μ’ ἕνα γερὸ σάλτο θὰ πηδοῦσε ἔξω ἀπὸ τὴ χύτρα.

Ο ΜΕΓΑΣ ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΤΟΥ ΦΩΤΟΣ, ΟΙ ΣΥΜΠΡΟΣΕΥΧΕΣ ΚΑΙ ΟΙ ΘΕΟΛΟΓΙΚΟΙ ΔΙΑΛΟΓΟΙ ΤΗΣ ΣΥΣΚΟΤΙΣΕΩΣ

«Φωστῆρες ὑπέλαμπροι, τῆς Ἐκκλησίας Χριστοῦ, τὸν κόσμον ἐφωτίσατε, ταῖς διδαχαῖς ὑμῶν, Πατέρες θεόσοφοι, τήξαντες τὰς αἱρέσεις, πάντων τῶν κακοδόξων, σβέσαντες τὰς φλογώδεις, τῶν βλασφήμων συγχύσεις, διὸ ὡς Ἱεράρχαι Χριστοῦ, πρεσβεύσατε σωθῆναι ἡμᾶς».

(Ὄρθρος ἑορτῆς τῶν ἁγίων Ἀθανασίου καὶ Κυρίλλου)

(Παναγιώτης Σημάτης, θεολόγος)

Ἕνα μικρὸ ἀλλὰ καίριο κείμενο –γιὰ νὰ καθρεπτίσουμε τὴν φοβερὴ ἀλλοίωση τῆς ὀρθοδόξου συνειδήσεως, ἐξ αἰτίας τοῦ συμφυρμοῦ μὲ τοὺς αἱρετικοὺς παπικοὺς καὶ προτεστάντες–  ἀποτελεῖ ἡ Ἐπιστολὴ τοῦ Μ. Ἀθανασίου «Πρὸς τοὺς Ἐπισκόπους Αἰγύπτου καὶ Λιβύης», ἀπὸ τὸ ὁποῖο θὰ παραθέσουμε ἕνα μικρὸ ἀπόσπασμα.

Μ’ αὐτὸ ὁ ἅγιος Ἀθανάσιος, «υἱὸς -καὶ αὐτὸς- τοῦ φωτός» (Ἰωάν. 12, 36) μᾶς ὑπενθυμίζει πόσο ἔχουμε ἀπομακρυνθεῖ ἀπὸ τὴ θεραπευτικὴ ποιμαντικὴ τῶν Πατέρων καὶ παίζουμε μὲ τὰ τῆς Πίστεως καὶ τὰ τῆς σωτηρίας τῶν ἀνθρώπων. Καταδεικνύει τὸ μεγάλο ἀφετηριακὸ λάθος τῶν Θεολογικῶν Διαλόγων, οἱ ὁποῖοι στηρίχτηκαν καὶ ξεκίνησαν στὴ φιλοσοφία τῆς συζητήσεως ὅσων μᾶς ἑνώνουν καὶ ὄχι ὅσων μᾶς χωρίζουν. Τὸ ἀποτέλεσμα; Νὰ ἔχουμε ἑνωθεῖ πρακτικὰ (μέσα σὲ ἕνα κυκεῶνα ἀλλεπάλληλων συμπροσευχῶν) ὄχι μόνο μὲ ἑτερόδοξους, ἀλλὰ καὶ μὲ μουσουλμάνους καὶ Ἑβραίους, αὐτοὺς ποὺ στὰ «Ἱερὰ» ἢ ἀπόκρυφα  βιβλία τους ὁμιλοῦν μὲ χυδαῖο καὶ αἰσχρὸ τρόπο γιὰ τὸν Θεάνθρωπο Ἰησοῦ Χριστὸ καὶ τὴν Θεοτόκον μητέρα Του!