ΔΙΑΣΤΡΟΦΗΣ ΤΗΣ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑΣ ΤΟΥ ΑΠ. ΠΑΥΛΟΥ

Ο ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ ΠΡΟΚΑΛΕΙ ΣΥΓΧΥΣΗ

ΚΑΙ ΑΛΛΟΙΩΣΗ ΤΗΣ ΠΙΣΤΕΩΣ

ΠΟΙΜΕΝΩΝ, ΓΕΡΟΝΤΩΝ ΚΑΙ ΠΙΣΤΩΝ

Δυστυχῶς, ἡ σύγχυση τῆς ἐποχῆς μας, (ὅπως ἔχουν προείπει οἱ Πατέρες) ἔχει ξεπεράσει κάθε σύγχυση ποὺ ὑπῆρχε σὲ προηγουμένους αἰῶνες. Ἡ σύγχυση αὐτὴ παρατηρεῖται σὲ ὅλους τοὺς τομεῖς, ἀλλὰ ὑπάρχει καὶ στὸ τομέα τῆς Πίστεως, ἐκεῖ ποὺ παλαιότερα ὁ ἄνθρωπος ἔβρισκε, μὲ λίγη προσπάθεια, τὴν ἀσφάλεια καὶ τὴν σταθερότητα τῆς Ἀλήθειας τοῦ Χριστοῦ σὲ ἁγιασμένους γέροντες.


Σήμερα κι ἐκεῖ, ὑπάρχει σύγχυση κι ἀντιπαράθεση· ἀνάμεσα σ’ ἐκείνους ποὺ ἀγωνίζονται γιὰ τὴν διατήρηση τῆς πίστεως καὶ τὸν πνευματικὸ ἀγῶνα, ἀνάμεσα σὲ Γέροντες ἐν τῷ κόσμῳ καὶ σὲ Γέροντες ἐν τοῖς διαφόροις Μοναστηρίοις, ἀνάμεσα σὲ ἐπισκόπους τῆς ἴδιας τοπικῆς Ἐκκλησίας, ἀνάμεσα στὴ Σύνοδο μιᾶς τοπικῆς Ἐκκλησίας καὶ στὴ Σύνοδο μιᾶς ἄλλης τοπικῆς Ἐπισκόπους, κ.λπ.

Στὸ σημείωμα αὐτὸ θὰ ἀσχοληθοῦμε μὲ κάποια ἀπὸ αὐτὲς τὶς συγχύσεις, ποὺ ἐκπορεύονται ἀπὸ κάποιους ποιμένες καὶ πνευματικοὺς καὶ διακινοῦνται ἀπὸ τὰ πνευματικοπαίδια τους, τὰ ὁποῖα ὑπεραμύνονται τῶν θέσεων αὐτῶν, ἰσχυριζόμενα ὅτι κάνουν ὑπακοὴ στὸν Γέροντά τους, ἀντὶ νὰ ἀνατρέξουν στὴν Πατερικὴ Παράδοση καὶ νὰ ὑπακούσουν στοὺς Ἁγίους Πατέρες.

Παραθέτουμε ἀρχικὰ ἕνα κείμενο, δημοσιευμένο μάλιστα σὲ ἱστολόγιο ποὺ κατακεραυνώνει τὸν πατριάρχη Βαρθολομαῖο γιὰ τὰ ἀντι-ευαγγελικὰ ἀνοίγματά του πρὸς τοὺς αἱρετικοὺς καὶ ἀντιτίθεται στὸν Οἰκουμενισμό, ταυτόχρονα ὅμως, δημοσιεύει καὶ κείμενα, ὅπως τὸ παρατιθέμενο, τὰ ὁποῖα ἐνσπείρουν τὴν σύγχυση στοὺς πιστούς, καὶ ἀποδεικνύουν τὴν παραπάνω διαπίστωση ἐν τοῖς πράγμασι. Θὰ προσπαθήσουμε δέ, νὰ τὸ ἐξετάσουμε μὲ βάση πατερικὰ κείμενα, ἐλπίζοντας ὅτι θὰ προκαλέσουμε κάποιους ποὺ γνωρίζουν καλύτερα τὸ πνεῦμα τῶν Πατέρων, νὰ τοποθετηθοῦν καὶ νὰ τὸ διορθώσουν ἢ νὰ τὸ συμπληρώσουν. Διαβάζουμε στὸ κείμενο:

ΟΤΑΝ ΣΥΝΕΙΔΗΤΑ ΚΛΩΤΣΑ «ΤΗΝ ΚΑΡΔΑΡΑ ΜΕ ΤΟ ΓΑΛΑ»

Ο ΝΑΥΠΑΚΤΟΥ κ. ΙΕΡΟΘΕΟΣ:

ΚΑΤΑΦΕΡΕΤΑΙ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΑΙΡΕΣΕΩΣ

ΑΛΛΑ ΔΙΚΑΙΩΝΕΙ ΤΟΥΣ ΑΙΡΕΤΙΚΟΥΣ

Ἡ προώθηση κάθε αἱρετικῆς καινοτομίας, ὅπως ὁ Οἰκουμενισμὸς καὶ ἡ μεταπατερικὴ θεολογία, θὰ ἦταν δύσκολο νὰ εὐοδωθεῖ, ἂν δὲν βοηθοῦσαν στὴν ἑδραίωσή της οἱ ἐπίσκοποι καὶ κάποιοι σημαίνοντες θεολόγοι.

Ἐπειδὴ τοῦτο τὸ γνώριζαν καλὰ οἱ Πατέρες, μᾶς ἐδίδαξαν ὄχι ἁπλῶς τὸν ἔλεγχο κάθε αἱρετικῆς δοξασίας, ἀλλὰ τὴν ὀνομαστικὴ ἀναφορὰ τῶν αἱρετιζόντων καὶ τὴν ἀπομάκρυνση ἀπὸ ὅσους εἴτε διδάσκουν αἱρετικὲς διδασκαλίες, εἴτε συγκαταβαίνουν καὶ ἀνέχονται τὴν ἐξάπλωση ὁποιασδήποτε αἱρέσεως.

Ὑπῆρξε ἡ γνωστὴ πρωτοβουλία τῆς Συνάξεως τῶν ἱερέων καὶ μοναχῶν νὰ πραγματοποιηθεῖ μιὰ Ἡμερίδα, στὴν ὁποία θὰ καταγγελθεῖ ἡ μεταπατερικὴ θεολογία. Καὶ πράγματι ἔγινε στὶς 15 Φεβρουαρίου στὸν Πειραιᾶ, ὀργανωθεῖσα ἀπὸ τὸν τοπικὸ μητροπολίτη κ. Σεραφείμ, ὁ ὁποῖος (μαζὶ μὲ τὸν μητροπολίτη Ναυπάκτου) δὲν δέχεται νὰ κατονομάσει τοὺς αἱρετικοὺς οἰκουμενιστὲς (διαχριστιανικούς, διαθρησκειακούς, μετα-πατερικοὺς ἢ νεο-πατερικούς).

Αὐτὴ ἡ ἀντιπατερικὴ νοοτροπία, ἐπικράτησε καὶ στὴν Ἡμερίδα. Πρωτοφανὲς στὴν ἱστορία τῆς Ἐκκλησίας, νὰ καταφέρονται οἱ ποιμένες κατὰ μιᾶς αἱρέσεως, ἡ ὁποία ἀριθμεῖ δεκάδες χρόνια, καὶ νὰ μὴν τολμοῦν νὰ κατονομάσουν τοὺς ἀρχηγοὺς τῆς αἱρέσεως, τοὺς διακινητές της καὶ τοὺς ὀπαδούς της. Καὶ αὐτὸ ἀκολούθησαν καὶ οἱ ἄλλοι ὁμιλητές, ἀκόμα καὶ ὁ καθηγητὴς δογματικῆς στὸ Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης κ. Τσελεγγίδης, τοῦ ὁποίου ἡ θαυμάσια εἰσήγηση ἀπέδειξε ἄνευ ἀμφιβολίας, ὅτι οἱ μεταπατερικοὶ θεολόγοι βρίσκονται ἐκτὸς τοῦ κλίματος καὶ τῆς διδασκαλίας τῆς Μίας, Ἁγίας, Καθολικῆς καὶ Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας.

Ἀλλὰ ἐκεῖνος ποὺ προκάλεσε ἀλγεινὴ ἐντύπωση στὸ ἀκροατήριο (σὲ μέρος τοῦ ἀκροατηρίου, ἂν θέλετε), ἦταν ὁ μητροπολίτης Ναυπάκτου κ. Ἱερόθεος. Στὴν εἰσήγησή του, βέβαια, ἀνέλυσε μὲ θαυμάσιο τρόπο τὸ θέμα του, «Ἡ μεταπατερικὴ θεολογία ἀπὸ ἐκκλησιαστικῆς προοπτικῆς» καὶ μᾶς ἔδωσε πολλὰ στοιχεῖα, ὥστε νὰ μποροῦμε νὰ κατανοήσουμε τὶς παγίδες καὶ τὶς ἐκτροπὲς τῆς μετα-πατερικῆς θεολογίας.

Ὅμως, κι αὐτὸς δὲν κατονόμασε τοὺς μεταπατερικοὺς ποιμένες καὶ θεολόγους ποὺ διαστρέφουν τὴν ὀρθόδοξη διδασκαλία. Μίλησε ἀορίστως γιὰ μεταπατερικὴ σκέψη καὶ μεταπατερικὴ θεολογία, ἡ ὁποία «εἶναι ξένη πρὸς τὴν θεολογία τῆς Ἐκκλησίας μας», «ἀναιρεῖ τὶς (Ἅγιες) Γραφές». Μίλησε γιὰ τοὺς «λεγόμενους μετα-πατερικοὺς θεολόγους», οἱ ὁποῖοι εἶναι πολλοὶ καὶ διαφέρουν μεταξύ τους ὡς πρὸς τὶς τάσεις καὶ οἱ ὁποῖοι «ἀσεβοῦν σὲ βάρος τῆς λατρείας καὶ τῆς προσευχῆς». (Ἐφ’ ὅσον εἶναι πολλοί, ἄρα, ἐκτὸς ἀπὸ ὅσους γνωρίζουμε, ὑπάρχουν κι ἐκεῖνοι τοὺς ὁποίους ἀγνοοῦν οἱ πιστοί). Τέλος διαπίστωσε ὅτι «εἰσάγεται ἕνας μετανεωτερικὸς στοχασμὸς καὶ στὴν πραγματικότητα ἐκπροτεσταντίζεται ὅλη ἡ Ὀρθόδοξη Παράδοση τῶν Προφητῶν, Ἀποστόλων καὶ τῶν Πατέρων».

Ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν στηρίζει τὴν

«ΘΕΟΛΟΓΙΚΗ  ΕΚΤΡΟΠΗ  ΕΠΙΔΟΞΩΝ  ΜΕΤΑΠΑΤΕΡΙΚΩΝ  ΘΕΟΛΟΓΩΝ»

Ὁ καθηγητὴς Τσελεγγίδης τονίζει:

Ἡ μεταπατερικὴ θεολογία δὲν ἔχει ἁπλῶς χαρακτῆρα «πατρομαχίας, ἀλλὰ κυρίως συνιστᾶ μία θεομαχία»

Στὴν Ἡμερίδα ποὺ πραγματοποιήθηκε στὶς 15 Φεβρουαρίου 2012 στὸν Πειραιᾶ καὶ στὸ Στάδιο «Εἰρήνης καὶ Φιλίας» μὲ θέμα «Πατερικὴ Θεολογία καὶ Μεταπατερικὴ Αἵρεση», μίλησε καὶ ὁ καθηγητὴς θεολογίας κ. Δημ. Τσελεγγίδης.

Ἡ εἰσήγησή του εἶχε τὸν τίτλο: «Νεοπατερικὴ ἢ νεο-βαρλααμιτικὴ θεολογία; Ἄγνοια ἢ ἄρνηση τῆς ἁγιότητας; Κριτήρια τοῦ ὀρθοδόξως καὶ ἀπλανῶς θεολογεῖν». Καὶ ὑπότιτλο: «Ἡ ὑπεροψία καὶ ἡ θεολογικὴ ἐκτροπὴ τῶν ἐπίδοξων μεταπατερικῶν θεολόγων». Ἀσφαλῶς (ὅπως συμβαίνει σὲ παρόμοιες περιπτώσεις) τὸ κείμενο αὐτὸ θὰ δημοσιευθεῖ, μαζὶ μὲ τὶς ἄλλες εἰσηγήσεις (ὅπως τοῦ μητροπολίτη Ναυπάκτου Ἱερόθεου, τῶν πρωτοπρεσβυτέρων καθηγητῶν π. Γ. Μεταλληνοῦ καὶ π. Θ. Ζήση κ.ἄ.) στὴν πληρότητά του ὡς γραπτὸς λόγος, μὲ τὶς στίξεις, τὴν προσθήκη ὅσων δὲν ἀναγνώστηκαν λόγῳ ἐλλείψεως χρόνου, καὶ μὲ τὶς ὑποσημειώσεις.

Ἐπειδὴ ὣς τὴν δημοσίευση θὰ παρέλθη ἀρκετὸς χρόνος –καὶ τὰ γεγονότα τρέχουν– σκεφτήκαμε πὼς ἡ ἀπομαγνητοφώνηση ἑνὸς τμήματος τῆς εἰσηγήσεως αὐτῆς ἦταν ἀναγκαία τώρα, γιατὶ α) γιὰ πρώτη φορὰ ἐπίσημα σὲ Ἡμερίδα ἀποκαλύπτεται μὲ ὑπεύθυνο θεολογικὸ λόγο, πὼς ἡ μεταπατερικὴ θεολογία ἀποτελεῖ μέρος τῆς παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καὶ προσβολὴ τῶν Ἁγίων Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας (ἔστω κι ἂν δὲν κατονομάστηκαν ἀπὸ τὸν ὁμιλητὴ οἱ μεταπατερικοὶ θεολόγοι) καὶ β) καθόσον ἡ «Ἀκαδημία Θεολογικῶν Σπουδῶν» Βόλου ἀνακοίνωσε μιὰ Ἐκδήλωση-Διάλεξη ποὺ διοργανώνει στὶς 5 Μαρτίου 2012! Καὶ ποῦ θὰ γίνει αὐτὴ ἡ Διάλεξη; Στὴν Ἀθήνα καὶ στὴν αἴθουσα Ἐπιμορφωτικῶν ἐκδηλώσεων τῆς Ἱ. Ἀρχιεπισκοπῆς!

ΕΝ ΟΨΕΙ ΤΗΣ ΗΜΕΡΙΔΑΣ ΣΤΟΝ ΠΕΙΡΑΙΑ

Η ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΗ ΠΡΑΚΤΙΚΗ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ

ΩΣ ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΕΙΣΗΓΗΤΕΣ ΚΑΙΝΟΤΟΜΙΩΝ

(Παραδείγματα ἀπὸ βιβλίο τῆς Ἱ. Μ. Γρηγορίου Ἁγ. Ὄρους)

Πρὶν 5 χρόνια ἡ Ἱ. Μονὴ Ὁσίου Γρηγορίου τοῦ Ἁγ. Ὄρους ἐξέδωσε ἕνα ἀξιόλογο βιβλίο μὲ τίτλο: «Οἱ ἀγῶνες τῶν μοναχῶν ὑπὲρ τῆς Ὀρθοδοξίας», μὲ πρόλογο τοῦ Καθηγουμένου π. Γεωργίου Καψάνη.

Στὶς σελίδες αὐτοῦ τοῦ βιβλίου βρίσκει κανεὶς τὴν ἱστορία ἁγίων μοναχῶν, ποὺ ὑβρίστηκαν, ἐξορίστηκαν, βασανίστηκαν καὶ θανατώθηκαν, ἐπειδὴ ὑπερασπίστηκαν τὴν Ὀρθόδοξη πίστη, ὄχι μόνο ἀπὸ τοὺς ἑτερόδοξους, μὰ καὶ ἀπὸ τοὺς “ὀρθόδοξους” μέν, φιλο-αἱρετικοὺς δέ!

Ὅσοι ἔχουν τὴν πνευματικὴ διάκριση ἂς ἐκτιμήσουν πόσο παράλληλοι εἶναι οἱ καιροί∙ ἂς παραλληλίσουν συγκεκριμένα πρόσωπα καὶ καταστάσεις, ἂν μάλιστα εἶναι γνῶστες κάποιων σύγχρονων πιέσεων καὶ διώξεων, ποὺ προδικάζουν τί πρόκειται νὰ ἐπακολουθήσει. Τότε θὰ δοῦν πὼς οἱ ὁμοιότητες εἶναι ὑπαρκτὲς καὶ ψηλαφήσιμες.

Ἐλπίζουμε ὅτι στὴν αὐριανὴ Ἡμερίδα ποὺ θὰ πραγματοποιηθεῖ στὸ «Στάδιο Εἰρήνης καί Φιλίας», κυρίως οἱ εἰσηγητὲς π. Γεώργιος Μεταλληνὸς καὶ ὁ π. Θεόδωρος Ζήσης, θὰ θέσουν τὸν δάκτυλο ἐπὶ τῶν «τύπον τῶν ἥλων», ὅπως φαίνεται ἀπὸ τοὺς τίτλους τῶν εἰσηγήσεών τους: «Πατερικὴ Θεολογία καὶ μεταπατερικὴ αἵρεση» (ὁ π. Γεώργιος) καὶ «Ἀπὸ τὴν Πατερικότητα στὴν “μεταπατερικότητα”. Ἡ αὐτοαναίρεση τῆς Ὀρθοδόξου ἡγεσίας» (ὁ π. Θεόδωρος).

Ἡ σπανιότητα ἀποστολικῶν ποιμένων

Πὼς θὰ εὕρομεν πνευματικὸν ὁδηγὸν

ΥΠΑΚΟΗ ΣΕ ΠΟΙΜΕΝΕΣ, ΑΛΛ’ ΟΧΙ ΣΕ ΨΕΥΔΟ-ΠΟΙΜΕΝΕΣ

(Ἁγίου Συμεὼν τοῦ Νέου Θεολόγου, Ἅπαντα, Ἐκδ. Β. Ρηγόπουλου)

Στὴν σύγχυση τῆς ἐποχῆς μας γύρω ἀπὸ τὸ θέμα τῆς ὑπακοῆς στοὺς ποιμένες, παραθέτουμε ἀποσπάσματα ἀπὸ ἕνα καθοριστικὸ λόγο (τὸν 13^ο) τοῦ ἁγίου Συμεὼν τοῦ Νέου Θεολόγου, ποὺ δίνει πολυσήμαντες ἀπαντήσεις.

Θεωρεῖ τοὺς ποιμένες ἀπεσταλμένους τοῦ Θεοῦ, στοὺς ὁποίους ὀφείλουμε ὑπακοή, καθόσον ὅμως αὐτοὶ ἔχουν ἀποστολικὸ ἦθος, ἐφαρμόζουν τὶς Ἐντολὲς τοῦ Θεοῦ, τοὺς Ἱεροὺς Κανόνες, καὶ γνωρίζουν τὴν διδασκαλία τῆς Ἁγ. Γραφῆς καὶ τὰ Δόγματα τῆς Ἐκκλησίας. Διαφορετικά, δὲν πρόκειται περὶ ποιμένων, ἀλλὰ περὶ ψευδοποιμένων καί, σ’ αὐτὴν τὴν περίπτωση, δὲν πρέπει νὰ ξεγελαστοῦμε νὰ τοὺς ἀκολουθήσουμε.

ΔΕΚΑΤΟΣ ΠΡΩΤΟΣ ΛΟΓΟΣ ΣΥΜΕΩΝ ΤΟΥ ΝΕΟΥ ΘΕΟΛΟΓΟΥ

α) Ὁ ὁποῖος ἐγράφη εἰς ἕνα του μαθητὴν κοσμικόν, καὶ διαλαμβάνει μὲ ποῖον τρόπον δύναται τινάς νὰ γνωρίση ἅγιον ἄνδρα.

β) Καὶ πῶς, ἢ τί νὰ κάμνῃ, διὰ νὰ τὸν εὕρῃ.

γ) Καὶ ἀφ' οὗ τὸν ἐπιτύχῃ, πῶς πρέπει νὰ τὸν ἔχῃ. 

«Λανθασμένη διάγνωση...»

Ἀπάντηση στὸ ἄρθρο τοῦ κ. Τελεβάντου

Ὁ κ. Τελεβάντος, μὲ ἀφορμὴ τὴν παρουσίαση τοῦ νέου βιβλίου τοῦ π. Εὐθύμιου Τρικαμηνᾶ, ἔγραψε ἕνα ἄρθρο μὲ τίτλο: «Ἡ λανθασμένη διάγνωση ὁδηγεῖ σὲ λανθασμένη φαρμακευτικὴ ἀγωγή». Συμφωνῶ ἀπολύτως μὲ τὴ φράση αὐτή. Ἂς μὴ τὴν ἐφαρμόζει, ὅμως, μόνο στοὺς ἄλλους, ἀλλ’ ἂς σκεφθεῖ, μήπως κάπως ἀγγίζει καὶ τὸν ἴδιο. Καθόσον μάλιστα, ἀποδεικνύει ἔλλειψη ἀντικειμενικότητος στὸ ἐν λόγῳ ἄρθρο του.Ἔχει καταστήσει σαφὲς ἀπὸ καιρό, πὼς εἶναι ἀρνητικὸς στὴν ἔννοια τῆς διακοπῆς τοῦ μνημοσύνου τοῦ αἱρετικοῦ ἐπισκόπου, παρὰ τὰ ἁγιογραφικὰ κείμενα, ποὺ σὲ ἄλλες εὐκαιρίες τοῦ ἐπισημάναμε, καὶ χωρὶς ὁ ἴδιος νὰ προσκομίσει πατερικὰ κείμενα· ἀρνήθηκε δὲ νὰ λάβει ὑπ’ ὄψιν του τὴν «συμφωνία τῶν Πατέρων» ὡς πρὸς τὸ θέμα, ἢ νὰ γράψει κείμενο κατοχυρωμένο πατερικά· τὸ τελευταῖο τὸ περιμέναμε, ὅταν πήραμε θέση ὡς πρὸς τὴν ἀποτείχιση στηριζόμενοι στὴν πρακτικὴ τῶν Ἁγίων, καὶ ζητήσαμε νὰ μᾶς καταδείξει μὲ πατερικὰ κείμενα τὴν τυχὸν ἀντίθετη θέση τῶν Πατέρων. Ἂν καὶ μᾶς ὑποσχέθηκε πὼς θὰ μᾶς ἀπαντήσει σ’ αὐτό, τελικὰ δὲν βρῆκε (φαίνεται) τὰ πατερικὰ χωρία ποὺ χρειαζόταν καὶ δὲν ἀπάντησε. Ἂν λοιπόν, ὁ ἴδιος καθοδηγεῖται ἀπὸ  μιὰ προειλημμένη ἀπόφαση, πῶς εἶναι δυνατὸν νὰ κρίνει (καὶ μάλιστα μὲ τόση βιασύνη) τοὺς ἄλλους ἀμερολήπτως;  

Τὴν ἴδια νοοτροπία ἐπέδειξε, μόλις ἀντελήφθη τὴν παρουσίαση τοῦ νέου βιβλίου τοῦ π. Εὐθύμιου, ποὺ πραγματεύεται περὶ τῆς διαχρονικῆς συμφωνίας τῶν Ἁγίων Πατέρων, γιὰ τὸ ὑποχρεωτικὸ τοῦ ΙΕ΄ Ἱ. Κανόνος τῆς ΑΒ Συνόδου περὶ διακοπῆς μνημονεύσεως ἐπισκόπου κηρύσσοντος αἵρεση. Καὶ δείχνοντας μιὰ ἀνεπίτρεπτη ἀνυπομονησία νὰ ἀπορρίψει τὸ κοπιῶδες ἐγχείρημα τοῦ π. Εὐθυμίου, ἄσκησε ἀρνητικὴ κριτικὴ ὄχι κρίνοντας τὸ ἴδιο τὸ βιβλίο, ἀλλὰ στηριζόμενος γιὰ νὰ ἀπορρίψει τὸ βιβλίο, στὴν παρουσίαση τοῦ βιβλίου ποὺ δημοσίευσα! Κι ἂν ἐγώ, δὲν ἔχω ἀποδώσει σωστὰ τὸν κεντρικὸ πυρῆνα καὶ τὸ νόημα τοῦ συγγραφέα; Γιατί βιάζεται νὰ τὸ ἀπορρίψει, χωρὶς νὰ τὸ ἔχει (ὡς φαίνεται) διαβάσει; Ὁποία ἀντικειμενικότης! Κι ἂν εἶχε προλάβει νὰ τὸ διαβάσει, γιατί δὲν ἀναφέρει τὰ συμπεράσματά του μὲ βάση τὰ σημεῖα τοῦ βιβλίου μὲ τὰ ὁποῖα δὲν συμφωνεῖ;

Γιὰ νὰ στηρίξει λοιπόν, τὴν ἀρνητικὴ κριτική του, διάλεξε μιὰ φράση, ὄχι ἀπὸ τὸ βιβλίο τοῦ π. Εὐθύμιου, ἀλλὰ ἀπὸ τὴν παρουσίαση τοῦ βιβλίου! Ἡ φράση, ὅμως, αὐτὴ δὲν ἀναφέρεται στοὺς οὐσιαστικοὺς λόγους, διὰ τῶν ὁποίων οἱ Ἅγιοι Πατέρες συνιστοῦν τὴν ἄμεση διακοπὴ τοῦ μνημοσύνου, ἀλλὰ ἀπευθύνεται σ’ ἐκείνους, ποὺ ἄλλα μᾶς ἔλεγαν πρὶν μερικὰ χρόνια, κι ἄλλα κάνουν τώρα· σ’ ὅλους τοὺς ἀντι-οικουμενιστὲς πού, ἐνῶ ἔχουν διαπιστώσει μὲ πολλὰ ἄρθρα καὶ ὁμιλίες τους, ὅτι ὁ Οἰκουμενισμὸς ἔχει φτάσει στὸ ἀπροχώρητο, ὅτι ὁ Οἰκουμενισμὸς ἔχει εἰσχωρήσει στὰ ἐνδότερα τῆς ζωῆς τῶν ὀρθοδόξων, τώρα, αὐτοὶ ποὺ μᾶς δίδαξαν περὶ διακοπῆς μνημοσύνου, διστάζουν νὰ κάνουν τὸ ἀποφασιστικὸ βῆμα ποὺ προτείνουν οἱ Ἅγιοι Πατέρες, δηλαδὴ τὸ αὐτονόητο, ποὺ μόνο ὁ κ. Τελεβάντος κάνει ὅτι δὲν βλέπει.

Καὶ λέγω πὼς κάνει ὅτι δὲν τὸ βλέπει, γιατὶ καὶ ὁ ἴδιος συνεχῶς μιλᾶ γιὰ «λαϊκὸ Οἰκουμενισμό», γιὰ ἀπαράδεκτες συμπροσευχές, οἱ ὁποῖες ἀπαγορεύονται ἀπὸ τοὺς ἱεροὺς Κανόνες καὶ κατακλύζουν τὰ πάντα. Καὶ δὲν συλλογίζεται, πὼς πρὶν ἀπὸ μερικὲς δεκαετίες, κάθε τι ποὺ γινόταν ἀπὸ τοὺς λίγους οἰκουμενιστὲς ἐπισκόπους, καθίστατο γνωστὸ σὲ ἐλάχιστους, ἀφοῦ γινόταν μακριὰ ἀπὸ τὰ φῶτα τῆς ἄμεσης δημοσιότητας· τὰ ἔβλεπαν λίγοι. Οἱ πολλοὶ (μὴν ἔχοντας τὴν ἀκριβῆ εἰκόνα) ἀμφέβαλαν, δὲν πίστευαν ὅτι ἐγίνοντο, ἔτσι ἀκριβῶς, ὅπως τὰ ἐπληροφοροῦντο· καὶ παρ’ ὅλα αὐτὰ οἱ ἀντιδράσεις ἦσαν τόσο ἰσχυρές, ὥστε οἱ οἰκουμενιστὲς ἡγέτες συμμαζεύονταν, ἀναδιπλώνονταν. Γι’ αὐτὸ καὶ τότε, ἴσως ἐδικαιολογεῖτο κάποια οἰκονομία. Τώρα, ὅμως, συμβαίνει τὸ ἀντίθετο. Μὲ θράσος καὶ ἰταμότητα οἱ οἰκουμενιστὲς συνεχίζουν μὲ γεωμετρικὴ πρόοδο τὶς συμπροσευχές τους, τοὺς θεομίσητους διαλόγους τους, τὶς ἐπαφές τους μὲ τὴν αἵρεση, τὶς ἑνώσεις τους μὲ αἱρετικὲς «ἐκκλησίες» (Ἀντιχαλκηδόνιους καὶ Κόπτες) καὶ τὰ κοινὰ μυστήρια μ’ αὐτούς· καὶ οἱ ἀντιδράσεις εἶναι χλιαρές, ἀνεπαρκεῖς νὰ βάλουν φραγμὸ στὰ οἰκουμενιστικὰ σχέδια. Ἀποδεικνύονται ἀνήμποροι οἱ ὀρθόδοξοι Πατέρες νὰ σταματήσουν τὸν κατήφορο.

Τώρα, πῶς γίνεται ὁ κ. Τελεβάντος νὰ γνωματεύει –διαστρέφοντας τὰ πράγματα– τὰ ἐντελῶς ἀντίθετα; Ὅτι δηλ. ὁ Οἰκουμενισμὸς «παραπαίει», ὅτι ὁ Οἰκουμενισμὸς «εἶναι ἀνήμπορος» καὶ ὅτι ὁ Οἰκουμενισμὸς ἔχει ὑποχωρήσει; Αὐτὸ εἶναι ἀκατανόητο. Δὲν βλέπει ὅτι συντελεῖται ἕνα ὄργιο συμπροσευχῶν; ὅτι οἱ Οἰκουμενιστὲς ἐπίσκοποι ἀδιαλείπτως συμπροσεύχονται; ὅτι διαλέγονται ἀτερμόνως καταπατώντας τοὺς ἱ. Κανόνες τῆς Ἐκκλησίας,  τὴν διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας, τὴν Ἐντολὴ τοῦ ἀπ. Παύλου «αἱρετικὸν ἄνθρωπον μετὰ μίαν καὶ δευτέραν νουθεσίαν ...παραιτοῦ»; ὅτι οἱ πιστοὶ ἔχουν τόσο διαβρωθεῖ, ὥστε νὰ μὴν ἐνδιαφέρονται γιὰ ὅ,τι οἰκουμενιστικὸ γίνεται; ὅτι οἱ συμπολίτες μας, οἱ μαθητές μας στὴν Ἑλλάδα θεωροῦν τοὺς διαλόγους καὶ τὶς συμπροσευχὲς φυσιολογικὸ πρᾶγμα καὶ ἀπόδειξη ἀγάπης; ὅτι οἱ ἐπίσκοποι καὶ οἱ ἱερεῖς δὲν τολμοῦν νὰ μιλήσουν γιὰ Οἰκουμενισμό; ὅτι παρὰ τὶς παρακλήσεις τρέμουν οἱ ποιμένες νὰ κατονομάσουν τοὺς αἱρετικούς;

Πολλὰ «ὅτι» θὰ μποροῦσα νὰ παραθέσω, ἀλλὰ θὰ ἀρκεσθῶ σὲ μιὰ πρόσφατη δήλωση τοῦ μητροπολίτη Μεσσηνίας Χρυσόστομου, ποὺ θρασύτατα μᾶς ἀποκαλύπτει (ὡς ἐκπρόσωπος τῆς ἑλλαδικῆς Ἐκκλησίας στοὺς θεολογικοὺς διαλόγους) ὅτι ἡ συμφωνία ἕνωσης μὲ τοὺς Ἀντιχαλκηδονίους ἰσχύει (ἴσως μὲ τὴν «ἄδεια» τοῦ ἡγέτη τῆς παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ κ. Βαρθολομαίου, τοῦ ὁποίου τὰ «καλὰ» ἔργα ἐγκωμιάζει ὁ κ. Τελεβάντος, παραπλανώντας τοὺς πολλούς). Μᾶς διαβεβαιώνει, λοιπόν, ὁ κ. Σαββᾶτος: «Ἔγινε ὁ διάλογος μὲ τοὺς Ἀντιχαλκηδόνιους. Φτάσαμε σ’ ἕνα consensus θεολογικό (σ.σ. δηλ. συμφωνήσαμε γιὰ τὴν Ἕνωσή μας μὲ τοὺς αἱρετικούς). Ἀπὸ δῶ καὶ πέρα, αὐτὸ τὸ consensus τὸ θεολογικὸ πρέπει νὰ γίνει ποιμαντική. Τί σημαίνει ποιμαντική; Σημαίνει ὅτι πρέπει αὐτὴ ἡ θεολογία νὰ περάσει στὰ λειτουργικὰ κείμενα τῆς Ἐκκλησίας, πρῶτον... Τέλειωσε ὁ θεολογικὸς διάλογος. Καὶ ἀπ’ αὐτὴν τὴν στιγμὴ συζητοῦν πῶς αὐτὰ τὰ πράγματα θὰ γίνουν ἀποδεκτὰ ἀπὸ τὴν ἐκκλησιαστικὴ συνείδηση καὶ τῶν ἀντιχαλκηδονίων καὶ τῶν Ὀρθοδόξων, γιὰ νὰ ξεκινήσει μιὰ διαδικασία ποιμαντικῆς». (Νὰ πονηρευτοῦμε, πὼς ὄργανο αὐτῆς τῆς ποιμαντικῆς εἶναι οἱ νεωτερισμοὶ τῆς μετα-πατερικῆς θεολογίας;).

Κι ὅμως «κάποιοι» μᾶς διαβεβαίωναν πὼς ἡ συμφωνία μὲ τοὺς Ἀντιχαλκηδόνιους ἔχει ἐγκαταλειφθεῖ!

Θὰ περίμενα ἀπὸ τὸν κ. Τελεβάντο, ὁ ὁποῖος θεωρεῖ τὸν ἑαυτό του εἰδικὸ στὴν κριτικὴ βιβλίων (γι’ αὐτὸ καὶ ἀσχολεῖται μὲ αὐτὸ τὸ εἶδος ἐπιτυχῶς), νὰ μὴν ἀφήσει τὴν προκατάληψή του νὰ τὸν ὁδηγήσει σὲ ἀπόρριψη συμπερασμάτων βιβλίου ποὺ δὲν διάβασε. Γιατὶ αὐτὸ τὸν ἐκθέτει. Ἂς διαβάσει πρῶτα τὸ βιβλίο, τὸ γεμᾶτο ἀπὸ θέσεις Ἁγίων Πατέρων, κι ἂς κάνει τὸν κόπο νὰ μᾶς παρουσιάσει κι αὐτὸς τὴν ἀντίκρουση τῶν συμπερασμάτων τοῦ π. Εὐθύμιου, ὄχι μὲ δικό του λόγο καὶ ἑρμηνεῖες, ἀλλὰ μὲ θέσεις τῶν Πατέρων· γιατὶ βλέπω –ὅσο παρακολουθῶ τὰ γραπτά του– ὅτι ἡ κατοχύρωση, τῶν ὅσων γράφει, μὲ γνῶμες Ἁγίων εἶναι μηδαμινή. Ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία πάντα πορεύεται, ὄχι στηριζόμενη στὴ γνώμη μεμονωμένων πιστῶν ἢ ποιμένων, ποὺ γιὰ ποιμαντικοὺς λόγους τήρησαν κάποια «γραμμή», ἀλλὰ  στὴν γνώμη πάντων τῶν Ἁγίων (consensus patrum).

Σημάτης Παναγιώτης

ΤΑ ΣΧΕΔΙΑ ΤΩΝ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΩΝ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΛΩΣΗ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ ΜΕΣΩ ΤΩΝ ΔΙΑΛΟΓΩΝ

ΩΜΕΣ ΚΑΙ ΕΚΘΕΜΕΛΙΩΤΙΚΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΥΠΟΣΤΑΣΗ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ

«ΑΠΟΚΑΛΥΨΕΙΣ» ΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ ΜΕΣΣΗΝΙΑΣ κ. ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ

Ο ΜΕΣΣΗΝΙΑΣ ΕΚΠΡΟΣΩΠΕΙ ΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ ΣΤΟΥΣ ΔΙΑΛΟΓΟΥΣ

Προχθές, ἀναρτήθηκε στὸ διαδίκτυο ἡ τελευταία συνέντευξη τοῦ Μητροπολίτη Μεσσηνίας κ. Χρυσοστόμου, μὲ τοὺς δημοσιογράφους Νῖκο Παπαχρήστου καὶ Ἀντώνη Τριανταφύλλου. Σ’ αὐτήν, μίλησε γιὰ πολλὰ θέματα, ὅπως γιὰ τὴν ὑπόθεση τοῦ Καθηγουμένου Ἐφραίμ, τὶς σχέσεις Ἐκκλησίας–Πολιτείας καὶ τὴν προοπτικὴ συγκλίσεως Πανορθοδόξου Συνόδου.

Ἀποκάλυψε πὼς τὰ ἀποτελέσματα τοῦ Διαλόγου μὲ τοὺς Ἀντιχαλκηδόνιους μονοφυσίτες, ἰσχύουν στὸ ἀκέραιο(!), δὲν ἔχουν ἐγκαταληφθεῖ· ἁπλὰ γίνεται προσπάθεια νὰ βρεθεῖ τρόπος νὰ περάσουν οἱ ἀποφάσεις αὐτὲς στὸ λαό!!! (Ἡ ἀπόφαση γιὰ ἕνωση μὲ τοὺς Ἀντιχαλκηδόνιους ἐδέχθη ἔντονη κριτικὴ, γι’ αὐτὸ καὶ οἱ «ὀρθόδοξοι» ἡγέτες καὶ ὅσοι τοὺς ἀκολουθοῦν, ἔχουν δώσει τὴν αἴσθηση ὅτι ἡ ἀπόφαση ἐγκαταλήφθηκε. Ταῦτο ὅμως, ἐντάσσεται στὴν δόλια τακτικὴ τῶν οἰκουμενιστῶν νὰ κάνουν πὼς ὑποχωροῦν (ἀλλὰ μόνο λεκτικά), ὅταν δέχονται ἰσχυρὲς ἀντιδράσεις).

Τὸ ποίμνιο δὲν δικαιοῦται, κατὰ τὸν Μεσσηνίας κ. Σαββᾶτο, νὰ συμμετέχει στὰ τῶν Διαλόγων ἢ νὰ τὰ γνωρίζει, γιατὶ εἶναι «βαθειὰ» θεολογικὰ πράγματα, ποὺ μόνο οἱ ἐπίσκοποι τῆς περιωπῆς τοῦ Μεσσηνίας μποροῦν νὰ τὰ κατανοοῦν, καὶ ἂν προσφερθοῦν στὸ λαό, σὲ ἀνθρώπους μὲ «ἰδεοληπτικές, θρησκειοληπτικὲς καὶ ἰδεολογικὲς προκαταλήψεις», θὰ κακοποιήσουν τὸ κείμενο τοῦ Διαλόγου, κινδυνεύει τὸ «κείμενο νὰ γίνει διάτρητο»! Ὁ λαός, λοιπόν, πρέπει νὰ ἀποδέχεται τὶς ἀποφάσεις τῆς Ἐκκλησίας· καὶ ὅταν λέει Ἐκκλησία, φαίνεται καθαρὰ ὅτι στὸ μυαλό του ἐννοεῖ κυρίως τὴν Σύνοδο τῶν ἐπισκόπων.

Καὶ λέγει: ὅταν «καταλήξουμε σὲ ἕνα consensus ἀπόψεων καὶ ἀντιλήψεων» (πουθενὰ γιὰ ἀποδοχὴ τῶν Ὀρθοδόξων θέσεων καὶ γιὰ μετάνοια τῶν αἱρετικῶν), τότε «θὰ χρειαστεῖ, εἶπε, ἕνας πάρα πολὺ μεγάλος χρόνος, ἴσως διπλάσιος καὶ τριπλάσιος χρονικὰ ἀπ’ αὐτὸν ποὺ ἔχουμε σήμερα, ὡς χρόνο Διαλόγου, γιὰ νὰ τὸ ἀφομοιώσει ἡ Ἱεραρχία της, νὰ τὸ ἀφομοιώσουν οἱ ποιμένες τῆς Ἐκκλησίας, (οἱ ὁποῖοι, ὅταν τὸ ἀφομοιώσουν) τότε θὰ κληθοῦν νὰ τὸ ποῦν στὸν κόσμο καὶ νὰ κάνουν τὸν κόσμο κοινωνό»!

Ἔχει ἀπωθήσει στὸ βάθος τῆς συνειδήσεώς του τὴν ὀρθόδοξη ἐκκλησιολογία καὶ τοὺς Κανόνες τῆς Ἐκκλησίας, τὴν διαχρονικὴ δηλ. συνείδηση τῆς Ἐκκλησίας, ποὺ θέλουν τὸ λαὸ «φύλακας τῆς Πίστεως»· φύλακα μάλιστα, κυρίως ἀπὸ ἐπισκόπους ποὺ ἔχουν ξεχάσει ὅτι ἀποστολή τους, δὲν εἶναι οἱ συμπροσευχὲς μὲ τοὺς ἑτερόδοξους, ἀλλὰ ἡ προφύλαξη τοῦ ποιμνίου ἀπὸ τοὺς ἑτερόδοξους. Δὲν διστάζει, βέβαια, σὲ ἄλλο σημεῖο νὰ ὁμιλεῖ γιὰ «Ὀρθόδοξη Παράδοση» καὶ «κανονικὴ Παράδοση τῆς Ἐκκλησίας» καὶ νὰ ἐπικαλεῖται τοὺς Ἱ. Κανόνες, ὅταν πρόκειται  νὰ ὑποστηρίξει τὶς θέσεις του.

Μίλησε γιὰ τὸ Πρωτεῖο, σύμφωνα μὲ τὶς θέσεις ποὺ ἀναπτύχθησκαν στὴ Ραβέννα καὶ στὴν Ἐλοῦντα τῆς Κρήτης, θέσεις ποὺ καταδικάστηκαν ἀπὸ Ἐπισκόπους, ἁγιορεῖτες Πατέρες, ἱερεῖς, καθηγητὲς Πανεπιστημίου, θεολόγους καὶ λαϊκούς.

Ἐφαρμόζει τὴν νεοταξικὴ λογική, τῆς ἐνοχοποίησης ὅσων ἐλέγχουν τὶς ἀντικανονικὲς ἐνέργειες τῶν ἡγητόρων τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καὶ διαμαρτύρονται γι’ αὐτές. Ἔτσι, ἐλαφρᾷ τῇ καρδίᾳ, ἀποδέχτηκε τὴν ἐρώτηση–τοποθέτηση τοῦ δημοσιογράφου κ. Παπαχρήστου, ὅτι οἱ ἀντι-οικουμενιστὲς ...τρομοκρατοῦν τοὺς οἰκουμενσιτὲς ἐπισκόπους ποὺ συμμετέχουν στοὺς θεολογικοὺς διαλόγους, γιὰ τοὺς δικούς τους σκοπούς!!!

Ἰσχυρίχτηκε, πὼς ἡ Σύνοδος τὸν δικαίωσε γιὰ τὶς αἱρετίζουσες θέσεις περὶ «μίας καὶ διηρημένης Ἐκκλησίας», τὶς ὁποῖες ἐξέφρασε καὶ γιὰ τὶς ὁποῖες ἡ ΦΕΚΦ κατέθεσε ἐναντίον του Μηνυτήρια ἀναφορά, γιὰ τὶς ἴδιες θέσεις δέ, συνεπίσκοποί του καὶ καθηγητὲς Πανεπιστημίου, καὶ διαμαρτυρήθηκαν καὶ τὸν κατήγγειλαν στὴν Ἱ. Σύνοδο!

Ἀπομαγνητοφωνήσαμε ἕνα μεγάλο τμῆμα τῆς συνέντευξης καὶ τὸ δημοσιεύουμε, γιὰ νὰ φανεῖ ποιοί εἶναι οἱ ἐκπρόσωποί μας στοὺς Διαλόγους καὶ στὸ σῶμα τῆς Ἱεραρχίας τῆς Ἐκκλησίας. Ἐπίσκοποι, ποὺ δὲν ἔχουν καμιὰ σχέση μὲ τοὺς Ἁγίους Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας, ποὺ ἔμμεσα κατηγοροῦν τοὺς Ἁγίους οἱ ὁποῖοι ἀρνοῦνταν νὰ κάνουν διάλογο μὲ αἱρετικούς, γιατὶ (κατὰ τὴν λογική του) ὅσοι ἀρνοῦνται αὐτοὺς τοὺς ἐνδοτικοὺς καὶ ἀντι-εὐαγγελικοὺς Διαλόγους, δὲν κατέχουν τὴν ἀλήθεια! Καὶ αὐτοὶ ποὺ ἀρνήθηκαν τοὺς Διαλόγους ἦταν Ἅγιοι Πατέρες.

Προτάξαμε τὸ Β΄ μέρος ὅσων ἀπομαγνητοφωνήσαμε, γιατὶ ἐκεῖ ἀναφέρονται θέματα σχετικὰ μὲ τοὺς καταστροφικοὺς (ὅπως γίνονται) Διαλόγους μὲ τοὺς αἱρετικούς. Γι’ αὐτὸ τὸ τμῆμα θὰ ἀκολουθήσει μιὰ ἀναλυτικότερη δημοσίευση. (Οἱ ὑπογραμμίσεις μέσα στὸ κείμενο εἶναι δικές μας).

Τὰ δύο Video τῆς συνέντευξης ὑπάρχουν στὶς διεθύνσεις:

http://www.amen.gr/index.php?mod=x-video&op=viewv&id=8   καὶ http://www.amen.gr/index.php?mod=x-video&op=viewv&id=9

 

Η   Σ Υ Ν Ε Ν Τ Ε Υ Ξ Η

Β΄μέρος:

Τριανταφύλλου Ἀντ. (δημ.): Ἐκτὸς ἀπὸ τὸν ἐσωτερικὸ διάλογο τῆς Ἐκκλησίας ὑπάρχει καὶ ὁ ἐξωτερικὸς διάλογος μὲ τὴν δυτικὴ Ἐκκλησία...

Μεσσηνίας Χρυσόστομος: Πάντα ἡ Ἐκκλησία διελέγετο καὶ πρὸς τὰ ἔξω καὶ πρὸς τὰ μέσα. Πάντα. Ἂν διαβάσουμε τὰ ἔργα τῶν Πατέρων, πάντα εἶχε διάλογο μὲ τοὺς σχισματικούς, μὲ τοὺς αἱρετικούς, μὲ τοὺς ἀποσυνάγωγους. Διαβᾶστε τὸν Μ. Βασίλειο, διαβᾶστε τὸν Ἰωάννη τὸν Χρυσόστομο. Γιατὶ τὸ κάνει αὐτὸ ἡ Ἐκκλησία; Τὸ κάνει γιατὶ ἔχει συνείδηση ὅτι αὐτὸ ποὺ κατέχει ἡ ἴδια ὡς ἀλήθεια, εἶναι ἡ μία καὶ μοναδικὴ ὁδὸς πρὸς σωτηρίαν. Καὶ κάθε ἕνας ὁ ὁποῖος γιὰ τὸν ὁποιοδήποτε λόγο βγαίνει ἐκτὸς Ἐκκλησίας ἢ διαφοροποιεῖται ἀπὸ τὴν διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας, ἐκείνη πρέπει μέσα ἀπὸ μιὰ διαδικασία διαλόγου, ποὺ σημαίνει σεβασμὸς τῆς ἐλευθερίας καὶ τῶν ἀπόψεων τοῦ ἄλλου, νὰ πείσει αὐτοὺς τοὺς ἀνθρώπους, τὶς ὁμάδες, τὶς Ἐκκλησίες (πεῖτε το ὅπως θέλετε, χαρακτηρεῖστε το ὁμολογίες), νὰ τοὺς πείσει ὅτι πρέπει νὰ βρεῖτε, τί πρᾶγμα; τὴν ἀρχὴ ἀπὸ ἐκεῖ ποὺ διαφοροποιηθήκατε, ὥστε νὰ συνειδητοποιήσετε ὅτι ἐσεῖς φύγατε. Κι αὐτὸς εἶναι ὁ σκοπὸς τοῦ Διαλόγου. Δὲν εἶναι, οὔτε συζητοῦμε 10 ἄτομα γιὰ νὰ φτιάξουμε μιὰ κολλεγιὰ μεταξύ μας..., οὔτε γιατὶ κάνουμε ἐκκλησιαστικὴ διπλωματία, ὅπως ἀκούω καὶ διαβάζω νὰ δηλώνουν ὁρισμένοι ὀρθόδοξοι ἀρχιερεῖς, οὔτε ἔχουμε τὴν δυνατότητα ἢ τὴν πολυτέλεια μέσα σ’ ἕνα τέτοιο πλουραλισμὸ ἀπόψεων, θέσεων, ἐκφράσεων θεολογικῶν καὶ πολλῷ μᾶλλον ἐνημέρωσης μέσα ἀπὸ τὰ σάϊτ, νὰ πιστεύουμε ὅτι μποροῦμε νὰ εἴμαστε ἐνδοτικοὶ καὶ ὑποχωρητικοὶ σὲ ὁρισμένα πράγματα.

Παπαχρήστου Ν. (δημ.): Κάποιοι δείχνουν νὰ φοβοῦνται τὸν διάλογο ἢ νὰ τοὺς ἐνοχλεῖ ὁ διάλογος.

Μεσσηνίας Χρυσόστομος: Ἡ Παράδοση καὶ ἡ διδασκαλία τῶν Πατέρων ἔχει δείξει ὅτι αὐτοὶ ποὺ φοβοῦνται τὸν διάλογο ἢ τὸν ἀποφεύγουν τὸν διάλογο, δὲν ἔχουνε ἑδραιωθεῖ στὴν πίστη τους. Καὶ δὲν πιστεύουν ὅτι κατέχουν τὴν ἀλήθεια. Ἄρα λοιπόν, θὰ πρέπει πρῶτα νὰ διερωτηθοῦν οἱ ἴδιοι ὲὰν ὄντως πιστεύουν αὐτὸ τὸ ὁποῖο ὁμολογοῦν ἢ ἀμφιβάλλουν.

Παπαχρήστου Ν.: Καὶ ὁ διάλογος μὲ τοὺς Ρωμαιοκαθολικούς, γιατὶ ἐκεῖ ἀκριβῶς εἶναι καὶ οἱ ἐνστάσεις τους, ὅπως διεξάγεται, σὲ ποιά πορεία εἶναι;... γιατὶ φαίνεται ὅτι κάπου ἔχει παγώσει...

Μεσσηνίας Χρυσόστομος: Δὲν ἔχει παγώσει. Ὁ διάλογος σήμερα μὲ τοὺς Ρωμαιοκαθολικούς, βρίσκεται σὲ μιὰ πολὺ δύσκολη καμπή. Ἔχουμε μπεῖ νὰ συζητοῦμε τὸ πρόβλημα τὸ ὁποῖο ἀπὸ τὸ 1054 δημιούργησε τὴν ὁριστικὴ ρήξη μεταξὺ ἀνατολικῆς καὶ δυτικῆς Ἐκκλησίας. Καὶ εἶναι τὸ πρόβλημα τοῦ Πρωτείου. Πρέπει νὰ ποῦμε ὅτι μέσα ἀπὸ τὰ κείμενα τὰ ὁποῖα ἔχουν ἐκδοθεῖ..., οἱ Ρωμαιοκαθολικοὶ ἔχουν ἀποδεχθεῖ ὅτι στὴν Ἐκκλησία πάντα ὑπῆρχε Πρωτεῖο, ὄχι μόνο του, ἀλλὰ σὲ σχέση μὲ τὴν λειτουργία τῆς Συνόδου. Αὐτὸ τὸ ὁποῖο αὐτὴ τὴν στιγμὴ δὲν μποροῦν, ὄχι ν’ ἀποδεχθοῦν, ἀλλὰ εἶναι στὸ βάθος κατανόησης, εἶναι πῶς αὐτὸ τὸ Πρωτεῖο μιᾶς τοπικῆς Ἐκκλησίας, δὲν μπορεῖ νὰ γίνει Πρωτεῖο Καθολικῆς Ἐκκλησίας, τῆς Καθολικότητος τῆς Ἐκκλησίας, χωρὶς νὰ εἶναι ἐνταγμένο σὲ μιὰ Συνοδικὴ διαδικασία.

Εἶναι σὰν νὰ λέμε, προσέξτε, χρησιμοποιῶ μιὰ εἰκόνα πολὺ ἁπλῆ γιὰ καταλάβουμε ποιό εἶναι τὸ πρόβλημα. Ζητοῦμε ἀπὸ μία Ἐκκλησία, τοὺς Ρωμαιοκαθολικούς, νὰ κατανοήσουν πῶς λειτουργεῖ ἡ Σύνοδος, ὅτι μπορεῖ μέσα σ’ αὐτὸ τὸ σῶμα ν’ ἀμφισβητεῖ ὁ ἕνας τὸν ἄλλον, ὅλοι μαζὶ ν’ ἀμφισβητοῦμε τὸν Πρῶτο, ὁ Πρῶτος μπορεῖ ν’ ἀμφισβητεῖ ἐμᾶς, ἀλλὰ μέσα ἀπὸ αὐτὴ τὴν διαδικασία διαλόγου καὶ συζητήσεων, θὰ φτάσουμε σ’ ἕνα σημεῖο ποὺ θὰ εἴμαστε ὁμόφρονες. Αὐτὸ λοιπόν, ἡ Καθολικὴ Ἐκκλησία δὲν μπορεῖ νὰ τὸ συνειδητοποιήσει, πῶς λειτουργεῖ. Γιατί; Γιατὶ ἀπὸ τὸ 900 μ.Χ. περίπου καὶ ἑξῆς, δὲν εἶχαν Σύνοδο στὴν λειτουργία τους. Ἐπεβλήθη ἕνα πρόσωπο τὸ ὁποῖο τὶς ἀπόψεις του τὶς ἐπέβαλε. Εἶναι λοιπόν, σὰν νὰ λέμε σ’ ἕνα παιδὶ νὰ τοῦ δώσουμε ἕνα παιχνίδι, καὶ νὰ τοῦ ποῦμε νὰ τὸ συναρμολογήσει καὶ νὰ φτιάζει ἀπὸ αὐτὸ τὸ παιγνίδι ἕνα ἄλογο. Ἂν τὸ παιδὶ δὲν ἔχει δεῖ τὸ ἄλογο, πῶς θὰ τὸ φτιάξει καὶ θὰ τὸ συναρμολογήσει;

Εἶναι λοιπόν, ἡ Ὀρθόδοξη Παράδοση, ἡ κανονικὴ Παράδοση τῆς Ἐκκλησίας, ἡ ὁποία ἔρχεται μέσα ἀπὸ κείμενα, μέσα ἀπὸ διαδικασίες νὰ πείσουμε (σ.σ. τοὺς ἑτερόδοξους), αὐτὸς εἶναι ὁ σκοπὸς τοῦ διαλόγου, νὰ τοὺς πείσουμε ὅτι, κοιτάξτε, αὐτὸ ποὺ χάσατε καὶ ποὺ δὲν εἶναι πλέον στὴν Παράδοσή σας, θὰ τὸ ἀναζητήσετε πηγαίνοντας λίγο πιὸ πίσω, ὅπου τὰ κείμενα αὐτὰ κι ἐσεῖς τὰ ἀποδεχόσαστε κι ἐμεῖς τ’ ἀποδεχόμεθα. Κοιτάξτε λοιπόν, πῶς λειτουργοῦσε ἡ Ἐκκλησία τῆς Ρώμης ἢ ἡ Ἐκκλησία τῆς Δύσης, μὲ βάση τὰ κείμενα αὐτά· καί, ὅταν αὐτὸ ἀρχίζει καὶ ὡριμάζει μέσα στὴ συνείδηση τὴν θεολογικὴ τῆς Ἐκκλησίας κι ἀποτυπώνεται σ’ ἕνα χαρτί, τότε γίνεται ἕνα βῆμα.

Δὲν εἶναι σκοπός μας σὲ κάθε συνάντησή μας νὰ βγάζουμε ἕνα κείμενο καὶ οὔτε εἶναι σκοπός μας αὐτὸ τὸ κείμενο νὰ γίνεται διάτρητο ἀπὸ τὶς ὁποιεσδήποτε ἰδεοληπτικές, θρησκειοληπτικὲς καὶ ἰδεολογικὲς προκαταλήψεις ποὺ ἔχει ὁ κάθε ἀναγνώστης τοῦ κειμένου. Τὰ κείμενα αὐτὰ τίθενται στὴν διάθεση τῶν Ἐκκλησιῶν, οἱ Ἐκκλησίες μέσῳ τῆς Συνοδικῆς ὁδοῦ –ἐὰν τὶς σεβόμεθα τὴν συνοδικὴ ὁδὸ– ἔχει δικαίωμα νὰ ἐπιφέρει παρατηρήσεις, νὰ κάνει προσθῆκες, νὰ κάνει ἀφαιρέσεις γιὰ νὰ καταστεῖ ἐπίσημο κείμενο ἑνὸς θεολογικοῦ διαλόγου.

Παπαχρήστου Ν.: Τώρα ἐσεῖς (ὡς ἐκπρόσωπος τῆς Ἐκκλησίας μας) ἔχετε βρεθεῖ στὸ στόχαστρο ἀδελφῶν σας ἀρχιερέων, ὑπῆρξε κάποιος ποὺ σᾶς χαρακτήρισε σχεδὸν βλάσφημο..., καὶ ὑπῆρξε μιὰ σειρὰ ἀλληλογραφίας μὲ ἀδελφούς σας ἀρχιερεῖς. Γιατί φαίνεται ὅτι στὸ ἐσωτερικὸ τῆς Ἱεραρχίας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, ἐνῶ ὑπάρχει μιὰ ἐπίσημη βούληση γιὰ τὴ συμμετοχὴ στὸ διάλογο, τὴν ἴδια στιγμῆ ὐπάρχει κι ἕνα ἔντονο ρεῦμα ποὺ λέει, ναὶ μὲν στὸ διάλογο, ἀλλὰ στὴν πραγματικότητα ἐργάζεται γιὰ νὰ μὴ γίνεται ὁ διάλογος; Ἐντάσσεται κι αὐτό στὴν πολυφωνία...;

Μεσσηνίας Χρυσόστομος: Κατ’ ἀρχὴν θέλω νὰ σᾶς πῶ τὸ ἑξῆς. Ποτὲ δὲν ἀρνήθηκα νὰ δώσω ἐξηγήσεις σ’ ὅποιον μοῦ τὶς ζήτησε. Ποτὲ δὲν ἤμουνα ἀντίθετος στὸ νὰ διαλεχθῶ... Ἐκεῖνο ποὺ δὲν μπορῶ νὰ δεχθῶ εἶναι ὅτι, ἐπίσκοπος πρὸς συνεπίσκοπο νὰ τὸν χαρακτηρίζει, ὄχι μὲ τὴν λέξη αἱρετικός, ἀλλὰ ὅτι πρέπει ν’ ἀφήσει τὸ θυσιαστήριο καὶ νὰ φύγει κι ἀπὸ τὴν Σύνοδο, γιατὶ ἐξέφρασε μιὰ διαφορετικὴ ἴσως ἀντίληψη ἢ ἑρμηνεία ἑνὸς πράγματος. (σ.σ. Κι ἂν αὐτὴ ἡ διαφορετικὴ ἀντίληψη ἢ ἑρμηνεία ἐπαναλαμβάνεται πεισμόνως καὶ ἀποτελεῖ αἵρεση;). Καὶ δὲν μπορῶ νὰ τὸ δεχθῶ, ὅταν αὐτὰ τὰ πράγματα λέγονται μὲ τόσο ἀπόλυτο καὶ ἀποφθεγματικὸ τρόπο. Ἐγὼ ὅ,τι ἔχω νὰ πῶ, τὸ θέτω σὲ δημόσιο διάλογο, μέχρι στιγμῆς δὲν ἔχω δεῖ κανένα νὰ θελήσει νὰ κάνουμε αὐτὸ τὸν διάλογο, γιὰ ὁποιαδήποτε ἀπὸ τὰ θέματα τὰ ὁποῖα ἔχω θίξει, ἀκούω κριτικές, ἀκούω ἐπικρίσεις, ἀκούω κατακρίσεις, ἀλλὰ δὲν ἔχω ἀκούσει κάποιον νὰ ἔρθει νὰ μοῦ πεῖ, ὅτι ἔλα νὰ μιλήσουμε, νὰ δοῦμε τί εἶναι αὐτό.

Δύο φορὲς ποὺ ἐκλήθην ἀπὸ τὴν Ἱεραρχία νὰ ἐνημερώσω γιὰ τὸ θέμα τοῦ διαλόγου μὲ τοὺς Ρωμαιοκαθολικούς, τὸ ἔκανα. Καὶ ἡ Ἱεραρχία ὁμόφωνα, χωρὶς κανένας ἀπὸ τοὺς παρόντες συνεπισκόπους μου δὲν ἔφερε ἀντίρρηση ἢ δὲν ἀμφισβήτησε αὐτὰ τὰ ὁποῖα εἶπα. Κι ἀκόμα ὅταν ἡ Διαρκὴς Ἱ. Σύνοδος μᾶς κάλεσε νὰ συζητήσουμε τὸ θέμα, ἀπεφάνθη ὅτι δὲν ἔχω καμία ἐκκλησιολογικὴ ἀπόκλιση.

Ὡς ἐκ τούτου λοιπόν, ὅποιοι ἄλλοι κληρικοὶ ἢ λαϊκοὶ νομίζουν πὼς δὲν τοὺς ἱκανοποιεῖ μιὰ τέτοια ἀπόφαση καὶ πολλῷ μᾶλλον δὲν τοὺς ἱκανοποιεῖ μιὰ ἀπόφαση τῆς Ἱεραρχίας γιὰ τὴν συνέχιση τοῦ διαλόγου, τότε εἶναι δικό τους θέμα τὸ πῶς θέτουν καὶ κατανοοῦν τὴ σχέση τους σὲ ἀναφορὰ πρὸς τὴν Ἱ. Σύνοδο.

Τώρα νὰ πῶ, γιατί ὑπάρχει αὐτὴ ἡ ἀντίδραση ἐκ μέρους ὁρισμένων ἱεραρχῶν ἢ ἡ παρανόηση λειτουργίας τοῦ διαλόγου. Εἶναι ἀλήθεια ὅτι ὑπάρχει ἕνα ἔλλειμμα ἐνημέρωσης. Κι αὐτὸ γιατί; Διότι εἶναι πολὺ δύσκολο τὰ κείμενα ποὺ βγαίνουν θεολογικὰ νὰ τὰ ἀναλύσεις καὶ νὰ γίνουν κατανοητὰ στὸν κόσμο. Αὐτὸ ὅμως εἶναι ἕνα θέμα ποὺ τὸ ἀντιμετωπίζουμε καὶ οἱ Ὀρθόδοξοι καὶ οἱ Ρωμαιοκαθολικοί. Εἶναι αὐτὸ ποὺ πολλὲς φορὲς λέμε τὸ θέμα τῆς ἐκκλησιαστικῆς ἀποδοχῆς τῶν κειμένων τοῦ διαλόγου... Ὅμως δὲν εἶναι δυνατὸν ἔτσι ὅπως εἶναι δομημένα τὰ κείμενα νὰ γίνει ἑρμηνεία τους πρὸς τὰ ἔξω. Αὐτὸ ποὺ υἱοθέτησε ὁ μακαριώτατος, σὲ κάθε Ἱεραρχία, ἐὰν ὑπάρχει κάποιο πρόβλημα ἀναφορικὰ μὲ τὸ διάλογο, ὁ ἀντίστοιχος ἐκπρόσωπος τοῦ διαλόγου νὰ ἐνημερώνει τὸ σῶμα τῆς Ἱεραρχίας γιὰ τὸ τί ἔχει γίνει καὶ σὲ ποιά θέση βρισκόμαστε, νομίζω ὅτι εἶναι ἡ καλύτερη λύση γιὰ νὰ μὴν ὑπάρξουν παρεξηγήσεις καὶ παρερμηνεῖες.

Τριανταφύλλου Ἀντ.: ... Ὁ διάλογος ἔχει κάποιο τέλος, ἔχει κάποιο σκοπό;... Ἐφ’ ὅσον δὲν ὑπάρχει καὶ κάποιο σημεῖο ἐπαφῆς (γιατὶ καὶ ἐσεῖς μᾶς εἴπατε ὅτι βρίσκονται οἱ διαπραγματεύσεις σὲ μιὰ πολὺ κρίσιμη καμπή), ἐνδεχομένως νὰ μὴν μπορεῖ νὰ ὑπάρξει καὶ συμφωνία...

Μεσσηνίας Χρυσόστομος: Ναί, ἀλλὰ ἐκτὸς ἀπὸ διαφωνίες, ὑπάρχουν πολλὰ ἄλλα θέματα στὰ ὁποῖα ἔχει ὑπάρξει συμφωνία.

Τριανταφύλλου Ἀντ.: Γιὰ τὸ ἴδιο τὸ ποίμνιο, γιατὶ ἡ Ἐκκλησία δὲν εἶναι μόνο ... (σ.σ. οἱ κληρικοί).

Μεσσηνίας Χρυσόστομος: Τὸ ἴδιο τὸ ποίμνιο δὲν μπορεῖ αὐτὴ τὴν στιγμὴ νὰ ἀποφανθεῖ περὶ τοῦ διαλόγου, διότι ἀκόμα βρισκόμαστε σὲ μία ἐπεξεργασία ἀποτύπωσης καὶ διατύπωσης μιᾶς κοινῆς ἀντίληψης καὶ προσέγγισης αὐτῶν ποὺ μᾶς χωρίζουν. Δὲν εἶναι ὁ σκοπὸς τοὺ θεολογικοῦ διαλόγου, νὰ κάνει τὴν ποιμαντικὴ τῶν διαλόγων. Αὐτὸ εἶναι ἕνα τρίτο στάδιο. Μετὰ ἀπὸ τὸ θεολογικὸ διάλογο, ἐὰν καταλήξουμε κάπου, γιατὶ μπορεῖ καὶ νὰ μὴν καταλήξουμε, καὶ νὰ κρίνουμε ὅτι θεολογικὰ δὲν μποροῦμε νὰ κάνουμε κανένα βῆμα ἄλλο καὶ νὰ σταματήσει ὁ διάλογος. Αὐτὸ δὲν θὰ τὸ πῶ ἐγὼ ὅμως. Μπορεῖ νὰ τὸ ἐκφράσω μέσα στὴν ὁλομέλεια τοῦ διαλόγου τῆς Μ.Θ.Ε., ἀλλὰ αὐτὸ πρέπει νὰ γίνει ἀποδεκτὸ καὶ ἀπὸ τοὺς ἄλλους..., ὅτι ἔχουμε θεολογικὸ ἀδιέξοδο.

Ἂν δηλαδὴ τὸ δικό μου μυαλὸ φτάνει μέχρι ἐδῶ, καὶ ὑπάρχει ἕνας ἄλλος ἄνθρωπος ποὺ τὸ μυαλό του μπορεῖ νὰ φτάσει δέκα μέτρα μακρύτερα, ἐννοῶ ἑρμηνευτικά, μπορῶ ἐγὼ νὰ δεσμεύσω τὸ σῶμα τῶν θεολόγων... Ἂν λοιπόν, ποῦμε ὅτι προχώρησε ὁ διάλογος καὶ καταλήξαμε σὲ ἕνα consensus ἀπόψεων καὶ ἀντιλήψεων, αὐτὸ θὰ τὸ πάρει ἡ Ἐκκλησία Συνοδικά, τὸ ὁποῖο θὰ χρειαστεῖ ἕνας πάρα πολὺ μεγάλος χρόνος, ἴσως διπλάσιος καὶ τριπλάσιος χρονικὰ ἀπ’ αὐτὸν ποὺ ἔχουμε σήμερα, ὡς χρόνο διαλόγου, γιὰ νὰ τὸ ἀφομιώσει ἡ Ἱεραρχία της, νὰ τὸ ἀφομοιώσουν οἱ ποιμένες τῆς Ἐκκλησίας, οἱ ὁποῖοι ποιμένες τῆς Ἐκκλησίας (ὅταν τὸ ἀφομοιώσουν), τότε θὰ κληθοῦν νὰ τὸ ποῦν στὸν κόσμο καὶ νὰ κάνουν τὸν κόσμο κοινωνό.

Μὲ τὴν ἴδια διαδικασία γίνεται καὶ ἡ ἔννοια τοῦ σχίσματος. Τὸ σχίσμα ἔγινε τὸ 1054· ξέρετε ὅτι (μέχρι καὶ) τὸν 19ο αἰῶνα ὁ κόσμος δὲν εἶχε καταλάβει τὶ εἶναι τὸ σχίσμα μεταξὺ τῶν δύο Ἐκκλησιῶν;... Θὰ πῶ τὸ ἑξῆς παράδειγμα. Φτάσαμε σ’ ἕνα consensus θεολογικό. Ἀπὸ δῶ καὶ πέρα, αὐτὸ τὸ consensus τὸ θεολογικὸ πρέπει νὰ γίνει ποιμαντική. Τί σημαίνει ποιμαντική; Σημαίνει ὅτι πρέπει αὐτὴ ἡ θεολογία νὰ περάσει στὰ λειτουργικὰ κείμενα τῆς Ἐκκλησίας, πρῶτον. Μὰ ὁ διάλογος σταμάτησε, τέλειωσε ὁ θεολογικὸς διάλογος. Καὶ ἀπ’ αὐτὴν τὴν στιγμὴ συζητοῦν πῶς αὐτὰ τὰ πράγματα θὰ γίνουν ἀποδεκτὰ ἀπὸ τὴν ἐκκλησιαστικὴ συνείδηση καὶ τῶν ἀντιχαλκηδονίων καὶ τῶν Ὀρθοδόξων, γιὰ νὰ ξεκινήσει μιὰ διαδικασία ποιμαντικῆς.

Παπαχρήστου Ν.: ...Γύρω ἀπὸ τὸ διάλογο συναντιοῦνται διάφορες δράσεις, κινήσεις... Εἴχαμε πρὶν δυὸ χρόνια τὸ κείμενο ποὺ κυκλοφοροῦσε, ἡ «Ὁμολογία Πίστεως κατὰ τοῦ Οἰκουμενισμοῦ», οἱ ἀντι-οἰκουμενιστικοὶ (ὅπως ὀνομάζονται κύκλοι) φαίνεται νὰ ἔχουν μιὰ ἔντονη παρουσία τὰ τελευταῖα χρόνια· θεωρεῖται ὅτι γύρω ἀπὸ αὐτὴν τὴν διαδικασία, εἴπατε ὅτι δὲν ὑπάρχει ἐνημέρωση, μήπως λοιπόν, αὐτὴ ἡ ἔλλειψη ἐνημέρωσης ἐπιτρέπει σὲ κάποιους νὰ ἑρμηνεύουν, ἐνδεχομένως καὶ νὰ παρερμηνεύουν τὸ τί συμβαίνει αὐτὴν τὴν ὥρα γιὰ τοὺς δικούς τους λόγους;

Μεσσηνίας Χρυσόστομος: ... Μᾶς ρωτᾶνε: μὰ τί είπατε στὶς συναντήσεις αὐτές. Νὰ πεῖς τί, ὅτι εἴπαμε; Ὅτι ὑπῆρξαν Ὀρθόδοξοι οἱ ὁποῖοι γιὰ λόγους σκοπιμοτήτων πῆγαν μὲ τοὺς καθολικοὺς στὰ ἐπιχειρήματα;... Ὅτι ὑπῆρξαν ὀρθόδοξοι ἐκπρόσωποι, οἱ ὁποῖοι ἀμφισβητούσανε τὴν κανονικότητα τοῦ 28ου Κανόνος τῆς Δ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου; Νὰ ὑπάρχουν ἐκπρόσωποι ὀρθόδοξοι οἱ ὁποῖοι βγαίνουνε ὑποστηρικτὲς τοῦ πρωτείου τοῦ ἐπισκόπου Ρώμης, γιατὶ θέλουνε νὰ δημιουργήσουνε ἀντιστάθμισμα στὸ οἰκουμενικὸ πατριαρχεῖο; Μπορεῖς νὰ βγεῖς καὶ νὰ τὰ πεῖς αὐτά; Μὲ προκαλεῖτε κι ὁρίστε, τὰ λέω.... Κι ἀναγκαζόμαστε οἱ ὑπόλοιποι νὰ διορθώσουμε...; ἐκτιθέμεθα ἔναντι τῶν συνομιλητῶν μας...

Καὶ ὅλα αὐτὰ δὲν δίνουν μιὰ καλὴ εἰκόνα πρὸς τὰ ἔξω, τὸ τί γίνεται μὲ τὸν διάλογο... καὶ ἀμαυρώνουν τὸν οὐσιαστικὸ λόγο καὶ ρόλο τοῦ διαλόγου ποὺ εἶναι ἡ θεολογικὴ ἀποτύπωση κάποιων πραγμάτων. Γινόταν μιὰ ὁλόκληρη συζήτηση στὴν Βιέννη, πῶς ὁ ἐπίσκοπος Ρώμης ἐξέφραζε τὸ Πρωτεῖο του σὲ σχέσει μὲ τὴν Ἀνατολή. Καὶ οἱ συνομιλητές ἐπέμεναν, ὅτι ναί, εἶναι τὸ Ἔκκλητο. Τὸ δέχομαι... Ναί, ἀλλὰ ὅταν τοὺς ρωτήσαμε, αὐτὸ τὸ Ἔκκλητο πῶς τὸ διευθέτησε, πῶς τὸ διαχειρίστηκε  ὁ Ρώμης; Ἀναγκάστηκαν νὰ μᾶς ποῦν: μὲ Σύνοδο. Ἀφοῦ τὸ λέει τὸ κείμενο. Δηλ. αὐτὸ σημαίνει ὅτι ἐμεῖς κάναμε ὑποχώρηση κι αὐτὸ δὲν εἶναι ἕνα θετικὸ βῆμα μέσα ἀπὸ ἕνα διάλογο θεολογικό; Πρέπει αὐτὸ νὰ βγοῦμε νὰ τὸ ποῦμε; Τί θὰ γίνει ἂν τὸ ποῦμε αὐτό; Δὲν φτάνει ὅτι καταγράφηκε σ’ ἕνα χαρτί καὶ εἶναι δέσμευση γιὰ τοὺς συνομιλητές μας; Ἀλλὰ καὶ συγχρόνως ὅτι τοὺς ἑνώνει μὲ μία παράδοση τὴν ὁποία τὴν εἶχαν χάσει;

Παπαχρήστου Ν.: Θέλω νὰ ἑστιάσουμε στὸ κομμάτι τῶν πυρῶν ποὺ δέχεται ἀπὸ συγκεκριμένους κύκλους ὁ διάλογος. Θεωρεῖτε δηλ. ὅτι ὑπάρχει μία προσπάθεια τρομοκράτησης ὅσων συμμετέχουν σ’ αὐτὸν τὸν διάλογο; Καὶ μία προσπάθεια παρουσίασής τους ὡς ἀπόλυτα ἐνδοτικοὺς στὴν Ρωμαιοκαθολικὴ Ἐκκλησία καὶ σ’ ἕνα κομμάτι τοῦ ποιμνίου. Ὑπάρχει μιὰ παραπληροφόρηση τέτοιου εἴδους;

Μεσσηνίας Χρυσόστομος: Ὑπάρχει πάρα πολύ, καὶ ἔντονη μάλιστα παραπληροφόρηση. Αὐτὸ ποὺ μετράει εἶναι ὅτι ὁ κάθε ἕνας ἐπίσκοπος καὶ θεολόγος ποὺ πηγαίνει νὰ συμμετάσχει στὴ συνάντηση αὐτὴ τὴν θεολογική, δὲν πηγαίνει ἀφ’ ἑαυτοῦ, ἀλλὰ πηγαίνει κατ’ ἐντολὴν τῆς Ἐκκλησίας του. Ἐὰν ἡ Ἐκκλησία κρίνει ὅτι δὲν μπορεῖ νὰ ἀνταποκριθεῖ σὲ αὐτὸ τὸ διακόνημα ποὺ τοῦ ἔχει δώσει, τότε ἡ Ἐκκλησία εἶναι αὐτὴ ποὺ θὰ ἀποφασίσει νὰ τὸν ἀντικαταστήσει. Ὄχι ὅλοι αὐτοὶ οἱ ὁποῖοι βγαίνουνε καὶ ἀποφαίνονται ὡς πάπες μέσ΄ στὴν Ὀρθοδοξία, γιὰ τὸ τί εἶναι ὀρθόδοξο καὶ τί δὲν εἶναι ὀρθόδοξο, καὶ νὰ κρίνουνε καὶ νὰ κατακρίνουνε ἐπισκόπους καὶ νὰ ἀμαυρώνουν προσωπικότητες ἐπισκόπων (σ.σ. Ἐκκλησία, εἶναι φανερὸ πὼς θεωρεῖ μόνο τὴ Σύνοδο, ἐνῶ ἡ φωνὴ τοῦ λαοῦ, ἀποτελεῖ «ἰδεοληψίες» κ.λπ. Ἂν ὁ λαὸς ἀναφέρεται καὶ στηρίζεται στοὺς Ἁγίους Πατέρες, αὐτὸ δὲν τὸν ἐνδιαφέρει).

Α΄μέρος:

Παπαχρήστου Ν.: Ἕνα θέμα ποὺ πολλὲς φορὲς ἔρχεται στὴν ἐπικαιρότητα ἔχει νὰ κάνει μὲ τὴ μετάφραση τῶν λειτουργικῶν κειμένων. Τὴν πιὸ πρόσφατη συζήτηση τὴν ἄνοιξε ὁ μητροπ. Πρεβέζης, κάνοντας ἕνα θαρραλέο βῆμα στὰ ὅρια τῆς ἐπαρχίας του ποὺ δέχτηκε τὴν κριτικὴ ἀπὸ πολλοὺς ἱεράρχες. Πιστεύετε ὅτι, μέσ’ στὸ γενικότερο πρόβλημα ποὺ δημιουργεῖται ἐπικοινωνίας, δημιουργεῖ προβλήματα στὴν κοινωνία, εἶναι καὶ αὐτὸ τῆς γλώσσας;

Μεσσηνίας Χρυσόστομος: κατ’ ἀρχὴν δὲν εἶναι μόνο ὁ μητροπ. Πρεβέζης. Ὑπάρχουν κι ἄλλοι μητροπολίτες οἱ ὁποῖοι ἐφαρμόζουν αὐτὴν τὴν ἀρχὴ υἱοθέτησης καὶ ἀντικατάστασης τῆς λειτουργικῆς γλώσσας ἀπὸ τὴν νεοελληνικὴ γλῶσσα. Γενικὰ στὴν πατρίδα μας ὑπάρχει ἕνα πρόβλημα γλώσσης. Αὐτό, ὅμως, δὲν ἔχει νὰ κάνει μὲ τὴν λατρεία τῆς Ἐκκλησίας, ἡ ὁποία γλῶσσα, ἡ λειτουργικὴ καὶ ἡ λατρευτικὴ εἶναι μία γλῶσσα ἐμπειρική. Τί θέλω νὰ πῶ. Ὅταν ἡ γιαγιά μου ἦταν τελείως ἀγράμματη καὶ πήγαινε στὴν Ἐκκλησία καὶ ἄκουγε τὸν παπὰ νὰ λέει κάποιες ἐκφράσεις λειτουργικές, δὲν τὴν ἐνδιέφερε ἂν τὸ κατάλαβε μὲ τὸ μυαλό της ἢ δὲν τὸ κατάλαβε, τὸ θέμα εἶναι τί κατανοοῦσε ἐκείνη, ἀπὸ τὴ θέση της ποὺ ἦταν ὡς πιστός, κι ἔκανε τὸν σταυρό της. Δηλ. πὼς θὰ ποῦμε τὴν λέξη «Κύριε ἐλέησον»; «Ἐλέησέ μας, Κύριε». Τί ἀλλάζει λεκτικά, αὐτὸ ποὺ λέω, ἀπὸ αὐτὸ ποὺ εἶπα προηγουμένως; Τί καταλάβαινε ἡ γιαγιά σου; ... Δὲν καταλάβαινε ὅτι ὁ Κύριος ποὺ εἶναι σωτηρία της, γι’ αὐτὴν εἶναι σωτηρία καὶ ἔλεος.

Τριανταφύλλου Ἀντ.: Κάποιοι, ὅμως, μιλᾶνε γιὰ αὐθεντίες τῶν κειμένων, ἡ ὁποία ....

Μεσσηνίας Χρυσόστομος: Δὲν ὑπάρχουν αὐθεντίες τῶν κειμένων, ὅπως δὲν ὑπάρχουνε καὶ ἱερὲς γλῶσσες. Αὐτὰ ποὺ ὑπῆρξαν στὸν δυτικὸ Μεσαίωνα, μὴν τὰ φέρνουμε τώρα στὴν ἐπικαιρότητα τὴν νεοελληνικὴ τοῦ 2011 καὶ ἐπαναλαμβάνουμε μηχανιστικὰ ἐπιχειρήματα, τὰ ὁποῖα ξέρουμε ὅτι ἀπὸ τὴν Παράδοση τῆς ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας δὲν ὑπῆρξαν ποτέ. Τὸ πρόβλημα εἶναι ἄλλο. Τὸ πρόβλημα γιὰ τὴν Ἐκκλησία εἶναι πρόβλημα κατηχήσεως, εἶναι πρόβλημα κηρύγματος, διδασκαλίας καὶ ποιμαντικό. Δὲν μπορῶ οὔτε νὰ κρίνω, οὔτε νὰ κατακρίνω τοὺς ἀρχιερεῖς ἐκείνους καὶ συνεπισκόπους μου, οἱ ὁποῖοι ἐπέλεξαν νὰ ἐφαρμόσουν αὐτὸ ποὺ ἐφαρμόζουν στὶς ἐπαρχίες τους ἐκκλησιαστικές. Εἶναι δικό τους τὸ θέμα. Ὅμως, ὅταν θὰ δεῖτε ὅτι θὰ γίνει πρόβλημα σημαντικὸ καὶ δυναμικὸ ποιμαντικὸ πρόβλημα γιὰ τὴν Ἐκκλησία, ἡ Ἐκκλησία θὰ πρέπει νὰ κάτσει νὰ σκεφθεῖ σοβαρὰ τὸ τί λύση θὰ δώσει.

Τριανταφύλλου Ἀντ.: Ἐδῶ ὑπεισέρχεται καὶ πρόβλημα συνταγματικό, βέβαια, γιατὶ τὸ ἴδιο τὸ κείμενο τοῦ Συντάγματος ὁρίζει ὅτι τὸ περιεχόμενο τῆς Κ. Διαθήκης παραμένει ἀναλλοίωτο...

Μεσσηνίας Χρυσόστομος: Πολὺ νομικοκράτης εἶστε καὶ πολιτιοκράτης... Δὲν μὲ ἐνδιαφέρει τί λέει τὸ Σύνταγμα ἐμένα ποὺ εἶμαι ἐπίσκοπος. Δὲν δεσμεύομαι ἐγὼ μ’ αὐτό... Τὸ Σύνταγμα γιὰ τὶς δικές του κοινωνικὲς ἰσορρπίες ἤθελε νὰ ἀπομακρύνει γιὰ τὴν ἐποχὴ ἐκείνη τὸ ζήτημα τῆς μεταφράσεως τῆς Ἁγ. Γραφῆς, γιατὶ εἶναι γνωστὰ τὰ ἱστορικὰ γεγονότα ποὺ ὁδήγησαν σ’ ἕνα διχασμὸ τὸν ἑλληνικὸ λαό... Ἐντάξει, τελειώσανε αὐτά. Ἐμένα ὡς ποιμένα καὶ ἐπίσκοπο τῆς Ἐκκκλησίας, μὲ ἐνδιαφέρει πὼς θὰ διαχειριστῶ ποιμαντικὰ τὸ θέμα αὐτό. Καὶ ἐπειδὴ, σ’ αὐτὲς τὶς μεταφράσεις τῶν κειμένων... ὑπεισέρχονται καὶ παράγοντες θεολογικῶν ἐκφράσεων, ἐννοιῶν, ἀπόδοσης σωστῆς θεολογίας, δὲν εἶμαι ἐγὼ τὸ ἕνα πρόσωπο τὸ ὁποῖο θὰ πεῖ ποιά θεολογικὴ ἔκφραση υἱοθετεῖται ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία.

Παπαχρήστου Ν.: Ἄρα χρειάζεται μιὰ καλὴ προπαρασκευὴ γιὰ ὅ,τι συμβεῖ σὲ σχέση μὲ τὸ θέμα αὐτό.

Μεσσηνίας Χρυσόστομος: Ἀκριβῶς, ἀκριβῶς.

Παπαχρήστου Ν.: Ὅμως, ὑπάρχει ἕνα κρίσιμο ζήτημα... Ὡς ἐπίσκοπος αἰσθάνεστε ὅτι οἱ πιστοὶ ποὺ συμμετέχουν στὴν Θ. Λειτουργία, συμμετέχουν -ἐκτὸς ἀπὸ σωματικά, μὲ τὴν παρουσία τους- καὶ πνευματικά, δηλ. ἡ παρουσία ἀρκεῖ μόνο γιὰ ἔνα πιστό μέσα στὸ ναό, νὰ ἀκούει κάποιες ἐκφράσεις ποὺ δὲν καταλαβαίνει τὸ βαθύτερο νοημά τους, ἢ γιὰ νὰ συμμετάσχει πλήρως στὴν Θ. Εὐχαριστία πρέπει νὰ ἀντιλαμβάνεται τὸ τί γίνεται κάθε στιγμή;

Μεσσηνίας Χρυσόστομος: ... Ἕνα παιδί, τὸ ὁποῖο ἔχει νοητικὴ καθυστέρηση ...ἔχει ἡμιτελὴ συμμετοχὴ στὸ σῶμα τῆς Ἐκκλησίας; ... Νομίζω ὅτι δὲν ἔχει. Δὲν ἔχω καταλάβει γιατί..., μὰ αὐτὸ εἶναι τὸ μεγάλο πρόβλημα τῆς ἐκκοσμίκευσης. Ἡ μονομερὴς ἀπολυτοποίηση ὁρισμένων λειτουργιῶν τοῦ ἀνθρώπου ἢ τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ σώματος... Μπορεῖ νὰ ὑπάρξει σωστὴ λειτουργία τοῦ ἀνθρωπίνου σώματος, ὅταν ὁ ἄνθρωπος δὲν μπορεῖ νὰ κουνήσει τὸ ἕνα του χέρι καὶ τὸ ἕνα του πόδι; Δὲν λειτουργεῖ σωστὰ τὸ ἀνθρώπινο σῶμα. Γιατί λοιπόν, μέσα στὸ σῶμα τῆς Ἐκκλησίας πρέπει νὰ ἀπολυτοποιοῦμε ὁρισμένες λειτουργίες καὶ κάποιες ἄλλες νὰ τὶς θεωροῦμε δευτερεύουσες; Ρωτῶ.

Παπαχρήστου Ν.: Ἄρα τὸ θέμα τῆς γλῶσσας τῶν λειτουργικῶν κειμένων πῶς ἐντάσσεται...

Μεσσηνίας Χρυσόστομος: Δὲν εἶναι τὸ ἀπολυτοποιημένο κριτήριο μὲ τὸ ὁποῖο θὰ κρίνω τὴ συμμετοχή μου ἢ ὄχι στὸ μυστήριο τῆς Θ. Εὐχαριστίας. Ἄλλο αὐτό, ἄλλο ἀποτελεῖ ποιμαντικὸ πρόβλημα τὸ ὁποῖο καλούμαστε νὰ τὸ ἀντιμετωπίσω, ἄλλο αὔριο ἂν ἐμφανιστεῖ ἕνα ἄλλο ποιμαντικὸ πρόβλημα... Σήμερα μποροῦμε νὰ ἀντικαταστήσουμε λειτουργικὰ τὸ Εὐαγγέλιο, νὰ «εἰσοδεύσουμε» ἀπὸ ἕνα iPant; Αὐτὸ ἐρχόσαστε νὰ μοῦ πεῖτε. Κι ἐγὼ θὰ σᾶς πῶ, ὄχι. Γιατὶ τὸ Εὐαγγέλιο ἔχει μιὰ συγκεκριμένη θέση, συμβολισμό... Αὐτὸ λοιπόν, ἐξ ὀνόματος ἑνὸς ἐκσυγχρονισμοῦ, πρέπει νὰ ἀντικαταστήσουμε τὸ Εὐαγγέλιο μὲ ἕνα iPant;

Παπαχρήστου Ν.: Ἄρα εἶναι μιὰ ἀκροβασία -ἂν θέλετε- αὐτὴ ἡ πορεία...

Μεσσηνίας Χρυσόστομος: Ἀκριβῶς

Παπαχρήστου Ν.: ...μεταξὺ τοῦ σύγχρονου τρόπου ζωῆς καὶ τῶν ἀναγκῶν τῆς κοινωνίας μὲ τὸν λόγο ποὺ ἡ Ἐκκλησία πρέπει νὰ διαφυλλάξει, ἔτσι ὡς κιβωτός...

Μεσσηνίας Χρυσόσοτομος: Ἡ Ἐκκλησία πρέπει νὰ διαφυλλάξει τὶς δομὲς σ’ αὐτὴν ἐκκοσμίκευσης. Δηλ. ἂν ἐγὼ τὴ θέση μου μέσα στὴν Ἱ. Σύνοδο, ὅπως ἀντιλαμβάνεται ὁ βουλευτὴς τὴ θέση του μέσα στὸ κοινοβούλιο, τότε, συγνώμη, δὲν ὁμιλοῦμε γιὰ Σύνοδο.

Παπαχρήστου Ν.: Μερικὲς φορὲς δὲν δίνεται αὐτὴ ἡ ἐντύπωση;

Μεσσηνίας Χρυσόστομος: Δίνεται ἡ ἐντύπωση, γιατί; Γιατὶ παίρνετε πρότυπα κοσμικὰ ...καὶ προσπαθεῖτε νὰ ἑρμηνεύσετε μὲ παράλληλες δομὲς διαφορετικὲς λειτουργίες.

Παπαχρήστου Ν.: Οἱ δημοσιογράφοι;

Μεσσηνίας Χρυσόστομος: Ὁ κόσμος... Καὶ φταῖμε κι ἐμεῖς μὲ τὴν εἰκόνα ποὺ στέλνουμε πρὸς τὰ ἔξω. Ὅταν υἱοθετοῦμε ἐκπρόσωπο Τύπου τῆς Ἱ. Συνόδου, σὲ ποιά Σύνοδο μέσα στὴν ἱστορία τῆς Ἐκκλησίας, πεῖτε μου ἐσεῖς, μία νὰ μοῦ βρεῖτε, ὑπῆρξε ἐκπρόσωπος Τύπου... Νὰ βγεῖ νὰ πεῖ τί, ὁ ἐκπρόσωπος Τύπου; Τὴν ἀποφασή της;

Παπαχρήστου Ν.: Εἶναι κακὸ ποὺ ἡ Ἐκκλησία θέλει ... ἕνα ἀνοικτὸ παράθυρο μὲ τὸν κόσμο,  μία σειρὰ θεμάτων νὰ ἐπικοινωνήσει καλύτερα τὶς ἀπόψεις της, ὥστε νὰ μὴν ὑπάρξει διαστρέβλωση αὐτῶν;

Μεσσηνίας Χρυσόστομος: Τί τὴν δεσμεύει τὴν Ἐκκλησία νὰ πᾶτε ἐσεῖς καὶ νὰ συνομιλήσετε ...μὲ ἕναν ἐπίσκοπο; Αὐτὸ θὰ ἀλλοιώσει τὴν ἀπόφαση τῆς Ἐκκλησίας; ...Δὲν ἀρκεῖ ἡ ἀπόφαση ἡ ὁποία βγῆκε καὶ πρέπει νὰ ὑπάρξει κάποιος ὁ ὁποῖος νὰ ...τὴν ἑρμηνεύσει; Μπορεῖ νὰ τὴν ἑρμηνεύσει ἀπὸ μόνος του;

Παπαχρήστου Ν.: Πρὶν λίγα χρόνια ἀκούσαμε τὴν πρόταση νὰ ἀνοίξουν οἱ πόρτες στοὺς πολίτες... σὲ θεολόγους, δημοσιογράφους...

Τριανταφύλλου Ἀντ.: ...αὐτὸ θὰ ἦταν ἕνα βῆμα ἐκκοσμίκευσης ἢ θὰ ἦταν ἕνα ἄνοιγμα τῆς Ἐκκλησίας...

Μεσσηνίας Χρυσόστομος: Ἐὰν ἡ Ἱερὰ Σύνοδος τῆς Ἱεραρχίας μποροῦσε νὰ υἱοθετήσει τὴν θεματολογία της, ὥστε νὰ λειτουργοῦσε σὰν μία συνέλευση κι ὄχι σὰν μιὰ Σύνοδο δὲν θὰ εἶχα καμία ἀντίρρηση νὰ εἶναι καὶ οἱ κάμερες μέσα. Ἀπό τὴν στιγμὴ ὅμως ποὺ ἀπὸ τὴν θεματολογία της ἢ τὶς ἀποφάσεις της ἡ Ἐκκλησία ἐπιλέγει, ἡ Σύνοδος νὰ ἔχει ἐκκλησιολογικὸ περιεχόμενο καὶ Κανονικὸ περιεχόμενο, τότε δὲν καταλαβαίνω ποῦ χωροῦν οἱ λαϊκοὶ μέσ’ στὸ Συνοδικὸ σύστημα, ἢ οἱ δημοσιογράφοι..., πολλῷ μᾶλλον δὲν καταλαβαίνω ποιά θὰ εἶναι ἡ παρρουσία τους ὡς παρατηρητῶν...

Μεσσηνίας Χρυσόστομος: ... Ἡ ἐκλογὴ τῶν Ἐπισκόπων γίνεται ἀπὸ τὸ συνοδικὸ ὄργανο. Κι αὐτὸ γινόταν πάντα μετὰ τὴν ἀπόφαση τῆς Α΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου.

Παπαχρήστου Ν.: Πρέπει νὰ ἀλλάξει ὁ τρόπος ἐκλογῆς τῶν ἐπισκόπων;...

Μεσσηνίας Χρυσόστομος: Τό πρόβλημά μας δὲν εἶναι τὸ πῶς ἐκλέγουμε. Τὸ πρόβλημά μας εἶναι τὸ τί θέλουμε νὰ ἐκλέξουμε. Καὶ δὲν εἶναι κακὸ νὰ ὑπάρχουν καὶ τρεῖς καὶ τέσσερις καὶ πέντε ὑποψήφιοι σ’ ἕνα σῶμα, διότι ὅταν ὑπάρχει μιὰ πληθωρικότητα ὑποψηφίων προσώπων...

Παπαχρήστου Ν.: Δὲν εἶναι κακὸ ὅμως Σεβασμιώτατε, ὅταν ξέρουν οἱ δημοσιογράφοι μέρες πρίν...

Μεσσηνίας Χρυσόστομος: περιμένετε νὰ ὁλοκληρώσω· ὅταν ὑπάρχει μιὰ πληθωρικότητα ὑποψηφίων προσώπων... μέσα ἀπὸ αὐτὴν τὴν πληθωρικότητα τῶν ὑποψηφιοτήτων ἀναδεικνύεται τελικὰ ἀπὸ τὸ σῶμα, αὐτὸς ποὺ ἔπρεπε νὰ ἀναδειχθεῖ, χωρὶς αὐτὸ νὰ εἶναι τίποτα ἀπόλυτο. Ὅτι καθοριστικὸς παράγοντας σ’ αὐτὴ τὴ διαδικασία εἶναι πάντα ἡ γνώμη τοῦ Πρώτου, χωρὶς ὅμως αὐτὴ νὰ εἶναι δεσμευτικὴ γιὰ τὸ ἴδιο τὸ σῶμα, κι αὐτὸ εἶναι δεδομένο... Γιατὶ ἀλλιῶς, ἐὰν ὁ πρῶτος δὲν ἔχει τὸν κύριο λόγο, τότε δὲν εἶναι οὔτε σημεῖο ἑνότητος, οὔτε σημεῖο ἔκφρασης τῆς ἑνότητος αὐτῆς. Αὐτὸς εἶναι ὁ ρόλος τοῦ Πρώτου μέσα στὴν Σύνοδο καὶ στὴν Ἐκκλησία. Τὸ πρόβλημα ξέρετε ποιό εἶναι;

Παπαχρήστου Ν.: Ὄχι, αὐτὸ ποὺ σᾶς ρώτησα. Δὲν θεωρεῖτε ὅτι εἶναι κάπως πρόβλημα, ὅταν ξέρουμε μέρες πρὶν ποιὸς θὰ ἐκλεγεῖ;

Μεσσηνίας Χρυσόστομος: Θὰ σᾶς πῶ. Τὸ πρόβλημα ξέρετε ποιό εἶναι; Ὅταν γιὰ νὰ ἐκλεγεῖ κάποιος χρησιμοποιεῖ ὅλα τὰ ἄλλα μέσα, ἐκτὸς τὰ ἐκκκλησιαστικά, γιὰ νὰ πείσει γιὰ τὴν ἀναγκαιότητα τῆς ἐκλογῆς του. Ὄχι γιὰ νὰ στηρίξει τὴν ὑποψηφιότητά του, ἀλλὰ γιὰ νὰ πείσει γιὰ τὴν ἀναγκαιότητα τῆς ἐκλογῆς του.... Πουθενὰ μέσα στὶς Οἰκουμενικὲς Συνόδους ... ὅταν κάνανε ἐκλογὲς ἐπισκόπων δὲν ξέραμε μὲ πόσους ψήφους ἐξελέγει τὸ συγκεκριμένο πρόσωπο. Ἦρθε λοιπόν μιὰ νομοθεσία ποὺ μᾶς ἐπιβάλλει νὰ ποῦμε ὅτι ὁ (τάδε) πῆρε 20 ψήφους καὶ ὁ (ἄλλος) πῆρε 40 ψήφους· ποὺ ἀμέσως, αὐτὸ δείχνει διχασμὸ τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ σώματος, τῆς Συνόδου. Οἱ ἀποφάσεις τῶν Συνόδων πρὸς τὰ ἔξω, καὶ γιὰ δογματικὰ θέματα καὶ γιὰ θέματα ἐκλογῆς ἐπισκόπων, φαινόντουσαν ὅτι ἦταν ἀποφάσεις ὁμόφωνες. Δὲν ἦταν ποσοστικές, ἔστω κι ἂν δὲν ἦταν στὸ ἐσωτερικὸ τοῦ σώματος. Καὶ τὸ ἔχω προτείνει στὴν Σύνοδο νὰ πάψουμε νὰ βγάζουμε ἀποφάσεις ἐκλογῆς, ὅτι πῆραν τόσα ὁ ἕνας καὶ πῆρε τόσα ὁ ἄλλος. Δὲν κάνουμε ἀγῶνα ἀντιπολιτευτικό... Δὲν κατάλαβα, γιατὶ πρέπει ἡ Ἐκκλησία νὰ ἐμφανίζεται πρὸς τὰ ἔξω, στὴν ἐκλογὴ ἐπισκόπων, διχασμένη· γιατὶ ἔτσι φαίνεται...

Παπαχρήστου Ν.: Ἡ ἀποστολὴ τῆς Ἐκκλησίας... εἶναι νὰ κάνει συσσίτια, ἐλεημοσύνη, ἱδρύματα...

Μεσσηνίας Χρυσόστομος: ...Ἐὰν ἡ Ἐκκλησία περιορίσει τὴν λειτουργικότητά της, τὴν παρουσία της ...μόνο σὲ μία ἀντίληψη κοινωνικοῦ ἀκτιβισμοῦ, ...καὶ ἀφήσει αὐτὸ νὰ φανεῖ ὑπέρμετρα πρὸς τὰ ἔξω, εἰς βάρος ὅλων τῶν ἄλλων διαστάσεων..., θὰ φτάσει κάποια στιγμὴ ποὺ θὰ φτωχεύσει μὲ τὴν ἀπόλυτη ἔννοια τοῦ ὅρου. Καὶ τότε θὰ ἀναζητήσει τὴν ταυτότητά της. Καὶ ἂν αὐτὴ ἡ ταυτότητα ἔχει ἀλλοιωθεῖ τόσο, δὲν θὰ μπορεῖ νὰ τὴν ξαναβρεῖ. Καὶ θὰ ρωτάει τὸν ἑαυτό της: τί ἔκανες τώρα; Σᾶς πληροφορῶ, ὅτι σὲ μιὰ τέτοια παθολογία βρίσκονται σήμερα πολλὰ τάγματα τῆς δυτικῆς Ἐκκλησίας... Καταλάβατε, λοιπόν, τὸ πρόβλημα ποιό εἶναι; Τὸ πρόβλημα ἀπὸ πρόβλημα δράσης, καταντάει στὸ τέλος νὰ γίνει πρόβλημα ὀντολογία, πρόβλημα ὕπαρξης τῆς Ἐκκλησίας. Πρέπει λοιπόν νὰ ἀφήσουμε νὰ ἀλλοιωθοῦμε σὲ τέτοιο βάθος, ὥστε νὰ περιοριστοῦμε καὶ νὰ δίνουμε τὴν εἰκόνα ἑνὸς ὀργανισμοῦ κοινωνικῆς πρόνοιας...;

Καὶ κάτι ἄλλο. Θὰ μοῦ πεῖτε: ἡ Ἐκκλησία τί εἶναι; Νὰ ἀνάβει τὸ θυμιατὸ καὶ τὸ καντήλι καὶ νὰ κουνάει τὸ θυμιατό... καὶ νὰ κάνει μυστήρια;... Δὲν εἶναι αὐτὸς ὁ ρόλος τῆς Ἐκκλησίας, μόνο. Αὐτὴ εἶναι ἡ λειτουργικὴ διάσταση τῆς Ἐκκλησίας. Ἡ Ἐκκλησία σήμερα μέσα στὸν κόσμο ἔχει ἕνα πάρα πολὺ σημαντικὸ ρόλο. Νὰ δημιουργήσει συνείδηση. Συνείδηση ἀνθρώπων οἱ ὁποῖοι θὰ μποροῦν νὰ βοηθήσουνε σὲ μιὰ καλύτερη δομὴ τῆς κοινωνίας. Ἐὰν λοιπόν, κλείνουμε τὰ μάτια μας στὴν ὑπάρχουσα κοινωνικὴ ἀλλοτρίωση καὶ προσανατολιζόμεθα ἀπολυτοποιώντας μιὰ κοινωνικὴ ἢ προνοιακὴ ἢ πολιτικὴ παροχῶν... γιὰ νὰ δικαιολογήσουμε τὴν παρουσία μας, τότε κινδυνεύουμε νὰ χάσουμε τὴν ὑπόστασή μας, τὴν ταυτότητά μας. 

Παπαχρήστου Ν.: Ἀρθρώνει, ὅμως, τέτοιο λόγο ἡ Ἐκκλησία ὥστε νὰ θεραπεύσει τὰ φαινόμενα κοινωνικῆς παθογένειας;

Μεσσηνίας Χρυσόστομος: Ἡ Ἐκκλησία δὲν δημιουργεῖ συνείδηση στὸ λαό της, στὸ ποίμνιό της μόνο μὲ τὸ νὰ ἀρθρώνει λόγο. Ἡ Ἐκκλησία δημιουργεῖ συνείδηση στὸ λαό της κατ’ ἀρχὴν καὶ πρωταρχικὰ μέσα ἀπὸ τὴν ἴδια τὴν ταυτότητά της, ἔτσι ὅπως ἐμφανίζεται ἱστορικὰ μὲ τὸ μυστήριο τῆς Θ. Εὐχαριστίας ὡς σῶμα Χριστοῦ. Τὸν τρόπο δείχνει... Ὅπου λέει ὅτι, πλέον, δὲν μπορεῖς νὰ ζήσεις μόνος σου, ἀλλὰ πρέπει νὰ συμβιώσεις... Κι ἂν αὐτὸ ἡ Ἐκκλησία τὸ κάνει βίωμα στὸν ἄνθρωπο κι ὁ ἄνθρωπος βγεῖ κι αὐτὸ τὸ πρᾶγμα τὸ μεταφέρει στὴν κοινωνία, τότε ἡ Ἐκκλησία ἔχει βάλει ἕνα πάρα πολὺ σημαντικὸ λιθαράκι, ἀλλὰ πολὺ οὐσιαστικὸ σ’ αὐτὸ ποὺ ὠνομάζεται μεταμορφωτικὸς ρόλος καὶ παρουσία τῆς Ἐκκλησίας μέσα στὴν σύγχρονη κοινωνία...

Παπαχρήστου Ν.: Αὐτὸς ὁ ἀνταγωνισμός, ἀμφισβήτηση, προσπάθεια ἐπέκτασης τοῦ ζωτικοῦ χώρου μιᾶς Ἐκκλησίας εἰς βάρος μιᾶς ἄλλης,  ἡ ἀμφισβήτηση τῶν κανόνων τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων (ἀπὸ ἄλλες ἐκκλησιαστικὲς δικαιοδοσίες) ἀποδυναμώνη ἢ θέτει ὑπὸ ἀμφισβήτηση τὸν συντονιστικὸ ρόλο ποὺ ἔχει τὸ Οἰκουμενικὸ πατριαρχεῖο;...

Μεσσηνίας Χρυσόστομος: Ἀπὸ ἐκεῖ ξεκινάει τὸ ὅλο θέμα, ὅτι ἂν ἀρχίζουμε καὶ ἀμφισβητοῦμε τοὺς Κανόνες τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων καὶ τὴν κανονικὴ Παράδοση καὶ κανονικὴ λειτουργία τῶν δομῶν τῆς ὀρθόδοξης ἐκκλησιολογίας, τότε καταλαβαίνετε ὅτι θὰ γίνουν ὅλα αὐτὰ τὰ προβλήματα τὰ ὁποῖα περιέγραψα προηγουμένως... Δὲν μπορεῖ  καμία Ἐκκλησία ἐξ αἰτίας τῆς πληθυσμιακῆς της ὑπεροχῆς..., νὰ δράσει μὲ τέτοιο τρόπο, ὥστε νὰ ἀλλάξει τὴν κανονικὴ παράδοση τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας... Ὑπάρχει μιὰ κανονικὴ Παράδοση..., ἡ ὁποία φέρει τὴν οἰκουμενικὴ κατοχύρωση Συνόδων Οἰκουμενικῶν καὶ ποὺ κανεὶς σήμερα δὲν μπορεῖ –θέλει, δὲν θέλει– δὲν μπορεῖ νὰ τοὺς ἀμφισβητήσει. Ὰπὸ κεῖ καὶ πέρα ἡ Ἐκκλησία ἔκρινε ὅτι μποροῦν νὰ δημιουργηθοῦν καὶ ἄλλες δικαιοδοσίες πατριαρχικές, χωρὶς ὅμως αὐτὲς οἱ πατριαρχικὲς δικαιοδοσίες νὰ ἔχουν ἰσόκυρη ἀντιμετώπιση καὶ αὐθεντία μὲ αὐτοὺς τοὺς πέντε πατριαρχικοὺς θρόνους ποὺ συγκροτοῦν τὴν πενταρχία, τὸ θεσμὸ τῆς πενταρχίας τῶν Πατριαρχῶν...

Αὐτὸ τὸ ὁποῖο πολλὲς φορὲς διαβάζουμε καὶ ἀκοῦμε, ὅτι ὁ συντονιστικὸς ρόλος ὁ ὁποῖος ἀναγνωρίζεται στὸ Οἰκουμενικὸ πατριαρχεῖο καὶ ἡ οἰκουμενικότητά του, δὲν ἔγκειται στὸ ὅτι τὸ ἐπέβαλλαν ἱστορικοὶ ἢ πολιτικοὶ ἢ γεωγραφικοὶ λόγοι. Αὐτοὶ μπορεῖ νὰ ἦταν ἡ διάσταση ἡ κοσμική, ἡ ὁποία ἔφερε τὰ πράγματα. Μετὰ ταῦτα ὅμως, ὑπάρχει μιὰ κατοχύρωση Κανονικὴ αὐτῶν τῶν λειτουργημάτων τοῦ Οἰκουμενικοῦ πατριαρχείου. Ἔτσι λοιπόν, κανένας δὲν μπορεῖ αὐτὴ τὴ στιγμὴ ὄχι μόνο νὰ τὰ ἀμφισβητήσει ἢ νὰ τὰ ὑποκαταστήσει κιόλας.

Παπαχρήστου Ν.: Τὸ ζήτημα τῶν διπτύχων...

Μεσσηνίας Χρυσόστομος: ...εἶναι ἡ καρδιὰ αὐτοῦ τοῦ ζητήματος. Δυστυχῶς δὲν ἐπετεύχθη συμφωνία πανορθόδοξη στὴν τελευταία προσυνοδοκὴ συνάντηση ἐξ ὑπαιτιότητος μιᾶς καὶ μόνο Ἐκκλησίας...».

ΦΙΛΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΕΝΩΣΙΣ «ΚΟΣΜΑΣ ΦΛΑΜΙΑΤΟΣ»

ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΤΟΥ ΝΕΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ τοῦ π. Εὐθύμιου Τρικαμηνᾶ ποὺ μόλις κυκλοφόρησε

Πραγματεύεται τὴν στάση μας ἀπέναντι στὴν σύγχρονη παναίρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καὶ συγκεκριμένα ἀπέναντι στοὺς ἡγέτες του

Ἡ ἀνάγκη ἀπομακρύνσεως τῶν πιστῶν ἀπὸ τοὺς αἱρετικοὺς εἶναι κατὰ τὴν Ὀρθόδοξη Παράδοση ἐπιτακτική· γι’ αὐτὸ ἡ Ἐκκλησία μας πάντα –πορευόμενη τὴν ὁδὸ τῶν Ἁγίων– κατεδείκνυε καὶ κατονόμαζε τοὺς αἱρετικοὺς καὶ μὲ κηρύγματα, συγγράμματα, φυλλάδια καὶ ἐγκυκλίους σήμαινε συναγερμό, ὁσάκις ἀντιλαμβανόταν τὴν ὕπαρξη καὶ δράση τους. Ταυτόχρονα μὲ τὴν ἐγρήγορση γιὰ τὴν προφύλαξη τῶν πιστῶν, φρόντιζε νὰ συναντᾶ τοὺς αἱρετικοὺς καὶ –ἀπὸ εἰλικρινῆ ἀγάπη– νὰ συζητᾶ καὶ νὰ διαλέγεται μαζί τους, ὥστε, ἐὰν ἔδειχναν καλὴ διάθεση, νὰ τοὺς βοηθήσει νὰ ἐπανέλθουν πάλι στὴν Ἐκκλησία.

Αὐτὴ τὴν πρακτικὴ τῆς Ἐκκλησίας τὴν χάσαμε κατὰ τὴν διάρκεια τοῦ 20^ου αἰῶνα, γιατὶ χάσαμε τὸ ὀρθόδοξο αἰσθητήριο καὶ ὑποτιμήσαμε τὸν θανατερὸ κίνδυνο ἐκ τῆς νεοφανοῦς παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Ἡ δολιότητα τῆς παπικῆς προπαγάνδας καὶ ἡ πολυδιάσπαση στὸ προτεσταντικὸ χῶρο συνήργησαν καὶ κατόρθωσαν νὰ προσεταιρισθοῦν ἡγετικὰ πρόσωπα τῆς ἐμπερίστατης –στὶς ἀρχὲς τοῦ αἰῶνος– Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας καί, ἀπὸ κοινοῦ, νὰ βαδίσουν τὸ δρόμο τοῦ συγκρητιστικοῦ Οἰκουμενισμοῦ.

Πολλοὶ πνευματικοὶ Πατέρες διαπίστωσαν τὸν κίνδυνο καὶ προσπάθησαν μὲ συμβουλές, ὁμιλίες καὶ ἑκατοντάδες κείμενα νὰ τὸν καταδείξουν καὶ νὰ διεγείρουν τὶς συνειδήσεις. Ὅμως, ἡ διακριτική, κατ’ ἀρχάς, διείσδυση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ἡ παραπλάνηση τῶν πιστῶν μὲ πρόσχημα τὴν πρὸς τοὺς αἱρετικοὺς ἀγάπη, ἡ ἀναδίπλωσή τους κάθε φορὰ ποὺ ὑπῆρχε ἰσχυρὴ ἀντίδραση ἐκ μέρους τοῦ λαοῦ κ.λπ., ἐπέτρεψε τὴν ἐξάπλωση τῆς αἱρέσεως στὸν ὀρθόδοξο κόσμο, τὴν περαιτέρω καὶ παράλληλη ἐκκοσμίκευση τῶν πιστῶν καὶ τὴν χαλαρή τους σχέση μὲ τὴν Ἐκκλησία.

Ἔτσι, οἱ ἡγετικὲς ὁμάδες τῶν «ὀρθόδοξων» οἰκουμενιστῶν προχώρησαν στὸ ἑπόμενο στάδιο, τὴν ἐπιθετικὴ πλέον ἐπιβολὴ τῆς αἱρέσεως, ἡ ὁποία ὡς μολυσματικὴ νόσος πλήττει σήμερα ἕνα μεγάλο μέρος τῶν πιστῶν.

Ἡ διάβρωση δέ, εἶναι τόσο μεγάλη, ὥστε ἀκόμα καὶ ἐκεῖνοι οἱ ἱερεῖς καὶ ἁγιορεῖτες Πατέρες, ποὺ πρὶν μιὰ δεκαετία συνιστοῦσαν τὴν ἀπομάκρυνση ἀπὸ τοὺς οἰκουμενιστὲς «ὀρθοδόξους», (τότε ποὺ ὁ Οἰκουμενισμὸς ἦταν ἀκόμα στὰ σπάργανα), τώρα νὰ διεξάγουν ἕνα ἀναποτελεσματικὸ ἀγῶνα, καὶ νὰ συνιστοῦν προσευχὴ καὶ ὑπομονή, ἀλλὰ καὶ ὑπακοὴ στοὺς οἰκουμενιστὲς Πατριάρχες καὶ Ἐπισκόπους!

Στηρίζουν, μάλιστα, αὐτήν τους τὴν πρόταση σὲ ἕνα ἱερὸ κανόνα τῆς Ἐκκλησίας, τὸν ΙΕ΄ τῆς Πρωτοδευτέρας Συνόδου. Ὁ κανόνας αὐτὸς διδάσκει τὴν ἀπομάκρυνση ἀπὸ τοὺς αἱρετικοὺς ἐπισκόπους· αὐτοί, ὅμως, τὸν ἑρμηνεύουν ὡς προαιρετικό.

Σὲ αὐτὸ τὸ κρίσιμο σημεῖο γιὰ τὴν Ὀρθοδοξία, ἔρχεται τὸ νέο βιβλίο τοῦ π. Εὐθύμιου Τρικαμηνᾶ, μέσα ἀπὸ τὶς σελίδες τοῦ ὁποίου παρελαύνουν οἱ Ἅγιοι Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας καὶ μὲ τὰ κείμενά τους, δίνουν ξεκάθαρη ἀπάντηση στὸ ζωτικὸ αὐτὸ γιὰ τὴν Ὀρθοδοξία πρόβλημα. Ἡ θέση τοῦ βιβλίου, δηλαδή, εἶναι πὼς ἡ ἄμεση ἀπομάκρυνση ἀπὸ τοὺς αἱρετικοὺς εἶναι κοινὴ θέση καὶ ἔμπρακτη διδασκαλία ὅλων τῶν Ἁγίων· θέση ποὺ τὴν ἐπισφράγισαν πολλάκις μὲ τὴν ζωή τους· εἶναι θέμα ὁμολογίας καὶ σωτηρίας.

Τὸ μεγάλο προσὸν τοῦ βιβλίου εἶναι, ὅτι δὲν χρησιμοποιεῖ μιὰ νομικίστικη νομοκανονικὴ ἐπιχειρηματολογία γιὰ νὰ ἀποστομώσει τοὺς ἔχοντας διαφορετικὴ τοποθέτηση. Ἀλλὰ μὲ ἀγάπη καὶ κατανόηση, μὲ λιτὸ λόγο, ἑκατοντάδες πατερικὰ καὶ ἁγιολογικὰ κείμενα, καταθέτει τὴν μαρτυρία τῶν Ἁγίων, ἔχοντας ἀφετηρία καὶ ὁδηγό του –κατ’ ἀρχὰς– τὸν ἅγιο Θεόδωρο τὸν Στουδίτη (στοῦ ὁποίου τοὺς ἀγῶνες καὶ τὰ συγγράμματα χρόνια ἐντρυφᾶ).

Μὲ τοὺς Ἁγίους, λοιπόν,  ὁδηγούς, μᾶς ἐξηγεῖ στὸ βιβλίο του ὁ π. Εὐθύμιος, πὼς ἡ ὑποχρεωτικὴ τήρηση τοῦ συγκεκριμένου ἱεροῦ κανόνα εἶναι ὁλοφάνερη, ὅπως αὐθεντικὰ ἑρμηνεύεται ἀπὸ τὴ διδασκαλία καὶ τὴ ζωὴ τῶν Ἁγίων. Πὼς ἡ ἀπομάκρυνση ἀπὸ τοὺς αἱρετικοὺς δὲν ἀποτελεῖ μιὰ καινοτομία στὴν ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας ποὺ καθιερώθηκε τὸν ἔνατο αἰῶνα, ἐποχῆς θεσπίσεως τοῦ ἱεροῦ κανόνα. Ἀντίθετα ὁ ἱερὸς κανόνας συνοψίζει τὴν διδασκαλία καὶ «συμφωνία τῶν Ἁγίων Πατέρων» (Consensus Patrum), ἡ ὁποία ἐφαρμοζόταν ὄχι μόνο πρίν, ἀλλὰ καὶ μετὰ τὴν θέσπιση τοῦ ΙΕ΄ κανόνα καὶ ὡς καὶ τὸν προηγούμενο αἰῶνα, πρὶν ὁ Οἰκουμενισμὸς ἀλλοιώσει τὰ ὀρθόδοξα κριτήρια καὶ ὁδηγήσει σεβαστοὺς σύγχρονους γέροντες νὰ τὸν ἀξιολογήσουν –κατ’ οἰκονομίαν– ὡς προαιρετικό.

Συγκεκριμένα οἱ Πατέρες διδάσκουν ἀπὸ κοινοῦ, πὼς οἱ πιστοὶ ὀφείλουν νὰ ἀπομακρύνονται ἐκκλησιαστικὰ ἀπὸ τοὺς αἱρετικούς, ὄχι μόνο ἀπὸ ἐκείνους ποὺ ἔχουν καταδικασθεῖ ἀπὸ Σύνοδο –γιατὶ γι’ αὐτοὺς ἡ ἀπομάκρυνση εἶναι αὐτονόητη– ὅσο, καὶ κυρίως, ἀπὸ ἐκείνους ποὺ ἔχουν ἀρχίσει νὰ διαδίδουν τὶς αἱρετικὲς διδασκαλίες τους (ἔργῳ καὶ λόγῳ) ὑπούλως καὶ ἀνεντίμως. Δηλαδή, ἐνῶ θεωροῦνται καὶ μνημονεύονται ὡς Ὀρθόδοξοι Ἐπίσκοποι καὶ Πατριάρχες, στὴν οὐσία εἶναι ψευδεπίσκοποι καὶ ψευδοποιμένες· καὶ γι’ αὐτὸ τὸ λόγο εἶναι πλέον ἐπικίνδυνοι.

Εἶναι, λοιπόν, φοβερὸ νὰ ἐρίζουμε σήμερα γιὰ τὴν ὑποχρεωτικότητα ἢ τὴν προαιρετικότητα ἑνὸς κανόνος, καὶ νὰ μὴν βλέπουμε ὅτι ὁ κανόνας αὐτὸς εἶναι ἡ συμπερίληψη ὅλης τῆς ἐκκλησιαστικῆς Παραδόσεως στὸ θέμα. Πὼς ὁ ΙΕ΄ κανόνας δὲν κάνει τίποτ’ ἄλλο, παρὰ νὰ καταγράφει τὴν αὐτονόητη καὶ ἐξ ἐνστίκτου ἀντίδραση τῶν πιστῶν, κάθε φορὰ ποὺ ἐμφανιζόταν μιὰ καινούργια αἵρεση. Ἐρίζουμε γιὰ τὸ ὑποχρεωτικὸ ἢ μὴ ὑποχρεωτικὸ τοῦ κανόνος, καὶ δίνουμε τὴν εὐκαιρία στοὺς οἰκουμενιστὲς νὰ ὀργανώνονται καλύτερα, νὰ διεισδύουν ὅλο καὶ περισσότερο στὴν ἐκκλησιαστική μας ζωή, νὰ ἀλλοιώνουν ὅλο καὶ περισότερο τὸ ὀρθόδοξο φρόνημα, ὅπως συμπεραίνει κανεὶς βλέποντας τὴν ἀνυπαρξία ἀντιδράσεων στὴν λαίλαπα τῶν μετὰ τῶν ἑτεροδόξων καὶ ἑτεροθρήσκων συμπροσευχῶν, οἱ ὁποῖες πλέον διαπράττονται ἐπὶ καθημερινῆς βάσεως.

Εὐχαριστοῦμε τὸν π. Εὐθύμιο γιὰ τὸ βιβλίο αὐτὸ καὶ ἐλπίζουμε, πὼς ἡ μελέτη τοῦ νέου βιβλίου, θὰ πληροφορήσει γιὰ τὴν ἀλήθεια τῆς ὀρθοδόξου Παραδόσεως στὸ θέμα· θὰ προκαλέσει γόνιμο προβληματισμὸ καὶ ἐποικοδομητικὸ διάλογο, καὶ θὰ βοηθήσει τοὺς καλοπροαίρετους ἀναγνῶστες νὰ ἀναθεωρήσουν τὶς λανθασμένες τοποθετήσεις ποὺ ἀπὸ ἄγνοια ἢ κακὴ κατανόηση ἔχουν ἐπικρατήσει· καὶ τέλος, πὼς θὰ συντελέσει νὰ συνειδητοποιήσουμε πὼς (σ’ αὐτοὺς τοὺς κρίσιμους καιροὺς) ἀπαιτεῖται ἑνότητα καὶ ἐπίκληση τοῦ θείου ἐλέους, γιὰ νὰ ἀντιμετωπίσουμε τὴν «ἔσχατη αἵρεση τῆς ἱστορίας», κατὰ τὸν ἀείμνηστο π. Ἀθανάσιο Μυτιληναῖο.

Σημάτης Παναγιώτης

ΤΑ ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ ΕΧΟΥΝ ΩΣ ΕΞΗΣ:

Πρόλογος. 13

Α΄.Ὁ 15ος κανών τῆς Πρωτοδευτέρας Συνόδου καί προ-
σέγγισις τῶν νοημάτων του. . 17

Β΄ Ἡ σύγκρισις τοῦ 15ου Κανόνος τῆς Πρωτοδευτέρας

Συνόδου μέ ἄλλους καί ἡ ἐκ ταύτης ὑποχρεωτική

ἐφαρμογή του. . 53

Γ΄.  Ἡ στάσις τῶν Ὀρθόδοξων πρός τούς κηρύσσοντας αἵ-

        ρεσι ἐπισκόπους. Ἡ πρακτική ἐφαρμογή του 15ου Κα-
         νόνος τῆς Πρωτοδευτέρας Συνοδοῦ διαχρονικά. . 75

1.  Ἡ Καινή Διαθήκη διά τήν στάσι τῶν πιστῶν ἀπένα-

ντι στούς αἱρετικούς. . 76

2.  Ἡ συμφωνία τῶν ἀποστολικῶν Πατέρων διά τήν

ἀπομάκρυνσι ἀπό αἱρετικούς ψευδοποιμένες. . 78

3.  Ἡ διαχρονική ἐφαρμογή τοῦ 15ου Κανόνος ἀπό τούς

μετά τόν γ΄ αἰῶνα μεγάλους Πατέρες. . 80

α΄. Ὁ Μέγας Βασίλειος. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 81

β΄. Ὁ Μέγας Ἀθανάσιος. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 87

γ΄. Ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος. . . . . . . . . . . . . 94

v 10 v

δ΄. Ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ θεολόγος. . . . . . . . . . . . . . . 101

ε΄. Ὁ ἅγιος Κύριλλος Ἀλεξανδρείας. . . . . . . . . . . . . 106

ϛ΄. Ὁ ἅγιος Μάξιμος ὁ Ὁμολογητής. . . . . . . . . . . . . 114

ζ΄. Ὁ ἅγιος Σωφρόνιος, Πατριάρχης Ἱεροσολύμων 130

η΄. Ἡ Ἀποτείχισις στά χρόνια τῆς Εἰκονομαχίας . . . 131

i. Πρώτη Περίοδος: Ἡ ἀντιμετώπισις ἀπό τήν Ζ΄

Οἰκουμενική Σύνοδο ὅσων δέν ἀποτειχίστηκαν

καταδεικνύει τήν ὑπάρχουσα Παράδοσι.. . . . . 131

ii. Δεύτερη Περίοδος τῆς Εἰκονομαχίας . . . . . . . . 137

θ΄. Ὁ ὅσιος Θεόδωρος ὁ Στουδίτης. . . . . . . . . . . . . . 143

ι΄. Ὁ Μέγας Φώτιος. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 147

ια΄. Ἡ ἐφαρμογή τοῦ 15ου Κανόνος σέ ἐπίπεδο Το-

πικῶν Ἐκκλησιῶν. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 150

ιβ΄. Ἡ ἀποτείχισις τῶν Ἁγιορειτῶν ἐπί Πατριάρχου

Ἰωάννου τοῦ Βέκκου. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 155

ιγ΄. Ἡ ἀποτείχισις τοῦ ἁγίου Γρηγορίου Παλαμᾶ. . . 169

ιδ΄. Ἰωσήφ ὁ Βρυέννιος: Διδασκαλία περί Ἀποτειχί-

σεως ἔμπρακτος. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 183

ιε΄. Ἅγιος Μᾶρκος ὁ Εὐγενικός: Οἱ ἀγῶνες καί ἡ

ἀποτείχισίς του . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 198

4.  Τό Αὐτοκέφαλο τοῦ 1850: Μιά κακή καί λανθασμέ-

νη ἀποτείχισις, πού ἰσοῦται μέ σχίσμα. 220

5.  Ἡ παναίρεσις τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καί οἱ δύο ἀπο-

τειχίσεις τοῦ 20ου αἰῶνος. 222

α΄. Ἡ ἀποτείχισις τοῦ Παλαιοῦ Ἡμερολογίου. . . . . 227

β΄. Ἡ ἀποτείχισις τῶν Ἁγιορειτῶν ἀπό τόν Πατριάρ-

χη Ἀθηναγόρα. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 258

Δ΄.            Ἡ σύγχρονος ἐκκλησιαστική κατάστασις ἐν σχέσει μέ

τόν 15ον Κανόνα τῆς Πρωτοδευτέρας Συνόδου . 275

v 11 v

α΄. Ὁ φόβος ὅτι ἡ ἀποτείχισις θα ὁδηγήση σέ σχίσμα 281

β΄. Ὁ φόβος ὅτι ὁ ἀποτειχιζόμενος ἐξέρχεται τῆς

Ἐκκλησίας. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 285

γ΄. Ἡ ἄποψις τῆς δυνητικῆς ἑρμηνείας τοῦ 15ου Κα-

νόνος τῆς Πρωτοδευτέρας Συνόδου . . . . . . . . . . 287

δ΄. Τό ὅτι θά μνημονεύωμε «ἄχρι καιροῦ» μέ τελευ-

ταῖο ὅριο τό «κοινό ποτήριο». . . . . . . . . . . . . . . . 299

ε΄. Τό ἐπιχείρημα ὅτι δέν μολυνόμεθα, οὔτε συμμε-

τέχομε εἰς τήν αἵρεσι, ἄν δέν ἀποτειχισθοῦμε, ἐφ’

ὅσον ἔχωμε ὀρθόδοξο φρόνημα. . . . . . . . . . . . . . 300

στ΄. Ὁ φόβος μήπως καταλήξωμε ὡσάν τίς παρατά-

ξεις καί τά σχίσματα τῶν Παλαιοημερολογιτῶν . 302

ζ΄. Ἡ θεωρία τῆς συντεταγμένης ἀποτειχίσεως μέ

τούς στρατηγούς πρωτοστάτας εἰς αὐτήν. . . . . . 303

η΄. Ὁ φόβος τῶν πνευματικῶν ἐπιπτώσεων (ποινῶν,

καθαιρέσεων, στερήσεως μυστηρίων κλπ.). . . . . 306

θ΄. Τό ἐπιχείρημα ὅτι οἱ λαϊκοί δέν ἀποτειχίζονται,

ἀλλά μόνον οἱ κληρικοί, οἱ ὁποῖοι καί μνημονεύουν 307

ι΄. Τό ἐπιχείρημα ὅτι ὁ Οἰκουμενισμός δέν ἔχει κα-

ταδικασθῆ ὑπό Συνόδου ὡς αἵρεσις, καί ὡς ἐκ

τούτου δέν ἀποτελεῖ καταδικασμένη αἵρεσι. . . . 308

Ἐπίλογος . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 313

ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΑΥΤΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΑΡΑΚΑΤΩ ΣΥΝΔΕΣΜΟ

http://www.2shared.com/document/Hhr4-LvF/___-___________15____________.html