ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΣΤΟΝ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ ΜΥΡΩΝ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟ

ΤΟ ΦΑΝΑΡΙ ΥΠΕΡΑΣΠΙΖΕΤΑΙ ΠΡΟΚΛΗΤΙΚΟΤΑΤΑ

ΚΑΙ ΑΝΟΙΚΤΑ ΤΗΝ ΜΕΤΑ-ΠΑΤΕΡΙΚΗ ΘΕΟΛΟΓΙΑ,

ΠΙΚΡΗ ΑΠΟΦΥΣΗ ΤΗΣ ΑΙΡΕΣΕΩΣ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ

Μέρος Α΄

Στόμα τοῦ κ. Βαρθολομαίου, ἀπεδείχθη ὅτι εἶναι ὁ μητροπολίτης Μύρων Χρυσόστομος, κατ' αὐτὴν τὴν "Κυριακὴν τῆς Ὀρθοδοξίας", καὶ ὄχι στόμα τοῦ ἱεροῦ Χρυσόστομου, τοῦ ὁποίου τὸ ὄνομα φέρει καὶ τοῦ ὁποίου τὴν διδασκαλία ἀτυχῶς χρησιμοποίησε· ἀντὶ νὰ ἐξάρει τοὺς ἀγῶνες τῶν Ἁγίων Πατέρων, ὕβρισε ἀνεντίμως ὅσους "ἕπονται τοῖς ἁγίοις πατράσιν" καὶ ἀρνοῦνται τὴν ὑπὸ τοῦ Φαναρίου προωθούμενη "Μετα-πατερικὴ θεολογία". Καὶ μόνο στὴ σκέψη τῆς συσπειρώσεως τῶν ὀρθοδόξων πιστῶν ἐνάντια στοὺς καινοτόμους οἰκουμρενιστές, τὸ Φανάρι πανικοβάλλεται καὶ ἀντιδρᾶ σπασμωδικῶς.

Εἶπε ὁ μητροπολίτης Μύρων στὸ κήρυγμα ποὺ ἐξεφώνησε τὴν Κυριακὴ τῆς Ὀρθοδοξίας στὸ Φανάρι: «Ὁ Ἱερὸς Χρυσόστομος, πρὶν ἀπ’ ὅλα, πιστεύει ὅτι ἡ χριστιανικὴ τελείωση εἶναι δυνατό καὶ στὸν παρόντα κόσμο μας! Παρὰ τὰ προβλήματα ποὺ δημιουργοῦμε ὅλοι μας καὶ πάντοτε! Ὅμως ὅποιος ἀγαπᾶ τὸ Θεὸ ἀγαπᾶ ὅ,τι ἀγαπᾶ ὁ Θεός! Ἡ δὲ Ὀρθοδοξία, περὶ ἧς ὁ λόγος σήμερον, εἶναι ἡ Θεολογία τῶν πάντων!».

Νὰ ἁγιάσει τὸ στόμα σου, ἅγιε Μύρων. Ποιός ἄλλος λόγος, ἐκτὸς ἀπ’ αὐτὸν ποὺ ἐκστόμισες, θὰ μποροῦσε καλύτερα νὰ ἀποδείξει, ὅτι τὸ ναυάγιο τοῦ πατριάρχη Βαρθολομαίου, καὶ ὅσων ἀπὸ ἐσᾶς τὸν ἀκολουθοῦν, εἶναι δεινό; Ἀλήθεια, μπορεῖ «νὰ ἀγαπᾶ τὸν Θεὸ» ὁ κ. Βαρθολομαῖος, ἀφοῦ δὲν κάνει «ὅ,τι ἀγαπᾶ ὁ Θεός!». Καὶ ὁ Θεός, κ. Χρυσόστομε, δὲν ἀγαπᾶ τὶς αἱρετικὲς κακοδοξίες ποὺ ἔχει διατυπώσει καὶ ἀποδέχεται, προωθεῖ καί εὐνοεῖ ὁ πατριάρχης Βαρθολομαῖος. Ὑπάρχει ἀντίρρηση σ’ αὐτό; Μήπως, δηλαδή, ὁ Θεὸς ἀγαπᾶ τὴν “μετα-πατερικὴ θεολογία”; Μήπως τὴν “βαπτισματικὴ θεολογία”, ἢ τὴν “θεωρία τῶν κλάδων”, ἢ τὴν θεολογία τῶν “ἀδελφῶν ἐκκλησιῶν” καὶ τῶν “δύο πνευμόνων”; Μήπως ἀγαπᾶ ὁ Θεὸς τὴν κακόδοξη καὶ συγκρητιστικὴ περὶ ἑνὸς Θεοῦ «θεολογία» (ποὺ ἀπὸ αἰώνων ἔχει καταδικασθεῖ Συνοδικὰ) τὴν ὁποία ἀποδέχεται ὁ Πατριάρχης καὶ διδάσκει ὅτι ὅλες οἱ μονοθεϊστικὲς θρησκεῖες ἔχουν τὸν ἴδιο Θεό; Μήπως ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς θὰ ἐπέδιδε Κοράνιο –χαρακτηρίζοντάς το μάλιστα ὡς ἱερὸ– στὸν πρόεδρο τῆς Coca-Cola, ὅπως ἔκανε ὁ Πατριάρχης;

«Τιμῆσαι καὶ ἐξαιρέτως ἀναδεῖξαι ἐν μέσῳ τοῦ σώματος τῆς Ἐκκλησίας»

 «Τιμῆσαι καὶ ἐξαιρέτως ἀναδεῖξαι ἐν μέσῳ

τοῦ σώματος τῆς Ἐκκλησίας»

ΙΕΡΟΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΙΚΟΣ ΝΑΟΣ ΑΓΙΑΣ ΤΡΙΑΔΟΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ 2012

ΠΡΟΣΦΩΝΗΣΙΣ ΤΟΥ ΣΕΒΑΣΜΙΩΤΑΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΠΕΙΡΑΙΩΣ

ΕΠΙΣΚΟΠΟΥ Κ. ΣΕΡΑΦΕΙΜ

ΠΡΟΣ ΤΟΝ Κ. ΛΑΥΡΕΝΤΙΟΝ ΝΤΕΤΖΙΟΡΤΖΙΟ

Kατὰ τὴν εὔσημον καὶ θριαμβευτικὴν ταύτην ἡμέραν, κατὰ τὴν ὁποίαν τιμοῦμεν τοὺς ἀγῶνας καὶ τὰ αἵματα τῶν μαρτύρων καὶ ἡρώ¬ων τῆς ἀμωμήτου ἡμῶν Πίστεως, ἡ καθ’ ἡμᾶς θεόσωστος Μητρόπολις ἔγνω τιμῆσαι καὶ ἐξαιρέτως ἀναδεῖξαι ἐν μέσῳ τοῦ σώματος τῆς Ἐκκλησίας τοὺς αἰδεμοσιολογιωτάτους καὶ ἐλλογιμωτάτους πρωτοπρεσβυτέρους Γεώργιον Μεταλληνόν, ὁμότιμον καθηγητὴν τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς τοῦ Καποδιστριακοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν, καὶ Θεόδωρον Ζήσην, ὁμότιμον Καθηγητὴν τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς τοῦ Ἀριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, ὡς καὶ τὸν ἐλλογιμώτατον κ. Λαυρέντιον Ντετζιόρτζιο, ἐκδότην καὶ Πρόεδρον τῆς Φιλορθοδόξου Ἑνώσεως «Κοσμᾶς Φλαμιᾶτος». [...]

Ὁ ἐλλογιμώτατος κ. Λαυρέντιος Ντετζιόρτζιο ὑπερέχει πάντας ἡμᾶς διότι δὲν ἐγεννήθη ἐν τῇ Ὀρθοδόξῳ Πίστει, ἀλλὰ ὡς διψῶσα ἔλαφος ἐπεδίωξε νὰ ἀνεύρῃ τὴν Ἀλήθειαν γεννηθεὶς καὶ ἀνατραφεὶς ἐν τῇ ρωμαιοκαθολικῇ παρασυναγωγῇ. Καὶ γινόμενος Ὀρθόδοξος μετ’ ἐπιγνώσεως βαθείας ἀνέλαβε μέγιστον ἔργον πνευματικῆς ἱεραποστολῆς, ἀνιδρύσας τὴν Φιλορθόδοξον Ἕνωσιν «Κοσμᾶς Φλαμιᾶτος». Ὡς ἐκδότης δέ, πεποικιλμένος μὲ τὸ τάλαντον τῆς ἀγάπης πρὸς τὸν Θεὸν καὶ τὴν γνῶσιν, ἐκδίδει πλειάδα θεοφιλῶν ὀρθοδόξων βιβλίων καὶ ἐνισχύει τὸν πνευματικὸν ἀγῶνα κατὰ τοῦ Οἰκουμενισμοῦ.

Ἡ καθ’ ἡμᾶς, λοιπόν, θεόσω¬στος Μητρόπολις σήμερον, τιμῶσα τοὺς αἰδεσιμολογιωτάτους καὶ ἐλλογιμωτάτους πατέρας καὶ τὸν ἐλλογιμώτατον κ. Ντετζιόρτζιο, προβάλλει τὰ πρόσωπα αὐτὰ εἰς τὴν πανορθόδοξον συνείδησιν διὰ νὰ γίνουν, τὰ πρόσωπα αὐτά, φωτεινοὶ ὁδοδεῖκτες καὶ ὁρόσημα μέσα στὴν τρομακτικὴ ὁμογενοποίησι τῶν ἡμερῶν μας, στὴν ἀλλοίωσι τοῦ ὀρθοδόξου φρονήματος καὶ στὴν ἔκπτωσι καὶ στὴν ἀπομείωσι τῆς Ἀληθείας τοῦ ζῶντος Θεοῦ.

Ὡς παραδείγματα λοιπὸν ὅλων ἡμῶν, ὡς ἔνθεοι προφῆται τῆς τοῦ Θεοῦ Ἐκκλησίας, δεόμεθα τοῦ πανοικτίρμονος Θεοῦ οἱ τρεῖς αὐτοὶ ἄνδρες τῆς Πίστεως νὰ συνεγείρουν, νὰ εὐλογοῦν διὰ τῆς ζωῆς των καὶ νὰ ἐμπνέουν τὴν συνείδησιν ὅλων ἡμῶν.

Καὶ τώρα ἐπιτραπεῖτο μοι, ἐκπροσώπου πάντων, νὰ ἐπιδώσω τὰ διάσημα τῶν τιμητικῶν ὑψίστων διακρίσεων εἰς τοὺς ἀγαπητοὺς καὶ πεφιλημένους ἀδελφούς. [...]

 

«Εὐεργετήριον Γράμμα. Ἡ κατὰ Πειραι¬ᾶ Ἐκκλησία τιμῆσαι βουλομένη τὸν ἐντιμολογιώτατον κύριον Λαυρέντιον Ντετζιόρτζιο, Πρόεδρον Φιλορθοδόξου Ἑνώσεως «Κοσμᾶς Φλαμιᾶτος», ἀρετὴ βίου κεκοσμημένον καὶ ζήλῳ θείῳ διακρινόμενον διὰ τοὺς ἀγῶνας αὐτοῦ ὑπὲρ τῶν ἀτιμήτων ζωπύρων τῆς ἀμωμήτου ἡμῶν Πίστεως καὶ τῆς σωτηριώδους Ἀληθεί¬ας τῆς Μιᾶς, Ἁγίας, Καθολικῆς καὶ Ἀποστολικῆς τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας ἀπονέμει αὐτῷ τὸ ὕψιστον παράσημον τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Πειραιῶς, τὸν Μεγαλόσταυρον μετ’ Ἀστέρος τοῦ πολιούχου αὐτῆς Ἁγίου Σπυρίδωνος τοῦ Θαυματουργοῦ. Κυριακὴ Ὀρθοδοξίας, Μαρτίου Τετάρτῃ (Δ΄) ἔτους σωτηρίου ἀπὸ Χριστοῦ δισχιλιοστοῦ δωδεκάτου (ϙβιβ΄). Ὁ Μητροπολίτης † ὁ Πειραιῶς Σεραφείμ».





ΑΝΤΙΦΩΝΗΣΙΣ ΤΟΥ Κ. ΛΑΥΡΕΝΤΙΟΥ ΝΤΕΤΖΙΟΡΤΖΙΟ

Σᾶς εὐχαριστῶ, Σεβασμιώτατε, γιὰ τὰ καλά σας λόγια. Ἀλλὰ ―μὲ ὅλο τὸν σεβασμὸ καὶ χωρὶς διάθεση ταπεινολογίας― δὲν ἀναγνωρίζω σὲ αὐτὰ τὰ λόγια σας τὸν ἑαυτό μου· διότι «τὴν ἀνομίαν μου ἐγὼ γινώσκω, καὶ ἡ ἁμαρτία μου ἐνώπιόν μού ἐστι διὰ παντός». Ἂν κάτι κατὰ Χριστὸν σωστὸ λέγω ἢ πράττω, οἰκονομία τοῦ Χριστοῦ εἶναι, εἰς τὸν Ὁποῖον ἀποκλειστικὰ καὶ μόνον «πᾶσα δόξα, τιμὴ καὶ προσκύνησις» πρέπουν!...

Ὡς ἐκ τούτου ἀνάξιος πάσης τιμῆς καὶ βραβεύσεως τυγχά¬νω. Ἀλλὰ ἀποδέχομαι, Σεβασμιώτατε, τὴν εὐγενικὴ χειρονομία σας·

―Πρῶτα, διότι θὰ ἤμουν ὑπερήφανος καὶ ἀλαζὼν καὶ διαιρετικὸς τοῦ ἀντὶ-Οἰκουμενιστικοῦ Ἀγῶνος, ἐὰν τὴν ἀποστρεφόμουν·

―Κι ἔπειτα, διότι ἡ ἐκ μέρους σας ἀποδιδομένη εἰς τὸ πρόσωπό μου τιμὴ ἀφορᾶ καὶ ἀνήκει σὲ ὅλους ἐκείνους ―κυρίως λαϊκοὺς― πού, ἀπὸ ὁποιαδήποτε ἔπαλξη καὶ καθ’ οἱονδήποτε τρόπο καὶ εἰς οἱονδήποτε βαθμό, συμμετέχουν στὸν ἀγῶνα κατὰ τῆς παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καὶ τῶν φιλοοικουμενιστῶν, κατὰ τοῦ παπισμοῦ καὶ τῶν φιλοπαπιστῶν, κατὰ τῆς Νέας Ἐποχῆς καὶ τῆς πανθρησκείας τοῦ Ἀντιχρίστου, ἐναντίον τόσο τῶν ἐκτός, ἀλλὰ καὶ ―κυρίως― τῶν ἐντὸς τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μας εὑρισκομένων αἱρετικῶν καὶ αἱρετιζόντων.

Ἀποδέχομαι, Σεβασμιώτατε, τὴν ἀπρόσμενη τιμὴ ―ποὺ πολλὰ ὑπόσχεται εἰς βάρος μου δεινὰ― καὶ αὐτουσία τὴν ἀφιερώνω:

―Εἰς τὸν Γέροντα Ἀθανάσιο, προηγούμενο τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Μεγάλου Μετεώρου, ὁ ὁποῖος ―μετὰ τὴν διὰ μεγίστου θαύματος εἴσοδό μου εἰς τὴν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ πρὸ 18 ἐτῶν― μὲ ἐκατήχησε εἰς τὴν Ὀρθόδοξη Πίστη, μὲ ἐκπαίδευσε ὡς «πολεμιστὴ» καὶ μὲ ἐνέταξε ὡς «καταδρομέα» εἰς τὸν ἀγῶνα ὑπὲρ τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ καὶ τῆς Ρωμηοσύνης·

―Εἰς τὸν π. Γεώργιο Μεταλληνὸ καὶ εἰς τὸν π. Θεόδωρο Ζήση [ἂν καὶ οἱ ἴδιοι ἐπαξίως τιμῶνται σήμερα ἀπὸ ἐσᾶς], οἱ ὁποῖοι διὰ τῶν ὁμιλιῶν τους, τῶν συγγραφῶν τους ἀλλὰ καὶ τῆς συναναστροφῆς μας μὲ ἐδίδαξαν τὴν αὐθεντικότητα τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως καὶ μὲ ἐπροσανατόλισαν εἰς τὴν ἁγιο-Πατερικὴ Διδασκαλία καὶ εἰς τὴν Ἱερὰ Παράδοση καὶ μὲ ἐσυναρίθμησαν εἰς τὴν χορεία «τῶν ἑπομένων τοῖς ἁγίοις Πατρᾶσι»·

―Εἰς τὸν π. Εὐθύμιο Τρικαμηνᾶ, ποὺ ἐνισχύει τὸ ὀρθόδοξο φρόνημά μου καὶ μὲ διδάσκει τὴν ὀρθοδόξως ἐπιβαλλομένη συνέπεια μεταξὺ τῶν πατερικῶν λόγων καὶ τῶν πατερικῶν ἔργων, ἡ ὁποία πρέπει νὰ διέπει τὸν ἀγῶνα μας κατὰ τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καὶ τὴ στάση μας ἀπέναντι τῶν οἰκουμενιστῶν, αἱρετικῶν καὶ αἱρετιζόντων ἐπισκόπων ἐντὸς τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μας, δηλαδὴ τὴν ἄμεση παύση τῆς Μνημονεύσεώς τους καὶ τὴν Ἀποτείχισή μας ἀπὸ αὐτούς·

―Εἰς τὸ Διοικητικὸ Συμβούλιο καὶ εἰς τὰ μέλη τῆς Φιλορθοδόξου Ἑνώσεως «Κοσμᾶς Φλαμιᾶτος»·

―Εἰς τὸ Διοικητικὸ Συμβούλιο καὶ τὰ μέλη τοῦ Συλλόγου «Ἅγιος Θεόδωρος ὁ Στουδίτης», ὁ ὁποῖος ἕνεκα ἐντοπιότητος ἀντιδρᾶ, λόγῳ καὶ ἔργῳ, στὶς οἰκουμενιστικὲς θέσεις καὶ ἐνέργειες τοῦ οἰκείου Μητροπολίτου Δημητριάδος, ὅπως αὐτὲς ἐκφράζονται ἀπὸ τὸν ἴδιο καὶ τὴν παναιρετικὴ Ἀκαδημία Θεολογικῶν Σπουδῶν τοῦ Βόλου·

―Εἰς τὴν Συντακτικὴ Ἐπιτροπή, τοὺς συνεργάτες, ἀναγνῶστες καὶ συνδρομητὲς τοῦ περιοδικοῦ γιὰ τὴν Ἁγία Ὀρθοδοξία μας «Κοσμᾶς Φλαμιᾶτος».

Κατακλείοντας ἐπιτρέψατέ μου, Σεβασμιώτατε, νὰ ἐπαναλάβω αὐτὸ ποὺ ἔχω γράψει γιὰ ἐσᾶς σὲ ἀνύποπτο χρόνο [περιοδ. «Κοσμᾶς Φλαμιᾶτος», 8 (2011) 68]:

«Σᾶς ἔχουμε ἐλέγξει καὶ ἐπικρίνει, Σεβασμιώτατε, ἀλλὰ καὶ σᾶς ἔχουμε ἐπαινέσει. Σὲ κάθε περίπτωση νὰ εἶσθε βέβαιος ὅτι πολὺ [καὶ βαθειὰ] σᾶς ἀγαπᾶμε, ἀλλὰ καὶ πολλὰ προσδοκοῦμε γιὰ τὴν Ἁγία Ὀρθοδοξία μας ἀπὸ ἐσᾶς. Ἕναν Ἐπίσκοπο τῶν Κατακομβῶν [τουλάχιστον ἕναν!!!], νομίζουμε ὅτι δικαιούμεθα κι ἐμεῖς οἱ Ἕλληνες Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί!...

»Σεβασμιώτατε, στῆτε τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως κάστρο, στῆτε τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ πρόμαχος, στῆτε τοῦ πιστοῦ λαοῦ τοῦ Θεοῦ [ποιμενάρχης καὶ] ὁδηγὸς ―ὡς παντὸς ἐπισκόπου τὸ ἔργο ἁρμόζει [καὶ ἐπιβάλλεται νὰ εἶναι]!!!».

Σᾶς εὐχαριστῶ, Σεβασμιώτατε, γιὰ τὴν τιμή· ἡ ὁποία ἐλπίζω, εὔχομαι καὶ προσεύχομαι νὰ εἶναι ἡ ἀπαρχὴ τῆς εὐρύτερης συμπαρατάξεως καὶ τῆς κατὰ Χριστὸν ἑνότητος ὅλων τῶν ἀντὶ-Οἰκουμενιστικῶν δυνάμεων, ὥστε ὁ ἀγῶνας μας νὰ καταστεῖ μαζικότερος, μαχητικότερος καὶ ἀποτελεσματικότερος!...

ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΣΕΒΑΣΜΙΩΤΑΤΟ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΝ ΚΑΛΑΒΡΥΤΩΝ ΚΑΙ ΑΙΓΙΑΛΕΙΑΣ κ. ΑΜΒΡΟΣΙΟΝ

«Φιλορθόδοξος Ἕνωσις


“Κοσμᾶς Φλαμιᾶτος”»

Θεσσαλονίκη, 6/3/2012

ΚΟΙΝΟΠΟΙΗΣΗ: Σεβασμιωτάτους Μητροπολίτες

τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος

ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΣΤΟΝ ΚΑΛΑΒΡΥΤΩΝ ΚΑΙ ΑΙΓΙΑΛΕΙΑΣ

κ. ΑΜΒΡΟΣΙΟΝ

ΓΙΑ ΤΙΣ ΑΙΤΙΑΣΕΙΣ ΚΑΙ ΑΠΕΙΛΕΣ ΠΕΡΙ ΜΗΝΥΣΕΩΣ

ΩΣ ΚΑΙ ΠΕΡΙ ΤΩΝ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΩΝ ΒΡΕΣΘΕΝΗΣ, ΖΑΚΥΝΘΟΥ

ΚΑΙ ΑΛΛΩΝ ΔΥΣΑΡΕΣΤΩΝ ΠΡΑΓΜΑΤΩΝ

Πρὸς τὸ τέλος τοῦ παρελθόντος χρόνου ὁ Μητροπολίτης Καλαβρύτων κ. Ἀμβρόσιος, διαμαρτυρήθηκε μὲ ἐπιστολὴ πρὸς τὴν «Φιλορθόδοξο Ἕνωσι “Κοσμᾶς Φλαμιᾶτος”» (ΦΕΚΦ), γιὰ ἕνα ἄρθρο ποὺ δημοσιεύσαμε μὲ τίτλο: «Ὁ κ. ΑΜΒΡΟΣΙΟΣ, ὁ κ. ΘΕΟΚΛΗΤΟΣ καὶ “Ο ΣΩΤΗΡ”» καὶ μᾶς ζητοῦσε νὰ δώσουμε ἐπαρκεῖς ἐξηγήσεις, ἐντὸς 15 ἡμερῶν, γιὰ κάποια σημεῖα τοῦ ἄρθρου, ἀπὸ τὰ ὁποῖα θεωρεῖ ὅτι θίγεται κατάφωρα. Σὲ ἐναντία περίπτωση, μᾶς ἀπειλοῦσε, θὰ κατέφευγε στὴν Δικαιοσύνη!


Βέβαια, δὲν ἦταν τεχνικῶς δυνατὸν νὰ ἀπαντήσουμε στὸ τελεσίγραφο τῶν 15 ἡμερῶν. Ἔτσι ἀφήσαμε τὴν ἀπάντηση γιὰ ἀργότερα. Ἐν τῷ μεταξὺ παρενεβλήθησαν οἱ γιορτὲς καὶ κάποιες ἄλλες ὑποχρεώσεις καὶ τώρα, καταφέραμε νὰ ὁλοκληρώσουμε τὴν ἀπάντηση ποὺ μᾶς ζήτησε, γιὰ νὰ μὴν ἀφήσουμε ἀναπάντητη τὴ μομφὴ ὅτι γράψαμε ἐναντίον τους ὑβριστικά. Γράψαμε μέσα στὰ πλαίσια τοῦ ἐνδιαφέροντος ποὺ ἔχει κάθε πιστὸς γιὰ τὴν Ἐκκλησία, τὴν ὁποία αἰσθάνεται σὰν στὸ σπίτι του –καὶ ἀσφαλῶς πολὺ ἀνώτερη ἀπὸ τὸ σπίτι του– καὶ ἀγαπᾶ τὰ μέλη της σὰν τοὺς δικούς του, ἔστω κι ἂν τὰ στενοχωρεῖ, ὅταν ἐξ ἀνάγκης ἀναφέρεται σὲ δογματικὰ ἢ φανερὰ ἠθικὰ λάθη, ἀφοῦ ἡ ἀδιαφορία γι’ αὐτά, μπορεῖ νὰ συμπαρασύρει κι αὐτὸν στὰ ἴδια λάθη.

Ἐξ ἄλλου ὁ ἀπ. Παῦλος φωνάζει: «Παραγγέλλομεν δὲ ὑμῖν ἀδελφοὶ στέλλεσθε (=νὰ ἀποχωρίζεσθε) ἀπὸ παντὸς ἀδελφοῦ ἀτάκτως περιπατοῦντος καὶ μὴ κατὰ τὴν παράδοσιν, ἣν παρέλαβον παρ' ἡμῶν»· καὶ στὴν πρὸς Ἑβραίους ιγ΄ 7 γράφει, πρὶν μιμηθεῖτε ὁποιονδήποτε ποιμένα, νὰ ἐξετάζετε προσεκτικὰ τὴν ζωὴν καὶ τὴν πίστιν του καὶ ὕστερα μιμεῖσθε τὴν πίστιν: «Ἀδελφοί, μνημονεύετε τῶν ἡγουμένων ὑμῶν, οἵτινες ἐλάλησαν ὑμῖν τὸν λόγον τοῦ Θεοῦ, ὧν ἀναθεωροῦντες τὴν ἔκβασιν τῆς ἀναστροφῆς μιμεῖσθε τὴν πίστιν». Κατὰ δὲ τὸν ἅγ. Θεόδωρο τὸν Στουδίτη (Κατήχησις 15), ἡ ἀποσιώπηση τῶν παρεκτρεπομένων ὡς πρὸς τὴν εὐαγγελικὴν ἀλήθειαν, λογίζεται ὡς προδοσία: «πῶς μιμησόμεθα τοὺς πατέρας ἡμῶν, οἳ ἐν τοῖς ὁμοίοις καιροῖς τὸ ὑποσιωπᾶν καὶ ὑποστέλλεσθαι προδοσίαν ἀληθείας ἔφασαν εἶναι; Οὐκοῦν λαλητέον καὶ ἀκουστέον καὶ προσεκτέον λόγῳ τε καὶ ἔργῳ» (Β' Θεσσ. 3, 6).

Βέβαια, ἔχουν περάσει οἱ 15 ἡμέρες τοῦ τελεσίγραφου καὶ δὲν ξέρουμε, ἂν στὸ μεταξὺ ὁ κ. Ἀμβρόσιος πραγματοποίησε τὴν ἀπειλή του, ἂν δηλαδὴ ἔχει ὑποβάλει τὴν μήνυση. Τὸ ὅτι ἡ περίοδος τῆς ἀπαντήσεώς μας συμπίπτει μὲ την Μεγάλη Τεσσαρακοστή, ἴσως εἶναι ἀγαθὴ σύμπτωση, γιατὶ εἶναι καιρὸς μετανοίας, καὶ εἶναι δυνατὸν τὸ κείμενο αὐτὸ νὰ συντελέσει στὴν μετάνοια καὶ ἐκείνους ποὺ διέπραξαν, ὅσα στοιχειοθετοῦνται, καὶ ἐμᾶς, ἂν –κατὰ τὴν διατύπωση ὅσων γράφουμε– ἐμφιλοχωροῦν ἀσυνειδήτως στοιχεῖα ποὺ ἔπρεπε νὰ ἀποφύγουμε.

Θὰ ἀπαντήσουμε ἀναλυτικά, ἀφοῦ μόνο ἕνα λεπτομερὲς κείμενο μπορεῖ νὰ καταδείξει τὴν ἀλήθεια καὶ νὰ ἀποδείξει ὅτι δὲν ἀποτελοῦν ὕβρεις, ὅσα ἔχουμε γράψει (ὅπως μᾶς κατηγορεῖ ὁ μητροπολίτης Καλαβρύτων)· τὸ κείμενό μας ἀποτελεῖ ἁπλὰ καταγραφὴ τῶν λόγων καὶ τῶν ἐνεργειῶν τοῦ ἰδίου, διὰ τῶν ὁποίων βλάπτει τὴν Ἐκκλησία· ἴσως ἔτσι (ἐνθυμούμενος τὶς λεπτομέρειες) ἀντιληφθεῖ τὴν σύγχυση ποὺ ἔχει γιὰ κάποια πράγματα, ἀλλὰ κυρίως ὅμως, θὰ ἀντιληφθοῦν, ὅσοι ποιμένες καὶ πιστοὶ ἐνδιαφερθοῦν γιὰ τὴν ἀλήθεια τοῦ θέματος, ποιοί εἶναι αὐτοὶ στοὺς ὁποίους ἔχουν ἐμπιστευθεῖ τὴν καθοδήγηση τῶν ψυχῶν τους. Εἶναι καιρὸς νὰ πληροφορηθοῦν οἱ πιστοὶ τὴ συμπεριφορὰ κάποιων ἐπισκόπων, οἱ ὁποῖοι, ἀντὶ νὰ συναισθανθοῦν τὰ λάθη τους καὶ νὰ ἀπαλλάξουν τὴν Ἐκκλησία ἀπὸ τὴν παρουσία τους, «ζητοῦν καὶ τὰ ρέστα», σύμφωνα μὲ τὴ γλῶσσα τοῦ λαοῦ, ἀπειλώντας μὲ μηνύσεις, ὅσους τολμήσουν νὰ συγκρίνουν τὸ ἦθος τους μὲ καθρέπτη τὸ Εὐαγγέλιο τοῦ Χριστοῦ κι ὄχι μ’ ἕνα «εὐαγγέλιο» ποὺ οἱ ἴδιοι διδάσκουν, κομμένο καὶ ραμμένο στὰ μέτρα τους.

Περισυλλέξαμε, λοιπόν, τὰ στοιχεῖα ποὺ μᾶς ζήτησε ὁ μητροπολίτης Καλαβρύτων, μερικὰ ἐκ τῶν ὁποίων παραθέτουμε. Ἐπειδή, ὅμως, τὸ μέγεθος τοῦ κειμένου ἦταν μεγάλο, προτάξαμε μιὰ περίληψη 5 σελίδων, καὶ ἀκολουθεῖ τὸ μεγαλύτερο κείμενο, ὅσων ἀποτελοῦν ἀπάντηση στὸ αἴτημά του.

Τὰ κυριότερα σημεῖα τῆς ἐπιστολῆς ποὺ μᾶς ἔστειλε ὁ κ. Ἀμβρόσιος, εἶναι:

«Ἀγανάκτησιν μοῦ προκαλοῦν ὅσα ἀναγράφονται καὶ δημοσιοποιοῦνται σήμερον διὰ τῆς ἱστοσελίδος σας www.apotixis.blogspot.com καὶ ἀναφέρονται εἰς τὸ προσωπόν μου... Μᾶς ἀδικεῖτε καταφώρως. Παρακαλῶ, λοιπόν, ὅπως εὐαρεστηθῆτε καὶ ἐντὸς προθεσμίας 15 ἡμερῶν ἀπὸ τῆς λήψεως τῆς παρούσης νὰ μοῦ ἀποδείξετε ὡς ἀντικειμενικοὺς τοὺς ἰσχυρισμούς σας, οἵτινες ὑποκρύπτονται εἰς τὰς κατωτέρω φράσεις ἢ καὶ λέξεις:

1. Στὴν Μητρόπολη Καλαβρύτων καὶ Αἰγιαλείας,“ἰδιοκτησίας” τοῦ κ. Ἀμβροσίου,

2. συμβαίνουν τὰ ἑξῆς “εὐχάριστα” πράγματα,

3. δὲν θέλει οἱ πιστοὶ νὰ ἀνακατεύονται καὶ νὰ ἔλεγχουν τὰ κακῶς πεπραγμένα τῆς Μητροπόλεως του ἐπὶ ποινῇ ἀφορισμοῦ,

4. δὲν ἄντεξε δίπλα στὸν κ. Ἀμβρόσιο καὶ ἔφυγε,

5. καὶ θὰ πρέπει νὰ μάθει ἀπὸ τὸν ἴδιο τὰ μυστικὰ τῆς χρηστῆς “διαχειρίσεως” τῆς Μητροπόλεως,

6. μὲ τὸν ἀέρα τοῦ “ἰδιοκτήτη” τῆς ἐπισκοπῆς.

Θεωρῶν ἄκρως ὑβριστικά, καὶ μάλιστα διὰ τοῦ ἠλεκτρονικοῦ Τύπου διαδιδόμενα, τὰ ἀνωτέρω, μετὰ τὴν λῆψιν τῆς ἀπαντήσεως σας, ἐὰν δὲν μὲ ἱκανοποιῆ αὕτη, θὰ καταφύγω εἰς τὴν προστασίαν τοῦ Νόμου, τούθ' ὅπερ ἀπεύχομαι».



Σ’ αὐτὰ ἀπαντοῦμε ἀρχικῶς ΕΝ ΠΕΡΙΛΗΨΕΙ (ἀκολουθεῖ δὲ ἡ εὐρυτέρα ἀπάντηση).

Ἀρχίζουμε, διορθώνοντας τὴν πρώτη ἀνακρίβειά σας, Σεβασμιώτατε· τὸ ἱστολόγιο apotixisi, τὸ ὁποῖο ἀνακριβῶς ἀναφέρετε ὅτι μᾶς ἀνήκει, οὔτε μᾶς ἀνήκει, οὔτε ποτὲ ὑπήρξαμε διαχειριστές του, ἀλλ’ οὔτε καὶ μᾶς ἐκφράζουν ὅλα, ὅσα ἐκεῖ ἀναρτῶνται. Δημοσιεύονται κι ἐκεῖ τὰ κείμενά μας, ὅπως καὶ σὲ ἄλλα ἱστολόγια. Γιατί, λοιπόν, ἀλλοιώνετε σκοπίμως τὴν ἀλήθεια; Ἂν εἴχατε ἀμφιβολίες μπορούσατε νὰ μᾶς ρωτήσετε ἢ νὰ ρωτήσετε τὸν ἐπώνυμο ἰδιοκτήτη τοῦ ἱστολογίου.

* Mᾶς ζητᾶτε νὰ σᾶς καταθέσουμε στοιχεῖα ἠλεγμένα, ποὺ νὰ ἀποδεικνύουν ὅσα γράψαμε. Καὶ ἐνῶ ζητᾶτε τοῦτο ἀπὸ μᾶς (καὶ εἶναι ἠλεγμένα –κατὰ τὸ δυνατὸν– τὰ δημοσιεύματά μας), οἱ δικές σας δημοσιεύσεις δὲν στηρίζονται σὲ ἠλεγμένα στοιχεῖα. Π.χ., καταφέρεσθε κατὰ τοῦ πρώην Πρωθυπουργοῦ Γ. Παπανδρέου χωρὶς νὰ εἶστε σίγουρος γιὰ τὴν ἀκρίβεια τῶν στοιχείων ποὺ παραθέτετε, δηλ. μὲ ἀνεξέλεγκτα στοιχεῖα!!! Τοῦτο τὸ δηλώνετε μάλιστα ὁ ἴδιος:

Γράφετε (http://mkka.blogspot.com/2011/12/2.html 1/12/20011): Δημοσιεύουμε κείμενα περὶ «χλιδῆς Παπανδρέου», ἂν καὶ «ἐπαναλαμβάνουμε, ὅτι δὲν μποροῦμε οὔτε νὰ τὰ ἐπιβεβαιώσουμε, οὔτε ὅμως καὶ νὰ τὰ ἀποσιωπήσουμε... Εἶσθε ἐλεύθεροι... νὰ τὰ ἀποδεχθῆτε» ἢ «νὰ τὰ ἀπορρίψετε»!!! (Οἱ ὑπογραμμίσεις ὅλων τῶν κειμένων δικές μας).

Ὅταν, κ. Ἀμβρόσιε, γράφετε κριτικὲς κατὰ δεκάδων δημοσίων προσώπων (ὑπουργῶν, Πρωθυπουργῶν, Ἐπισκόπων, Πατριαρχῶν, κ.λπ.), ἀπὸ ποῦ παίρνετε τὶς πληροφορίες σας; Δὲν τὶς παίρνετε ἀπὸ τὶς ἐφημερίδες; Καὶ οἱ δικές μας πληροφορίες γιὰ τὰ ἄρθρα ποὺ δημοσιεύουμε, προέρχονται καὶ ἀπὸ ἐφημερίδες. Μὲ ποιά λογική, ὅταν χρησιμοποιοῦνται ἀπὸ ἐσᾶς οἱ ἐφημερίδες καὶ τὰ Μ.Μ.Ε., ἀποτελοῦν ἔγκυρη πηγὴ πληροφόρησης, ἐνῶ ὅταν τὶς χρησιμοποιοῦμε ἐμεῖς ἢ ὅσοι σκανδαλίστηκαν ἀπὸ τὰ ἀποδιδόμενα στὸν Μητροπολίτη κ. Θεόκλητο Κουμαριανὸ (εἰς τὸ ἑξῆς Θ.Κ.), ἀποτελοῦν ἄκυρη πηγὴ πληροφόρησης καὶ «φανταστικὰ στοιχεῖα, ἀνευθύνως θρυλούμενα, δηλ. φῆμες»;

* Ὑπῆρξαν φοβερὲς καταγγελίες ἐναντίον τοῦ Κ.Θ., ἀπὸ ἐπώνυμους μάρτυρες, στὸν μητροπολίτη Ξάνθης, ἀνακριτὴ τῆς ὑποθέσεως τοῦ Κ.Θ. α) Ἂν δὲν ἦσαν ἀληθινὲς οἱ καταγγελίες, θὰ ἔπρεπε οἱ κατήγοροι νὰ μηνυθοῦν γιὰ ψευδῆ κατάθεση, πρᾶγμα ποὺ δὲν ἔγινε. β) Λόγῳ τῆς σοβαρότητος τῶν καταγγελλομένων θὰ ἔπρεπε ὁ ἴδιος ὁ καταγγελλόμενος νὰ εἶχε ἐπιδιώξει, νὰ προχωρήσει ἡ ἐκκλησιαστικὴ ἐξέταση τῆς ὑποθέσεως, ὥστε μὲ μιὰ ἀξιοπρεπῆ δίκη νὰ ξεκαθαρίσει ἡ κατάσταση, καὶ νὰ μὴ διασύρεται τὸ πρόσωπό του καὶ ὁ ἐπισκοπικὸς θεσμός. Τίποτα ἀπὸ αὐτὰ δὲν ἔγινε.

* Δηλώνετε ὅτι θὰ λάβετε μέτρα ἐναντίον τοῦ κ. Θεοκλήτου, ἂν σᾶς φέρουμε στοιχεῖα: «Σᾶς προκαλῶ νὰ προσκομίσετε ὅσα ἐπιβαρυντικὰ ...στοιχεῖα ἔχετε εἰς τὴν διάθεσιν σας καὶ σᾶς ὑπόσχομαι νὰ λάβω τὰ ὁποῖα μέτρα ἐπιβάλλονται ὑπὸ τῶν Ἱ. Κανόνων. Ἡμεῖς, ἐρευνήσαντες τὸ ζήτημα, διεπιστώσαμεν ὅτι εἴχομεν πλανηθῆ...». Ἔχετε, ὅμως, ἁρμοδιότητα νὰ λάβετε μέτρα ἐναντίον τοῦ κ. Θεόκλητου ἐσεῖς, ἕνας συνεπίσκοπός του; Ἀσφαλῶς ὄχι. Οὔτε διορισμένος βοηθός σας εἶναι, οὔτε καμιὰ ἁρμοδιότητα ἔχετε σὲ ἕνα «φιλοξενούμενο» ἐπίσκοπο. Πρὸς τί, λοιπόν, αὐτὸ τὸ πυροτέχνημα;

* Ζητᾶτε, λοιπόν, νὰ σᾶς ἀποδείξουμε τὴν ἐνοχή του, ὥστε «νὰ λάβετε μέτρα ποὺ ἐπιβάλλουν οἱ Ἱ. Κανόνες». Πιστεύετε ὅτι μποροῦμε νὰ ἔχουμε ἐμπιστοσύνη πλέον στὴν «δικαιοσύνη» σας (ὅτι μπορεῖτε νὰ πάρετε κάποια μέτρα, ἂν ὑποτεθεῖ ὅτι εἴχατε ἁρμοδιότητα νὰ ἐφαρμόσετε τοὺς Ἱ. Κανόνες ἐναντίον του) ἢ στὴν ἐκκλησιαστικὴ δικαιοσύνη, μετὰ τὰ ὅσα π.χ. ὁ Ἀρχιεπίσκοπος καὶ ἐσεῖς ἐσεῖς ἔχετε πεῖ γι’ αὐτήν;

Σᾶς θυμίζουμε τί ἔχει πεῖ ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Ἱερώνυμος μέσα στὴν Ἱ. Σύνοδο τῆς Ἱεραρχίας: «Στὶς σχέσεις μας... βλέπω τὰ δαιμόνια τοῦ φατριασμοῦ, τῶν μηχανορραφιῶν, ἀντιπαθειῶν, συκοφαντιῶν, ἀσπλαχνίας, φαρισαϊσμοῦ, σκληροκαρδίας, ὑπεροψίας, φιλαργυρίας, πολυτέλειας ζωῆς, ἀρχομανίας ποὺ μᾶς κατατρύχουν... (σ.σ. ἐννοεῖ: ἐμᾶς τοὺς ἐπισκόπους!). Κλονίζεται ἡ ἐμπιστοσύνη τῶν πιστῶν μας ἀπὸ τὶς ἴντριγκες καὶ τὶς μεθοδεύσεις μας. Τὰ ὑποστηριζόμενα ἐκ μέρους μας, ὅτι δῆθεν τὸ Ἅγιο Πνεῦμα λειτουργεῖ μέσα καὶ ἀπ' αὐτοὺς τοὺς τρόπους, εἶναι λόγια ἀποενοχοποίησης». Ὅσο γιὰ τὴν ἐκκλησιαστικὴ δικαιοσύνη εἶπε: «Τὴν ἀναζητῶ, ἔχω ὅμως τὴν αἴσθηση, μακάρι νὰ κάνω λάθος, ὅτι δὲν ὑπάρχει. Ὑπνώττει, γιὰ νὰ μὴν πῶ ὅτι πολλὲς φορὲς καταντᾶ διατεταγμένη ὑπηρεσία» (Ἐφημ. «Ἐλευθεροτυπία», 19/10/2002).

Μποροῦμε, ἐσᾶς εἰδικότερα νὰ σᾶς ἐμπιστευθοῦμε, μετὰ τὰ ὅσα σᾶς καταμαρτυροῦν; Θὰ μᾶς ἐπιτρέψετε νὰ ἀναφερθοῦμε σὲ μιὰ μεγάλη ἀδικία καὶ κατὰ συρροὴν ἄλλα ἀδικήματα ποὺ γνωρίζουμε ὅτι συνδέονται μὲ αὐτὴ (μιὰ καὶ τὸ γνωρίζουμε ἀπὸ «πρῶτο χέρι»), ὅταν ἀφορίσατε πιστοὺς τῆς Μητροπόλεως σας, μὲ τελευταῖο θῦμα ἕνα θεολόγο ποὺ ἀφορίσατε ἀδίκως, παρανόμως, παρατύπως καὶ ἀντικανονικῶς, μὲ ψεύδη, συκοφαντίες καὶ ἀπειλὲς ἐναντίον του, ὅπως τουλάχιστον διαπιστώσαμε ἀπὸ τὰ δημοσιεύματα ἐφημερίδων ποὺ ἐκδίδονται στὴν μητροπολιτική σας περιφέρεια, ἀλλὰ καὶ ἀπὸ τὸ Βούλευμα τοῦ Εἰσαγγελέως, ὁ ὁποῖος γνωμάτευσε ὅτι στοιχειοθετοῦνται κατηγορίες ἐναντίον σας, γι’ αὐτὸ σᾶς παρέπεμψε νὰ δικαστεῖτε τὴν 10/12/2010, κατηγορούμενος γιὰ τέσσερις ἐγκληματικὲς πράξεις· συγκεκριμένα τὸ Βούλευμα ἐναντίον σας λέγει ὅτι παραπέμπεται ὁ μητροπολίτης Καλαβρύτων:

«ὡς ὑπαίτιος τοῦ ὅτι στο Αἴγιο στοὺς κατωτέρω ἀναφερομένους χρόνους, ἐνεργώντας μὲ πρόθεση, μὲ περισσότερες ἀπὸ μία πράξεις, διέπραξε περισσότερα ἐγκλήματα καὶ συγκεκριμένα: α) καταμήνυσε ἄλλον ψευδῶς..., β) διατύπωσε γραπτῶς ψευδεῖς ἰσχυρισμούς..., ἐνῶ τελοῦσε ἐν γνώσει τῆς ἀναλήθειάς τους... γ) προσέβαλε μὲ λόγο τὴν τιμὴ ἄλλου δ) ἀπείλησε ἄλλον μὲ παράνομη πράξη»!!!

Ὑπόψιν ὅτι ἀποφύγατε τὴν δοκιμασία τοῦ δικαστηρίου, φυγοδικήσατε, μὲ τὴ δικαιολογία ὅτι εἴσαστε σὲ ἐκκλησιαστικὸ συνέδριο στὴ Βουλγαρία(!!!) τὴν ἡμέρα τῆς δίκης, ἐνῶ γνωρίζατε, εἴχατε λάβει εἰδοποιητήριο 5 μῆνες νωρίτερα, τὴν ἡμερομηνία τῆς διεξαγωγῆς της! Καὶ ἀκόμα, μὲ ὑπαιτιότητά σας, δὲν δικαστήκατε!

Μετὰ ἀπὸ αὐτὲς τὶς ἐξηγήσεις, λοιπόν, θὰ μᾶς ἐπιτρέψετε νὰ ἔλθουμε καὶ σὲ ἄλλες λεπτομέρειες καὶ ἀναλύσεις, ὥστε –ὅταν μᾶς καλέσει τὸ δικαστήριο νὰ καταθέσουμε, ἐὰν ἔχετε ὑποβάλει μήνυση ἐναντίον μας ἢ θὰ πραγματοποιήσετε τὴν ἀπειλή σας γιὰ μήνυση– νὰ εἴμαστε ἕτοιμοι νὰ προτείνουμε ὡς πρῶτο καὶ βασικὸ μάρτυρα ὑπέρ μας, τὴν Σεβασμιότητά σας! Θὰ σᾶς ζητήσουμε, δηλ., νὰ μᾶς ἀποκαλύψετε-μαρτυρήσετε τὰ στοιχεῖα ἐκεῖνα ποὺ εἴχατε ὑπ’ ὄψιν σας τότε, ὅταν τὴ δεκαετία τοῦ 1990 χαρακτηρίζατε τὸν κ. Κουμαριανὸ ὡς «πρόσωπο ἀκατάλληλο» γιὰ νὰ γίνει ἐπίσκοπος! Ἐκτὸς τῶν δημοσιευμάτων στὸν Τύπο, μιλήσατε κι ἐσεῖς, καὶ εἴχατε πείσει κι ἐμᾶς γιὰ τὴν «ἀκαταλληλότητά» του, ὥστε ἐσωτερικὰ νὰ πιστεύουμε ὅτι σ’ ἐκείνη τὴν ὑπόθεση τουλάχιστον, εἴχατε δίκιο.

Ἄραγε, ἕνα ὑπεύθυνο πρόσωπο, ὅπως ἐσεῖς, ἦταν δυνατὸν νὰ ἐξέφρασε δημοσίως καὶ ἐπιπολαίως ἕνα τόσο βαρὺ χαρακτηρισμό, λαμβάνοντας ὑπ’ ὄψιν του στοιχεῖα «φανταστικὰ ἢ ἀνευθύνως θρυλούμενα, δηλ. φῆμες», χωρὶς δηλ. νὰ ἔχει στοιχεῖα χειροπιαστὰ καὶ ἔγκυρα, τὰ ὁποῖα τὸ ὁδήγησαν στὸ συμπέρασμα ὅτι ὁ Θ.Κ. ἦταν «ἀκατάλληλος» γιὰ νὰ γίνει ἐπίσκοπος; Γιατὶ εἶναι γνωστό, ὅτι τὰ κωλύματα ἱερωσύνης εἶναι συγκεκριμένα, ὁ δὲ Θ.Κ. εἶχε κατὰ τὰ ἄλλα τὴν μαρτυρία τοῦ τότε μητροπολίτη Δημητριάδος Χριστόδουλου, ὁ ὁποῖος τὸν γνώριζε καὶ τὸν προωθοῦσε (ὡς πνευματικό του τέκνο), ὁ ἴδιος δέ, ἦταν αὐτάδελφός σας στὴν «Χρυσοπηγή». Θὰ ἦταν καλύτερο ἐὰν φανταζόμαστε, ὅτι ὁ χαρακτηρισμὸς ἐκεῖνος ἦταν προϊὸν συκοφαντίας σας ἢ ὅτι ὑπέκρυπτε σκοπιμότητες;

Ἡ «πλάνη» σας, ὅμως, περὶ τοῦ Κ.Θ. ἐπαναλήφθηκε. Πλανηθήκατε δυὸ φορὲς ὡς πρὸς τὸ πρόσωπο του. Μιὰ τὴν δεκαετία τοῦ 1990, ὅταν χαρακτηρίζατε ὡς «ἀκατάλληλο πρόσωπο» τὸν Θ.Κ., γιὰ νὰ γίνει ἐπίσκοπος, καὶ μία τὴν περίοδο τῶν ἐκκλησιαστικῶν σκανδάλων τοῦ 2005.

Στὴν πρὸς ἐμᾶς ἀπειλητικὴ ἐπιστολή σας, δηλώνετε ὅτι: «ἡμεῖς, ἐρευνήσαντες τὸ ζήτημα, διεπιστώσαμεν ὅτι εἴχομεν πλανηθῆ καὶ διὰ τὸν λόγον αὐτὸν προέβημεν δημοσίως εἰς ἐπανόρθωσιν τῆς γενομένης ἀδικίας». Ἡ δήλωσή σας αὐτή, ὅμως, (ὅτι «εἴχατε πλανηθεῖ») ἀναφέρεται στὴν περίοδο τοῦ 2005, δηλαδὴ στὸ «ζήτημα, τῆς ἀναμείξεως τοῦ Σεβ. κ. Θεοκλήτου εἰς τὸ ἐπικληθὲν “παραδικαστικὸν κύκλωμα”... Κατὰ τὴν περίοδον ἐκείνην θύμα τῆς ἐντόνου φημολογίας καὶ τῆς γενομένης παραπληροφορήσεως ὑπῆρξα καὶ ἐγώ, ὁ ὑποσημειούμενος!» γράφετε . Περὶ τῆς ἀκαταλληλότητάς του, ὅμως, γιὰ τὴν Ἀρχιερωσύνη, ἀκόμα (ἀπ’ ὅσο γνωρίζουμε) δὲν ἔχετε μιλήσει.

Θὰ τελειώσουμε τὸ θέμα αὐτό, μὲ μιὰ πληροφορία μὴ δημοσιογραφική, ἀλλ’ αὐθεντική, ποὺ δὲν περιέχει «φανταστικὰ στοιχεῖα, ἀνευθύνως θρυλούμενα, δηλ. φῆμες» καὶ ἡ ὁποία δὲν διεψεύτηκε. Πρόκειται γιὰ μαρτυρία, φίλου σας ἐσχάτως, μητροπολίτου, τοῦ πρ. Ζακύνθου Χρυσοστόμου, ὁ ὁποῖος δυὸ χρόνια μετὰ τὰ σκάνδαλα (δηλ. τὴν 11/3/2007, ὁπότε εἶχε περάσει ἡ περίοδος «παραπληροφόρησης») μὲ ἐπιστολή του τάσσεται κατὰ τῆς ἐκλογῆς τοῦ κ. Θεόκλητου Κουμαριανοῦ ὡς μητροπολίτου Μεσσηνίας! Καὶ τάσσεται ἐναντίον του, ἐπειδὴ ἦταν σίγουρος γιὰ τὴν ἐνοχή του. Καὶ θεωρεῖ (ὅπως γράφει) «ἀδιανόητο θράσος» οἱ ἔνοχοι καὶ οἱ σκανδαλοποιοὶ νὰ νομίζουν πὼς τὰ σκάνδαλα ξεχάστηκαν. Ἂν ὑποκύψουμε –γράφει πρὸς τοὺς συνεπισκόπους του– καὶ τὸν ψηφίσουμε γιὰ ἐπίσκοπο «δικαίως» ὁ λαὸς θὰ ἐπιρρίψει καὶ σὲ μᾶς τὶς ἴδιες ρετσινιὲς καὶ θὰ μουρμουρίζει φωναχτὰ πλέον «Ἄστους μωρέ, ὅλοι τους τὰ ἴδια εἶναι» . «Σᾶς ὑπενθυμίζω (προσθέτει, ἀναφερόμενος στὸν Θ.Κ.) ὅτι πρόκειται περὶ τοῦ κέντρου τοῦ “τσουναμιοῦ”, τὸ ὁποῖο ἔπληξε ἀποκλειστικῶς τὸ περιβάλλον τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Χριστόδουλου..."» (Θ. Τσάτση, Ἐλευθεροτυπία, 12/03/2007) .



Στὴν συνέχεια θὰ ἐξετάσουμε ἕνα πρόσφατο κείμενό σας, ἐπειδὴ διευκρινίζει ἱκανοποιητικὰ τί ἐννοοῦμε μὲ τὴν λέξη «ἰδιοκτησία», γιὰ τὴν ὁποία μᾶς ζητᾶτε ἐξηγήσεις καὶ ὑπάρχει στὴν ἑξῆς φράση τοῦ ἄρθρου μας: «Στὴν Μητρόπολη Καλαβρύτων καὶ Αἰγιαλείας, “ἰδιοκτησίας” τοῦ κ. Ἀμβροσίου...».

Στὸ κείμενό σας ἐκεῖνο, ἀναφέρεσθε σὲ καθηγητή, μέλος τῆς «Φιλορθοδόξου Ἑνώσεως “Κοσμᾶς Φλαμιᾶτος”, ὁ ὁποῖος σᾶς ἤλεγξε γιὰ τὴν προώθηση τοῦ κ. Θεόκλητου Κουμαριανοῦ σὲ ἄτυπο βοηθό σας. Γράφετε ἐκεῖ: «Ἂς μᾶς ἀφήση λοιπὸν ἡσύχους (ὁ καθηγητής), ὥστε νὰ πορευώμεθα τὴν πορείαν μας. Κριτὴς τοῦ Ἐπισκόπου εἶναι ὁ Ἀρχιποίμην Ἰησοῦς Χριστός. Τὸ δικαίωμα αὐτὸ δὲν τὸ ἔχει» ὁ συγκεκριμένος καθηγητὴς (Ἐπιστολή σας πρὸς τὴν ἐφημ. "Τὸ Βῆμα τῆς Αἰγιάλειας", 13/6/2011).

Μὲ αὐτὲς τὶς δυὸ φράσεις σας ἀποδεικνύεται ποιό εἶναι τὸ φρόνημά σας. Θεωρεῖτε ὅτι στὴν Ἱ. Μητρόπολη Καλαβρύτων καὶ Αἰγιαλείας εἶσθε ἀνεξέλεγκτος. Κανένας πιστὸς δὲν μπορεῖ νὰ σᾶς ἐλέγξει καὶ νὰ σᾶς κρίνει. Κι ὄχι μόνο κανεὶς πιστός, ἀλλ’ οὔτε σὲ ἐπίσκοπο, οὔτε στὴ Σύνοδο ἀφήνετε περιθώρια νᾶ σᾶς ἐλέγξουν! «Κριτής» σας, λέτε, εἶναι μόνον ὁ «Χριστός»!!! Καὶ αὐτὸ δὲν ἀποτελεῖ παραδρομὴ τῆς γλώσσας σας, εἶναι πεποίθησή σας.

Τὸ ἴδιο εἴπατε καὶ σὲ Συνέντευξη τὸ 2001 στὸ «ΑΞΙΟΝ TV» τοῦ Αἰγίου. Ἐκεῖ εἴπατε: «Ἐμεῖς λέμε, ὁ κάθε ἐπίσκοπος λογοδοτεῖ εἰς τὸν Θεόν. Εἶναι ἀπέναντι εἰς τὸν Θεὸν ὑπεύθυνος, στὴ συνείδησή του καὶ στὸν Θεό. Ἔχει κριτήν του τὸν Θεόν».

Γιὰ σᾶς, ὅποιος πιστὸς σᾶς ἐλέγχει, «τυγχάνει ἀνύπαρκτον πρόσωπον!»· ἔχετε τὴν ὑποψίαν πὼς θέλει νὰ «συνδιοικεῖ»(!) μαζί σας τὴν Μητρόπολη! «Ἀπ’ ἐδῶ καὶ ἐμπρὸς τὸ τί θὰ πράξω διὰ τὸν Σεβ. Μητροπολίτην Βρεσθένης κ. Θεόκλητον δὲν θὰ τὸ συζητήσω μὲ τὸν “ἀποτειχισθέντα”... Οὔτε συν-διοικητὴς εἰς τὰ τῆς Μητροπόλεως εἶναι, οὔτε κριτὴς τοῦ Ἐπισκόπου του» (Ἑορτολόγιον 2012, Ἐκδ. Ἱ. Μ. Καλαβρύτων καὶ Αἰγιαλείας, σελ. 87).

Ἐρχόμαστε, ὅμως, καὶ σὲ μιὰ ἄλλη περίπτωση, κατὰ τὴν ὁποία φαίνεται καθαρὰ ὅτι, σὰν νὰ σᾶς ἀνῆκε προσωπικὰ ἡ Μητρόπολη, ποδοπατήσατε τὴν θέληση καὶ τὴ γνώμη τῶν ἱερέων «σας», οἱ ὁποῖοι ἀποφάνθηκαν μὲ ψήφισμα (τὸ ὁποῖο ἐσεῖς ...προωθήσατε!!!), ὅτι ὁ πρ. Ζακύνθου Χρυσόστομος, εἶναι «ἀναθεματισμένος» καὶ ἀνάξιος «νὰ ἁγιάζῃ τὸν Λαό, νὰ διδάσκη τὴν Ἐκκλησία καὶ νὰ εἶναι εἰς Τύπον καὶ Τόπον Χριστοῦ»!!! (Δελτίο Τύπου Ἱ. Μ. Καλαβρύτων καὶ Αἰγιαλείας, φύλ. 277, 1999). Μετὰ ἀπὸ μερικὰ χρόνια, ὅμως, χωρὶς νὰ ἀλλάξει τίποτα, δεχθήκατε (κι ὄχι μόνο μιὰ φορά) τὸν πρ. Ζακύνθου στὸ Αἴγιο, γιὰ νὰ ἁγιάσει πιστοὺς καὶ ἱερεῖς! Καὶ οἱ ἱερεῖς σας τὸν ἀποδέχτηκαν νὰ τοὺς εὐλογήσει, αὐτὸν ποὺ ὀνόμαζαν «ἀναθεματισμένο», φοβούμενοι ἴσως νὰ σᾶς θυμίσουν τὸ ψήφισμα ἐναντίον του, ἀλλὰ καὶ ὅσα, πρὶν ἀπ’ αὐτούς, εἴχατε κι ἐσεῖς πεῖ ἐναντίον του. Ὅταν δηλ. σᾶς εἶχε κατηγορήσει ὅτι εἶστε «νυμφαγωγὸς ἀνηθίκων κληρικῶν» καὶ πὼς «κάνετε ἐξαγωγὴ κιναίδων (ἱερέων) στὴ Συγγροῦ», εἴχατε ἀπαντήσει ὅτι ὁ μητροπολίτης πρ. Ζακύνθου «ἔχει εἰσαγάγει τὴν ἀλητεία στὴν Ἐκκλησία»! Ἀλλὰ καὶ ὅταν ἔδωσε ἐκείνη τὴν συνέντευξη στὸ Πεντχάουζ, εἴχατε πεῖ: «Ὁ κατηγορούμενος πρ. Μητρ. Ζακύνθου ὑπέπεσε στὸ ἀδίκημα τῆς “ἑτεροδιδασκαλίας” ὅπως λέγεται στὴν ἐκκλησ. ὁρολογία. Ὅσα ἐγγράφως διετύπωσε …εἶναι ἀντίθετα πρὸς τὸν εὐαγγελικὸ Νόμο» καὶ ἰσοδυναμοῦν «μὲ θανάσιμο ἁμάρτημα»!

Παρ’ ὅλα αὐτά, ὅμως, στὴν μνημονευθεῖσα ἐπιστολή σας, δηλώνατε ὅτι μὲ τὸν «Σεβ. Ζακύνθου κ. Χρυσόστομον, ὅσον καὶ πρὸς τὸν Σεβ. Βρεσθένης κ. Θεόκλητον, ...κατὰ τὸ παρελθὸν εἴχομεν διαφορὰς οὐχὶ ἐπὶ προσωπικῶν ζητημάτων, ἀλλ’ ἐπὶ θεμάτων ἐκκλησιαστικῆς τάξεως ἢ Διοικήσεως... Ἦλθεν λοιπὸν ἡ ὥρα νὰ δώσωμεν ἀμοιβαίας ἐξηγήσεις, νὰ ζητήσωμεν ἀμοιβαίως συγγνώμην, νὰ συγχωρήσωμεν ὁ εἷς τὸν ἕτερον» (Ἐφημ. «Τὸ Βῆμα τῆς Αἰγιάλειας»..., ὅπ. παρ.).

Σᾶς ρωτᾶμε: Σὲ ποιό Εὐαγγέλιο καὶ ποιά ἐκκλησιαστικὴ Παράδοση μάθατε, ὅτι μποροῦν δυὸ ἐπίσκοποι –ἐρήμην τοῦ σώματος τῆς Ἐκκλησίας καὶ ἐναντιούμενοι στὴν ἁγιογραφικὴ διδαχὴ– νὰ ἀλληλοσυγχωροῦνται χωρὶς νὰ ἔχει ὑπάρξει μετάνοια καὶ διόρθωση τῶν «ἑτεροδιδασκαλιῶν» καὶ διελεύκανση ὅσων ἐσκανδάλισαν τοὺς πιστούς; Σὲ ποιά Ἐγκύκλιό σας, ἢ δημοσίευση, ἐξηγήσατε στὸ λαὸ καὶ στοὺς ἱερεῖς σας, ὅτι οἱ δύο μητροπολῖτες μετανόησαν γιὰ ὅσα αἱρετικὰ εἶπαν ἢ ἔκαναν, γιὰ τὰ ὁποῖα καὶ ἐσεῖς τοὺς κατηγορήσατε; Σὲ καμία. Δὲν ἔχουμε δίκιο, λοιπόν, ὅταν ἐκτιμοῦμε πὼς «διαχειρίζεσθε» τὰ τῆς Πίστεως, ὡς «ἰδιοκτησία» σας; Δὲν φτάνει ποὺ σκανδαλίσατε –μὲ τὶς δηλώσεις σας γι’ αὐτοὺς– τὸ λαό, ἀλλ’ ἔχετε τὸ θάρρος νὰ δέχεστε καὶ στὸ Αἴγιο ἐκείνους ποὺ τότε χαρακτηρίζατε μὲ βαρύτατους χαρακτηρισμούς, καὶ νὰ λέτε πὼς αὐτὸ εἶναι προσωπικό σας θέμα!

Εἶναι ὅλες αὐτὲς θεάρεστες πράξεις; Εἶναι εὐαγγελικές; Εἶναι «”εὐχάριστα” πράγματα»; Δὲν δείχνουν προσπάθεια νὰ διοικεῖτε τὴν Μητρόπολη δεσποτικά, ὡς «ἰδιοκτησία» σας καὶ μάλιστα καθὼς ἀποκρύπτεται ὅλο αὐτὸ τὸ παρασκήνιο ἀπὸ τὸ λαὸ καὶ διαστρεβλώνεται ἔτσι ἡ πραγματικότητα;

Δυστυχῶς, ὅλα αὐτὰ δὲν μπορεῖ νὰ τὰ ξεχάσει ὅποιος πονᾶ γιὰ τὴν Ἐκκλησία καὶ ἐνδιαφέρεται γιὰ τὴν ἀκεραιότητα τῆς Εὐαγγελικῆς, Ἀποστολικῆς, Πατερικῆς Πίστεως καὶ τὴν ἐφαρμογὴ τῶν Ἱερῶν Κανόνων, ὅπως παραγγέλλουν οἱ Ἅγιοι Πατέρες μας.

Ἀκολουθεῖ ἡ ἀναλυτικὴ ἀπάντησή μας, ἡ ὁποία ὑπάρχει στὴν Διεύθυνση:

http://paterikiparadosi.blogspot.com/2012/03/normal-0-false-false-false_06.html

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ

ΙΩΣΗΦ ΒΡΥΕΝΝΙΟΥ

«῾Η ᾿Ορθοδοξία, ὅτε στάθμη τις οὖσα ἠκριβωμένη, τό μᾶλλον καί τό ἧττον οὐκ ἐπιδέχεται».



«Λοιπόν μηχανᾶσθαι δολίως νά δεχθῶμεν ἡμεῖς τά τῶν Λατίνων; Οὐδέν εἶναι τοῦτο, οὐδέν εἶναι ἐκεῖνο; Λοιπόν πάντα συγχωρητέα; Εἴθε νά ἀπωλεσθῆ αὕτη ἡ γνώμη μαζί μέ ἑκείνους οἱ ὁποῖοι τήν συνιστοῦν! Δέν θά σέ ἀρνηθῶμεν ὦ φίλη ᾿Ορθοδοξία! Δέν θά σέ ἀπαρνηθῶμεν ὦ πατροπαράδοτον σέβας! Δέν ἀποχωριζόμεθα ἀπό σέ, ὦ μῆτερ εὐσέβεια!


᾿Εντός σοῦ ἐγεννήθημεν καί διά ἐσέ ζῶμεν καί μετά σοῦ θά κοιμηθῶμεν. Εἴθε νά τό καλέσῃ ὁ καιρός! Καί μυριάκις ὑπέρ σοῦ θά ἀποθάνωμεν ·διότι ἐκεῖνος ὁποῦ συμφιλιάζει μέ τούς ἐχθρούς τοῦ βασιλέως δέν δύναται νά εἶναι φίλος τοῦ βασιλέως! ῾Ο ἀπαρνούμενος διά νεύματος μόνον τόν Θεόν ὑπόκειται εἰς ἀπώλειαν καί ἐκεῖνος ὁ ὁποῖος μέ τόν λόγον, μέ τόν τρόπον καί διά γραμμάτων κινδυνεύει περί τήν πίστιν, πῶς θά εἶναι ᾿Ορθόδοξος;»

ΔΙΑΣΤΡΟΦΗΣ ΤΗΣ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑΣ ΤΟΥ ΑΠ. ΠΑΥΛΟΥ

Ο ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ ΠΡΟΚΑΛΕΙ ΣΥΓΧΥΣΗ

ΚΑΙ ΑΛΛΟΙΩΣΗ ΤΗΣ ΠΙΣΤΕΩΣ

ΠΟΙΜΕΝΩΝ, ΓΕΡΟΝΤΩΝ ΚΑΙ ΠΙΣΤΩΝ

Δυστυχῶς, ἡ σύγχυση τῆς ἐποχῆς μας, (ὅπως ἔχουν προείπει οἱ Πατέρες) ἔχει ξεπεράσει κάθε σύγχυση ποὺ ὑπῆρχε σὲ προηγουμένους αἰῶνες. Ἡ σύγχυση αὐτὴ παρατηρεῖται σὲ ὅλους τοὺς τομεῖς, ἀλλὰ ὑπάρχει καὶ στὸ τομέα τῆς Πίστεως, ἐκεῖ ποὺ παλαιότερα ὁ ἄνθρωπος ἔβρισκε, μὲ λίγη προσπάθεια, τὴν ἀσφάλεια καὶ τὴν σταθερότητα τῆς Ἀλήθειας τοῦ Χριστοῦ σὲ ἁγιασμένους γέροντες.


Σήμερα κι ἐκεῖ, ὑπάρχει σύγχυση κι ἀντιπαράθεση· ἀνάμεσα σ’ ἐκείνους ποὺ ἀγωνίζονται γιὰ τὴν διατήρηση τῆς πίστεως καὶ τὸν πνευματικὸ ἀγῶνα, ἀνάμεσα σὲ Γέροντες ἐν τῷ κόσμῳ καὶ σὲ Γέροντες ἐν τοῖς διαφόροις Μοναστηρίοις, ἀνάμεσα σὲ ἐπισκόπους τῆς ἴδιας τοπικῆς Ἐκκλησίας, ἀνάμεσα στὴ Σύνοδο μιᾶς τοπικῆς Ἐκκλησίας καὶ στὴ Σύνοδο μιᾶς ἄλλης τοπικῆς Ἐπισκόπους, κ.λπ.

Στὸ σημείωμα αὐτὸ θὰ ἀσχοληθοῦμε μὲ κάποια ἀπὸ αὐτὲς τὶς συγχύσεις, ποὺ ἐκπορεύονται ἀπὸ κάποιους ποιμένες καὶ πνευματικοὺς καὶ διακινοῦνται ἀπὸ τὰ πνευματικοπαίδια τους, τὰ ὁποῖα ὑπεραμύνονται τῶν θέσεων αὐτῶν, ἰσχυριζόμενα ὅτι κάνουν ὑπακοὴ στὸν Γέροντά τους, ἀντὶ νὰ ἀνατρέξουν στὴν Πατερικὴ Παράδοση καὶ νὰ ὑπακούσουν στοὺς Ἁγίους Πατέρες.

Παραθέτουμε ἀρχικὰ ἕνα κείμενο, δημοσιευμένο μάλιστα σὲ ἱστολόγιο ποὺ κατακεραυνώνει τὸν πατριάρχη Βαρθολομαῖο γιὰ τὰ ἀντι-ευαγγελικὰ ἀνοίγματά του πρὸς τοὺς αἱρετικοὺς καὶ ἀντιτίθεται στὸν Οἰκουμενισμό, ταυτόχρονα ὅμως, δημοσιεύει καὶ κείμενα, ὅπως τὸ παρατιθέμενο, τὰ ὁποῖα ἐνσπείρουν τὴν σύγχυση στοὺς πιστούς, καὶ ἀποδεικνύουν τὴν παραπάνω διαπίστωση ἐν τοῖς πράγμασι. Θὰ προσπαθήσουμε δέ, νὰ τὸ ἐξετάσουμε μὲ βάση πατερικὰ κείμενα, ἐλπίζοντας ὅτι θὰ προκαλέσουμε κάποιους ποὺ γνωρίζουν καλύτερα τὸ πνεῦμα τῶν Πατέρων, νὰ τοποθετηθοῦν καὶ νὰ τὸ διορθώσουν ἢ νὰ τὸ συμπληρώσουν. Διαβάζουμε στὸ κείμενο:

ΟΤΑΝ ΣΥΝΕΙΔΗΤΑ ΚΛΩΤΣΑ «ΤΗΝ ΚΑΡΔΑΡΑ ΜΕ ΤΟ ΓΑΛΑ»

Ο ΝΑΥΠΑΚΤΟΥ κ. ΙΕΡΟΘΕΟΣ:

ΚΑΤΑΦΕΡΕΤΑΙ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΑΙΡΕΣΕΩΣ

ΑΛΛΑ ΔΙΚΑΙΩΝΕΙ ΤΟΥΣ ΑΙΡΕΤΙΚΟΥΣ

Ἡ προώθηση κάθε αἱρετικῆς καινοτομίας, ὅπως ὁ Οἰκουμενισμὸς καὶ ἡ μεταπατερικὴ θεολογία, θὰ ἦταν δύσκολο νὰ εὐοδωθεῖ, ἂν δὲν βοηθοῦσαν στὴν ἑδραίωσή της οἱ ἐπίσκοποι καὶ κάποιοι σημαίνοντες θεολόγοι.

Ἐπειδὴ τοῦτο τὸ γνώριζαν καλὰ οἱ Πατέρες, μᾶς ἐδίδαξαν ὄχι ἁπλῶς τὸν ἔλεγχο κάθε αἱρετικῆς δοξασίας, ἀλλὰ τὴν ὀνομαστικὴ ἀναφορὰ τῶν αἱρετιζόντων καὶ τὴν ἀπομάκρυνση ἀπὸ ὅσους εἴτε διδάσκουν αἱρετικὲς διδασκαλίες, εἴτε συγκαταβαίνουν καὶ ἀνέχονται τὴν ἐξάπλωση ὁποιασδήποτε αἱρέσεως.

Ὑπῆρξε ἡ γνωστὴ πρωτοβουλία τῆς Συνάξεως τῶν ἱερέων καὶ μοναχῶν νὰ πραγματοποιηθεῖ μιὰ Ἡμερίδα, στὴν ὁποία θὰ καταγγελθεῖ ἡ μεταπατερικὴ θεολογία. Καὶ πράγματι ἔγινε στὶς 15 Φεβρουαρίου στὸν Πειραιᾶ, ὀργανωθεῖσα ἀπὸ τὸν τοπικὸ μητροπολίτη κ. Σεραφείμ, ὁ ὁποῖος (μαζὶ μὲ τὸν μητροπολίτη Ναυπάκτου) δὲν δέχεται νὰ κατονομάσει τοὺς αἱρετικοὺς οἰκουμενιστὲς (διαχριστιανικούς, διαθρησκειακούς, μετα-πατερικοὺς ἢ νεο-πατερικούς).

Αὐτὴ ἡ ἀντιπατερικὴ νοοτροπία, ἐπικράτησε καὶ στὴν Ἡμερίδα. Πρωτοφανὲς στὴν ἱστορία τῆς Ἐκκλησίας, νὰ καταφέρονται οἱ ποιμένες κατὰ μιᾶς αἱρέσεως, ἡ ὁποία ἀριθμεῖ δεκάδες χρόνια, καὶ νὰ μὴν τολμοῦν νὰ κατονομάσουν τοὺς ἀρχηγοὺς τῆς αἱρέσεως, τοὺς διακινητές της καὶ τοὺς ὀπαδούς της. Καὶ αὐτὸ ἀκολούθησαν καὶ οἱ ἄλλοι ὁμιλητές, ἀκόμα καὶ ὁ καθηγητὴς δογματικῆς στὸ Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης κ. Τσελεγγίδης, τοῦ ὁποίου ἡ θαυμάσια εἰσήγηση ἀπέδειξε ἄνευ ἀμφιβολίας, ὅτι οἱ μεταπατερικοὶ θεολόγοι βρίσκονται ἐκτὸς τοῦ κλίματος καὶ τῆς διδασκαλίας τῆς Μίας, Ἁγίας, Καθολικῆς καὶ Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας.

Ἀλλὰ ἐκεῖνος ποὺ προκάλεσε ἀλγεινὴ ἐντύπωση στὸ ἀκροατήριο (σὲ μέρος τοῦ ἀκροατηρίου, ἂν θέλετε), ἦταν ὁ μητροπολίτης Ναυπάκτου κ. Ἱερόθεος. Στὴν εἰσήγησή του, βέβαια, ἀνέλυσε μὲ θαυμάσιο τρόπο τὸ θέμα του, «Ἡ μεταπατερικὴ θεολογία ἀπὸ ἐκκλησιαστικῆς προοπτικῆς» καὶ μᾶς ἔδωσε πολλὰ στοιχεῖα, ὥστε νὰ μποροῦμε νὰ κατανοήσουμε τὶς παγίδες καὶ τὶς ἐκτροπὲς τῆς μετα-πατερικῆς θεολογίας.

Ὅμως, κι αὐτὸς δὲν κατονόμασε τοὺς μεταπατερικοὺς ποιμένες καὶ θεολόγους ποὺ διαστρέφουν τὴν ὀρθόδοξη διδασκαλία. Μίλησε ἀορίστως γιὰ μεταπατερικὴ σκέψη καὶ μεταπατερικὴ θεολογία, ἡ ὁποία «εἶναι ξένη πρὸς τὴν θεολογία τῆς Ἐκκλησίας μας», «ἀναιρεῖ τὶς (Ἅγιες) Γραφές». Μίλησε γιὰ τοὺς «λεγόμενους μετα-πατερικοὺς θεολόγους», οἱ ὁποῖοι εἶναι πολλοὶ καὶ διαφέρουν μεταξύ τους ὡς πρὸς τὶς τάσεις καὶ οἱ ὁποῖοι «ἀσεβοῦν σὲ βάρος τῆς λατρείας καὶ τῆς προσευχῆς». (Ἐφ’ ὅσον εἶναι πολλοί, ἄρα, ἐκτὸς ἀπὸ ὅσους γνωρίζουμε, ὑπάρχουν κι ἐκεῖνοι τοὺς ὁποίους ἀγνοοῦν οἱ πιστοί). Τέλος διαπίστωσε ὅτι «εἰσάγεται ἕνας μετανεωτερικὸς στοχασμὸς καὶ στὴν πραγματικότητα ἐκπροτεσταντίζεται ὅλη ἡ Ὀρθόδοξη Παράδοση τῶν Προφητῶν, Ἀποστόλων καὶ τῶν Πατέρων».

Ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν στηρίζει τὴν

«ΘΕΟΛΟΓΙΚΗ  ΕΚΤΡΟΠΗ  ΕΠΙΔΟΞΩΝ  ΜΕΤΑΠΑΤΕΡΙΚΩΝ  ΘΕΟΛΟΓΩΝ»

Ὁ καθηγητὴς Τσελεγγίδης τονίζει:

Ἡ μεταπατερικὴ θεολογία δὲν ἔχει ἁπλῶς χαρακτῆρα «πατρομαχίας, ἀλλὰ κυρίως συνιστᾶ μία θεομαχία»

Στὴν Ἡμερίδα ποὺ πραγματοποιήθηκε στὶς 15 Φεβρουαρίου 2012 στὸν Πειραιᾶ καὶ στὸ Στάδιο «Εἰρήνης καὶ Φιλίας» μὲ θέμα «Πατερικὴ Θεολογία καὶ Μεταπατερικὴ Αἵρεση», μίλησε καὶ ὁ καθηγητὴς θεολογίας κ. Δημ. Τσελεγγίδης.

Ἡ εἰσήγησή του εἶχε τὸν τίτλο: «Νεοπατερικὴ ἢ νεο-βαρλααμιτικὴ θεολογία; Ἄγνοια ἢ ἄρνηση τῆς ἁγιότητας; Κριτήρια τοῦ ὀρθοδόξως καὶ ἀπλανῶς θεολογεῖν». Καὶ ὑπότιτλο: «Ἡ ὑπεροψία καὶ ἡ θεολογικὴ ἐκτροπὴ τῶν ἐπίδοξων μεταπατερικῶν θεολόγων». Ἀσφαλῶς (ὅπως συμβαίνει σὲ παρόμοιες περιπτώσεις) τὸ κείμενο αὐτὸ θὰ δημοσιευθεῖ, μαζὶ μὲ τὶς ἄλλες εἰσηγήσεις (ὅπως τοῦ μητροπολίτη Ναυπάκτου Ἱερόθεου, τῶν πρωτοπρεσβυτέρων καθηγητῶν π. Γ. Μεταλληνοῦ καὶ π. Θ. Ζήση κ.ἄ.) στὴν πληρότητά του ὡς γραπτὸς λόγος, μὲ τὶς στίξεις, τὴν προσθήκη ὅσων δὲν ἀναγνώστηκαν λόγῳ ἐλλείψεως χρόνου, καὶ μὲ τὶς ὑποσημειώσεις.

Ἐπειδὴ ὣς τὴν δημοσίευση θὰ παρέλθη ἀρκετὸς χρόνος –καὶ τὰ γεγονότα τρέχουν– σκεφτήκαμε πὼς ἡ ἀπομαγνητοφώνηση ἑνὸς τμήματος τῆς εἰσηγήσεως αὐτῆς ἦταν ἀναγκαία τώρα, γιατὶ α) γιὰ πρώτη φορὰ ἐπίσημα σὲ Ἡμερίδα ἀποκαλύπτεται μὲ ὑπεύθυνο θεολογικὸ λόγο, πὼς ἡ μεταπατερικὴ θεολογία ἀποτελεῖ μέρος τῆς παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καὶ προσβολὴ τῶν Ἁγίων Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας (ἔστω κι ἂν δὲν κατονομάστηκαν ἀπὸ τὸν ὁμιλητὴ οἱ μεταπατερικοὶ θεολόγοι) καὶ β) καθόσον ἡ «Ἀκαδημία Θεολογικῶν Σπουδῶν» Βόλου ἀνακοίνωσε μιὰ Ἐκδήλωση-Διάλεξη ποὺ διοργανώνει στὶς 5 Μαρτίου 2012! Καὶ ποῦ θὰ γίνει αὐτὴ ἡ Διάλεξη; Στὴν Ἀθήνα καὶ στὴν αἴθουσα Ἐπιμορφωτικῶν ἐκδηλώσεων τῆς Ἱ. Ἀρχιεπισκοπῆς!

ΕΝ ΟΨΕΙ ΤΗΣ ΗΜΕΡΙΔΑΣ ΣΤΟΝ ΠΕΙΡΑΙΑ

Η ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΗ ΠΡΑΚΤΙΚΗ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ

ΩΣ ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΕΙΣΗΓΗΤΕΣ ΚΑΙΝΟΤΟΜΙΩΝ

(Παραδείγματα ἀπὸ βιβλίο τῆς Ἱ. Μ. Γρηγορίου Ἁγ. Ὄρους)

Πρὶν 5 χρόνια ἡ Ἱ. Μονὴ Ὁσίου Γρηγορίου τοῦ Ἁγ. Ὄρους ἐξέδωσε ἕνα ἀξιόλογο βιβλίο μὲ τίτλο: «Οἱ ἀγῶνες τῶν μοναχῶν ὑπὲρ τῆς Ὀρθοδοξίας», μὲ πρόλογο τοῦ Καθηγουμένου π. Γεωργίου Καψάνη.

Στὶς σελίδες αὐτοῦ τοῦ βιβλίου βρίσκει κανεὶς τὴν ἱστορία ἁγίων μοναχῶν, ποὺ ὑβρίστηκαν, ἐξορίστηκαν, βασανίστηκαν καὶ θανατώθηκαν, ἐπειδὴ ὑπερασπίστηκαν τὴν Ὀρθόδοξη πίστη, ὄχι μόνο ἀπὸ τοὺς ἑτερόδοξους, μὰ καὶ ἀπὸ τοὺς “ὀρθόδοξους” μέν, φιλο-αἱρετικοὺς δέ!

Ὅσοι ἔχουν τὴν πνευματικὴ διάκριση ἂς ἐκτιμήσουν πόσο παράλληλοι εἶναι οἱ καιροί∙ ἂς παραλληλίσουν συγκεκριμένα πρόσωπα καὶ καταστάσεις, ἂν μάλιστα εἶναι γνῶστες κάποιων σύγχρονων πιέσεων καὶ διώξεων, ποὺ προδικάζουν τί πρόκειται νὰ ἐπακολουθήσει. Τότε θὰ δοῦν πὼς οἱ ὁμοιότητες εἶναι ὑπαρκτὲς καὶ ψηλαφήσιμες.

Ἐλπίζουμε ὅτι στὴν αὐριανὴ Ἡμερίδα ποὺ θὰ πραγματοποιηθεῖ στὸ «Στάδιο Εἰρήνης καί Φιλίας», κυρίως οἱ εἰσηγητὲς π. Γεώργιος Μεταλληνὸς καὶ ὁ π. Θεόδωρος Ζήσης, θὰ θέσουν τὸν δάκτυλο ἐπὶ τῶν «τύπον τῶν ἥλων», ὅπως φαίνεται ἀπὸ τοὺς τίτλους τῶν εἰσηγήσεών τους: «Πατερικὴ Θεολογία καὶ μεταπατερικὴ αἵρεση» (ὁ π. Γεώργιος) καὶ «Ἀπὸ τὴν Πατερικότητα στὴν “μεταπατερικότητα”. Ἡ αὐτοαναίρεση τῆς Ὀρθοδόξου ἡγεσίας» (ὁ π. Θεόδωρος).

Ἡ σπανιότητα ἀποστολικῶν ποιμένων

Πὼς θὰ εὕρομεν πνευματικὸν ὁδηγὸν

ΥΠΑΚΟΗ ΣΕ ΠΟΙΜΕΝΕΣ, ΑΛΛ’ ΟΧΙ ΣΕ ΨΕΥΔΟ-ΠΟΙΜΕΝΕΣ

(Ἁγίου Συμεὼν τοῦ Νέου Θεολόγου, Ἅπαντα, Ἐκδ. Β. Ρηγόπουλου)

Στὴν σύγχυση τῆς ἐποχῆς μας γύρω ἀπὸ τὸ θέμα τῆς ὑπακοῆς στοὺς ποιμένες, παραθέτουμε ἀποσπάσματα ἀπὸ ἕνα καθοριστικὸ λόγο (τὸν 13^ο) τοῦ ἁγίου Συμεὼν τοῦ Νέου Θεολόγου, ποὺ δίνει πολυσήμαντες ἀπαντήσεις.

Θεωρεῖ τοὺς ποιμένες ἀπεσταλμένους τοῦ Θεοῦ, στοὺς ὁποίους ὀφείλουμε ὑπακοή, καθόσον ὅμως αὐτοὶ ἔχουν ἀποστολικὸ ἦθος, ἐφαρμόζουν τὶς Ἐντολὲς τοῦ Θεοῦ, τοὺς Ἱεροὺς Κανόνες, καὶ γνωρίζουν τὴν διδασκαλία τῆς Ἁγ. Γραφῆς καὶ τὰ Δόγματα τῆς Ἐκκλησίας. Διαφορετικά, δὲν πρόκειται περὶ ποιμένων, ἀλλὰ περὶ ψευδοποιμένων καί, σ’ αὐτὴν τὴν περίπτωση, δὲν πρέπει νὰ ξεγελαστοῦμε νὰ τοὺς ἀκολουθήσουμε.

ΔΕΚΑΤΟΣ ΠΡΩΤΟΣ ΛΟΓΟΣ ΣΥΜΕΩΝ ΤΟΥ ΝΕΟΥ ΘΕΟΛΟΓΟΥ

α) Ὁ ὁποῖος ἐγράφη εἰς ἕνα του μαθητὴν κοσμικόν, καὶ διαλαμβάνει μὲ ποῖον τρόπον δύναται τινάς νὰ γνωρίση ἅγιον ἄνδρα.

β) Καὶ πῶς, ἢ τί νὰ κάμνῃ, διὰ νὰ τὸν εὕρῃ.

γ) Καὶ ἀφ' οὗ τὸν ἐπιτύχῃ, πῶς πρέπει νὰ τὸν ἔχῃ. 

«Λανθασμένη διάγνωση...»

Ἀπάντηση στὸ ἄρθρο τοῦ κ. Τελεβάντου

Ὁ κ. Τελεβάντος, μὲ ἀφορμὴ τὴν παρουσίαση τοῦ νέου βιβλίου τοῦ π. Εὐθύμιου Τρικαμηνᾶ, ἔγραψε ἕνα ἄρθρο μὲ τίτλο: «Ἡ λανθασμένη διάγνωση ὁδηγεῖ σὲ λανθασμένη φαρμακευτικὴ ἀγωγή». Συμφωνῶ ἀπολύτως μὲ τὴ φράση αὐτή. Ἂς μὴ τὴν ἐφαρμόζει, ὅμως, μόνο στοὺς ἄλλους, ἀλλ’ ἂς σκεφθεῖ, μήπως κάπως ἀγγίζει καὶ τὸν ἴδιο. Καθόσον μάλιστα, ἀποδεικνύει ἔλλειψη ἀντικειμενικότητος στὸ ἐν λόγῳ ἄρθρο του.Ἔχει καταστήσει σαφὲς ἀπὸ καιρό, πὼς εἶναι ἀρνητικὸς στὴν ἔννοια τῆς διακοπῆς τοῦ μνημοσύνου τοῦ αἱρετικοῦ ἐπισκόπου, παρὰ τὰ ἁγιογραφικὰ κείμενα, ποὺ σὲ ἄλλες εὐκαιρίες τοῦ ἐπισημάναμε, καὶ χωρὶς ὁ ἴδιος νὰ προσκομίσει πατερικὰ κείμενα· ἀρνήθηκε δὲ νὰ λάβει ὑπ’ ὄψιν του τὴν «συμφωνία τῶν Πατέρων» ὡς πρὸς τὸ θέμα, ἢ νὰ γράψει κείμενο κατοχυρωμένο πατερικά· τὸ τελευταῖο τὸ περιμέναμε, ὅταν πήραμε θέση ὡς πρὸς τὴν ἀποτείχιση στηριζόμενοι στὴν πρακτικὴ τῶν Ἁγίων, καὶ ζητήσαμε νὰ μᾶς καταδείξει μὲ πατερικὰ κείμενα τὴν τυχὸν ἀντίθετη θέση τῶν Πατέρων. Ἂν καὶ μᾶς ὑποσχέθηκε πὼς θὰ μᾶς ἀπαντήσει σ’ αὐτό, τελικὰ δὲν βρῆκε (φαίνεται) τὰ πατερικὰ χωρία ποὺ χρειαζόταν καὶ δὲν ἀπάντησε. Ἂν λοιπόν, ὁ ἴδιος καθοδηγεῖται ἀπὸ  μιὰ προειλημμένη ἀπόφαση, πῶς εἶναι δυνατὸν νὰ κρίνει (καὶ μάλιστα μὲ τόση βιασύνη) τοὺς ἄλλους ἀμερολήπτως;  

Τὴν ἴδια νοοτροπία ἐπέδειξε, μόλις ἀντελήφθη τὴν παρουσίαση τοῦ νέου βιβλίου τοῦ π. Εὐθύμιου, ποὺ πραγματεύεται περὶ τῆς διαχρονικῆς συμφωνίας τῶν Ἁγίων Πατέρων, γιὰ τὸ ὑποχρεωτικὸ τοῦ ΙΕ΄ Ἱ. Κανόνος τῆς ΑΒ Συνόδου περὶ διακοπῆς μνημονεύσεως ἐπισκόπου κηρύσσοντος αἵρεση. Καὶ δείχνοντας μιὰ ἀνεπίτρεπτη ἀνυπομονησία νὰ ἀπορρίψει τὸ κοπιῶδες ἐγχείρημα τοῦ π. Εὐθυμίου, ἄσκησε ἀρνητικὴ κριτικὴ ὄχι κρίνοντας τὸ ἴδιο τὸ βιβλίο, ἀλλὰ στηριζόμενος γιὰ νὰ ἀπορρίψει τὸ βιβλίο, στὴν παρουσίαση τοῦ βιβλίου ποὺ δημοσίευσα! Κι ἂν ἐγώ, δὲν ἔχω ἀποδώσει σωστὰ τὸν κεντρικὸ πυρῆνα καὶ τὸ νόημα τοῦ συγγραφέα; Γιατί βιάζεται νὰ τὸ ἀπορρίψει, χωρὶς νὰ τὸ ἔχει (ὡς φαίνεται) διαβάσει; Ὁποία ἀντικειμενικότης! Κι ἂν εἶχε προλάβει νὰ τὸ διαβάσει, γιατί δὲν ἀναφέρει τὰ συμπεράσματά του μὲ βάση τὰ σημεῖα τοῦ βιβλίου μὲ τὰ ὁποῖα δὲν συμφωνεῖ;

Γιὰ νὰ στηρίξει λοιπόν, τὴν ἀρνητικὴ κριτική του, διάλεξε μιὰ φράση, ὄχι ἀπὸ τὸ βιβλίο τοῦ π. Εὐθύμιου, ἀλλὰ ἀπὸ τὴν παρουσίαση τοῦ βιβλίου! Ἡ φράση, ὅμως, αὐτὴ δὲν ἀναφέρεται στοὺς οὐσιαστικοὺς λόγους, διὰ τῶν ὁποίων οἱ Ἅγιοι Πατέρες συνιστοῦν τὴν ἄμεση διακοπὴ τοῦ μνημοσύνου, ἀλλὰ ἀπευθύνεται σ’ ἐκείνους, ποὺ ἄλλα μᾶς ἔλεγαν πρὶν μερικὰ χρόνια, κι ἄλλα κάνουν τώρα· σ’ ὅλους τοὺς ἀντι-οικουμενιστὲς πού, ἐνῶ ἔχουν διαπιστώσει μὲ πολλὰ ἄρθρα καὶ ὁμιλίες τους, ὅτι ὁ Οἰκουμενισμὸς ἔχει φτάσει στὸ ἀπροχώρητο, ὅτι ὁ Οἰκουμενισμὸς ἔχει εἰσχωρήσει στὰ ἐνδότερα τῆς ζωῆς τῶν ὀρθοδόξων, τώρα, αὐτοὶ ποὺ μᾶς δίδαξαν περὶ διακοπῆς μνημοσύνου, διστάζουν νὰ κάνουν τὸ ἀποφασιστικὸ βῆμα ποὺ προτείνουν οἱ Ἅγιοι Πατέρες, δηλαδὴ τὸ αὐτονόητο, ποὺ μόνο ὁ κ. Τελεβάντος κάνει ὅτι δὲν βλέπει.

Καὶ λέγω πὼς κάνει ὅτι δὲν τὸ βλέπει, γιατὶ καὶ ὁ ἴδιος συνεχῶς μιλᾶ γιὰ «λαϊκὸ Οἰκουμενισμό», γιὰ ἀπαράδεκτες συμπροσευχές, οἱ ὁποῖες ἀπαγορεύονται ἀπὸ τοὺς ἱεροὺς Κανόνες καὶ κατακλύζουν τὰ πάντα. Καὶ δὲν συλλογίζεται, πὼς πρὶν ἀπὸ μερικὲς δεκαετίες, κάθε τι ποὺ γινόταν ἀπὸ τοὺς λίγους οἰκουμενιστὲς ἐπισκόπους, καθίστατο γνωστὸ σὲ ἐλάχιστους, ἀφοῦ γινόταν μακριὰ ἀπὸ τὰ φῶτα τῆς ἄμεσης δημοσιότητας· τὰ ἔβλεπαν λίγοι. Οἱ πολλοὶ (μὴν ἔχοντας τὴν ἀκριβῆ εἰκόνα) ἀμφέβαλαν, δὲν πίστευαν ὅτι ἐγίνοντο, ἔτσι ἀκριβῶς, ὅπως τὰ ἐπληροφοροῦντο· καὶ παρ’ ὅλα αὐτὰ οἱ ἀντιδράσεις ἦσαν τόσο ἰσχυρές, ὥστε οἱ οἰκουμενιστὲς ἡγέτες συμμαζεύονταν, ἀναδιπλώνονταν. Γι’ αὐτὸ καὶ τότε, ἴσως ἐδικαιολογεῖτο κάποια οἰκονομία. Τώρα, ὅμως, συμβαίνει τὸ ἀντίθετο. Μὲ θράσος καὶ ἰταμότητα οἱ οἰκουμενιστὲς συνεχίζουν μὲ γεωμετρικὴ πρόοδο τὶς συμπροσευχές τους, τοὺς θεομίσητους διαλόγους τους, τὶς ἐπαφές τους μὲ τὴν αἵρεση, τὶς ἑνώσεις τους μὲ αἱρετικὲς «ἐκκλησίες» (Ἀντιχαλκηδόνιους καὶ Κόπτες) καὶ τὰ κοινὰ μυστήρια μ’ αὐτούς· καὶ οἱ ἀντιδράσεις εἶναι χλιαρές, ἀνεπαρκεῖς νὰ βάλουν φραγμὸ στὰ οἰκουμενιστικὰ σχέδια. Ἀποδεικνύονται ἀνήμποροι οἱ ὀρθόδοξοι Πατέρες νὰ σταματήσουν τὸν κατήφορο.

Τώρα, πῶς γίνεται ὁ κ. Τελεβάντος νὰ γνωματεύει –διαστρέφοντας τὰ πράγματα– τὰ ἐντελῶς ἀντίθετα; Ὅτι δηλ. ὁ Οἰκουμενισμὸς «παραπαίει», ὅτι ὁ Οἰκουμενισμὸς «εἶναι ἀνήμπορος» καὶ ὅτι ὁ Οἰκουμενισμὸς ἔχει ὑποχωρήσει; Αὐτὸ εἶναι ἀκατανόητο. Δὲν βλέπει ὅτι συντελεῖται ἕνα ὄργιο συμπροσευχῶν; ὅτι οἱ Οἰκουμενιστὲς ἐπίσκοποι ἀδιαλείπτως συμπροσεύχονται; ὅτι διαλέγονται ἀτερμόνως καταπατώντας τοὺς ἱ. Κανόνες τῆς Ἐκκλησίας,  τὴν διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας, τὴν Ἐντολὴ τοῦ ἀπ. Παύλου «αἱρετικὸν ἄνθρωπον μετὰ μίαν καὶ δευτέραν νουθεσίαν ...παραιτοῦ»; ὅτι οἱ πιστοὶ ἔχουν τόσο διαβρωθεῖ, ὥστε νὰ μὴν ἐνδιαφέρονται γιὰ ὅ,τι οἰκουμενιστικὸ γίνεται; ὅτι οἱ συμπολίτες μας, οἱ μαθητές μας στὴν Ἑλλάδα θεωροῦν τοὺς διαλόγους καὶ τὶς συμπροσευχὲς φυσιολογικὸ πρᾶγμα καὶ ἀπόδειξη ἀγάπης; ὅτι οἱ ἐπίσκοποι καὶ οἱ ἱερεῖς δὲν τολμοῦν νὰ μιλήσουν γιὰ Οἰκουμενισμό; ὅτι παρὰ τὶς παρακλήσεις τρέμουν οἱ ποιμένες νὰ κατονομάσουν τοὺς αἱρετικούς;

Πολλὰ «ὅτι» θὰ μποροῦσα νὰ παραθέσω, ἀλλὰ θὰ ἀρκεσθῶ σὲ μιὰ πρόσφατη δήλωση τοῦ μητροπολίτη Μεσσηνίας Χρυσόστομου, ποὺ θρασύτατα μᾶς ἀποκαλύπτει (ὡς ἐκπρόσωπος τῆς ἑλλαδικῆς Ἐκκλησίας στοὺς θεολογικοὺς διαλόγους) ὅτι ἡ συμφωνία ἕνωσης μὲ τοὺς Ἀντιχαλκηδονίους ἰσχύει (ἴσως μὲ τὴν «ἄδεια» τοῦ ἡγέτη τῆς παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ κ. Βαρθολομαίου, τοῦ ὁποίου τὰ «καλὰ» ἔργα ἐγκωμιάζει ὁ κ. Τελεβάντος, παραπλανώντας τοὺς πολλούς). Μᾶς διαβεβαιώνει, λοιπόν, ὁ κ. Σαββᾶτος: «Ἔγινε ὁ διάλογος μὲ τοὺς Ἀντιχαλκηδόνιους. Φτάσαμε σ’ ἕνα consensus θεολογικό (σ.σ. δηλ. συμφωνήσαμε γιὰ τὴν Ἕνωσή μας μὲ τοὺς αἱρετικούς). Ἀπὸ δῶ καὶ πέρα, αὐτὸ τὸ consensus τὸ θεολογικὸ πρέπει νὰ γίνει ποιμαντική. Τί σημαίνει ποιμαντική; Σημαίνει ὅτι πρέπει αὐτὴ ἡ θεολογία νὰ περάσει στὰ λειτουργικὰ κείμενα τῆς Ἐκκλησίας, πρῶτον... Τέλειωσε ὁ θεολογικὸς διάλογος. Καὶ ἀπ’ αὐτὴν τὴν στιγμὴ συζητοῦν πῶς αὐτὰ τὰ πράγματα θὰ γίνουν ἀποδεκτὰ ἀπὸ τὴν ἐκκλησιαστικὴ συνείδηση καὶ τῶν ἀντιχαλκηδονίων καὶ τῶν Ὀρθοδόξων, γιὰ νὰ ξεκινήσει μιὰ διαδικασία ποιμαντικῆς». (Νὰ πονηρευτοῦμε, πὼς ὄργανο αὐτῆς τῆς ποιμαντικῆς εἶναι οἱ νεωτερισμοὶ τῆς μετα-πατερικῆς θεολογίας;).

Κι ὅμως «κάποιοι» μᾶς διαβεβαίωναν πὼς ἡ συμφωνία μὲ τοὺς Ἀντιχαλκηδόνιους ἔχει ἐγκαταλειφθεῖ!

Θὰ περίμενα ἀπὸ τὸν κ. Τελεβάντο, ὁ ὁποῖος θεωρεῖ τὸν ἑαυτό του εἰδικὸ στὴν κριτικὴ βιβλίων (γι’ αὐτὸ καὶ ἀσχολεῖται μὲ αὐτὸ τὸ εἶδος ἐπιτυχῶς), νὰ μὴν ἀφήσει τὴν προκατάληψή του νὰ τὸν ὁδηγήσει σὲ ἀπόρριψη συμπερασμάτων βιβλίου ποὺ δὲν διάβασε. Γιατὶ αὐτὸ τὸν ἐκθέτει. Ἂς διαβάσει πρῶτα τὸ βιβλίο, τὸ γεμᾶτο ἀπὸ θέσεις Ἁγίων Πατέρων, κι ἂς κάνει τὸν κόπο νὰ μᾶς παρουσιάσει κι αὐτὸς τὴν ἀντίκρουση τῶν συμπερασμάτων τοῦ π. Εὐθύμιου, ὄχι μὲ δικό του λόγο καὶ ἑρμηνεῖες, ἀλλὰ μὲ θέσεις τῶν Πατέρων· γιατὶ βλέπω –ὅσο παρακολουθῶ τὰ γραπτά του– ὅτι ἡ κατοχύρωση, τῶν ὅσων γράφει, μὲ γνῶμες Ἁγίων εἶναι μηδαμινή. Ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία πάντα πορεύεται, ὄχι στηριζόμενη στὴ γνώμη μεμονωμένων πιστῶν ἢ ποιμένων, ποὺ γιὰ ποιμαντικοὺς λόγους τήρησαν κάποια «γραμμή», ἀλλὰ  στὴν γνώμη πάντων τῶν Ἁγίων (consensus patrum).

Σημάτης Παναγιώτης

ΤΑ ΣΧΕΔΙΑ ΤΩΝ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΩΝ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΛΩΣΗ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ ΜΕΣΩ ΤΩΝ ΔΙΑΛΟΓΩΝ

ΩΜΕΣ ΚΑΙ ΕΚΘΕΜΕΛΙΩΤΙΚΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΥΠΟΣΤΑΣΗ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ

«ΑΠΟΚΑΛΥΨΕΙΣ» ΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ ΜΕΣΣΗΝΙΑΣ κ. ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ

Ο ΜΕΣΣΗΝΙΑΣ ΕΚΠΡΟΣΩΠΕΙ ΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ ΣΤΟΥΣ ΔΙΑΛΟΓΟΥΣ

Προχθές, ἀναρτήθηκε στὸ διαδίκτυο ἡ τελευταία συνέντευξη τοῦ Μητροπολίτη Μεσσηνίας κ. Χρυσοστόμου, μὲ τοὺς δημοσιογράφους Νῖκο Παπαχρήστου καὶ Ἀντώνη Τριανταφύλλου. Σ’ αὐτήν, μίλησε γιὰ πολλὰ θέματα, ὅπως γιὰ τὴν ὑπόθεση τοῦ Καθηγουμένου Ἐφραίμ, τὶς σχέσεις Ἐκκλησίας–Πολιτείας καὶ τὴν προοπτικὴ συγκλίσεως Πανορθοδόξου Συνόδου.

Ἀποκάλυψε πὼς τὰ ἀποτελέσματα τοῦ Διαλόγου μὲ τοὺς Ἀντιχαλκηδόνιους μονοφυσίτες, ἰσχύουν στὸ ἀκέραιο(!), δὲν ἔχουν ἐγκαταληφθεῖ· ἁπλὰ γίνεται προσπάθεια νὰ βρεθεῖ τρόπος νὰ περάσουν οἱ ἀποφάσεις αὐτὲς στὸ λαό!!! (Ἡ ἀπόφαση γιὰ ἕνωση μὲ τοὺς Ἀντιχαλκηδόνιους ἐδέχθη ἔντονη κριτικὴ, γι’ αὐτὸ καὶ οἱ «ὀρθόδοξοι» ἡγέτες καὶ ὅσοι τοὺς ἀκολουθοῦν, ἔχουν δώσει τὴν αἴσθηση ὅτι ἡ ἀπόφαση ἐγκαταλήφθηκε. Ταῦτο ὅμως, ἐντάσσεται στὴν δόλια τακτικὴ τῶν οἰκουμενιστῶν νὰ κάνουν πὼς ὑποχωροῦν (ἀλλὰ μόνο λεκτικά), ὅταν δέχονται ἰσχυρὲς ἀντιδράσεις).

Τὸ ποίμνιο δὲν δικαιοῦται, κατὰ τὸν Μεσσηνίας κ. Σαββᾶτο, νὰ συμμετέχει στὰ τῶν Διαλόγων ἢ νὰ τὰ γνωρίζει, γιατὶ εἶναι «βαθειὰ» θεολογικὰ πράγματα, ποὺ μόνο οἱ ἐπίσκοποι τῆς περιωπῆς τοῦ Μεσσηνίας μποροῦν νὰ τὰ κατανοοῦν, καὶ ἂν προσφερθοῦν στὸ λαό, σὲ ἀνθρώπους μὲ «ἰδεοληπτικές, θρησκειοληπτικὲς καὶ ἰδεολογικὲς προκαταλήψεις», θὰ κακοποιήσουν τὸ κείμενο τοῦ Διαλόγου, κινδυνεύει τὸ «κείμενο νὰ γίνει διάτρητο»! Ὁ λαός, λοιπόν, πρέπει νὰ ἀποδέχεται τὶς ἀποφάσεις τῆς Ἐκκλησίας· καὶ ὅταν λέει Ἐκκλησία, φαίνεται καθαρὰ ὅτι στὸ μυαλό του ἐννοεῖ κυρίως τὴν Σύνοδο τῶν ἐπισκόπων.

Καὶ λέγει: ὅταν «καταλήξουμε σὲ ἕνα consensus ἀπόψεων καὶ ἀντιλήψεων» (πουθενὰ γιὰ ἀποδοχὴ τῶν Ὀρθοδόξων θέσεων καὶ γιὰ μετάνοια τῶν αἱρετικῶν), τότε «θὰ χρειαστεῖ, εἶπε, ἕνας πάρα πολὺ μεγάλος χρόνος, ἴσως διπλάσιος καὶ τριπλάσιος χρονικὰ ἀπ’ αὐτὸν ποὺ ἔχουμε σήμερα, ὡς χρόνο Διαλόγου, γιὰ νὰ τὸ ἀφομοιώσει ἡ Ἱεραρχία της, νὰ τὸ ἀφομοιώσουν οἱ ποιμένες τῆς Ἐκκλησίας, (οἱ ὁποῖοι, ὅταν τὸ ἀφομοιώσουν) τότε θὰ κληθοῦν νὰ τὸ ποῦν στὸν κόσμο καὶ νὰ κάνουν τὸν κόσμο κοινωνό»!

Ἔχει ἀπωθήσει στὸ βάθος τῆς συνειδήσεώς του τὴν ὀρθόδοξη ἐκκλησιολογία καὶ τοὺς Κανόνες τῆς Ἐκκλησίας, τὴν διαχρονικὴ δηλ. συνείδηση τῆς Ἐκκλησίας, ποὺ θέλουν τὸ λαὸ «φύλακας τῆς Πίστεως»· φύλακα μάλιστα, κυρίως ἀπὸ ἐπισκόπους ποὺ ἔχουν ξεχάσει ὅτι ἀποστολή τους, δὲν εἶναι οἱ συμπροσευχὲς μὲ τοὺς ἑτερόδοξους, ἀλλὰ ἡ προφύλαξη τοῦ ποιμνίου ἀπὸ τοὺς ἑτερόδοξους. Δὲν διστάζει, βέβαια, σὲ ἄλλο σημεῖο νὰ ὁμιλεῖ γιὰ «Ὀρθόδοξη Παράδοση» καὶ «κανονικὴ Παράδοση τῆς Ἐκκλησίας» καὶ νὰ ἐπικαλεῖται τοὺς Ἱ. Κανόνες, ὅταν πρόκειται  νὰ ὑποστηρίξει τὶς θέσεις του.

Μίλησε γιὰ τὸ Πρωτεῖο, σύμφωνα μὲ τὶς θέσεις ποὺ ἀναπτύχθησκαν στὴ Ραβέννα καὶ στὴν Ἐλοῦντα τῆς Κρήτης, θέσεις ποὺ καταδικάστηκαν ἀπὸ Ἐπισκόπους, ἁγιορεῖτες Πατέρες, ἱερεῖς, καθηγητὲς Πανεπιστημίου, θεολόγους καὶ λαϊκούς.

Ἐφαρμόζει τὴν νεοταξικὴ λογική, τῆς ἐνοχοποίησης ὅσων ἐλέγχουν τὶς ἀντικανονικὲς ἐνέργειες τῶν ἡγητόρων τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καὶ διαμαρτύρονται γι’ αὐτές. Ἔτσι, ἐλαφρᾷ τῇ καρδίᾳ, ἀποδέχτηκε τὴν ἐρώτηση–τοποθέτηση τοῦ δημοσιογράφου κ. Παπαχρήστου, ὅτι οἱ ἀντι-οικουμενιστὲς ...τρομοκρατοῦν τοὺς οἰκουμενσιτὲς ἐπισκόπους ποὺ συμμετέχουν στοὺς θεολογικοὺς διαλόγους, γιὰ τοὺς δικούς τους σκοπούς!!!

Ἰσχυρίχτηκε, πὼς ἡ Σύνοδος τὸν δικαίωσε γιὰ τὶς αἱρετίζουσες θέσεις περὶ «μίας καὶ διηρημένης Ἐκκλησίας», τὶς ὁποῖες ἐξέφρασε καὶ γιὰ τὶς ὁποῖες ἡ ΦΕΚΦ κατέθεσε ἐναντίον του Μηνυτήρια ἀναφορά, γιὰ τὶς ἴδιες θέσεις δέ, συνεπίσκοποί του καὶ καθηγητὲς Πανεπιστημίου, καὶ διαμαρτυρήθηκαν καὶ τὸν κατήγγειλαν στὴν Ἱ. Σύνοδο!

Ἀπομαγνητοφωνήσαμε ἕνα μεγάλο τμῆμα τῆς συνέντευξης καὶ τὸ δημοσιεύουμε, γιὰ νὰ φανεῖ ποιοί εἶναι οἱ ἐκπρόσωποί μας στοὺς Διαλόγους καὶ στὸ σῶμα τῆς Ἱεραρχίας τῆς Ἐκκλησίας. Ἐπίσκοποι, ποὺ δὲν ἔχουν καμιὰ σχέση μὲ τοὺς Ἁγίους Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας, ποὺ ἔμμεσα κατηγοροῦν τοὺς Ἁγίους οἱ ὁποῖοι ἀρνοῦνταν νὰ κάνουν διάλογο μὲ αἱρετικούς, γιατὶ (κατὰ τὴν λογική του) ὅσοι ἀρνοῦνται αὐτοὺς τοὺς ἐνδοτικοὺς καὶ ἀντι-εὐαγγελικοὺς Διαλόγους, δὲν κατέχουν τὴν ἀλήθεια! Καὶ αὐτοὶ ποὺ ἀρνήθηκαν τοὺς Διαλόγους ἦταν Ἅγιοι Πατέρες.

Προτάξαμε τὸ Β΄ μέρος ὅσων ἀπομαγνητοφωνήσαμε, γιατὶ ἐκεῖ ἀναφέρονται θέματα σχετικὰ μὲ τοὺς καταστροφικοὺς (ὅπως γίνονται) Διαλόγους μὲ τοὺς αἱρετικούς. Γι’ αὐτὸ τὸ τμῆμα θὰ ἀκολουθήσει μιὰ ἀναλυτικότερη δημοσίευση. (Οἱ ὑπογραμμίσεις μέσα στὸ κείμενο εἶναι δικές μας).

Τὰ δύο Video τῆς συνέντευξης ὑπάρχουν στὶς διεθύνσεις:

http://www.amen.gr/index.php?mod=x-video&op=viewv&id=8   καὶ http://www.amen.gr/index.php?mod=x-video&op=viewv&id=9

 

Η   Σ Υ Ν Ε Ν Τ Ε Υ Ξ Η

Β΄μέρος:

Τριανταφύλλου Ἀντ. (δημ.): Ἐκτὸς ἀπὸ τὸν ἐσωτερικὸ διάλογο τῆς Ἐκκλησίας ὑπάρχει καὶ ὁ ἐξωτερικὸς διάλογος μὲ τὴν δυτικὴ Ἐκκλησία...

Μεσσηνίας Χρυσόστομος: Πάντα ἡ Ἐκκλησία διελέγετο καὶ πρὸς τὰ ἔξω καὶ πρὸς τὰ μέσα. Πάντα. Ἂν διαβάσουμε τὰ ἔργα τῶν Πατέρων, πάντα εἶχε διάλογο μὲ τοὺς σχισματικούς, μὲ τοὺς αἱρετικούς, μὲ τοὺς ἀποσυνάγωγους. Διαβᾶστε τὸν Μ. Βασίλειο, διαβᾶστε τὸν Ἰωάννη τὸν Χρυσόστομο. Γιατὶ τὸ κάνει αὐτὸ ἡ Ἐκκλησία; Τὸ κάνει γιατὶ ἔχει συνείδηση ὅτι αὐτὸ ποὺ κατέχει ἡ ἴδια ὡς ἀλήθεια, εἶναι ἡ μία καὶ μοναδικὴ ὁδὸς πρὸς σωτηρίαν. Καὶ κάθε ἕνας ὁ ὁποῖος γιὰ τὸν ὁποιοδήποτε λόγο βγαίνει ἐκτὸς Ἐκκλησίας ἢ διαφοροποιεῖται ἀπὸ τὴν διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας, ἐκείνη πρέπει μέσα ἀπὸ μιὰ διαδικασία διαλόγου, ποὺ σημαίνει σεβασμὸς τῆς ἐλευθερίας καὶ τῶν ἀπόψεων τοῦ ἄλλου, νὰ πείσει αὐτοὺς τοὺς ἀνθρώπους, τὶς ὁμάδες, τὶς Ἐκκλησίες (πεῖτε το ὅπως θέλετε, χαρακτηρεῖστε το ὁμολογίες), νὰ τοὺς πείσει ὅτι πρέπει νὰ βρεῖτε, τί πρᾶγμα; τὴν ἀρχὴ ἀπὸ ἐκεῖ ποὺ διαφοροποιηθήκατε, ὥστε νὰ συνειδητοποιήσετε ὅτι ἐσεῖς φύγατε. Κι αὐτὸς εἶναι ὁ σκοπὸς τοῦ Διαλόγου. Δὲν εἶναι, οὔτε συζητοῦμε 10 ἄτομα γιὰ νὰ φτιάξουμε μιὰ κολλεγιὰ μεταξύ μας..., οὔτε γιατὶ κάνουμε ἐκκλησιαστικὴ διπλωματία, ὅπως ἀκούω καὶ διαβάζω νὰ δηλώνουν ὁρισμένοι ὀρθόδοξοι ἀρχιερεῖς, οὔτε ἔχουμε τὴν δυνατότητα ἢ τὴν πολυτέλεια μέσα σ’ ἕνα τέτοιο πλουραλισμὸ ἀπόψεων, θέσεων, ἐκφράσεων θεολογικῶν καὶ πολλῷ μᾶλλον ἐνημέρωσης μέσα ἀπὸ τὰ σάϊτ, νὰ πιστεύουμε ὅτι μποροῦμε νὰ εἴμαστε ἐνδοτικοὶ καὶ ὑποχωρητικοὶ σὲ ὁρισμένα πράγματα.

Παπαχρήστου Ν. (δημ.): Κάποιοι δείχνουν νὰ φοβοῦνται τὸν διάλογο ἢ νὰ τοὺς ἐνοχλεῖ ὁ διάλογος.

Μεσσηνίας Χρυσόστομος: Ἡ Παράδοση καὶ ἡ διδασκαλία τῶν Πατέρων ἔχει δείξει ὅτι αὐτοὶ ποὺ φοβοῦνται τὸν διάλογο ἢ τὸν ἀποφεύγουν τὸν διάλογο, δὲν ἔχουνε ἑδραιωθεῖ στὴν πίστη τους. Καὶ δὲν πιστεύουν ὅτι κατέχουν τὴν ἀλήθεια. Ἄρα λοιπόν, θὰ πρέπει πρῶτα νὰ διερωτηθοῦν οἱ ἴδιοι ὲὰν ὄντως πιστεύουν αὐτὸ τὸ ὁποῖο ὁμολογοῦν ἢ ἀμφιβάλλουν.

Παπαχρήστου Ν.: Καὶ ὁ διάλογος μὲ τοὺς Ρωμαιοκαθολικούς, γιατὶ ἐκεῖ ἀκριβῶς εἶναι καὶ οἱ ἐνστάσεις τους, ὅπως διεξάγεται, σὲ ποιά πορεία εἶναι;... γιατὶ φαίνεται ὅτι κάπου ἔχει παγώσει...

Μεσσηνίας Χρυσόστομος: Δὲν ἔχει παγώσει. Ὁ διάλογος σήμερα μὲ τοὺς Ρωμαιοκαθολικούς, βρίσκεται σὲ μιὰ πολὺ δύσκολη καμπή. Ἔχουμε μπεῖ νὰ συζητοῦμε τὸ πρόβλημα τὸ ὁποῖο ἀπὸ τὸ 1054 δημιούργησε τὴν ὁριστικὴ ρήξη μεταξὺ ἀνατολικῆς καὶ δυτικῆς Ἐκκλησίας. Καὶ εἶναι τὸ πρόβλημα τοῦ Πρωτείου. Πρέπει νὰ ποῦμε ὅτι μέσα ἀπὸ τὰ κείμενα τὰ ὁποῖα ἔχουν ἐκδοθεῖ..., οἱ Ρωμαιοκαθολικοὶ ἔχουν ἀποδεχθεῖ ὅτι στὴν Ἐκκλησία πάντα ὑπῆρχε Πρωτεῖο, ὄχι μόνο του, ἀλλὰ σὲ σχέση μὲ τὴν λειτουργία τῆς Συνόδου. Αὐτὸ τὸ ὁποῖο αὐτὴ τὴν στιγμὴ δὲν μποροῦν, ὄχι ν’ ἀποδεχθοῦν, ἀλλὰ εἶναι στὸ βάθος κατανόησης, εἶναι πῶς αὐτὸ τὸ Πρωτεῖο μιᾶς τοπικῆς Ἐκκλησίας, δὲν μπορεῖ νὰ γίνει Πρωτεῖο Καθολικῆς Ἐκκλησίας, τῆς Καθολικότητος τῆς Ἐκκλησίας, χωρὶς νὰ εἶναι ἐνταγμένο σὲ μιὰ Συνοδικὴ διαδικασία.

Εἶναι σὰν νὰ λέμε, προσέξτε, χρησιμοποιῶ μιὰ εἰκόνα πολὺ ἁπλῆ γιὰ καταλάβουμε ποιό εἶναι τὸ πρόβλημα. Ζητοῦμε ἀπὸ μία Ἐκκλησία, τοὺς Ρωμαιοκαθολικούς, νὰ κατανοήσουν πῶς λειτουργεῖ ἡ Σύνοδος, ὅτι μπορεῖ μέσα σ’ αὐτὸ τὸ σῶμα ν’ ἀμφισβητεῖ ὁ ἕνας τὸν ἄλλον, ὅλοι μαζὶ ν’ ἀμφισβητοῦμε τὸν Πρῶτο, ὁ Πρῶτος μπορεῖ ν’ ἀμφισβητεῖ ἐμᾶς, ἀλλὰ μέσα ἀπὸ αὐτὴ τὴν διαδικασία διαλόγου καὶ συζητήσεων, θὰ φτάσουμε σ’ ἕνα σημεῖο ποὺ θὰ εἴμαστε ὁμόφρονες. Αὐτὸ λοιπόν, ἡ Καθολικὴ Ἐκκλησία δὲν μπορεῖ νὰ τὸ συνειδητοποιήσει, πῶς λειτουργεῖ. Γιατί; Γιατὶ ἀπὸ τὸ 900 μ.Χ. περίπου καὶ ἑξῆς, δὲν εἶχαν Σύνοδο στὴν λειτουργία τους. Ἐπεβλήθη ἕνα πρόσωπο τὸ ὁποῖο τὶς ἀπόψεις του τὶς ἐπέβαλε. Εἶναι λοιπόν, σὰν νὰ λέμε σ’ ἕνα παιδὶ νὰ τοῦ δώσουμε ἕνα παιχνίδι, καὶ νὰ τοῦ ποῦμε νὰ τὸ συναρμολογήσει καὶ νὰ φτιάζει ἀπὸ αὐτὸ τὸ παιγνίδι ἕνα ἄλογο. Ἂν τὸ παιδὶ δὲν ἔχει δεῖ τὸ ἄλογο, πῶς θὰ τὸ φτιάξει καὶ θὰ τὸ συναρμολογήσει;

Εἶναι λοιπόν, ἡ Ὀρθόδοξη Παράδοση, ἡ κανονικὴ Παράδοση τῆς Ἐκκλησίας, ἡ ὁποία ἔρχεται μέσα ἀπὸ κείμενα, μέσα ἀπὸ διαδικασίες νὰ πείσουμε (σ.σ. τοὺς ἑτερόδοξους), αὐτὸς εἶναι ὁ σκοπὸς τοῦ διαλόγου, νὰ τοὺς πείσουμε ὅτι, κοιτάξτε, αὐτὸ ποὺ χάσατε καὶ ποὺ δὲν εἶναι πλέον στὴν Παράδοσή σας, θὰ τὸ ἀναζητήσετε πηγαίνοντας λίγο πιὸ πίσω, ὅπου τὰ κείμενα αὐτὰ κι ἐσεῖς τὰ ἀποδεχόσαστε κι ἐμεῖς τ’ ἀποδεχόμεθα. Κοιτάξτε λοιπόν, πῶς λειτουργοῦσε ἡ Ἐκκλησία τῆς Ρώμης ἢ ἡ Ἐκκλησία τῆς Δύσης, μὲ βάση τὰ κείμενα αὐτά· καί, ὅταν αὐτὸ ἀρχίζει καὶ ὡριμάζει μέσα στὴ συνείδηση τὴν θεολογικὴ τῆς Ἐκκλησίας κι ἀποτυπώνεται σ’ ἕνα χαρτί, τότε γίνεται ἕνα βῆμα.

Δὲν εἶναι σκοπός μας σὲ κάθε συνάντησή μας νὰ βγάζουμε ἕνα κείμενο καὶ οὔτε εἶναι σκοπός μας αὐτὸ τὸ κείμενο νὰ γίνεται διάτρητο ἀπὸ τὶς ὁποιεσδήποτε ἰδεοληπτικές, θρησκειοληπτικὲς καὶ ἰδεολογικὲς προκαταλήψεις ποὺ ἔχει ὁ κάθε ἀναγνώστης τοῦ κειμένου. Τὰ κείμενα αὐτὰ τίθενται στὴν διάθεση τῶν Ἐκκλησιῶν, οἱ Ἐκκλησίες μέσῳ τῆς Συνοδικῆς ὁδοῦ –ἐὰν τὶς σεβόμεθα τὴν συνοδικὴ ὁδὸ– ἔχει δικαίωμα νὰ ἐπιφέρει παρατηρήσεις, νὰ κάνει προσθῆκες, νὰ κάνει ἀφαιρέσεις γιὰ νὰ καταστεῖ ἐπίσημο κείμενο ἑνὸς θεολογικοῦ διαλόγου.

Παπαχρήστου Ν.: Τώρα ἐσεῖς (ὡς ἐκπρόσωπος τῆς Ἐκκλησίας μας) ἔχετε βρεθεῖ στὸ στόχαστρο ἀδελφῶν σας ἀρχιερέων, ὑπῆρξε κάποιος ποὺ σᾶς χαρακτήρισε σχεδὸν βλάσφημο..., καὶ ὑπῆρξε μιὰ σειρὰ ἀλληλογραφίας μὲ ἀδελφούς σας ἀρχιερεῖς. Γιατί φαίνεται ὅτι στὸ ἐσωτερικὸ τῆς Ἱεραρχίας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, ἐνῶ ὑπάρχει μιὰ ἐπίσημη βούληση γιὰ τὴ συμμετοχὴ στὸ διάλογο, τὴν ἴδια στιγμῆ ὐπάρχει κι ἕνα ἔντονο ρεῦμα ποὺ λέει, ναὶ μὲν στὸ διάλογο, ἀλλὰ στὴν πραγματικότητα ἐργάζεται γιὰ νὰ μὴ γίνεται ὁ διάλογος; Ἐντάσσεται κι αὐτό στὴν πολυφωνία...;

Μεσσηνίας Χρυσόστομος: Κατ’ ἀρχὴν θέλω νὰ σᾶς πῶ τὸ ἑξῆς. Ποτὲ δὲν ἀρνήθηκα νὰ δώσω ἐξηγήσεις σ’ ὅποιον μοῦ τὶς ζήτησε. Ποτὲ δὲν ἤμουνα ἀντίθετος στὸ νὰ διαλεχθῶ... Ἐκεῖνο ποὺ δὲν μπορῶ νὰ δεχθῶ εἶναι ὅτι, ἐπίσκοπος πρὸς συνεπίσκοπο νὰ τὸν χαρακτηρίζει, ὄχι μὲ τὴν λέξη αἱρετικός, ἀλλὰ ὅτι πρέπει ν’ ἀφήσει τὸ θυσιαστήριο καὶ νὰ φύγει κι ἀπὸ τὴν Σύνοδο, γιατὶ ἐξέφρασε μιὰ διαφορετικὴ ἴσως ἀντίληψη ἢ ἑρμηνεία ἑνὸς πράγματος. (σ.σ. Κι ἂν αὐτὴ ἡ διαφορετικὴ ἀντίληψη ἢ ἑρμηνεία ἐπαναλαμβάνεται πεισμόνως καὶ ἀποτελεῖ αἵρεση;). Καὶ δὲν μπορῶ νὰ τὸ δεχθῶ, ὅταν αὐτὰ τὰ πράγματα λέγονται μὲ τόσο ἀπόλυτο καὶ ἀποφθεγματικὸ τρόπο. Ἐγὼ ὅ,τι ἔχω νὰ πῶ, τὸ θέτω σὲ δημόσιο διάλογο, μέχρι στιγμῆς δὲν ἔχω δεῖ κανένα νὰ θελήσει νὰ κάνουμε αὐτὸ τὸν διάλογο, γιὰ ὁποιαδήποτε ἀπὸ τὰ θέματα τὰ ὁποῖα ἔχω θίξει, ἀκούω κριτικές, ἀκούω ἐπικρίσεις, ἀκούω κατακρίσεις, ἀλλὰ δὲν ἔχω ἀκούσει κάποιον νὰ ἔρθει νὰ μοῦ πεῖ, ὅτι ἔλα νὰ μιλήσουμε, νὰ δοῦμε τί εἶναι αὐτό.

Δύο φορὲς ποὺ ἐκλήθην ἀπὸ τὴν Ἱεραρχία νὰ ἐνημερώσω γιὰ τὸ θέμα τοῦ διαλόγου μὲ τοὺς Ρωμαιοκαθολικούς, τὸ ἔκανα. Καὶ ἡ Ἱεραρχία ὁμόφωνα, χωρὶς κανένας ἀπὸ τοὺς παρόντες συνεπισκόπους μου δὲν ἔφερε ἀντίρρηση ἢ δὲν ἀμφισβήτησε αὐτὰ τὰ ὁποῖα εἶπα. Κι ἀκόμα ὅταν ἡ Διαρκὴς Ἱ. Σύνοδος μᾶς κάλεσε νὰ συζητήσουμε τὸ θέμα, ἀπεφάνθη ὅτι δὲν ἔχω καμία ἐκκλησιολογικὴ ἀπόκλιση.

Ὡς ἐκ τούτου λοιπόν, ὅποιοι ἄλλοι κληρικοὶ ἢ λαϊκοὶ νομίζουν πὼς δὲν τοὺς ἱκανοποιεῖ μιὰ τέτοια ἀπόφαση καὶ πολλῷ μᾶλλον δὲν τοὺς ἱκανοποιεῖ μιὰ ἀπόφαση τῆς Ἱεραρχίας γιὰ τὴν συνέχιση τοῦ διαλόγου, τότε εἶναι δικό τους θέμα τὸ πῶς θέτουν καὶ κατανοοῦν τὴ σχέση τους σὲ ἀναφορὰ πρὸς τὴν Ἱ. Σύνοδο.

Τώρα νὰ πῶ, γιατί ὑπάρχει αὐτὴ ἡ ἀντίδραση ἐκ μέρους ὁρισμένων ἱεραρχῶν ἢ ἡ παρανόηση λειτουργίας τοῦ διαλόγου. Εἶναι ἀλήθεια ὅτι ὑπάρχει ἕνα ἔλλειμμα ἐνημέρωσης. Κι αὐτὸ γιατί; Διότι εἶναι πολὺ δύσκολο τὰ κείμενα ποὺ βγαίνουν θεολογικὰ νὰ τὰ ἀναλύσεις καὶ νὰ γίνουν κατανοητὰ στὸν κόσμο. Αὐτὸ ὅμως εἶναι ἕνα θέμα ποὺ τὸ ἀντιμετωπίζουμε καὶ οἱ Ὀρθόδοξοι καὶ οἱ Ρωμαιοκαθολικοί. Εἶναι αὐτὸ ποὺ πολλὲς φορὲς λέμε τὸ θέμα τῆς ἐκκλησιαστικῆς ἀποδοχῆς τῶν κειμένων τοῦ διαλόγου... Ὅμως δὲν εἶναι δυνατὸν ἔτσι ὅπως εἶναι δομημένα τὰ κείμενα νὰ γίνει ἑρμηνεία τους πρὸς τὰ ἔξω. Αὐτὸ ποὺ υἱοθέτησε ὁ μακαριώτατος, σὲ κάθε Ἱεραρχία, ἐὰν ὑπάρχει κάποιο πρόβλημα ἀναφορικὰ μὲ τὸ διάλογο, ὁ ἀντίστοιχος ἐκπρόσωπος τοῦ διαλόγου νὰ ἐνημερώνει τὸ σῶμα τῆς Ἱεραρχίας γιὰ τὸ τί ἔχει γίνει καὶ σὲ ποιά θέση βρισκόμαστε, νομίζω ὅτι εἶναι ἡ καλύτερη λύση γιὰ νὰ μὴν ὑπάρξουν παρεξηγήσεις καὶ παρερμηνεῖες.

Τριανταφύλλου Ἀντ.: ... Ὁ διάλογος ἔχει κάποιο τέλος, ἔχει κάποιο σκοπό;... Ἐφ’ ὅσον δὲν ὑπάρχει καὶ κάποιο σημεῖο ἐπαφῆς (γιατὶ καὶ ἐσεῖς μᾶς εἴπατε ὅτι βρίσκονται οἱ διαπραγματεύσεις σὲ μιὰ πολὺ κρίσιμη καμπή), ἐνδεχομένως νὰ μὴν μπορεῖ νὰ ὑπάρξει καὶ συμφωνία...

Μεσσηνίας Χρυσόστομος: Ναί, ἀλλὰ ἐκτὸς ἀπὸ διαφωνίες, ὑπάρχουν πολλὰ ἄλλα θέματα στὰ ὁποῖα ἔχει ὑπάρξει συμφωνία.

Τριανταφύλλου Ἀντ.: Γιὰ τὸ ἴδιο τὸ ποίμνιο, γιατὶ ἡ Ἐκκλησία δὲν εἶναι μόνο ... (σ.σ. οἱ κληρικοί).

Μεσσηνίας Χρυσόστομος: Τὸ ἴδιο τὸ ποίμνιο δὲν μπορεῖ αὐτὴ τὴν στιγμὴ νὰ ἀποφανθεῖ περὶ τοῦ διαλόγου, διότι ἀκόμα βρισκόμαστε σὲ μία ἐπεξεργασία ἀποτύπωσης καὶ διατύπωσης μιᾶς κοινῆς ἀντίληψης καὶ προσέγγισης αὐτῶν ποὺ μᾶς χωρίζουν. Δὲν εἶναι ὁ σκοπὸς τοὺ θεολογικοῦ διαλόγου, νὰ κάνει τὴν ποιμαντικὴ τῶν διαλόγων. Αὐτὸ εἶναι ἕνα τρίτο στάδιο. Μετὰ ἀπὸ τὸ θεολογικὸ διάλογο, ἐὰν καταλήξουμε κάπου, γιατὶ μπορεῖ καὶ νὰ μὴν καταλήξουμε, καὶ νὰ κρίνουμε ὅτι θεολογικὰ δὲν μποροῦμε νὰ κάνουμε κανένα βῆμα ἄλλο καὶ νὰ σταματήσει ὁ διάλογος. Αὐτὸ δὲν θὰ τὸ πῶ ἐγὼ ὅμως. Μπορεῖ νὰ τὸ ἐκφράσω μέσα στὴν ὁλομέλεια τοῦ διαλόγου τῆς Μ.Θ.Ε., ἀλλὰ αὐτὸ πρέπει νὰ γίνει ἀποδεκτὸ καὶ ἀπὸ τοὺς ἄλλους..., ὅτι ἔχουμε θεολογικὸ ἀδιέξοδο.

Ἂν δηλαδὴ τὸ δικό μου μυαλὸ φτάνει μέχρι ἐδῶ, καὶ ὑπάρχει ἕνας ἄλλος ἄνθρωπος ποὺ τὸ μυαλό του μπορεῖ νὰ φτάσει δέκα μέτρα μακρύτερα, ἐννοῶ ἑρμηνευτικά, μπορῶ ἐγὼ νὰ δεσμεύσω τὸ σῶμα τῶν θεολόγων... Ἂν λοιπόν, ποῦμε ὅτι προχώρησε ὁ διάλογος καὶ καταλήξαμε σὲ ἕνα consensus ἀπόψεων καὶ ἀντιλήψεων, αὐτὸ θὰ τὸ πάρει ἡ Ἐκκλησία Συνοδικά, τὸ ὁποῖο θὰ χρειαστεῖ ἕνας πάρα πολὺ μεγάλος χρόνος, ἴσως διπλάσιος καὶ τριπλάσιος χρονικὰ ἀπ’ αὐτὸν ποὺ ἔχουμε σήμερα, ὡς χρόνο διαλόγου, γιὰ νὰ τὸ ἀφομιώσει ἡ Ἱεραρχία της, νὰ τὸ ἀφομοιώσουν οἱ ποιμένες τῆς Ἐκκλησίας, οἱ ὁποῖοι ποιμένες τῆς Ἐκκλησίας (ὅταν τὸ ἀφομοιώσουν), τότε θὰ κληθοῦν νὰ τὸ ποῦν στὸν κόσμο καὶ νὰ κάνουν τὸν κόσμο κοινωνό.

Μὲ τὴν ἴδια διαδικασία γίνεται καὶ ἡ ἔννοια τοῦ σχίσματος. Τὸ σχίσμα ἔγινε τὸ 1054· ξέρετε ὅτι (μέχρι καὶ) τὸν 19ο αἰῶνα ὁ κόσμος δὲν εἶχε καταλάβει τὶ εἶναι τὸ σχίσμα μεταξὺ τῶν δύο Ἐκκλησιῶν;... Θὰ πῶ τὸ ἑξῆς παράδειγμα. Φτάσαμε σ’ ἕνα consensus θεολογικό. Ἀπὸ δῶ καὶ πέρα, αὐτὸ τὸ consensus τὸ θεολογικὸ πρέπει νὰ γίνει ποιμαντική. Τί σημαίνει ποιμαντική; Σημαίνει ὅτι πρέπει αὐτὴ ἡ θεολογία νὰ περάσει στὰ λειτουργικὰ κείμενα τῆς Ἐκκλησίας, πρῶτον. Μὰ ὁ διάλογος σταμάτησε, τέλειωσε ὁ θεολογικὸς διάλογος. Καὶ ἀπ’ αὐτὴν τὴν στιγμὴ συζητοῦν πῶς αὐτὰ τὰ πράγματα θὰ γίνουν ἀποδεκτὰ ἀπὸ τὴν ἐκκλησιαστικὴ συνείδηση καὶ τῶν ἀντιχαλκηδονίων καὶ τῶν Ὀρθοδόξων, γιὰ νὰ ξεκινήσει μιὰ διαδικασία ποιμαντικῆς.

Παπαχρήστου Ν.: ...Γύρω ἀπὸ τὸ διάλογο συναντιοῦνται διάφορες δράσεις, κινήσεις... Εἴχαμε πρὶν δυὸ χρόνια τὸ κείμενο ποὺ κυκλοφοροῦσε, ἡ «Ὁμολογία Πίστεως κατὰ τοῦ Οἰκουμενισμοῦ», οἱ ἀντι-οἰκουμενιστικοὶ (ὅπως ὀνομάζονται κύκλοι) φαίνεται νὰ ἔχουν μιὰ ἔντονη παρουσία τὰ τελευταῖα χρόνια· θεωρεῖται ὅτι γύρω ἀπὸ αὐτὴν τὴν διαδικασία, εἴπατε ὅτι δὲν ὑπάρχει ἐνημέρωση, μήπως λοιπόν, αὐτὴ ἡ ἔλλειψη ἐνημέρωσης ἐπιτρέπει σὲ κάποιους νὰ ἑρμηνεύουν, ἐνδεχομένως καὶ νὰ παρερμηνεύουν τὸ τί συμβαίνει αὐτὴν τὴν ὥρα γιὰ τοὺς δικούς τους λόγους;

Μεσσηνίας Χρυσόστομος: ... Μᾶς ρωτᾶνε: μὰ τί είπατε στὶς συναντήσεις αὐτές. Νὰ πεῖς τί, ὅτι εἴπαμε; Ὅτι ὑπῆρξαν Ὀρθόδοξοι οἱ ὁποῖοι γιὰ λόγους σκοπιμοτήτων πῆγαν μὲ τοὺς καθολικοὺς στὰ ἐπιχειρήματα;... Ὅτι ὑπῆρξαν ὀρθόδοξοι ἐκπρόσωποι, οἱ ὁποῖοι ἀμφισβητούσανε τὴν κανονικότητα τοῦ 28ου Κανόνος τῆς Δ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου; Νὰ ὑπάρχουν ἐκπρόσωποι ὀρθόδοξοι οἱ ὁποῖοι βγαίνουνε ὑποστηρικτὲς τοῦ πρωτείου τοῦ ἐπισκόπου Ρώμης, γιατὶ θέλουνε νὰ δημιουργήσουνε ἀντιστάθμισμα στὸ οἰκουμενικὸ πατριαρχεῖο; Μπορεῖς νὰ βγεῖς καὶ νὰ τὰ πεῖς αὐτά; Μὲ προκαλεῖτε κι ὁρίστε, τὰ λέω.... Κι ἀναγκαζόμαστε οἱ ὑπόλοιποι νὰ διορθώσουμε...; ἐκτιθέμεθα ἔναντι τῶν συνομιλητῶν μας...

Καὶ ὅλα αὐτὰ δὲν δίνουν μιὰ καλὴ εἰκόνα πρὸς τὰ ἔξω, τὸ τί γίνεται μὲ τὸν διάλογο... καὶ ἀμαυρώνουν τὸν οὐσιαστικὸ λόγο καὶ ρόλο τοῦ διαλόγου ποὺ εἶναι ἡ θεολογικὴ ἀποτύπωση κάποιων πραγμάτων. Γινόταν μιὰ ὁλόκληρη συζήτηση στὴν Βιέννη, πῶς ὁ ἐπίσκοπος Ρώμης ἐξέφραζε τὸ Πρωτεῖο του σὲ σχέσει μὲ τὴν Ἀνατολή. Καὶ οἱ συνομιλητές ἐπέμεναν, ὅτι ναί, εἶναι τὸ Ἔκκλητο. Τὸ δέχομαι... Ναί, ἀλλὰ ὅταν τοὺς ρωτήσαμε, αὐτὸ τὸ Ἔκκλητο πῶς τὸ διευθέτησε, πῶς τὸ διαχειρίστηκε  ὁ Ρώμης; Ἀναγκάστηκαν νὰ μᾶς ποῦν: μὲ Σύνοδο. Ἀφοῦ τὸ λέει τὸ κείμενο. Δηλ. αὐτὸ σημαίνει ὅτι ἐμεῖς κάναμε ὑποχώρηση κι αὐτὸ δὲν εἶναι ἕνα θετικὸ βῆμα μέσα ἀπὸ ἕνα διάλογο θεολογικό; Πρέπει αὐτὸ νὰ βγοῦμε νὰ τὸ ποῦμε; Τί θὰ γίνει ἂν τὸ ποῦμε αὐτό; Δὲν φτάνει ὅτι καταγράφηκε σ’ ἕνα χαρτί καὶ εἶναι δέσμευση γιὰ τοὺς συνομιλητές μας; Ἀλλὰ καὶ συγχρόνως ὅτι τοὺς ἑνώνει μὲ μία παράδοση τὴν ὁποία τὴν εἶχαν χάσει;

Παπαχρήστου Ν.: Θέλω νὰ ἑστιάσουμε στὸ κομμάτι τῶν πυρῶν ποὺ δέχεται ἀπὸ συγκεκριμένους κύκλους ὁ διάλογος. Θεωρεῖτε δηλ. ὅτι ὑπάρχει μία προσπάθεια τρομοκράτησης ὅσων συμμετέχουν σ’ αὐτὸν τὸν διάλογο; Καὶ μία προσπάθεια παρουσίασής τους ὡς ἀπόλυτα ἐνδοτικοὺς στὴν Ρωμαιοκαθολικὴ Ἐκκλησία καὶ σ’ ἕνα κομμάτι τοῦ ποιμνίου. Ὑπάρχει μιὰ παραπληροφόρηση τέτοιου εἴδους;

Μεσσηνίας Χρυσόστομος: Ὑπάρχει πάρα πολύ, καὶ ἔντονη μάλιστα παραπληροφόρηση. Αὐτὸ ποὺ μετράει εἶναι ὅτι ὁ κάθε ἕνας ἐπίσκοπος καὶ θεολόγος ποὺ πηγαίνει νὰ συμμετάσχει στὴ συνάντηση αὐτὴ τὴν θεολογική, δὲν πηγαίνει ἀφ’ ἑαυτοῦ, ἀλλὰ πηγαίνει κατ’ ἐντολὴν τῆς Ἐκκλησίας του. Ἐὰν ἡ Ἐκκλησία κρίνει ὅτι δὲν μπορεῖ νὰ ἀνταποκριθεῖ σὲ αὐτὸ τὸ διακόνημα ποὺ τοῦ ἔχει δώσει, τότε ἡ Ἐκκλησία εἶναι αὐτὴ ποὺ θὰ ἀποφασίσει νὰ τὸν ἀντικαταστήσει. Ὄχι ὅλοι αὐτοὶ οἱ ὁποῖοι βγαίνουνε καὶ ἀποφαίνονται ὡς πάπες μέσ΄ στὴν Ὀρθοδοξία, γιὰ τὸ τί εἶναι ὀρθόδοξο καὶ τί δὲν εἶναι ὀρθόδοξο, καὶ νὰ κρίνουνε καὶ νὰ κατακρίνουνε ἐπισκόπους καὶ νὰ ἀμαυρώνουν προσωπικότητες ἐπισκόπων (σ.σ. Ἐκκλησία, εἶναι φανερὸ πὼς θεωρεῖ μόνο τὴ Σύνοδο, ἐνῶ ἡ φωνὴ τοῦ λαοῦ, ἀποτελεῖ «ἰδεοληψίες» κ.λπ. Ἂν ὁ λαὸς ἀναφέρεται καὶ στηρίζεται στοὺς Ἁγίους Πατέρες, αὐτὸ δὲν τὸν ἐνδιαφέρει).

Α΄μέρος:

Παπαχρήστου Ν.: Ἕνα θέμα ποὺ πολλὲς φορὲς ἔρχεται στὴν ἐπικαιρότητα ἔχει νὰ κάνει μὲ τὴ μετάφραση τῶν λειτουργικῶν κειμένων. Τὴν πιὸ πρόσφατη συζήτηση τὴν ἄνοιξε ὁ μητροπ. Πρεβέζης, κάνοντας ἕνα θαρραλέο βῆμα στὰ ὅρια τῆς ἐπαρχίας του ποὺ δέχτηκε τὴν κριτικὴ ἀπὸ πολλοὺς ἱεράρχες. Πιστεύετε ὅτι, μέσ’ στὸ γενικότερο πρόβλημα ποὺ δημιουργεῖται ἐπικοινωνίας, δημιουργεῖ προβλήματα στὴν κοινωνία, εἶναι καὶ αὐτὸ τῆς γλώσσας;

Μεσσηνίας Χρυσόστομος: κατ’ ἀρχὴν δὲν εἶναι μόνο ὁ μητροπ. Πρεβέζης. Ὑπάρχουν κι ἄλλοι μητροπολίτες οἱ ὁποῖοι ἐφαρμόζουν αὐτὴν τὴν ἀρχὴ υἱοθέτησης καὶ ἀντικατάστασης τῆς λειτουργικῆς γλώσσας ἀπὸ τὴν νεοελληνικὴ γλῶσσα. Γενικὰ στὴν πατρίδα μας ὑπάρχει ἕνα πρόβλημα γλώσσης. Αὐτό, ὅμως, δὲν ἔχει νὰ κάνει μὲ τὴν λατρεία τῆς Ἐκκλησίας, ἡ ὁποία γλῶσσα, ἡ λειτουργικὴ καὶ ἡ λατρευτικὴ εἶναι μία γλῶσσα ἐμπειρική. Τί θέλω νὰ πῶ. Ὅταν ἡ γιαγιά μου ἦταν τελείως ἀγράμματη καὶ πήγαινε στὴν Ἐκκλησία καὶ ἄκουγε τὸν παπὰ νὰ λέει κάποιες ἐκφράσεις λειτουργικές, δὲν τὴν ἐνδιέφερε ἂν τὸ κατάλαβε μὲ τὸ μυαλό της ἢ δὲν τὸ κατάλαβε, τὸ θέμα εἶναι τί κατανοοῦσε ἐκείνη, ἀπὸ τὴ θέση της ποὺ ἦταν ὡς πιστός, κι ἔκανε τὸν σταυρό της. Δηλ. πὼς θὰ ποῦμε τὴν λέξη «Κύριε ἐλέησον»; «Ἐλέησέ μας, Κύριε». Τί ἀλλάζει λεκτικά, αὐτὸ ποὺ λέω, ἀπὸ αὐτὸ ποὺ εἶπα προηγουμένως; Τί καταλάβαινε ἡ γιαγιά σου; ... Δὲν καταλάβαινε ὅτι ὁ Κύριος ποὺ εἶναι σωτηρία της, γι’ αὐτὴν εἶναι σωτηρία καὶ ἔλεος.

Τριανταφύλλου Ἀντ.: Κάποιοι, ὅμως, μιλᾶνε γιὰ αὐθεντίες τῶν κειμένων, ἡ ὁποία ....

Μεσσηνίας Χρυσόστομος: Δὲν ὑπάρχουν αὐθεντίες τῶν κειμένων, ὅπως δὲν ὑπάρχουνε καὶ ἱερὲς γλῶσσες. Αὐτὰ ποὺ ὑπῆρξαν στὸν δυτικὸ Μεσαίωνα, μὴν τὰ φέρνουμε τώρα στὴν ἐπικαιρότητα τὴν νεοελληνικὴ τοῦ 2011 καὶ ἐπαναλαμβάνουμε μηχανιστικὰ ἐπιχειρήματα, τὰ ὁποῖα ξέρουμε ὅτι ἀπὸ τὴν Παράδοση τῆς ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας δὲν ὑπῆρξαν ποτέ. Τὸ πρόβλημα εἶναι ἄλλο. Τὸ πρόβλημα γιὰ τὴν Ἐκκλησία εἶναι πρόβλημα κατηχήσεως, εἶναι πρόβλημα κηρύγματος, διδασκαλίας καὶ ποιμαντικό. Δὲν μπορῶ οὔτε νὰ κρίνω, οὔτε νὰ κατακρίνω τοὺς ἀρχιερεῖς ἐκείνους καὶ συνεπισκόπους μου, οἱ ὁποῖοι ἐπέλεξαν νὰ ἐφαρμόσουν αὐτὸ ποὺ ἐφαρμόζουν στὶς ἐπαρχίες τους ἐκκλησιαστικές. Εἶναι δικό τους τὸ θέμα. Ὅμως, ὅταν θὰ δεῖτε ὅτι θὰ γίνει πρόβλημα σημαντικὸ καὶ δυναμικὸ ποιμαντικὸ πρόβλημα γιὰ τὴν Ἐκκλησία, ἡ Ἐκκλησία θὰ πρέπει νὰ κάτσει νὰ σκεφθεῖ σοβαρὰ τὸ τί λύση θὰ δώσει.

Τριανταφύλλου Ἀντ.: Ἐδῶ ὑπεισέρχεται καὶ πρόβλημα συνταγματικό, βέβαια, γιατὶ τὸ ἴδιο τὸ κείμενο τοῦ Συντάγματος ὁρίζει ὅτι τὸ περιεχόμενο τῆς Κ. Διαθήκης παραμένει ἀναλλοίωτο...

Μεσσηνίας Χρυσόστομος: Πολὺ νομικοκράτης εἶστε καὶ πολιτιοκράτης... Δὲν μὲ ἐνδιαφέρει τί λέει τὸ Σύνταγμα ἐμένα ποὺ εἶμαι ἐπίσκοπος. Δὲν δεσμεύομαι ἐγὼ μ’ αὐτό... Τὸ Σύνταγμα γιὰ τὶς δικές του κοινωνικὲς ἰσορρπίες ἤθελε νὰ ἀπομακρύνει γιὰ τὴν ἐποχὴ ἐκείνη τὸ ζήτημα τῆς μεταφράσεως τῆς Ἁγ. Γραφῆς, γιατὶ εἶναι γνωστὰ τὰ ἱστορικὰ γεγονότα ποὺ ὁδήγησαν σ’ ἕνα διχασμὸ τὸν ἑλληνικὸ λαό... Ἐντάξει, τελειώσανε αὐτά. Ἐμένα ὡς ποιμένα καὶ ἐπίσκοπο τῆς Ἐκκκλησίας, μὲ ἐνδιαφέρει πὼς θὰ διαχειριστῶ ποιμαντικὰ τὸ θέμα αὐτό. Καὶ ἐπειδὴ, σ’ αὐτὲς τὶς μεταφράσεις τῶν κειμένων... ὑπεισέρχονται καὶ παράγοντες θεολογικῶν ἐκφράσεων, ἐννοιῶν, ἀπόδοσης σωστῆς θεολογίας, δὲν εἶμαι ἐγὼ τὸ ἕνα πρόσωπο τὸ ὁποῖο θὰ πεῖ ποιά θεολογικὴ ἔκφραση υἱοθετεῖται ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία.

Παπαχρήστου Ν.: Ἄρα χρειάζεται μιὰ καλὴ προπαρασκευὴ γιὰ ὅ,τι συμβεῖ σὲ σχέση μὲ τὸ θέμα αὐτό.

Μεσσηνίας Χρυσόστομος: Ἀκριβῶς, ἀκριβῶς.

Παπαχρήστου Ν.: Ὅμως, ὑπάρχει ἕνα κρίσιμο ζήτημα... Ὡς ἐπίσκοπος αἰσθάνεστε ὅτι οἱ πιστοὶ ποὺ συμμετέχουν στὴν Θ. Λειτουργία, συμμετέχουν -ἐκτὸς ἀπὸ σωματικά, μὲ τὴν παρουσία τους- καὶ πνευματικά, δηλ. ἡ παρουσία ἀρκεῖ μόνο γιὰ ἔνα πιστό μέσα στὸ ναό, νὰ ἀκούει κάποιες ἐκφράσεις ποὺ δὲν καταλαβαίνει τὸ βαθύτερο νοημά τους, ἢ γιὰ νὰ συμμετάσχει πλήρως στὴν Θ. Εὐχαριστία πρέπει νὰ ἀντιλαμβάνεται τὸ τί γίνεται κάθε στιγμή;

Μεσσηνίας Χρυσόστομος: ... Ἕνα παιδί, τὸ ὁποῖο ἔχει νοητικὴ καθυστέρηση ...ἔχει ἡμιτελὴ συμμετοχὴ στὸ σῶμα τῆς Ἐκκλησίας; ... Νομίζω ὅτι δὲν ἔχει. Δὲν ἔχω καταλάβει γιατί..., μὰ αὐτὸ εἶναι τὸ μεγάλο πρόβλημα τῆς ἐκκοσμίκευσης. Ἡ μονομερὴς ἀπολυτοποίηση ὁρισμένων λειτουργιῶν τοῦ ἀνθρώπου ἢ τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ σώματος... Μπορεῖ νὰ ὑπάρξει σωστὴ λειτουργία τοῦ ἀνθρωπίνου σώματος, ὅταν ὁ ἄνθρωπος δὲν μπορεῖ νὰ κουνήσει τὸ ἕνα του χέρι καὶ τὸ ἕνα του πόδι; Δὲν λειτουργεῖ σωστὰ τὸ ἀνθρώπινο σῶμα. Γιατί λοιπόν, μέσα στὸ σῶμα τῆς Ἐκκλησίας πρέπει νὰ ἀπολυτοποιοῦμε ὁρισμένες λειτουργίες καὶ κάποιες ἄλλες νὰ τὶς θεωροῦμε δευτερεύουσες; Ρωτῶ.

Παπαχρήστου Ν.: Ἄρα τὸ θέμα τῆς γλῶσσας τῶν λειτουργικῶν κειμένων πῶς ἐντάσσεται...

Μεσσηνίας Χρυσόστομος: Δὲν εἶναι τὸ ἀπολυτοποιημένο κριτήριο μὲ τὸ ὁποῖο θὰ κρίνω τὴ συμμετοχή μου ἢ ὄχι στὸ μυστήριο τῆς Θ. Εὐχαριστίας. Ἄλλο αὐτό, ἄλλο ἀποτελεῖ ποιμαντικὸ πρόβλημα τὸ ὁποῖο καλούμαστε νὰ τὸ ἀντιμετωπίσω, ἄλλο αὔριο ἂν ἐμφανιστεῖ ἕνα ἄλλο ποιμαντικὸ πρόβλημα... Σήμερα μποροῦμε νὰ ἀντικαταστήσουμε λειτουργικὰ τὸ Εὐαγγέλιο, νὰ «εἰσοδεύσουμε» ἀπὸ ἕνα iPant; Αὐτὸ ἐρχόσαστε νὰ μοῦ πεῖτε. Κι ἐγὼ θὰ σᾶς πῶ, ὄχι. Γιατὶ τὸ Εὐαγγέλιο ἔχει μιὰ συγκεκριμένη θέση, συμβολισμό... Αὐτὸ λοιπόν, ἐξ ὀνόματος ἑνὸς ἐκσυγχρονισμοῦ, πρέπει νὰ ἀντικαταστήσουμε τὸ Εὐαγγέλιο μὲ ἕνα iPant;

Παπαχρήστου Ν.: Ἄρα εἶναι μιὰ ἀκροβασία -ἂν θέλετε- αὐτὴ ἡ πορεία...

Μεσσηνίας Χρυσόστομος: Ἀκριβῶς

Παπαχρήστου Ν.: ...μεταξὺ τοῦ σύγχρονου τρόπου ζωῆς καὶ τῶν ἀναγκῶν τῆς κοινωνίας μὲ τὸν λόγο ποὺ ἡ Ἐκκλησία πρέπει νὰ διαφυλλάξει, ἔτσι ὡς κιβωτός...

Μεσσηνίας Χρυσόσοτομος: Ἡ Ἐκκλησία πρέπει νὰ διαφυλλάξει τὶς δομὲς σ’ αὐτὴν ἐκκοσμίκευσης. Δηλ. ἂν ἐγὼ τὴ θέση μου μέσα στὴν Ἱ. Σύνοδο, ὅπως ἀντιλαμβάνεται ὁ βουλευτὴς τὴ θέση του μέσα στὸ κοινοβούλιο, τότε, συγνώμη, δὲν ὁμιλοῦμε γιὰ Σύνοδο.

Παπαχρήστου Ν.: Μερικὲς φορὲς δὲν δίνεται αὐτὴ ἡ ἐντύπωση;

Μεσσηνίας Χρυσόστομος: Δίνεται ἡ ἐντύπωση, γιατί; Γιατὶ παίρνετε πρότυπα κοσμικὰ ...καὶ προσπαθεῖτε νὰ ἑρμηνεύσετε μὲ παράλληλες δομὲς διαφορετικὲς λειτουργίες.

Παπαχρήστου Ν.: Οἱ δημοσιογράφοι;

Μεσσηνίας Χρυσόστομος: Ὁ κόσμος... Καὶ φταῖμε κι ἐμεῖς μὲ τὴν εἰκόνα ποὺ στέλνουμε πρὸς τὰ ἔξω. Ὅταν υἱοθετοῦμε ἐκπρόσωπο Τύπου τῆς Ἱ. Συνόδου, σὲ ποιά Σύνοδο μέσα στὴν ἱστορία τῆς Ἐκκλησίας, πεῖτε μου ἐσεῖς, μία νὰ μοῦ βρεῖτε, ὑπῆρξε ἐκπρόσωπος Τύπου... Νὰ βγεῖ νὰ πεῖ τί, ὁ ἐκπρόσωπος Τύπου; Τὴν ἀποφασή της;

Παπαχρήστου Ν.: Εἶναι κακὸ ποὺ ἡ Ἐκκλησία θέλει ... ἕνα ἀνοικτὸ παράθυρο μὲ τὸν κόσμο,  μία σειρὰ θεμάτων νὰ ἐπικοινωνήσει καλύτερα τὶς ἀπόψεις της, ὥστε νὰ μὴν ὑπάρξει διαστρέβλωση αὐτῶν;

Μεσσηνίας Χρυσόστομος: Τί τὴν δεσμεύει τὴν Ἐκκλησία νὰ πᾶτε ἐσεῖς καὶ νὰ συνομιλήσετε ...μὲ ἕναν ἐπίσκοπο; Αὐτὸ θὰ ἀλλοιώσει τὴν ἀπόφαση τῆς Ἐκκλησίας; ...Δὲν ἀρκεῖ ἡ ἀπόφαση ἡ ὁποία βγῆκε καὶ πρέπει νὰ ὑπάρξει κάποιος ὁ ὁποῖος νὰ ...τὴν ἑρμηνεύσει; Μπορεῖ νὰ τὴν ἑρμηνεύσει ἀπὸ μόνος του;

Παπαχρήστου Ν.: Πρὶν λίγα χρόνια ἀκούσαμε τὴν πρόταση νὰ ἀνοίξουν οἱ πόρτες στοὺς πολίτες... σὲ θεολόγους, δημοσιογράφους...

Τριανταφύλλου Ἀντ.: ...αὐτὸ θὰ ἦταν ἕνα βῆμα ἐκκοσμίκευσης ἢ θὰ ἦταν ἕνα ἄνοιγμα τῆς Ἐκκλησίας...

Μεσσηνίας Χρυσόστομος: Ἐὰν ἡ Ἱερὰ Σύνοδος τῆς Ἱεραρχίας μποροῦσε νὰ υἱοθετήσει τὴν θεματολογία της, ὥστε νὰ λειτουργοῦσε σὰν μία συνέλευση κι ὄχι σὰν μιὰ Σύνοδο δὲν θὰ εἶχα καμία ἀντίρρηση νὰ εἶναι καὶ οἱ κάμερες μέσα. Ἀπό τὴν στιγμὴ ὅμως ποὺ ἀπὸ τὴν θεματολογία της ἢ τὶς ἀποφάσεις της ἡ Ἐκκλησία ἐπιλέγει, ἡ Σύνοδος νὰ ἔχει ἐκκλησιολογικὸ περιεχόμενο καὶ Κανονικὸ περιεχόμενο, τότε δὲν καταλαβαίνω ποῦ χωροῦν οἱ λαϊκοὶ μέσ’ στὸ Συνοδικὸ σύστημα, ἢ οἱ δημοσιογράφοι..., πολλῷ μᾶλλον δὲν καταλαβαίνω ποιά θὰ εἶναι ἡ παρρουσία τους ὡς παρατηρητῶν...

Μεσσηνίας Χρυσόστομος: ... Ἡ ἐκλογὴ τῶν Ἐπισκόπων γίνεται ἀπὸ τὸ συνοδικὸ ὄργανο. Κι αὐτὸ γινόταν πάντα μετὰ τὴν ἀπόφαση τῆς Α΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου.

Παπαχρήστου Ν.: Πρέπει νὰ ἀλλάξει ὁ τρόπος ἐκλογῆς τῶν ἐπισκόπων;...

Μεσσηνίας Χρυσόστομος: Τό πρόβλημά μας δὲν εἶναι τὸ πῶς ἐκλέγουμε. Τὸ πρόβλημά μας εἶναι τὸ τί θέλουμε νὰ ἐκλέξουμε. Καὶ δὲν εἶναι κακὸ νὰ ὑπάρχουν καὶ τρεῖς καὶ τέσσερις καὶ πέντε ὑποψήφιοι σ’ ἕνα σῶμα, διότι ὅταν ὑπάρχει μιὰ πληθωρικότητα ὑποψηφίων προσώπων...

Παπαχρήστου Ν.: Δὲν εἶναι κακὸ ὅμως Σεβασμιώτατε, ὅταν ξέρουν οἱ δημοσιογράφοι μέρες πρίν...

Μεσσηνίας Χρυσόστομος: περιμένετε νὰ ὁλοκληρώσω· ὅταν ὑπάρχει μιὰ πληθωρικότητα ὑποψηφίων προσώπων... μέσα ἀπὸ αὐτὴν τὴν πληθωρικότητα τῶν ὑποψηφιοτήτων ἀναδεικνύεται τελικὰ ἀπὸ τὸ σῶμα, αὐτὸς ποὺ ἔπρεπε νὰ ἀναδειχθεῖ, χωρὶς αὐτὸ νὰ εἶναι τίποτα ἀπόλυτο. Ὅτι καθοριστικὸς παράγοντας σ’ αὐτὴ τὴ διαδικασία εἶναι πάντα ἡ γνώμη τοῦ Πρώτου, χωρὶς ὅμως αὐτὴ νὰ εἶναι δεσμευτικὴ γιὰ τὸ ἴδιο τὸ σῶμα, κι αὐτὸ εἶναι δεδομένο... Γιατὶ ἀλλιῶς, ἐὰν ὁ πρῶτος δὲν ἔχει τὸν κύριο λόγο, τότε δὲν εἶναι οὔτε σημεῖο ἑνότητος, οὔτε σημεῖο ἔκφρασης τῆς ἑνότητος αὐτῆς. Αὐτὸς εἶναι ὁ ρόλος τοῦ Πρώτου μέσα στὴν Σύνοδο καὶ στὴν Ἐκκλησία. Τὸ πρόβλημα ξέρετε ποιό εἶναι;

Παπαχρήστου Ν.: Ὄχι, αὐτὸ ποὺ σᾶς ρώτησα. Δὲν θεωρεῖτε ὅτι εἶναι κάπως πρόβλημα, ὅταν ξέρουμε μέρες πρὶν ποιὸς θὰ ἐκλεγεῖ;

Μεσσηνίας Χρυσόστομος: Θὰ σᾶς πῶ. Τὸ πρόβλημα ξέρετε ποιό εἶναι; Ὅταν γιὰ νὰ ἐκλεγεῖ κάποιος χρησιμοποιεῖ ὅλα τὰ ἄλλα μέσα, ἐκτὸς τὰ ἐκκκλησιαστικά, γιὰ νὰ πείσει γιὰ τὴν ἀναγκαιότητα τῆς ἐκλογῆς του. Ὄχι γιὰ νὰ στηρίξει τὴν ὑποψηφιότητά του, ἀλλὰ γιὰ νὰ πείσει γιὰ τὴν ἀναγκαιότητα τῆς ἐκλογῆς του.... Πουθενὰ μέσα στὶς Οἰκουμενικὲς Συνόδους ... ὅταν κάνανε ἐκλογὲς ἐπισκόπων δὲν ξέραμε μὲ πόσους ψήφους ἐξελέγει τὸ συγκεκριμένο πρόσωπο. Ἦρθε λοιπόν μιὰ νομοθεσία ποὺ μᾶς ἐπιβάλλει νὰ ποῦμε ὅτι ὁ (τάδε) πῆρε 20 ψήφους καὶ ὁ (ἄλλος) πῆρε 40 ψήφους· ποὺ ἀμέσως, αὐτὸ δείχνει διχασμὸ τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ σώματος, τῆς Συνόδου. Οἱ ἀποφάσεις τῶν Συνόδων πρὸς τὰ ἔξω, καὶ γιὰ δογματικὰ θέματα καὶ γιὰ θέματα ἐκλογῆς ἐπισκόπων, φαινόντουσαν ὅτι ἦταν ἀποφάσεις ὁμόφωνες. Δὲν ἦταν ποσοστικές, ἔστω κι ἂν δὲν ἦταν στὸ ἐσωτερικὸ τοῦ σώματος. Καὶ τὸ ἔχω προτείνει στὴν Σύνοδο νὰ πάψουμε νὰ βγάζουμε ἀποφάσεις ἐκλογῆς, ὅτι πῆραν τόσα ὁ ἕνας καὶ πῆρε τόσα ὁ ἄλλος. Δὲν κάνουμε ἀγῶνα ἀντιπολιτευτικό... Δὲν κατάλαβα, γιατὶ πρέπει ἡ Ἐκκλησία νὰ ἐμφανίζεται πρὸς τὰ ἔξω, στὴν ἐκλογὴ ἐπισκόπων, διχασμένη· γιατὶ ἔτσι φαίνεται...

Παπαχρήστου Ν.: Ἡ ἀποστολὴ τῆς Ἐκκλησίας... εἶναι νὰ κάνει συσσίτια, ἐλεημοσύνη, ἱδρύματα...

Μεσσηνίας Χρυσόστομος: ...Ἐὰν ἡ Ἐκκλησία περιορίσει τὴν λειτουργικότητά της, τὴν παρουσία της ...μόνο σὲ μία ἀντίληψη κοινωνικοῦ ἀκτιβισμοῦ, ...καὶ ἀφήσει αὐτὸ νὰ φανεῖ ὑπέρμετρα πρὸς τὰ ἔξω, εἰς βάρος ὅλων τῶν ἄλλων διαστάσεων..., θὰ φτάσει κάποια στιγμὴ ποὺ θὰ φτωχεύσει μὲ τὴν ἀπόλυτη ἔννοια τοῦ ὅρου. Καὶ τότε θὰ ἀναζητήσει τὴν ταυτότητά της. Καὶ ἂν αὐτὴ ἡ ταυτότητα ἔχει ἀλλοιωθεῖ τόσο, δὲν θὰ μπορεῖ νὰ τὴν ξαναβρεῖ. Καὶ θὰ ρωτάει τὸν ἑαυτό της: τί ἔκανες τώρα; Σᾶς πληροφορῶ, ὅτι σὲ μιὰ τέτοια παθολογία βρίσκονται σήμερα πολλὰ τάγματα τῆς δυτικῆς Ἐκκλησίας... Καταλάβατε, λοιπόν, τὸ πρόβλημα ποιό εἶναι; Τὸ πρόβλημα ἀπὸ πρόβλημα δράσης, καταντάει στὸ τέλος νὰ γίνει πρόβλημα ὀντολογία, πρόβλημα ὕπαρξης τῆς Ἐκκλησίας. Πρέπει λοιπόν νὰ ἀφήσουμε νὰ ἀλλοιωθοῦμε σὲ τέτοιο βάθος, ὥστε νὰ περιοριστοῦμε καὶ νὰ δίνουμε τὴν εἰκόνα ἑνὸς ὀργανισμοῦ κοινωνικῆς πρόνοιας...;

Καὶ κάτι ἄλλο. Θὰ μοῦ πεῖτε: ἡ Ἐκκλησία τί εἶναι; Νὰ ἀνάβει τὸ θυμιατὸ καὶ τὸ καντήλι καὶ νὰ κουνάει τὸ θυμιατό... καὶ νὰ κάνει μυστήρια;... Δὲν εἶναι αὐτὸς ὁ ρόλος τῆς Ἐκκλησίας, μόνο. Αὐτὴ εἶναι ἡ λειτουργικὴ διάσταση τῆς Ἐκκλησίας. Ἡ Ἐκκλησία σήμερα μέσα στὸν κόσμο ἔχει ἕνα πάρα πολὺ σημαντικὸ ρόλο. Νὰ δημιουργήσει συνείδηση. Συνείδηση ἀνθρώπων οἱ ὁποῖοι θὰ μποροῦν νὰ βοηθήσουνε σὲ μιὰ καλύτερη δομὴ τῆς κοινωνίας. Ἐὰν λοιπόν, κλείνουμε τὰ μάτια μας στὴν ὑπάρχουσα κοινωνικὴ ἀλλοτρίωση καὶ προσανατολιζόμεθα ἀπολυτοποιώντας μιὰ κοινωνικὴ ἢ προνοιακὴ ἢ πολιτικὴ παροχῶν... γιὰ νὰ δικαιολογήσουμε τὴν παρουσία μας, τότε κινδυνεύουμε νὰ χάσουμε τὴν ὑπόστασή μας, τὴν ταυτότητά μας. 

Παπαχρήστου Ν.: Ἀρθρώνει, ὅμως, τέτοιο λόγο ἡ Ἐκκλησία ὥστε νὰ θεραπεύσει τὰ φαινόμενα κοινωνικῆς παθογένειας;

Μεσσηνίας Χρυσόστομος: Ἡ Ἐκκλησία δὲν δημιουργεῖ συνείδηση στὸ λαό της, στὸ ποίμνιό της μόνο μὲ τὸ νὰ ἀρθρώνει λόγο. Ἡ Ἐκκλησία δημιουργεῖ συνείδηση στὸ λαό της κατ’ ἀρχὴν καὶ πρωταρχικὰ μέσα ἀπὸ τὴν ἴδια τὴν ταυτότητά της, ἔτσι ὅπως ἐμφανίζεται ἱστορικὰ μὲ τὸ μυστήριο τῆς Θ. Εὐχαριστίας ὡς σῶμα Χριστοῦ. Τὸν τρόπο δείχνει... Ὅπου λέει ὅτι, πλέον, δὲν μπορεῖς νὰ ζήσεις μόνος σου, ἀλλὰ πρέπει νὰ συμβιώσεις... Κι ἂν αὐτὸ ἡ Ἐκκλησία τὸ κάνει βίωμα στὸν ἄνθρωπο κι ὁ ἄνθρωπος βγεῖ κι αὐτὸ τὸ πρᾶγμα τὸ μεταφέρει στὴν κοινωνία, τότε ἡ Ἐκκλησία ἔχει βάλει ἕνα πάρα πολὺ σημαντικὸ λιθαράκι, ἀλλὰ πολὺ οὐσιαστικὸ σ’ αὐτὸ ποὺ ὠνομάζεται μεταμορφωτικὸς ρόλος καὶ παρουσία τῆς Ἐκκλησίας μέσα στὴν σύγχρονη κοινωνία...

Παπαχρήστου Ν.: Αὐτὸς ὁ ἀνταγωνισμός, ἀμφισβήτηση, προσπάθεια ἐπέκτασης τοῦ ζωτικοῦ χώρου μιᾶς Ἐκκλησίας εἰς βάρος μιᾶς ἄλλης,  ἡ ἀμφισβήτηση τῶν κανόνων τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων (ἀπὸ ἄλλες ἐκκλησιαστικὲς δικαιοδοσίες) ἀποδυναμώνη ἢ θέτει ὑπὸ ἀμφισβήτηση τὸν συντονιστικὸ ρόλο ποὺ ἔχει τὸ Οἰκουμενικὸ πατριαρχεῖο;...

Μεσσηνίας Χρυσόστομος: Ἀπὸ ἐκεῖ ξεκινάει τὸ ὅλο θέμα, ὅτι ἂν ἀρχίζουμε καὶ ἀμφισβητοῦμε τοὺς Κανόνες τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων καὶ τὴν κανονικὴ Παράδοση καὶ κανονικὴ λειτουργία τῶν δομῶν τῆς ὀρθόδοξης ἐκκλησιολογίας, τότε καταλαβαίνετε ὅτι θὰ γίνουν ὅλα αὐτὰ τὰ προβλήματα τὰ ὁποῖα περιέγραψα προηγουμένως... Δὲν μπορεῖ  καμία Ἐκκλησία ἐξ αἰτίας τῆς πληθυσμιακῆς της ὑπεροχῆς..., νὰ δράσει μὲ τέτοιο τρόπο, ὥστε νὰ ἀλλάξει τὴν κανονικὴ παράδοση τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας... Ὑπάρχει μιὰ κανονικὴ Παράδοση..., ἡ ὁποία φέρει τὴν οἰκουμενικὴ κατοχύρωση Συνόδων Οἰκουμενικῶν καὶ ποὺ κανεὶς σήμερα δὲν μπορεῖ –θέλει, δὲν θέλει– δὲν μπορεῖ νὰ τοὺς ἀμφισβητήσει. Ὰπὸ κεῖ καὶ πέρα ἡ Ἐκκλησία ἔκρινε ὅτι μποροῦν νὰ δημιουργηθοῦν καὶ ἄλλες δικαιοδοσίες πατριαρχικές, χωρὶς ὅμως αὐτὲς οἱ πατριαρχικὲς δικαιοδοσίες νὰ ἔχουν ἰσόκυρη ἀντιμετώπιση καὶ αὐθεντία μὲ αὐτοὺς τοὺς πέντε πατριαρχικοὺς θρόνους ποὺ συγκροτοῦν τὴν πενταρχία, τὸ θεσμὸ τῆς πενταρχίας τῶν Πατριαρχῶν...

Αὐτὸ τὸ ὁποῖο πολλὲς φορὲς διαβάζουμε καὶ ἀκοῦμε, ὅτι ὁ συντονιστικὸς ρόλος ὁ ὁποῖος ἀναγνωρίζεται στὸ Οἰκουμενικὸ πατριαρχεῖο καὶ ἡ οἰκουμενικότητά του, δὲν ἔγκειται στὸ ὅτι τὸ ἐπέβαλλαν ἱστορικοὶ ἢ πολιτικοὶ ἢ γεωγραφικοὶ λόγοι. Αὐτοὶ μπορεῖ νὰ ἦταν ἡ διάσταση ἡ κοσμική, ἡ ὁποία ἔφερε τὰ πράγματα. Μετὰ ταῦτα ὅμως, ὑπάρχει μιὰ κατοχύρωση Κανονικὴ αὐτῶν τῶν λειτουργημάτων τοῦ Οἰκουμενικοῦ πατριαρχείου. Ἔτσι λοιπόν, κανένας δὲν μπορεῖ αὐτὴ τὴ στιγμὴ ὄχι μόνο νὰ τὰ ἀμφισβητήσει ἢ νὰ τὰ ὑποκαταστήσει κιόλας.

Παπαχρήστου Ν.: Τὸ ζήτημα τῶν διπτύχων...

Μεσσηνίας Χρυσόστομος: ...εἶναι ἡ καρδιὰ αὐτοῦ τοῦ ζητήματος. Δυστυχῶς δὲν ἐπετεύχθη συμφωνία πανορθόδοξη στὴν τελευταία προσυνοδοκὴ συνάντηση ἐξ ὑπαιτιότητος μιᾶς καὶ μόνο Ἐκκλησίας...».

ΦΙΛΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΕΝΩΣΙΣ «ΚΟΣΜΑΣ ΦΛΑΜΙΑΤΟΣ»